Τις τελευταίες μέρες πολύς λόγος γίνεται για τα νέα κάστρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση στον Έβρο, επιχειρώντας με τείχη και συρματοπλέγματα να ανακόψει μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη, δια μέσου της Ελλάδας.
Παράλληλα διαψεύδεται καθημερινά η κυβερνητική δήλωση ότι θα δίνεται άσυλο σε όσους το έχουν ανάγκη (μια ματιά στις πρόσφατες αναρτήσεις για το ξύλο της αστυνομίας σε βάρος Ιρανών και Αφγανών τις τελευταίες μέρες, είναι χρήσιμη, εκτός αν η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο Αχμαντινετζάντ και οι Αφγανοί φίλοι των ΗΠΑ, είναι το απαύγασμα της δημοκρατίας και δεν υπάρχουν πολιτικοί πρόσφυγες από τις χώρες αυτές).
Συντονισμένα επίσης επιχειρείται να κυριαρχήσει στα ΜΜΕ μια εικόνα που ό,τι έχει να κάνει με θυσίες λόγω τρόίκας να θεωρείται αναπόφευκτο, ενώ για τα προβλήματα του κόσμου να στοχοποιούνται λογής - λογής μπαμπούλες (οδηγοί αστικών συγκοινωνιών, "κοπρίτες" του δημοσίου, "όλοι μαζί τα φάγαμε", μετανάστες, συνταξιούχοι που γλεντούσαν - "ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους", κερδοσκόποι χωρίς όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο, κλπ).
Μπροστά και στο μεγάλο αντιρατσιστικό συλλαλητήρο της 15ης Γενάρη, θεώρησα σκόπιμο να επαναλάβω μια ανάρτηση του καλοκαιριού του 2009, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στη θέση κάποιων λαών που σήμερα δοκιμάζονται, είχαμε βρεθεί κάποτε κι εμείς.
Ας φανταστεί κανείς αν υπήρχαν τότε φράχτες, συρματοπλέγματα, αποσπάσματα, FRONTEX, τί θα είχαν απογίνει όλες αυτές οι οικογένειες που από τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, είχαν περάσει "απέναντι". Ας θυμηθούμε επίσης και ποιοί ήταν αυτοί που είχαν αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και πώς επιχειρούν να επανέλθουν στο προσκήνιο σήμερα. Ας μην τους δώσουμε άλλη ευκαιρία να κάνουν τα ίδια, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Ακολουθεί η ανάρτηση του Αυγούστου του 2009
Η ανάποδη διαδρομή
Τη φωτο με σχόλιο παρεμφερές αυτού που ακολουθεί, την είχα δώσει και την είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τον Αύγουστο του 2006, με αφορμή τον πόλεμο στο Λίβανο. Τότε δεν υπήρχε το blog και με την ευκαιρία της επετειακής ειδησεογραφίας για το θέμα αυτό (εκδηλώσεις στο Λίβανο) την αναρτώ και στο blog με τις απαραίτητες πληροφορίες.
Η φωτο είναι η οικογένειά μου από το σόϊ της μητέρας μου, στη Βηρυτό του Λιβάνου στις 4 Μάη 1943 και είναι πρόσφυγες πολέμου. Έφυγαν νύχτα με βάρκα κάνοντας κουπί, από τον Εύδηλο Ικαρίας για 17 ώρες, μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία (εκεί πέθανε και θάφτηκε στον Τσεσμέ, ο παππούς μου) και στη συνέχεια η υπόλοιπη οικογένεια, προωθήθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στη Βηρυτό.
Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν στα σύνορα περιπολίες, πυροβολισμοί και νάρκες για τους πρόσφυγες και Λιβανέζος Καρατζαφέρης στη Βηρυτό.
Δεν υπήρχε στην Τουρκία τηλεόραση για να βγαίνει στα πάνελ ο αντίστοιχος του Βορίδη και λόγω των συνθηκών, δύσκολα μπορούσε να εμφανιστεί κάτι αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής και να επιτίθεται σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Ήταν η διαδρομή που κάνουν σήμερα οι πρόσφυγες πολέμου, αλλά με την ανάποδη κατεύθυνση και την είχαν κάνει πολλές οικογένειες από ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Γιατί μερικά πράγματα δεν πρέπει ποτέ να τα ξεχνάμε.
Για την τύχη των Ελλήνων που θέλησαν να συνεχίσουν από εκεί τον πόλεμο εναντία στους ναζί και τελικά οι Εγγλέζοι τους έβαλαν στα λεγόμενα «σύρματα» επειδή ήταν αριστερών πεποιθήσεων, θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση. Επίσης σε άλλη μελλοντική ανάρτηση, η συνέχιση του "κάμπινγκ" με έξοδα του ελληνικού κράτους σε νησιά (Τρίκερι, Μακρόνησος, Άη Στράτης). Από αριστερά προς τα δεξιά: Μερόπη Μάζαρη, Μιχάλης Μάζαρης, Ελένη Μάζαρη (η γιαγιά), Δημήτρης Μάζαρης, Ηλέκτρα Μάζαρη (η μητέρα μου), Ευδοκία Μάζαρη.
