...αναδημοσίευση από το ert.gr...
Τόπος θυσίας είναι η συνοικία των Προσφυγικών της Πάτρας, καθώς σε αυτήν πραγματοποιήθηκε το Μπλόκο των κατοχικών δυνάμεων το 1943.
Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά οι μνήμες δεν έσβησαν, αντίθετα η ιστορική εμπειρία μεταλαμπαδεύεται στις επόμενες γενιές, μέσα από εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Πρωτεργάτης στη διάσωση της ιστορικής μνήμης, είναι ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμος Πατρών και Περιχώρων, που η έδρα του είναι στην πλατεία Ελευθερίας στην καρδιά της συνοικίας των Προσφυγικών.
Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1943 και 63 αγωνιστές που είχαν συλληφθεί στο Μπλόκο των Προσφυγικών, μαζί με άλλους, σύνολο 84 αγωνιστές, εκτελέστηκαν στην Πάτρα στο κτήμα Μουρτζούχου.
Το Μπλόκο είχε γίνει λίγες ημέρες νωρίτερα στις 27 Οκτωβρίου 1943 και στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την εκτέλεση οι συλληφθέντες – πάνω από 200, με μεγάλο μέρος τους μέλη της ΕΠΟΝ – είχαν οδηγηθεί στις φυλακές του Λυμπερόπουλου. Αρκετοί, μετά από ενέργειες του ΕΑΜ καταφέρνουν τελικά να δραπετεύσουν.
Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και Ιταλοί αντιφασίστες, γεγονός που δεν ήταν σπάνιο, καθώς συχνά εκείνη την περίοδο, ειδικά μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, είχαμε τέτοια φαινόμενα, δηλαδή Ιταλούς να συνεργάζονται με την ελληνική αντίσταση.
Στο πλευρό των ναζιστών και οι Έλληνες εφιάλτες, οι δωσίλογοι συνεργάτες τους, ενώ για να «δικαιολογηθεί» το Μπλόκο στήθηκε μία προβοκάτσια.
Υποτίθεται, σύμφωνα με το ψέμα των Γερμανών, ότι οι Έλληνες είχαν την ευθύνη για τη δολοφονία ενός ανιψιού ανώτατου στελέχους των ναζί, όταν αυτός είχε πάει για κυνήγι για να του πάρουν το τουφέκι. Έτσι σύμφωνα με τη «λογική» των ναζί, για αντίποινα έπρεπε να πληρώσουν με τη ζωή τους, αντίστοιχης ηλικίας νέοι.
Γρήγορα αποκαλύφθηκε το τεράστιο ψεύδος, καθώς μερικούς μήνες μετά τη «δολοφονία» του ο Γερμανός ανιψιός ανταλλάχθηκε με Έλληνες αιχμαλώτους στις 27 Φεβρουαρίου 1944.
Θα ήταν αφέλεια να αποδίδει κανείς εγκλήματα σαν το Μπλόκο των Προσφυγικών σε απαχθέντες Γερμανούς ανιψιούς και θυμωμένους θείους. Τόσο στο Μπλόκο των Προσφυγικών της Πάτρας, όσο και στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων που έγινε λίγες ημέρες μετά, η βασική αιτία για την εξέλιξή τος, ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο για να χτυπηθεί η αντίσταση.
Ο φόβος τους ήταν ότι αν επαληθεύονταν οι φήμες της εποχής για απόβαση των συμμάχων στα παράλια της Ηλείας, να μην υπάρχει η υποστήριξη εκείνη που θα τους έδινε περαιτέρω δυνατότητες εναντίον των κατοχικών δυνάμεων.
