ΑΝΤΑΡΣΙΑ στο Μνημόνιο - ΑΝΤΑΡΣΙΑ στη βία κατά των γυναικών
Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγουν κυβέρνηση και εργοδοσία εις βάρος των εργατικών στρωμάτων. Με όχημα το Μνημόνιο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ επιχειρούν να αναιρέσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα της ταξικής πάλης και να οδηγήσουν πλατιά κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Θέλουν να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης σʼ αυτούς που δε φέρουν καμία ευθύνη για την πρόκληση της. Κοινωνικοποιούν τις ζημιές και διατηρούν για τους εαυτούς τους τα κέρδη. Η βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου συνοδεύεται από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων και των μορφών συλλογικής διαπραγμάτευσης, τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το μαρασμό των ελάχιστων δομών του κοινωνικού κράτους.
Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά πίσω από τις κλειστές
πόρτες διαμερισμάτων στα άδυτα του ιδιωτικού χώρου και στο άσυλο του «καθαγιασμένου» οικογενειακού θεσμού, στα γραφεία των εργασιακών χώρων, στα σκοτεινά στενά της πόλης αλλά και στους φωτισμένους δρόμους του φλερτ και του «ερωτικού πειράγματος». Από τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, μέχρι τον αδιευκρίνιστο θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη - που πρωτοστάτησε για τα δικαιώματα του έγκλειστου γυναικείου πληθυσμού - ,μέχρι τις χιλιάδες γυναίκες που υφίστανται ξυλοδαρμούς, βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και σεξιστικές προσβολές, η βία κατά των γυναικών είναι πολλαπλή, σωματική και συμβολική, παρούσα σε όλους τους κοινωνικούς τομείς της
καθημερινότητας των γυναικών.
Στην Ευρώπη η ενδοοικογενειακή βία συνιστά την πρώτη αιτία θανάτου για τις γυναίκες ξεπερνώντας τα τροχαία ατυχήματα ή τον καρκίνο. Στην Ελλάδα σύμφωνα με παλιότερη έρευνα το 1/5 των γυναικών δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού από το σύζυγο τους, ενώ πάνω από το 50% των δολοφονηθέντων γυναικών είναι θύματα του νυν ή πρώην ερωτικού συντρόφου. Δίπλα σʼ αυτή τη βία προστίθεται και το trafficking ως σύγχρονο δουλεμπόριο για σεξουαλική εκμετάλλευση με θύματα κυρίως γυναίκες και ανήλικα παιδιά, που έχει εξελιχθεί στην τρίτη πιο κερδοφόρα επιχείρηση παγκοσμίως. Ιδιαίτερα οι γυναίκες μετανάστριες , εξαιτίας του κυρίαρχου ρατσιστικού και ξενοφοβικού κλίματος παραμένουν ευάλωτες και έκθετες είτε στην εργοδοτική τρομοκρατία, είτε στα δίκτυα της διεθνούς σωματεμπορίας.
Ο διάχυτος σεξισμός και οι έμφυλες διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες έρχεται τώρα να συναντηθεί με τη βίαιη πραγματικότητα του Μνημονίου δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα και καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα τους. Οι γυναίκες ως ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα του εργατικού δυναμικού πλήττονται καίρια από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και τοποθετούνται στο μεταίχμιο μεταξύ ανεργίας και επισφαλούς εργασίας. Ενώ με το πρόσχημα της ισότητας καλούνται να εργαστούν έως και 15 χρόνια παραπάνω με τις συντάξεις τους να ακολουθούν αντίστροφη πορεία.
Η κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών (πχ παιδικοί σταθμοί) στο βωμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης μετακυλύει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις εργαζόμενες γυναίκες μετατρέποντας τες σε πολυεργαλεία. Την ίδια στιγμή στα πλαίσια του σοκ που προκαλεί η βίαιη αναδιάρθρωση της κοινωνίας, τα κρούσματα έμφυλης βίας αυξάνονται, ενώ οι ελάχιστες υποστηρικτικές δομές για τα θύματα τους συρρικνώνονται. Οι ουτως ή άλλως υποχρηματοδοτημένοι και υποστελεχωμένοι ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες , δε χωρούν στην Ελλάδα του ΔΝΤ. Οι ίδιες οι εργαζόμενες σʼ αυτούς απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας και μηδαμινές αποδοχές.
