Βάδισαν μαζί το δρόμο της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και μαζί τους βρήκε ο θάνατος, μετά από δολοφονική ενέδρα σαν σήμερα 11 Απριλίου, ήταν το 1965.
Έως και σήμερα η θυσία τους αποτελεί σύμβολο για την ειρηνική συνύπαρξη και τη φιλία.
Ζητήσαμε από την Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία (ΠΕΟ) τη θέση της για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Την ευχαριστούμε για την ανταπόκριση και δημοσιεύουμε το κείμενό της που υπογράφουν στελέχη της.
Κείμενο της ΠΕΟ:
Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ξυλουργός επιπλοποιός στο επάγγελμα, από τα νεανικά του χρόνια, το 1942, εντάχθηκε στο συντεχνιακό κίνημα της ΠΕΟ, αρχικά στη συντεχνία των εργατών οικοδομικών επαγγελμάτων. Από το 1949, μέσα από το Τουρκοκυπριακό Γραφείο της ΠΕΟ, φρόντιζε με κάθε τρόπο να μορφώνονται τα στελέχη του κινήματος και μετά το 1958 και την πενταετία που ακολούθησε την ανεξαρτησία της Κύπρου, κατάφερε να δημιουργήσει πολλές ομάδες Τουρκοκυπρίων ενάντια στη πολιτική του διαχωρισμού.
Ο Κώστας Μισιαούλης, δραστήριο συντεχνιακό και κομματικό στέλεχος της Αριστεράς ήταν για χρόνια υποδηματεργάτης και τα τελευταία τρία χρόνια πριν δολοφονηθεί ήταν υπάλληλος του Λαϊκού Καφεκοπτείου.
Τα δύο στελέχη της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, έμελλε από τις 11 Απρίλη του 1965 να αποτελούν σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και ισχυρό σύμβολο της επαναπροσέγγισης και επανένωσης. Εκείνη τη μέρα, η τουρκοκυπριακή φασιστική οργάνωση ΤΜΤ έστησε καρτέρι στους δύο αγωνιστές, τους ανέκοψαν το δρόμο και γαζώνοντας το αυτοκίνητο τους, τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ, την ώρα που πάλευαν για τη συμφιλίωση Ε/κ και Τ/κ. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ως μέλος του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ όργωνε την Κύπρο μεταφέροντας τις θέσεις της Αριστεράς για την κοινή πάλη και ξεσκέπαζε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Εκείνη τη μοιραία μέρα τον συνόδευε στο ταξίδι του ο σύντροφός του Κώστας Μισιαούλης.
Η θυσία των δυο ηρωομαρτύρων έγινε ο φάρος που φωτίζει με λαμπρότητα τη φιλία και συνεργασία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Έγινε σημείο αναφοράς και λάβαρο αγώνα για τους νεότερους. Έγινε έμπνευση για χιλιάδες νέους αγωνιστές που συνέχισαν στο δρόμο του γνήσιου πατριωτισμού και της πάλης για ένα ειρηνικό και ασφαλισμένο μέλλον για την Κύπρο και το λαό της.
Η τραγική εικόνα με τα άψυχα κορμιά τους, ματωμένα και τρυπημένα από τις σφαίρες των δολοφόνων της ΤΜΤ να κείτονται αγκαλιασμένα, έγινε το σύμβολο της συμφιλίωσης και της συναδέλφωσης, η τραγική επιβεβαίωση ότι όταν ορθώνεται η πίστη και η αποφασιστικότητα των αληθινών πατριωτών στον κοινό αγώνα για ένα καλύτερο αύριο για την Κύπρο και το λαό της, ούτε και αυτός ακόμα ο θάνατος, δεν μπορεί να επιβάλει την μιζέρια της μισαλλοδοξίας και του διαχωρισμού.
