Φωτο 1, οι δικτάτορες, φωτο 2 χολή εναντίον της αντιδικτατορικής ελληνικής εκπομπής της Deutsch Welle και φωτο 3, συνεργάτες της ελληνικής σύνταξης της Deutsche Welle στη διάρκεια της χούντας: Γκ. Χάιερ, Α. Μαρόπουλος, Γ. Κλαδάκης, Δ. Κούλμας, Κ. Νικολάου
Πέρασαν 44 χρόνια από το πραξικόπημα στη χώρα μας (21 Απρίλη 1967)και την επταετή δικτατορία που ακολούθησε. Στα χρόνια του "γύψου", αρκετοί δημοσιογράφοι έδωσαν και αυτοί μαζί με άλλα στρώματα της κοινωνίας, το δικό τους αγώνα, που πρέπει να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να μας εμπνέει στο σήμερα. Όσοι δεν βρέθηκαν στις εξορίες, προσπαθούσαν με πολύ κόπο κάτω από συνθήκες σκληρής λογοκρισίας και παρακολούθησης να περάσουν έστω και με έμμεσο τρόπο κάποια μηνύματα.
Είναι γνωστή η κίνηση διαμαρτυρίας όταν η λογοκρισία έκοβε κομμάτια, στη θέση τους να μην δημοσιεύεται τίποτα και να παραμένει "λευκό". Επίσης τα παιχνιδια με τη σελιδοποίηση, ώστε δίπλα σε ειδησεογραφία λογοκριμένη, να υπάρχει άλλο θέμα με τίτλο που δημιουργούσε συνειρμούς. Για παράδειγμα είναι γνωστό το πρωτοσέλιδο που υπάρχει ο τίτλος "Αλλαγές στην κυβέρνηση", αναφερόμενος σε εσωτερικές αλλαγές στη χούντα και από δίπλα κυριαρχεί ο τίτλος θέματος για αλλαγές στην καθαριότητα της Αθήνας, "αντικαθίστανται οι σκουπιδοτενεκέδες".
Συχνά οι συνάδελφοί μας εκείνης της εποχής τροφοδοτούσαν με κίνδυνο, ανταποκριτές ξένων ΜΜΕ που κι αυτοί κάτω από δύσκολες συνθήκες έδιναν την ενημέρωση σε διεθνή ΜΜΕ, κυρίως για την αντιστασιακή δράση, αλλά και για τις εγκληματικές επιλογές της χούντας.
Επίσης αποτέλεσαν διαμάντια της δημοσιογραφίας,ελληνικές εφημερίδες που εκδίδονταν στο εξωτερικό, με πλήρη αντιδικτατορική ειδησεογραφία (φυσικά παράνομες στην Ελλάδα, κυκλοφορούσαν στους αντιστασιακούς κύκλους), καθώς και έντυπα που εκδίδονταν στη χώρα μας σε συνθήκες παρανομίας. Τιμώντας τους συναδέλφους εκείνης της εποχής, συνεχίζουμε τη δράση μας στο σήμερα, εμπνεόμενοι από την αποφασιστικότητά τους.
Σήμερα 44 χρόνια μετά μπορεί να μην υπάρχουν Παπαδόπουλοι και Παττακοί, (κάποιοι συνεργάτες τους λαθροβιούν όμως ακόμα μέσα στα ΜΜΕ)υπάρχει όμως μια ιδιότυπη "δικτατορία" εκβιασμού, με απολύσεις,"εθελούσιες" εξόδους, ελαστικοποιήσεις εργασιακών σχέσεων,ανασφάλιστης εργασίας, παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας, ακρίβειας και ανεργίας, διαπλεκόμενων εκδοτών και καναλαρχών, διαφημιστών που επιχειρούν να προσαρμόσουν την ενημέρωση και την ψυχαγωγία στις δικές τους στρατηγικές. Προφανώς η ελευθερία του Τύπου, αποτελεί ακόμα μακρινό στόχο, για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, στο πλευρό της κοινωνίας και με συμμάχους άλλα στρώματα εργαζομένων.
Πρόκειται για επιλογές και κατευθύνσεις που το απερχόμενο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ποτέ δεν είχε, βυθισμένο σε συντεχνιακές, φιλοεργοδοτικές, φιλοκυβερνητικές επιλογές και μερικοί σε "αριστερή" νιρβάνα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ και χρόνια προτιμά να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, από το να οργανώσει στα σοβαρά, έστω μια εκδήλωση για την ανάδειξη των αντιδικτατορικών δραστηριοτήτων των συναδέλφων μας. Ούτε και φέτος το έπραξε, δεν έβγαλε ούτε μια τυπική ανακοίνωση, έστω για τα μάτια. Ίσως γιατί το μήνυμα της αντίστασης είναι διαχρονικό και η εφαρμογή του στο σήμερα, σε συνθήκες μνημονιακής χούντας, να ενοχλεί.
Υ.Γ. είναι άλλωστε γνωστό ότι πληρώναμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα, για τη μισθδοσία, μέχρι και πριν ένα χρόνο για συνεργάτες του Μαστοράκη (εκείνης της περιβόητης εκπομπής με τους βασανισμένους φοιτητές στην ΥΕΝΕΔ), που είχαν φτάσει στα ανώτατα κλιμάκια της ΕΡΤ. Κανονικοί γυμνοσάλιαγκες, όποτε γίνονταν εκλογές, κέρναγαν μετά εργαζόμενους για τη νίκη (τώρα αν κάθε φορά ήταν άλλο κόμμα, ήταν λεπτομέρεια, η επιβίωσή τους στα golden μισθολόγια ήταν αυτή που μέτραγε). Άλλοι (και κάντε ένα ψάξιμο για να δείτε ονόματα) σήμερα παριστάνουν τους ανήξερους για τη συγκεκριμένη περίοδο.