Η βία κατά των γυναικών και οι έμφυλες διακρίσεις δεν είναι επετειακά ζητήματα που εξαντλούνται στην καθιέρωση μιας παγκόσμιας μέρας, αλλά καθολικά βιώματα για
την πλειοψηφία των γυναικών και δομικά στοιχεία ενός εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού συστήματος. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντιπαλέψουμε. Οι γυναικείες διεκδικήσεις να συναντηθούν με τις λαϊκές διεκδικήσεις βάζοντας αναχώματα στην επίθεση που ξεδιπλώνεται. Μαζί με τα κοινωνικά κινήματα και τη ριζοσπαστική αριστερά να διαμορφώσουμε ένα μέτωπο ανατροπής και νίκης.
Για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση
και εκμετάλλευση.
· Ανατροπή του Μνημονίου Κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ
· Ανάπτυξη δικτύου δομών υποστήριξης για τα θύματα της βίας υπό δημόσιο
έλεγχο και χρηματοδότηση
· Σταθερή και μόνιμη δουλεία για τις εργαζόμενες στους ξενώνες
· Αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης για τις κοινωνικές υποδομές και
υπηρεσίες
· Καταπολέμηση του traffickingκαι του σύγχρονου δουλεμπορίου.
Νομιμοποίηση μεταναστών - στριών
25 Νοέμβρη: Ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών
Όλες και όλοι στις 25 Νοέμβρη, 16.30 στη πλατεία Κοραή
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.-Ομάδα για το Γυναικείο Ζήτημα
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.-Ομάδα για το Γυναικείο Ζήτημα
ΑΝΤΑΡΣΙΑ στο Μνημόνιο - ΑΝΤΑΡΣΙΑ στη βία κατά των γυναικών
Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγουν κυβέρνηση και εργοδοσία εις βάρος των εργατικών στρωμάτων. Με όχημα το Μνημόνιο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ επιχειρούν να αναιρέσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα της ταξικής πάλης και να οδηγήσουν πλατιά κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Θέλουν να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης σʼ αυτούς που δε φέρουν καμία ευθύνη για την πρόκληση της. Κοινωνικοποιούν τις ζημιές και διατηρούν για τους εαυτούς τους τα κέρδη. Η βίαιη αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου συνοδεύεται από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων και των μορφών συλλογικής διαπραγμάτευσης, τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το μαρασμό των ελάχιστων δομών του κοινωνικού κράτους.
Έχουμε πόλεμο εδώ. Έναν πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά πίσω από τις κλειστές
πόρτες διαμερισμάτων στα άδυτα του ιδιωτικού χώρου και στο άσυλο του «καθαγιασμένου» οικογενειακού θεσμού, στα γραφεία των εργασιακών χώρων, στα σκοτεινά στενά της πόλης αλλά και στους φωτισμένους δρόμους του φλερτ και του «ερωτικού πειράγματος». Από τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, μέχρι τον αδιευκρίνιστο θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη - που πρωτοστάτησε για τα δικαιώματα του έγκλειστου γυναικείου πληθυσμού - ,μέχρι τις χιλιάδες γυναίκες που υφίστανται ξυλοδαρμούς, βιασμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και σεξιστικές προσβολές, η βία κατά των γυναικών είναι πολλαπλή, σωματική και συμβολική, παρούσα σε όλους τους κοινωνικούς τομείς της
καθημερινότητας των γυναικών.
