...αναδημοσίευση από το Blog της "Ανταρσίας στο Αιγαίο - Αντικαπιταλιστική Αριστερά"…
Εν μέσω της εβδομάδας των Παθών, πολλοί συνάνθρωποί μας βιώνουν το δικό τους ατελείωτο Γολγοθά, με τραγική συνήθως κατάληξη, σε έναν ακήρυχτο πόλεμο που μαίνεται στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Μόλις προχτές μια καινούρια τραγωδία διαδραματίστηκε στα θαλάσσια ύδατα μεταξύ Χίου και Σμύρνης. Πλοιάριο που μετέφερε Σύρους πρόσφυγες πολέμου, στην πορεία τους προς τη Χίο, ναυάγησε στα ανοιχτά της Σμύρνης. με τουλάχιστον οκτώ μετανάστες να πνίγονται (ανάμεσα στα θύματα ήταν και ένα μικρό παιδί), πέντε να αγνοούνται και άλλους τρεις να περισυλλέγονται από τις τουρκικές αρχές.
Τον Ιανουάριο, στον θαλάσσιο χώρο ανοικτά του Φαρμακονησίου, δώδεκα συνάνθρωποί μας (9 παιδιά/βρέφη και 3 γυναίκες) βρήκαν φριχτό θάνατο σε μία από τις πολλές επιχειρήσεις «επαναπροώθησης», που οδήγησε στη βύθιση του πλοιαρίου που τους μετέφερε.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες και τις καταγγελίες των διασωθέντων, το Λιμενικό τραβούσε το σκάφος τους προς την Τουρκία, με την όλη «επιχείρηση» προφανώς να διεξάγεται κατά απαρέγκλιτη εφαρμογή της επιταγής «Κάντε τους το βίο αβίωτο» (δήλωση-εντολή του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. προς τους υφιστάμενούς του τον Δεκέμβριο του 2013). Παράλληλα, την ίδια την ημέρα του συμβάντος, ο «αρμόδιος» υπουργός Μ. Βαρβιτσιώτης επιβεβαίωνε την κυβερνητική απόφαση για στοχοποίηση των προσφύγων, ομολογώντας κυνικά ότι «κανείς δεν θέλει να ανοίξουμε τις πύλες».
Του περιστατικού είχε προηγηθεί, τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, η ανείπωτη τραγωδία στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, με 300 ανθρώπους (ανάμεσά τους και παιδιά) να πνίγονται σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, όταν βούλιαξε το καΐκι που τους μετέφερε προς τις ευρωπαϊκές ακτές.
Φυσικά, η ιταλική κυβέρνηση, που εξέφρασε σε όλους τους τόνους τη θλίψη και τον αποτροπιασμό της για το γεγονός, «λησμόνησε» ότι η ίδια είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο βομβαρδισμό της Λιβύης, ενώ για πολλά χρόνια συνεργαζόταν με το καθεστώς Καντάφι, που έφραζε το δρόμο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Όσο για τα θύματα της Λαμπεντούζα, αυτά αποτελούν μέρος των 6.000 νεκρών που χάθηκαν την τελευταία εικοσαετία μόνο στην περιοχή των στενών της Σικελίας, ενώ συνολικά οι καταμετρημένοι νεκροί φτάνουν στον ανήκουστο αριθμό των 20.000, με πολλούς από αυτούς να χάνουν τη ζωή τους στο Αιγαίο και στον Έβρο…
Σε αυτό το κλίμα θανάτου, η Χίος, ως μία από τις «πύλες εισόδου λαθρομεταναστών», έχει το δικό της μερίδιο στις ανθρώπινες τραγωδίες. Τον Ιανουάριο εντοπίστηκαν τρία πτώματα μεταναστών στην Καρίντα, τα Κάτω Φανά και τα Βρουλίδια, ενώ στις αρχές Μαρτίου, στα ανοιχτά των Οινουσσών έλαβε χώρα το πολύ σοβαρό περιστατικό του τραυματισμού των τριών Σύριων προσφύγων από πυρά του Λιμενικού.
