του Νάσου Μπράτσου
Πέρασαν αρκετά χρόνια από το πραξικόπημα στη χώρα μας (21 Απρίλη 1967)και την επταετή δικτατορία που ακολούθησε. Στα χρόνια του «γύψου», αρκετοί δημοσιογράφοι έδωσαν και αυτοί μαζί με άλλα στρώματα της κοινωνίας, το δικό τους αγώνα, που πρέπει να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Όσοι δεν βρέθηκαν στις εξορίες, προσπαθούσαν με πολύ κόπο κάτω από συνθήκες σκληρής λογοκρισίας και παρακολούθησης να περάσουν έστω και με έμμεσο τρόπο κάποια μηνύματα.
Είναι γνωστή από προγενέστερες περιόδους η κίνηση διαμαρτυρίας όταν η λογοκρισία έκοβε κομμάτια, στη θέση τους να μην δημοσιεύεται τίποτα και να παραμένει "λευκό", επιλογή που απαγορεύτηκε από τη δικτατορία.
Επίσης τα παιχνιδια με τη σελιδοποίηση, ώστε δίπλα σε ειδησεογραφία λογοκριμένη, να υπάρχει άλλο θέμα με τίτλο που δημιουργούσε συνειρμούς. Συχνά οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής τροφοδοτούσαν με κίνδυνο, ανταποκριτές ξένων ΜΜΕ που κι αυτοί κάτω από δύσκολες συνθήκες έδιναν την ενημέρωση σε διεθνή ΜΜΕ, κυρίως για την αντιστασιακή δράση, αλλά και για τις εγκληματικές επιλογές της χούντας.
Επίσης αποτέλεσαν διαμάντια της δημοσιογραφίας, ελληνικές εφημερίδες που εκδίδονταν στο εξωτερικό, με πλήρη αντιδικτατορική ειδησεογραφία (φυσικά παράνομες στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαν στους αντιστασιακούς κύκλους), καθώς και έντυπα που εκδίδονταν στη χώρα μας σε συνθήκες παρανομίας.
Στους συναδέλφους εκείνης της εποχής, αξίζει η αναγνώριση και ο σεβασμός της προσπάθειάς τους.
Για την ιστορία «τα τρωκτικά» για τη χούντα, ήταν οι Έλληνες δημοσιογράφοι, της Ντόιτσε Βέλε, που έκαναν αυτό που έπρεπε: έλεγαν την αλήθεια. Στη μικρή φωτο συνεργάτες της ελληνικής σύνταξης της Deutsche Welle στη διάρκεια της χούντας: Γκ. Χάιερ, Α. Μαρόπουλος, Γ. Κλαδάκης, Δ. Κούλμας, Κ. Νικολάου