Στην Ευρώπη η ενδοοικογενειακή βία συνιστά την πρώτη αιτία θανάτου για τις γυναίκες ξεπερνώντας τα τροχαία ατυχήματα ή τον καρκίνο. Στην Ελλάδα σύμφωνα με παλιότερη έρευνα το 1/5 των γυναικών δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού από το σύζυγο τους, ενώ πάνω από το 50% των δολοφονηθέντων γυναικών είναι θύματα του νυν ή πρώην ερωτικού συντρόφου. Δίπλα σʼ αυτή τη βία προστίθεται και το trafficking ως σύγχρονο δουλεμπόριο για σεξουαλική εκμετάλλευση με θύματα κυρίως γυναίκες και ανήλικα παιδιά, που έχει εξελιχθεί στην τρίτη πιο κερδοφόρα επιχείρηση παγκοσμίως. Ιδιαίτερα οι γυναίκες μετανάστριες , εξαιτίας του κυρίαρχου ρατσιστικού και ξενοφοβικού κλίματος παραμένουν ευάλωτες και έκθετες είτε στην εργοδοτική τρομοκρατία, είτε στα δίκτυα της διεθνούς σωματεμπορίας.
Ο διάχυτος σεξισμός και οι έμφυλες διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες έρχεται τώρα να συναντηθεί με τη βίαιη πραγματικότητα του Μνημονίου δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα και καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα τους. Οι γυναίκες ως ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα του εργατικού δυναμικού πλήττονται καίρια από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και τοποθετούνται στο μεταίχμιο μεταξύ ανεργίας και επισφαλούς εργασίας. Ενώ με το πρόσχημα της ισότητας καλούνται να εργαστούν έως και 15 χρόνια παραπάνω με τις συντάξεις τους να ακολουθούν αντίστροφη πορεία.
Η κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών (πχ παιδικοί σταθμοί) στο βωμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης μετακυλύει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις εργαζόμενες γυναίκες μετατρέποντας τες σε πολυεργαλεία. Την ίδια στιγμή στα πλαίσια του σοκ που προκαλεί η βίαιη αναδιάρθρωση της κοινωνίας, τα κρούσματα έμφυλης βίας αυξάνονται, ενώ οι ελάχιστες υποστηρικτικές δομές για τα θύματα τους συρρικνώνονται. Οι ουτως ή άλλως υποχρηματοδοτημένοι και υποστελεχωμένοι ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες , δε χωρούν στην Ελλάδα του ΔΝΤ. Οι ίδιες οι εργαζόμενες σʼ αυτούς απασχολούνται με ευέλικτες μορφές εργασίας και μηδαμινές αποδοχές.
Η βία κατά των γυναικών και οι έμφυλες διακρίσεις δεν είναι επετειακά ζητήματα που εξαντλούνται στην καθιέρωση μιας παγκόσμιας μέρας, αλλά καθολικά βιώματα για
την πλειοψηφία των γυναικών και δομικά στοιχεία ενός εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού συστήματος. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντιπαλέψουμε. Οι γυναικείες διεκδικήσεις να συναντηθούν με τις λαϊκές διεκδικήσεις βάζοντας αναχώματα στην επίθεση που ξεδιπλώνεται. Μαζί με τα κοινωνικά κινήματα και τη ριζοσπαστική αριστερά να διαμορφώσουμε ένα μέτωπο ανατροπής και νίκης.
Για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση
και εκμετάλλευση.
· Ανατροπή του Μνημονίου Κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ
· Ανάπτυξη δικτύου δομών υποστήριξης για τα θύματα της βίας υπό δημόσιο
έλεγχο και χρηματοδότηση
· Σταθερή και μόνιμη δουλεία για τις εργαζόμενες στους ξενώνες
· Αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης για τις κοινωνικές υποδομές και
υπηρεσίες
· Καταπολέμηση του traffickingκαι του σύγχρονου δουλεμπορίου.
Νομιμοποίηση μεταναστών - στριών
25 Νοέμβρη: Ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών
Όλες και όλοι στις 25 Νοέμβρη, 16.30 στη πλατεία Κοραή
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.-Ομάδα για το Γυναικείο Ζήτημα
