Ποτέ άλλοτε η Παγκόσμια Ημέρα για την ελευθερία του Τύπου, δεν ήταν τόσο αναντίστοιχη με την πραγματικότητα που ισχύει στα ΜΜΕ. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν όμως και υπόθεση τόσο πολλών ανθρώπων, που δικαιούνται, τόσο όσοι εργάζονται μέσα στα ΜΜΕ, όσο και οι χρήστες τους, μια διαφορετική κατάσταση, τόσο στα εργασιακά δικαιώματα, όσο και σε θέματα ποιότητας ενημέρωσης και πλουραλισμού.
Ποτέ άλλοτε, δεν ήταν τόσο ορατό, ότι οι εκατόμβες των απολύσεων και των ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, δεν είναι «κλαδικό πρόβλημα», αλλά αποτέλεσμα μιας συνολικής πολιτικής, εναντίον όλων των εργαζομένων σε όποιο κλάδο και αν εργάζονται.
Δεν τσιμπάμε (με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές στην ΕΣΗΕΑ) στα λόγια των μνημονιακών φανφαρόνων, που αφού απόλαυσαν τις «παχιές μέρες» και το πάρτι της ασυδοσίας χρόνων, μασκαρεύονται σε «ανεξάρτητους» και «ενωτικούς ακομμάτιστους», δήθεν βεβαίως, όταν στήριξαν όλα τα μνημόνια, όλους τους αντεργατικούς νόμους, όλη την τροϊκανή προπαγάνδα, όλο το «αναγκαίο» των θυσιών, όντας παράλληλα «εξαφανισμένοι», από κάθε στιγμή αντίστασης των τελευταίων χρόνων, είτε πλατείες ήταν, είτε απεργίες, είτε οτιδήποτε άλλο.
Δεν τσιμπάμε σε όσους θυμούνται τον «πλουραλισμό», όταν είναι να προβάλλουν τη νεοναζιστική συμμορία, αλλά τον ξεχνάνε όταν πρόκειται για απεργούς.
Μαζί με όλους τους εργαζόμενους, αντιπαλεύουμε τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις, τα μνημόνια και όσους τα στήριξαν.
Financial Crimes
