...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...
Παράλληλα προχωρούσε η εξερεύνηση περιοχών όπως η Αφρική και τα αναγνώσματα για άγριες φυλές και αμύθητους θησαυρούς έδιναν και έπαιρναν, με περιγραφές που συχνά εμφανώς απείχαν πολύ από την αλήθεια. Στα δημοσιεύματα των ελληνικών εφημερίδων, εκτός από μεταφράσεις εξερευνήσεων από το διεθνή Τύπο, εμφανίζονταν συχνά σε συνέχειες, περιγραφές κατορθωμάτων Ελλήνων στις αφιλόξενες ζούγκλες.
Πάντα δαιμόνιοι οι Έλληνες μαζί με Αφρικανούς συμμάχους, κατανικούσαν φυλές ανθρωποφάγων με ήττες μεγαλύτερες από αυτές του Δράμαλη τα Δερβενάκια και του Ξέρξη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Επίσης αιμοβόρα θηρία εύρισκαν το μάστορή τους όταν αντιμετώπιζαν Ρωμιούς «Ιντιάνα Τζόουνς», τεράστια φίδια τα έδεναν κόμπο οι Έλληνες «Ταρζάν» και άγριοι γορίλλες έτρωγαν το ξύλο της χρονιάς τους από τους συμπατριώτες μας «Μασίστες».
Φυσικά λάγνες Αφρικανές καλλονές, υπέκυπταν μπροστά στη γοητεία των Ελλήνων εξερευνητών, οι οποίοι δεν πήγαιναν για επιστημονικούς λόγους στις εξερευνήσεις, αλλά για να πλουτίσουν μαζεύοντας διαμάντια και άλλα πλούτη.
Μία τέτοια περιγραφή περιπετειών είχε δημοσιεύσει το 1934 η εφημερίδα Βραδυνή, από την οποία σταχυολογήσαμε μικρό μέρος των περιπετειών στη ζούγκλα.
Οι Έλληνες που ήταν ο Καπάτος, ο Πεταλούδης, ο Τζίφος, ο Λιβιεράτος και ο Γουλιανός, συνδέθηκαν με τη φυλή των Μακολολό που τους οδηγούσε την άγρια ζούγκλα. Περνώντας ένα ποτάμι οι Έλληνες σκότωσαν 3-4 κροκόδειλους πυροβολώντας τους και από το γεγονός εντυπωσιάστηκαν οι Μακολολό που πολεμούσαν και κυνηγούσαν με κοντάρια.
Τους Έλληνες υποδέχτηκε ο βασιλιάς της φυλής, ο Τραπούρα. Ο βασιλιάς εκτός από σωματοφύλακες και αυλικούς, είχε αντί για σκυλιά, δύο λιοντάρια που ήταν εξημερωμένα. Το χωριό ήταν με καλύβες και η φυλή προειδοποίησε τους Έλληνες ότι αν συνέχιζαν τις εξερευνήσεις τους θα αντιμετώπιζαν κινδύνους γιατί υπήρχαν και φυλές ανθρωποφάγων.
Μία από αυτές ήταν η φυλή των Μπουργκάς που είχε εμπλακεί σε πόλεμο με τους Μακολολό και ηττήθηκε. Οι Έλληνες απόλαυσαν την «τοπική κουζίνα» και τα ήθη και έθιμα της φυλής που έστειλε σε κάθε Έλληνα δύο γυναίκες για να περάσουν μαζί τη νύχτα και αν δεν το έκαναν θα ήταν προσβολή για τη φυλή των Μακολολό.
Οι Έλληνες εντόπισαν σημάδια μίας εγγλέζικης αποστολής και τελικά κατάφεραν να βρουν τη Λαίδη Έντουαρντ, που κατάφερε να γλιτώσει από την επίθεση φυλής ανθρωποφάγων σε βάρος της αποστολής στην οποία συμμετείχε, με «αντίτιμο» να έχει διαταραχθεί ο ψυχικός της κόσμος και να μην θυμάται ότι τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής δεν βρίσκονταν πια στη ζωή, αντικείμενα και ημερολόγια των οποίων είχαν βρει οι Έλληνες.
