Πριν λίγες μέρες είχα αναρτήσει για μια ακόμα φορά (γιατί μου είχαν παρουσιαστεί μερικές ευκαιρίες και στο παρελθόν) την προσφυγική διαδρομή της οικογένειάς μου στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αφορμή μια παραπλήσια διαδρομή που είχα διαβάσει στο www.ikariamag.gr Στόχος μου ήταν και παραμένει η διάσωση της ιστορικής μνήμης και η αξιοποίησή της για συμπεράσματα και στο παρόν, αλλά και στο μέλλον. Έλαβα μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση-συμπλήρωση από τον Θοδωρή Παπασιμάκη από την Ικαρία, που μου (μας) κάνει γνωστό, ότι:
"Την περίοδο εκείνοι άλλο 18 Ικαριώτες εφυγαν από εδώ προς την Τουρκία. Δέν έφτασαν στη Μέση Ανατολή γιατί στο δρόμο τους βρέθηκαν κάποιοι ιδιοι με τους σημερινούς μεταναστοφάγους βορίδιδες και τους σκότωσαν όλους. Κάτι τέτοιο θέλουν νά γίνεται εδώ".
To αναρτώ λοιπόν για την καταγραφή και συμπληρώνω ότι αντίστοιχες διαδρομές, από νησιά του Αιγαίου προς την Τουρκία και ακολούθως προς τη Μέση Ανατολή, είχαν γίνει αρκετές, χωρίς όμως να έχουμε "συγκεντρωτικά" στοιχεία, ούτε και την έκβαση κάθε απόπειρας, αν δηλαδή ήταν επιτυχής ή είχε την κατάληξη που αναφέρει ο Θοδωρής.
Αφορμή για τη διαπίστωση αυτή, ήταν μια επίσκεψή μου στη Χίο το 2006, όπου κουβεντιάζοντας με τον ηλικιωμένο κύριο που νοίκιαζε τα δωμάτια, του είχα πει ότι θα ήθελα να περάσω "απέναντι" που ήταν θαμμένος ο παππούς μου, αλλά δυστυχώς η σύζυγος δεν είχε την καινούργια ταυτότητα που έδινε τη δυνατοτητα 24ωρης επίσκεψης στην Τουρκία. Με ρώτησε αν ο παππούς ήταν Μικρασιάτης, απάντησα με την ιστορία περί προσφυγιάς στην κατοχή και μου είπε ότι ήξερε αντίστοιχες ιστορίες με Χιώτες.
Mε την ευκαιρία να διορθώσω ότι ο παππούς Γιώργος Μάζαρης θάφτηκε στον Τσεσμέ και όχι στο Κουσάντασι, όπως εσφαλμένα θυμόμουνα (γερνάμε και τα χάνουμε σιγά-σιγά). Το θυμήθηκα όταν βρήκα το σχεδιάγραμμα του τάφου, για να το σκανάρω και να το επισυνάψω στην παρούσα ανάρτηση.
