ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Α.Π.: 156 Αθήνα 8 Ιουλίου 2025
Θέμα: Φιέστες «Συνέδρια» χωρίς εργαζόμενους, στρατηγικές χωρίς στρατηγική και κέρδη για τους λίγους από τον δημόσιο πλούτο – Η πλήρης εισβολή του ΣΜΕ για την αρπάγη του Ορυκτού μας Πλούτου.
Η εικόνα των μεταλλευτικών παραγόντων στο διήμερο «συνέδριο» της ΕΑΓΜΕ με τίτλο «Ερευνώντας τον εθνικό υπόγειο πλούτο» (3–4 Ιουλίου 2025) ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση αυτού που ζούμε χρόνια τώρα: υποκρισία, αλαζονεία και μια κακoστημένη προσπάθεια ελέγχου του δημόσιου λόγου.
Το «συνέδριο» περιλάμβανε 17 συνεδρίες με 4-5 ομιλητές ανά συνεδρία, ανάμεσά τους πανεπιστημιακοί, διευθυντικά στελέχη, εκπρόσωποι εταιρειών και στελέχη της ΕΑΓΜΕ. Ούτε μία θέση δεν προβλέφθηκε για εκπροσώπους εργαζομένων, τοπικούς φορείς, συνδικάτα ή κοινωνικά κινήματα από περιοχές που πλήττονται καθημερινά από μεταλλευτικές δραστηριότητες.
Αντί για διάλογο, υπήρξε μονόλογος επιχειρηματικών και τεχνοκρατικών ελίτ. Ακόμη χειρότερα, αρκετοί από τους ομιλητές χλεύασαν ή απαξίωσαν επικριτικές φωνές που προέρχονται από την κοινωνία και τους εργαζόμενους, θεωρώντας τις "παραπληροφόρηση" ή "λαϊκισμό" χωρίς καν να υπάρχει αντίλογος.
Αυτό δεν είναι απλώς υποτίμηση των κοινωνικών εταίρων. Είναι φόβος απέναντι στην αλήθεια. Είναι φόβος απέναντι στην κοινωνική λογοδοσία.
Μισθοί ως «ανταποδοτικά», εργάτες ως βαρίδια
Σε μια αποστροφή του λόγου o Πρόεδρος του ΣΜΕ, κ. Γιαζιτζόγλου, δήλωσε ότι «Ανταποδοτικά δεν είναι τα χρήματα που δίνουμε στον Δήμαρχο για να βάφει τους κάδους πράσινους, αλλά οι μισθοί των εργαζομένων».
Δηλαδή οι μισθοί – που είναι θεμελιώδες εργασιακό δικαίωμα – παρουσιάζονται ως φιλανθρωπία…(!)
Την ίδια στιγμή, εδώ και 6 χρόνια, δεν έχει υπογραφεί καμία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μεταξύ ΣΜΕ και Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων Ελλάδος (ΟΜΕ). Αντί για συλλογική διαπραγμάτευση και κατοχύρωση δικαιωμάτων, οι εργαζόμενοι ζουν σε καθεστώς ατομικών συμβάσεων, επισφάλειας και σιωπής.
Η Μήλος δεν είναι μόνο αριθμοί
Ο Γενικός Διευθυντής της Imerys και πρώην Πρόεδρος του ΣΜΕ, κ. Κεφάλας, απάντησε στις κοινωνικές ανησυχίες των κατοίκων της Μήλου με... νούμερα ενώ έκανε μια ιδιότυπη σύγκριση αριθμών. Συνέκρινε τον αριθμό επισκέψεων την καλοκαιρινή περίοδο από τουρίστες σε σχέση με την παραγωγή της IMERYS προσπαθώντας είτε να πείσει ότι η εξόρυξη είναι πιο συμφέρουσα από τον τουρισμό, είτε ότι η εξόρυξη συνυπάρχει με τον τουρισμό και όλα «καλώς» γενόμενα..
Ούτε λέξη για την άποψη της τοπικής κοινωνίας για την εξορυκτική δραστηριότητα.
Ούτε λέξη για τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα.
Ούτε λέξη για τη σκόνη, τη ρύπανση, την καταστροφή παραλιών, την έλλειψη αποκατάστασης, την εικόνα του νησιού σαν ένα σεληνιακό τοπίο.
Ούτε ίχνος αυτοκριτικής ή πρότασης για ουσιαστική συνύπαρξη εξόρυξης και κοινωνίας.
Η ΛΑΡΚΟ: Από «σαπάκι» σε φιλέτο – πώς στήνεται η αρπαγή
Η ΤΕΡΝΑ, που εμφανίστηκε στον διπλό διαγωνισμό για εργοστάσιο και μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ, φρόντισε στο «συνέδριο» μέσω εκπροσώπου της, του κου Δημητριάδη να χαρακτηρίσει τη βιομηχανία «σαπάκι».
Παρ’ όλα αυτά, η Κυβέρνηση και η Ειδική Διαχείριση την ανέδειξαν Προτιμητέο Επενδυτή. Η ΤΕΡΝΑ έκανε πίσω, ο διαγωνισμός ματαιώθηκε, και οι πάνω από 1.000 εργαζόμενοι έμειναν στον δρόμο.