Από κοντά φυσικά και η Λέσβος με πάμπολλα παρόμοια συμβάντα και πιο πρόσφατο αυτό της 18ης Μαρτίου, όταν επτά άνθρωποι (μεταξύ των οποίων 2 παιδιά και 3 γυναίκες) πνίγηκαν, μετά την ημιβύθιση της βάρκας που τους μετέφερε στη θαλάσσια περιοχή ακρωτηρίου Κόρακα…
Όπως γίνεται αντιληπτό, τέτοια περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα∙ είναι εγκλήματα που συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν με αξιοσημείωτη συνέπεια και απλώνονται κατά μήκος των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο.
Ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε ότι τα εγκλήματα αυτά δεν σταματούν πάνω στα σύνορα: μεγάλη μερίδα των προσφύγων και μεταναστών που καταφέρνουν να φτάσουν ζωντανοί μέχρι την ξηρά (χάνοντας συχνά μέλη των οικογενειών τους στη «διαδρομή») καταλήγουν έγκλειστοι στα κολαστήρια που συντηρεί η κυβέρνηση Σαμαρά, από την Αμυγδαλέζα ως την Αλεξανδρούπολη.
Άλλωστε, στα πλαίσια του καταμερισμού της Ε.Ε., η ελληνική κυβέρνηση έχει χρεωθεί το ρόλο του εκτελεστικού οργάνου που οδηγεί είτε στον θάνατο στα νερά του Αιγαίου και στα ναρκοπέδια του Έβρου είτε στον εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Είναι η πολιτική που έχει αναβαθμίσει το ρατσισμό σε κυβερνητική προτεραιότητα, και ένα από τα ελάχιστα πεδία στα οποία η ελληνική προεδρία της Ε.Ε. δεν είναι διακοσμητική, αλλά ήδη κινείται προς τη διαμόρφωση ενός ακόμα πιο αντιδραστικού, αντιμεταναστευτικού πλαισίου.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις σκιαγραφούν και τις προτεραιότητες της Ε.Ε., για την υλοποίηση των οποίων έχει άτυπα θεσπιστεί μία «εξαίρεση» από την αυστηρή λιτότητα που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη. Έτσι, την ώρα που εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες υφίστανται τις δραματικές επιπτώσεις την οικονομικής κρίσης για την οποία μόνο οι ίδιοι δεν ευθύνονται, ανυπολόγιστα ποσά διατίθενται για τον εξοπλισμό πλείστων όσων αποτρεπτικών και κατασταλτικών μηχανισμών και σωμάτων ασφαλείας, που δυσκολεύουν με κάθε τρόπο την πρόσβαση των προσφύγων στις ακτές, αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους στα εχθρικά καιρικά φαινόμενα.
Παράλληλα, γενναία κονδύλια προορίζονται για το στήσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης και τη δημιουργία σύγχρονων ξερονησιών για τους κυνηγημένους από κάθε γωνιά του κόσμου, από την Ακτή Ελεφαντοστού ως το Μαλί, από το Σουδάν ως και τη Σομαλία, χωρίς την ίδια στιγμή να παρέχεται σε αυτούς τους ανθρώπους δυνατότητα να ζητήσουν άσυλο από τους πολέμους και τις συρράξεις που οι ίδιες οι χώρες της Ε.Ε. προκαλούν... Αλήθεια, πόση υποκρισία και μισανθρωπιά κλείνουν μέσα τους αυτοί οι Ευρωπαίοι «ηγέτες», όταν έχουν το θράσος να εκδηλώνουν μετά από κάθε τραγωδία τη θλίψη τους για τα θύματα και την ανησυχία τους για την άνοδο του φασισμού, εφόσον οι ίδιοι αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς μαζικών ρατσιστικών εγκλημάτων, φυτεύοντας παντού πολέμους και κατόπιν αποκαλώντας τους ξεριζωμένους «λαθραίους» και «ανεπιθύμητους»!
