Ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό (μίζες και βαρυστομαχιές)

Άτιμο πράγμα το αρνί, αμα φας πολύ και βαρυστομαχιάσεις, έρχονται μετά οι εφιάλτες. Αυτό έπαθα κι εγώ και είδα "ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό", που λέει και το τραγούδι.

Υπήρχε λοιπόν μία εξωτική χώρα όπου στη Ραδιοτηλεόραση Σύμπραξης Δημοσίου & Ιδιωτικού Τομέα (ΡΑΣΥΔΙΤ) πάλευαν κάποιοι δύστυχοι τα υλικά που είχαν μαζέψει στο χρόνο εργασίας τους και με το μισθό τους (χωρίς επιβάρυνση δηλαδή του κοινωνικού συνόλου με πρόσθετες δαπάνες) να το μοντάρουν σε μορφή ντοκιμαντέρ.

Είχε μάλιστα και ενδιαφέρον κοινωνικό-ιστορικό θέμα σαν υπόθεση. Δώστου υποσχέσεις, δώστου υπομονές, άρχισαν και οι διαμαρτυρίες φορέων της κοινωνίας για την αργοπορία, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. Η πρόταση ήταν "να κοστολογηθεί" το ήδη κοστολογημένο και πληρωμένο υλικό.

Μα αφού έχει γίνει η δουλειά, σκέφτηκε ο δύστυχος παραγωγός, τι σόι δεύτερη "κοστολόγηση" είναι αυτή η καινούργια που του ζήταγαν να κάνει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο είπε, για να ακούσει "μην είσαι ηττοπαθής", σα να λέμε ή το κάνεις και "τρώνε" μερικοί τη μίζα, ή θα περιμένεις στον αιώνα τον άπαντα.

Όπως επιβεβαίωσαν και άλλοι για να προχωρήσουν κάποια πράγματα χρειάζεται ή πολιτικό μέσο ή μίζα.Φυσικά ήταν τηλεφωνική επικοινωνία από αυτές που ούτε μπορούν να αποδειχθούν και με τεράστια περιθώρια για δικαιολογίες του είδους δεν τα είπαμε έτσι, τα κατάλαβε αλλιώς, κλπ

Και πάνω που θα βλέπαμε την ενδιαφέρουσα συνέχεια ΝΤΡΙΙΙΙΝΝΝΝ το άτιμο ξυπνητήρι και χάσαμε το καλύτερο. Όμως ευτυχωωωωωώς!! Τέτοια πράγματα δεν γίνονται στη χώρα μας.

Συμπέρασμα: του χρόνου με ρέγουλα το αρνί και τα λοιπά μπινελίκια της σούβλας γιατί μας κάνουν να βλέπουμε εφιάλτες.