Έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 16 Ιουνίου ο Δημήτρης Λιβιεράτος (1927-2023), ιστορικός του εργατικού κινήματος με πλούσιο συγγραφικό έργο, ενώ υπήρξε και συνεργάτης του αρχείου ιστορίας της ΓΣΕΕ. Επίσης υπήρξε συνεργάτης του Αχμέτ Μπεν Μπελά στη διάρκεια της επανάστασης στην Αλγερία, καθώς και συνεργάτης - σύντροφος του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο).
Στη διάρκεια της πολύχρονης γνωριμίας μας είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε πολλές φορές, άλλωστε τον θεωρούσα δάσκαλό μου.
Πρωτοβρεθήκαμε το 1990 σε μία ταβέρνα στο Θησείο με πρωτοβουλία ενός φίλου τραπεζοϋπαλλήλου και ιστορικού ερευνητή, του Κώστα Αποστολίδη, που δυστυχώς δεν είναι ανάμεσά μας και το καλοκαίρι που πέρασε, τίμησε τη μνήμη του και την προσφορά του στην ανάδειξη της ιστορίας των λιγνιτορύχων, ο Δήμος Σερίφου.
Είχαμε κουβεντιάσει αρκετή ώρα στο σπίτι του στα Πετράλωνα για το βιβλίο «Αθλητισμός και Κοινωνικά Κινήματα» για το οποίο είχε παίξει άθελά του σημαντικό ρόλο, όταν πριν χρόνια κάποιες αναφορές του σε τέτοια ζητήματα με μετέτρεψαν από δημοσιογράφο και φίλαθλο σε ερευνητή για τη συγκεκριμένη θεματική του εργατικού αθλητισμού. Το είχε προλογίσει και ήταν ξεχωριστή τιμή για εμένα. Στα τελειώματα βρίσκεται το επόμενο βιβλίο μου για το θέμα αυτό (τρίτο της θεματικής αφού το προηγούμενο ήταν το "Σπορ και Κοινωνικές Αντιστάσεις") και αφιερώνεται στη μνήμη του.
Τελευταία μας επικοινωνία ήταν μετά την έκδοση του βιβλίου μου «Αιγαιοπελαγίτες Πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Τον είχα επισκεφτεί σπίτι του για να του το δωρίσω και λίγες μέρες μετά που το είχε διαβάσει, μου τηλεφώνησε για να με ενθαρρύνει να συνεχίσω σε αυτές τις κατευθύνσεις και να πει τον καλό του λόγο. Ήταν το καλύτερο «βραβείο» για τους κόπους που είχαν προηγηθεί.
Τα βιβλία του μένουν σαν πολύτιμη πηγή γνώσης και μοναδικής σε αξία ιστορικής έρευνας.
Καλό ταξίδι Μίμη!!