Το γεγονός ότι οι δυο ήρωες ήταν στελέχη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ, άνθρωποι γαλουχημένοι με τα ιδανικά και τις αξίες του Λαϊκού Κινήματος της Αριστεράς δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Στο στόχαστρο του φασισμού και των σοβινιστικών στοιχείων και αυτών που τους χρησιμοποίησαν με σκοπό να υλοποιήσουν τους ιδιοτελής τους στόχους, ήταν πάντα η Αριστερά. Επειδή όσο και αν πολεμήθηκε, αρνήθηκε να υποταχτεί στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς. Ήταν διαχρονικά η πιο συνεπής πατριωτική δύναμη, που μάχοταν για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου. Που μάχονταν για μια ειρηνική και δημοκρατική πορεία στον τόπο μας και πρωταγωνιστούσε στην κοινή πάλη ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Που έκτιζε γέφυρες, πολλές φορές με το αίμα τόσων αδικοχαμένων αγωνιστών, όταν άλλοι χαλούσαν και κατέστρεφαν.
Η δολοφονία των δυο παλληκαριών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο Ντερβίς Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης, δεν ήταν οι μοναδικοί που βάδισαν το δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο της αντίστασης στη φασιστική τρομοκρατία και του αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και που αυτή την έντιμη και θαρραλέα στάση την πλήρωσαν με τη ζωή τους. Με πλήρη συνείδηση για τον κίνδυνο που καραδοκούσε, συνέχισαν στα βαριά χνάρια αγωνιστών όπως ο Φαζίλ Οντέρ, ο Αχμέτ Γιαγχιά και ο Αχμέτ Σατί, στα χνάρια του Σάββα Μένοικου, του Μιχάλη Πέτρου και τόσων άλλων ταξικά συνειδητοποιημένων αγωνιστών της αριστεράς, οι οποίοι και εκείνοι έπεσαν θύματα δολοφονικών επιθέσεων από φασιστικά στοιχεία τα οποία όπως συνηθίζουν δρούσαν στα σκοτεινά, υπηρετώντας σκοτεινά κέντρα.
Τα δύο στελέχη της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, αποτελούν σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και ισχυρό σύμβολο της επαναπροσέγγισης και επανένωσης. Σήμερα συνεχίζουμε στα χνάρια αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για το όραμα μιας Κύπρου ειρηνικής και επανενωμένης. Προσπαθούμε να καταρρίψουμε το μύθο της βαθιάς έχθρας μεταξύ Ελληνοκύπριων και Τουρκοκυπρίων, επειδή δεν ξεχνάμε πως οι Τουρκοκύπριοι αποτελούσαν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι του κυπριακού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα δεν θα είχε διασπαστεί αν δεν έμπαινε στη μέση ο ιμπεριαλισμός, η ελληνική χούντα, η ΕΟΚΑ ΄Β και οι Τούρκοι σωβινιστές που το δολοφονικό τους έργο, ανάγκασε τους Τουρκοκύπριους εργάτες να εγκαταλείψουν τις γραμμές της ΠΕΟ.
Από τότε μέχρι και σήμερα, ανελλιπώς τιμούμε τη μνήμη των δύο ηρωομαρτύρων. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο με μια μεγάλη πορεία νεολαίας στο Πέρα Χωρίο προς το Δάλι και εκδήλωση, ενώ στη συνέχεια μαζικά κατευθυνόμαστε με τη συνοδεία μπάντων προς τον τάφο του Ντερβίς Αλί Καβάζογλου. Επίσης, πραγματοποιείται λαμπαδοφορία γύρω από το σύλλογο «Καβάζογλου-Μισιαούλη» και το σπίτι του Κώστα Μισιαούλη.
Στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής εκτός από την ΠΕΟ, το ΑΚΕΛ και την ΕΔΟΝ, συμμετέχουν κάθε χρόνο και Τουρκοκυπριακές οργανώσεις νεολαίας και συνδικάτα, συνεχίζοντας το κοινό αγώνα για τη λύση του Κυπριακού ο οποίος στηρίζεται στην επαναπροσέγγιση, στη φιλία και τη συνεργασία.
Νίκος Γρηγορίου – Υπεύθυνος Γραφείου Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής ΠΕΟ
Μαρί-Κωνστάνς Κων/νου– Υπεύθυνη Ιστορικού Μουσείου και Ιστορικού Αρχείου ΠΕΟ
