Να μην πληρώσουμε εμείς την πολιτική και οικονομική χρεοκοπία

Γράφει ο Μωυσής Λίτσης, Δημοσιογράφος την «Ελευθεροτυπία» και ιδρυτικό μέλος των Financial Crimes. «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»! Μπορεί επισήμως ακόμη να μην έχουμε κηρύξει στάση πληρωμών, στην πραγματικότητα όμως έχουμε... πτωχεύσει. Όχι εμείς, οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, που καμιά συμμετοχή δεν είχαμε στις αποφάσεις, την χάραξη οικονομικής πολιτικής, στην λεηλασία του δημόσιου πλούτου, αλλά αυτοί που προσάρμοζαν την «ισχυρή» Ελλάδα στα κελεύσματα του διεθνούς καπιταλισμού και νεοφιλελευθερισμού. Όπως και στα τέλη του 19ου αιώνα η πτώχευση επί Χ. Τρικούπη, επήλθε μετά από μία περίοδο αστικού εκσυγχρονισμού, που κατέληξε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, έτσι και τώρα ο εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ΄90 καταλήγει στο ΔΝΤ και την «επιτήρηση». Μέχρι και η εθνική στατιστική υπηρεσία, παραδίδεται στους γραφειοκράτες της Eurostat, με στόχο την εξυγίανσή της... Και αντί οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να συναλλάσσονται με τον κόσμο που τους ψήφισε, ευελπιστώντας ότι θα αποφύγει την λαίλαπα για την οποία μιλούσε ανοικτά η ΝΔ και ο Καραμανλής, τρέχουν στα «Μπλούμπεργκ», τα «Ρόιτερ» και τρώνε στα «ροντ σόου» με την δημοσιογραφική ελίτ του Σίτυ και της Γουόλ Στριτ, προκειμένου να τους πείσουν ότι θα μας... ξεζουμίσουν για τα καλά και έτσι να συνεχίζουν να μας δανείζουν... Οι τράπεζες όμως και η χρηματιστηριακή «νομενκλατούρα» των «χρυσοπληρωμένων αγοριών» που πρέπει πάση θυσία να φέρουν αποτελέσματα για να εισπράξουν τα παχυλά τους μπόνους, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Όπως οι κοινοί τοκογλύφοι της Ομόνοιας σε εκβιάζουν ακόμη πιο πολύ, όταν έχεις μεγαλύτερη ανάγκη και αδυνατείς να τους πληρώσεις, έτσι και αυτοί, ανεβάζουν τα spreads(τα επιτόκια), πουλώντας και αγοράζοντας καθημερινά τα ελληνικά ομόλογα, ποντάροντας στην χρεοκοπία. Ξέρουν καλά άλλωστε το παιχνίδι της...πτώχευσης. Το έπαιξαν στην νοτιοανατολική Ασία και στη Ρωσία το 1998 και στην Αργεντινή το 2000, προκαλώντας αβάσταχτο πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους. Μέσω της Ελλάδας οι διεθνείς οίκοι και οι λοιποί αναλυτές εκβιάζουν ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο, καθώς τον δρόμο της Ελλάδας έχουν ακολουθήσει ήδη η Ιρλανδία (οικονομικά λογίζεται ως «νότος») και ακολουθούν η Πορτογαλία και η Ισπανία, για να μην αναφερθούμε στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ (Λετονία, Ουγγαρία, Ρουμανία) που είναι και μέλη της ΕΕ. Ασυδοσία Ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν ότι ζούμε πέρα από τις δυνατότητες μας. Αλλά δεν ήταν τα φθηνά και χαμηλά επιτόκια, η ασυδοσία των τραπεζικών πιστώσεων, τα καταναλωτικά πρότυπα με τα οποία ντόπαραν τον κόσμο, που έσυραν τον χορό της υπερκατανάλωσης (προς όφελος των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων) και της διάλυσης της μικρομεσαίας επιχείρησης, της εγχώριας παραγωγής (βιομηχανικής και αγροτικής) για χάρη του τομέα των υπηρεσιών..., που ήταν υποτίθεται η νέα κότα που γεννούσε τα χρυσά αυγά της επίπλαστης ευημερίας; Δεν ήταν το ευρώ που θα μας θωράκιζε και θα οδηγούσε σε μια νέα Ευρώπη «αλληλεγγύης», για να ανακαλύψουμε σήμερα ότι η Ελλάδα του 3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, είναι η μεγάλη απειλή και όχι τα σαθρά θεμέλια της οικονομικής και νομισματικής ένωσης; Το ευρώ άλλωστε εκτός από νομισματικό μέσον θα ήταν υποτίθεται και «όχημα» για ευρύτερη ενοποίηση των ευρωπαϊκών λαών, που εγκαταλείπονται τώρα στις ανάλγητες πολιτικές των ιερατείων του ΔΝΤ και των Βρυξελλών. Μήπως οι μεγάλες δυνάμεις που εκβιάζουν την Ελλάδα είναι σε καλύτερη μοίρα; Οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν πτωχεύσει, χάρη όμως στην οικονομική και στρατιωτική τους ισχύ καταφέρνουν να μεταθέτουν την κρίση στις πλάτες άλλων. Στη δε Γερμανία, η Μέρκελ τρώγεται ήδη με τους κυβερνητικούς της συμμάχους για το αν και πόσο θα πρέπει να μειώσει την φορολογία, έχοντας και η ίδια πέσει στον βάλτο του Συμφώνου Σταθερότητας. Μας ζητούν θυσίες, λες και όταν όλα πήγαιναν καλά..., μοιραζόμασταν τα κέρδη. Ούτε καν αναδιανομή σαν αυτή της «κεϊνσιανής συναίνεσης» του ΄60 και ΄70 δεν είχαμε. Αντιθέτως το χάσμα πλουσίων και φτωχών αυξάνονταν. Αν κάτι πρέπει να μας διδάξει η περίπτωση της Αργεντινής, δεν είναι η αδυναμία της να πληρώσει, αλλά ο ξεσηκωμός του κόσμου που έστειλε στον αγύριστο τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των «Σικάγο μπόις» και της διεφθαρμένης μέχρι το μεδούλι άρχουσας τάξης. Η κρίση της δεκαετίας του ΄90 στην Λατ. Αμερική, ριζοσπαστικοποίησε ένα καινούργιο κόσμο και έστρεψε τις χώρες προς τα αριστερά, παρά τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, τους συμβιβασμούς. Σήμερα περισσότερο από ποτέ το εργατικό κίνημα πρέπει να ανορθώσει το ανάστημάτου και να στείλει στον αγύριστο τις χρεοκοπημένες πολιτικές τους και το σύστημα που τις γέννησε, για να μην πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι την πολιτική και οικονομική τους χρεοκοπία.