του Νάσου Μπράτσου
Τις ημέρες του Ιανουαρίου του 1996 που βρίσκονταν σε εξέλιξη η κρίση των Ιμίων, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, διεξάγονταν η από καιρό προγραμματισμένη βαλκανική διάσκεψη συνδικάτων.
Ήταν ένας θεσμός που γίνονταν σε ετήσια βάση εκ περιτροπής στις πρωτεύουσες των βαλκανικών κρατών και με οικοδεσπότη την κυρίαρχη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας. Στην Ελλάδα οικοδέσποινα ήταν η ΓΣΕΕ και ήταν η «πρεμιέρα» αυτού του βαλκανικού θεσμού.
Στη βαλκανική συνάντηση συμμετείχε και κλιμάκιο Τούρκων συνδικαλιστών και αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να ήταν από τη συνδικαλιστική οργάνωση TURK IS και την DISK. Στο περιθώριο των εργασιών ο επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπίας, έκανε δηλώσεις για τα Ίμια και άσκησε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση της χώρας του.
Ήθελε κότσια μία τέτοια στάση, στο έδαφος του «εχθρού» να κριτικάρεις την κυβέρνηση της χώρας σου, πολύ περισσότερο όταν μετά πρέπει να γυρίσεις πίσω, σε μία χώρα που οι αντιφρονούντες, σε διαχρονική βάση, δεν θα λέγαμε ότι αντιμετωπίζονταν με ανοχή, το αντίθετο μάλλον.
Η σημαντική δήλωση του Τούρκου συνδικαλιστή που προωθούσε τις ιδέες της ειρήνης και της φιλίας των λαών και όχι πολεμοκάπηλες επιλογές, σχεδόν εξαφανίστηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ.
Βρήκε εύφορο έδαφος σε τρία εξ αυτών, το δημοτικό ραδιόφωνο του Δήμου Ηρακλείου Αττικής στο οποίο εργαζόμουν τότε και ήμουν ο «δράστης» της μετάδοσής της και επίσης στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και στο συνεργείο που δεν θυμάμαι αν ήταν μόνο «902» ή και «Ριζοσπάστης», αν μου ξέφυγε και κανένα άλλο ΜΜΕ ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Το ενδιαφέρον ήταν τα τηλεοπτικά κανάλια, όπου όχι μόνο η δήλωση του Τούρκου δεν έφτασε καν, αφού τα περισσότερα δεν είχαν στείλει συνεργείο για να καλυφθεί η βαλκανική διάσκεψη συνδικάτων, αυτή που σήμερα θα ονομάτιζαν κοροϊδευτικά σαν σύναξη εργατοπατέρων, προσπαθώντας να απαξιώσουν συνολικά το θεσμό των συνδικάτων, αλλά είχαν σαν πρώτο θέμα την αναχώρηση του στόλου από το ναύσταθμο της Σαλαμίνας.
Έτσι αντί να τονίσουν ότι υπάρχουν και Τούρκοι που επιθυμούν την ειρήνη, αντί να στοιχίζονται πίσω από τις κανονιοφόρους της κυβέρνησής τους, άρχισαν αφενός να δίνουν πληροφορίες για τις κινήσεις του ελληνικού στόλου και αφετέρου να ανεβάζουν τους τόνους για μία πολεμική περιπέτεια.
Από τα κεντρικά πρόσωπα εκείνης της περιόδου, από την άποψη των δηλώσεων, ήταν ο τελευταίος βοσκός των Ιμίων ο Αντώνης Βεζυρόπουλος, που κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν «ανακάλυψε», ότι εκτός από βοσκός υπήρξε και βαρκάρης – «κοντραμπατζής» στην περίοδο της κατοχής,
μεταφέροντας ασυρμάτους, τρόφιμα, στρατιωτικούς πρόσφυγες, ενώ τρεις φορές συνελήφθη από τους Τούρκους (και δύο από τις κατοχικές δυνάμεις στην Κω), φυλακίστηκε και στην Τουρκία, όπου γλίτωσε την τελευταία στιγμή την εκτέλεση, και στην Κω. Τη δράση του αναδείξαμε και στο ert.gr και στο βιβλίο “Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο”. Βλέπετε και η Εθνική Αντίσταση είναι «ντεμοντέ» ως τηλεοπτικό προϊόν.
Όχι ότι οι «απέναντι» τηλεορασάκηδες πήγαιναν πίσω. Εκεί λοιπόν που τα εμβατήρια έδιναν και έπαιρναν στις τηλεσυχνότητες, έπεσε σχεδόν στα αζήτητα της δημοσιότητας, η διαμαρτυρία κατοίκων των τουρκικών παραλίων που σχεδόν προπηλάκισαν συνεργεία καναλιών (ειδικά αυτών που είχαν «ειδικότητα» να υψώνουν σημαίες σε βραχονησίδες) ασκώντας τους κριτική ότι με τα καμώματά τους κινδυνεύει να ανατιναχτεί η περιοχή στην οποία ζούσαν ειρηνικά και χωρίς προβλήματα με τους Έλληνες γείτονές τους και ότι σε περίπτωση πολέμου τα δικά τους σπίτια θα καούν. Ή όπως λέει και το τραγούδι «κι εγώ λαός κι εσύ λαός, εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ».
Μέρες που είναι και με την ένταση στην περιοχή να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, ας θυμηθούμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή των απλών καθημερινών ανθρώπων, που τους χωρίζουν τα σύνορα, αλλά όχι η λογική.