Αυτή είναι λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ένας μηχανισμός που επιτελεί θαυμάσια τον σκοπό για τον οποίο εξαρχής δημιουργήθηκε: την υπερεκμετάλλευση της εργασίας όλων των εργαζομένων (ευρωπαίων και μεταναστών, κυρίως), την απροκάλυπτη προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων και βέβαια την πρόκληση πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, αυτών ακριβώς των επεμβάσεων που αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του ρατσισμού και της καταστολής, και που φέρνουν ως αποτέλεσμα τις πάσης φύσεως Λαμπεντούζες, Φαρμακονήσια, Αμυγδαλέζες, τους «Ξένιους Δίες», τις Frontex, τις δολοφονικές πρακτικές των «επαναπροωθήσεων» και τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας.
Εντελώς πρόσφατα μάλιστα η υποκρισία των ευρωπαϊκών θεσμών και ειδικότερα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έφτασε σε νέα, υψηλότερα επίπεδα, θεσπίζοντας το νέο «επιχειρησιακό σχέδιο» της Frontex, που αναμένεται να τεθεί σε ισχύ πριν από το φετινό καλοκαίρι.
Με αυτό καθιερώνονται πρακτικές που αποβλέπουν στην αναζήτηση και τη διάσωση μεταναστών που βρίσκονται σε κίνδυνο πνιγμού, ενώ οριοθετείται και η συμπεριφορά των συνοριοφυλάκων προς τους μετανάστες. Το «καινούριο» αυτό πλαίσιο επιδιώκει «να επιτρέψει στον ευρωπαϊκό οργανισμό Frontex να πραγματοποιεί πιο αποτελεσματικές επιχειρήσεις και να αποτρέπει θανάτους στη θάλασσα», προσδοκώντας (μάταια φυσικά) στον περιορισμό της τακτικής των επαναπροωθήσεων στην ανοικτή θάλασσα…
Απέναντι επομένως στο δόγμα της Ε.Ε. για την «Ευρώπη-Φρούριο», όπως αυτή εκφράζεται μέσω Frontex, συνθηκών Δουβλίνο ΙΙ και Σένγκεν και λοιπών προσφυγοκτόνων συνθηκών και συμφωνιών, που καθημερινά και λυσσαλέα προωθείται από τα διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης», οφείλουμε να αντιταχθούμε.
Να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τέτοια δολοφονικά εγκλήματα και να διαβάζουμε κατόπιν τις υποκριτικές εκείνες ανακοινώσεις που αποτελούν βεβήλωση και προσβολή της μνήμης των νεκρών από τους συνενόχους αυτών των καταστάσεων. Να σταματήσουμε να ακούμε εκείνους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ενώ έχουν και τα δυο τους χέρια βουτηγμένα στο αίμα αυτών των ανθρώπων.
Είναι χρέος μας να διεκδικήσουμε το δικαίωμα κάθε κυνηγημένου πρόσφυγα και μετανάστη που φτάνει στην Ελλάδα να μπορεί να ζητά άσυλο ή παραμονή και να έχει τη δυνατότητα να κατευθυνθεί προς τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Να απαιτήσουμε την εφαρμογή μέτρων όπως η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, τα πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, η αποσύνδεση των αδειών διαμονής από τα ένσημα και το εισόδημα, και φυσικά το κλείσιμο των ντροπιαστικών κέντρων κράτησης, έχοντας πάντοτε υπόψη ότι την ανεργία, την εγκληματικότητα, τη φτώχεια και τη δυστυχία δεν την προκαλούν οι κυνηγημένοι και οι εξαθλιωμένοι, αλλά οι πολιτικές της λιτότητας για τους πολλούς και των αμύθητων κερδών για τους λίγους των πολυεθνικών και των μεγαλοεπιχειρήσεων, οι πολιτικές των απολύσεων, του ρατσισμού και του φόβου.
Χρέος μας είναι να σταθούμε απέναντι στις αιτίες που προκαλούν τη μετανάστευση και την προσφυγιά (τόσο προς όσο και από τη χώρα μας) και να αντιπαλέψουμε τις ανθρωποκτόνες πολιτικές που εκπορεύονται από την Ε.Ε., τις Η.Π.Α. και από μια σειρά χώρες του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου…
