...αναδημοσίευση από το www.ert.gr και το sports.ert.gr...
Του Νάσου Μπράτσου
Μαρσαρίσματα και σουτ, γκαζιές και τρίπλες, και όμως συνυπήρξαν στο ίδιο άθλημα την περίοδο του Μεσοπολέμου. Μάλιστα καταγράφονται 1.500 θεατές, αριθμός που θα ζήλευαν πολλές από της ομάδες της σημερινής Superleague, ενώ στη Superleague2 ο αριθμός των θεατών του 1932 με τις εποχές μας, δημιουργεί μελαγχολία στους ταμίες των ομάδων.
Μάλιστα ο «διπολισμός» στο κανονικό ποδόσφαιρο μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, μεταφέρθηκε και στο μοτοποδόσφαιρο, ή καλύτερα το ενέπνευσε , αφού οι δύο αντίπαλες ομάδες ήταν οι πράσινοι και οι «ερυθροί», όπως αναφέρει η αθλητική εφημερίδα «Αθλητικά Χρονικά» στο φύλλο της Τετάρτης 6ης Απριλίου 1932.
Ο αγώνας είχε γίνει στο γήπεδο του Απόλλωνα, που τότε ήταν στο Ρουφ. Όπως αναφέρει ο σύλλογος στην ιστορία του: "Η πρώτη έδρα της ήταν στους Στύλους του Ολυμπίου Διός αλλά το 1923, οι κυανόλευκοι, ενοικίασαν οικόπεδο στο τέρμα της συνοικίας Ρούφ που έγινε η έδρα της ομάδας. Οι διαστάσεις του γηπέδου ήταν 126Χ100 μ. και ο θεμέλιος λίθος του μπήκε τον Μάρτιο του 1927".
Ρούφ -γήπεδο Απόλλωνα - πηγή φωτο το αρχείο του συλλόγου
Δεν λείπει και η καταγραφή ότι στις κερκίδες βρέθηκαν «γνωσταί κοσμικαί δεσποινίδες, ωραίοι μοντέρνοι πειρασμοί», που σε δηλώσεις τους θεώρησαν ήδη ντεμοντέ το κανονικό ποδόσφαιρο και δήλωσαν υποστηρίκτριες του μοτοποδόσφαιρου, ως το νέο σπορ που αυξάνει τη δημοφιλία του και ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχε προχωρήσει πιο πολύ από την Ελλάδα.
Εκεί όμως που πρέπει να μείνουμε, είναι η δίψα των ανθρώπων εκείνης της εποχής να «ανακαλύψουν» και να ασχοληθούν με διάφορες μορφές αθλητισμού, σε εποχές που η ψυχαγωγία είχε πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις μέρες μας, αλλά και οι αθλητικοί χώροι ήταν σχετικά δυσεύρετοι, καθώς κυριαρχούσε η αλάνα που διαμορφώνονταν ανά περίπτωση σε γήπεδο, ενώ τα οργανωμένα γήπεδα ήταν ακόμα λίγα.
Δεν θα πρέπει να ξεφύγει από την προσοχή μας ότι η ιδιοκτησία και η συντήρηση μοτοσυκλέτας (ειδικά όταν υπήρχε και η καταπόνηση λόγω αγώνων μοτοποδόσφαιρου) εκείνα τα χρόνια, δεν είχε τα χαρακτηριστικά της εποχής μας και μάλλον οι νέοι που τις είχαν, ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους συνομήλικούς τους, που έπαιζαν στις αλάνες – αυτοσχέδια γήπεδα, το «κανονικό» ποδόσφαιρο, πολλές φορές ξυπόλητοι, ή με δανεικά παπούτσια, για να θυμίσουμε ότι ακόμα και όταν ήταν οργανωμένα τα αθλητικά σωματεία, η ένδεια οδηγούσε στη χρήση του ίδιου αθλητικού υλικού ένδυσης – υπόδυσης, από όλα τα τμήματά τους.