Έτσι έμαθαν τα ονόματα όλων των μελών της εγγλέζικης αποστολής και τις ιδιότητές τους, καθώς και ότι η φυλή των Φαρακά ήθελε να κρατήσει την Λαίδη και να την ανακηρύξει θεά των καλών πνευμάτων. Υποσχέθηκε η αποστολή ότι θα ξαναγύριζε και έτσι οι Φαρακά τους άφησαν να φύγουν.
Οι Έλληνες έπεσαν και σε επιστράτευση, καθώς δύο φυλές νομαδικές η φυλή Ζιουρώ και η Μαρκαντί, στην περίπτωσή μας η Ζιουρώ ενεπλάκη σε σύγκρουση με τους Μακολολό. Οι μετακινούμενες φυλές συχνά ζητούν γυναίκες από τις σταθερές φυλές και αν δεν τους έδιναν τις άρπαζαν, σκότωναν τον ανδρικό πληθυσμό, λεηλατούσαν και έκαιγαν το χωριό, με αποτέλεσμα η αποτροπή της αρπαγής τους να οδηγεί σε τοπικές ένοπλες αντιπαραθέσεις. Στην περίπτωσή μας οι Έλληνες είχαν δύο επιλογές ή να φύγουν, ή να πολεμήσουν και δέχτηκαν το δεύτερο, γεγονός που τους εξύψωσε στα μάτια των Μακολολό.
Οι Έλληνες είχαν πυροβόλα όπλα, καραμπίνες και πιστόλια, ενώ οι Αφρικανοί δόρατα και σαΐτες. Οι δαιμόνιοι Κεφαλλονίτες έπεισαν τους μαύρους να ταμπουρωθούν και να περιμένουν τη ληστρική επιδρομή, την οποία θα αιφνιδίαζαν με τη χρήση πυροβόλων όπλων. Έτσι και έγινε σε μία αιματηρή μάχη, όπου η μία και μοναδική χειροβομβίδα που είχαν οι Έλληνες πανικόβαλε ένα κύμα επιτιθεμένων.
Ο τελικός απολογισμός ήταν η απόκρουση της επίθεσης με μεγάλες απώλειες για τους επιδρομείς, αλλά βαρύ φόρο αίματος και για τους Μακολολό. Ένας από τους Κεφαλλονίτες σώθηκε γιατί το βέλος βρήκε το σακουλάκι με τα διαμάντια που είχε μαζέψει από την εξερεύνηση στην αφρικανική ήπειρο και οι προσευχές στον Άγιο Γεράσιμο έδιναν και έπαιρναν.
Η παραμονή και η εθελοντική συμμετοχή των Ελλήνων στο πλευρό των Μακολολό καθώς και η καθοριστική συμβολή τους στην νίκη τους εξύψωσαν ακόμα περισσότερο στα μάτια της φυλής. Επίσης οι Έλληνες έμαθαν στη φυλή τη χρήση σφεντόνας για πολεμικούς σκοπούς, άλλη μία επανάσταση στα όσα ήξερε η φυλή μέχρι τότε για την τέχνη του πολέμου.
Ήρθε όμως και η ώρα της επιστροφής με τους Έλληνες να έχουν συλλέξει ποσότητες διαμαντιών και χρυσού και με την Λαίδη που διέσωσαν, καθώς και με συνοδούς Αφρικανούς, ξεκίνησαν το ταξίδι τους σε αφιλόξενα τοπία αφρικανικής ζούγκλας συναντώντας άγρια θηρία και σκελετούς ανθρώπων. Με τις προμήθειες να λιγοστεύουν και τις συναντήσεις τους με άλλους τοπικούς πληθυσμούς να είναι ταραχώδεις.
Με τα πολλά γύρισαν στην πατρίδα και με την επιστροφή τους άρχισαν οι περιγραφές προς τέρψιν των αναγνωστών των εφημερίδων και φυσικά των ιδιοκτητών τους που πουλούσαν φύλλα.
Σύντομα θα επανέλθουμε με άλλα δημοσιεύματα για ανάλογα κατορθώματα, πραγματικά ή με «προσθήκες» που φιλοξένησαν οι εφημερίδες του Μεσοπολέμου.
Έρευνα: Νάσος Μπράτσος