Σήμερα, με τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ εκτός, ετοιμάζεται νέος διαγωνισμός «κομμένος και ραμμένος» στα μέτρα της ΤΕΡΝΑ. Τώρα δηλώνουν ότι «ενδιαφέρονται», ότι «θα επενδύσουν», και ότι «θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα»…(!) «Επενδυτής» κακομαθημένο παιδάκι που της τα δίνουν όλα και δεν τα θέλει, γιατί τα θέλει όπως τα θέλει….(!)
Η Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων Ελλάδος έχει ήδη καταγγείλει την ΤΕΡΝΑ για απαράδεκτες απολύσεις και μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία Μαντουδίου.
Η ΤΕΡΝΑ μέσω της Θυγατρικής ΤΕΡΝΑ Λευκόλιθοι Α.Ε. αποδεικνύει καθημερινά τι εννοεί όταν λέει «ανάπτυξη» στο Μαντούδι Ευβοίας. Όπως κατήγγειλε πρόσφατα η ΟΜΕ, η εταιρεία απέλυσε αιφνιδιαστικά 5 ακόμα γυναίκες εργαζόμενες αορίστου χρόνου, ανεβάζοντας τον αριθμό των απολυμένων σε 17 μέσα σε λίγους μήνες. Ανάμεσά τους γυναίκες με έως και 12 έτη εργασίας σε αντίξοες συνθήκες, με σακατεμένα σώματα και χωρίς ίχνος σεβασμού στην προσφορά τους. Εργαζόμενες στην χειροδιαλογή.
Σήκωναν ογκόλιθους κάθε μέρα από την ταινία μεταφοράς ασυντήρητου μηχανήματος σε άθλιες συνθήκες εργασίας (δεν είχαν ούτε καθαρό νερό για να πλένονται), σακατεύοντας τα κορμιά τους με υποσχέσεις παραμονής σε μια εύρωστη εταιρεία, …«εθνικό» εργολάβο. Παρά τις προηγούμενες διαβεβαιώσεις σε συναντήσεις με τα σωματεία για επανεξέταση και τοποθέτηση σε άλλα πόστα, η εταιρεία ανακοίνωσε με ένα απλό τηλεφώνημα πως δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής.
Σε κάποιες προτάθηκε μια προσβλητική «φιλανθρωπική» αποζημίωση, η οποία και αυτή δεν υλοποιήθηκε, εμπαίζοντας τα συνδικάτα, αλλά κυρίως τις απολυμένες γυναίκες Ο τοπικός προϊστάμενος δεν δίστασε να απολύσει ακόμα και εργαζόμενη με αναρρωτικές άδειες, επειδή —κατά φήμη— βρέθηκε σε καφενείο! Την προειδοποίησε, όπως είπε με μήνυμα μέσω τρίτου ατόμου. Δεν σεβάστηκε τίποτα ούτε κράτησε έστω τα προσχήματα.
Η διοίκηση απαίτησε ξεδιάντροπα μάλιστα από το Σωματείο να μη «δημιουργεί κλίμα ανησυχίας» ώστε να απολύουν ανενόχλητα, όποτε θέλουν και όποιον θέλουν. Οι εργαζόμενοι στον χώρο, δουλεύουν με πολύ χαμηλούς μισθούς, χωρίς συλλογική σύμβαση, σε απαρχαιωμένες υποδομές, με εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες. Κι όλα αυτά την ώρα που η εταιρεία επεκτείνει τις επενδύσεις της και απολαμβάνει τις «ευλογίες» του κράτους και των διαγωνισμών. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της «στρατηγικής επένδυσης».
Κρίσιμες πρώτες ύλες για λίγους – Όχι για τη ΛΑΡΚΟ
Κατά τραγική ειρωνεία, στο ίδιο συνέδριο έγιναν εκτενείς αναφορές στην ανάγκη αξιοποίησης των κρίσιμων πρώτων υλών και στην ενσωμάτωσή τους στη στρατηγική της Ε.Ε.
Συζητήθηκε επίσης η δυνατότητα και η ελευθερία αποφάσεων και δράσεων που δίνεται από την Ε.Ε. σε κάθε Χώρα ώστε να θεωρηθούν κρίσιμης σημασίας και άλλες βιομηχανίες της Χώρας όπως π.χ. οι τσιμεντοβιομηχανίες. Όταν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ ούρλιαζαν για αυτή την δυνατότητα που θα μπορούσε να κρατήσει την επιχείρηση ανοικτή και κερδοφόρα, τότε όλοι κώφευαν και σιώπαιναν, διότι αποδείχτηκε ότι ήθελαν να ξεμπερδεύουν με όλο το μάχιμο προσωπικό και την ξεπουλήσουν σε «κολλητό»…
Η ΛΑΡΚΟ, που παρήγαγε σιδηρονικέλιο – απαραίτητο για τον ανοξείδωτο χάλυβα – δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ στρατηγικής σημασίας, ούτε χαρακτηρίστηκε κρίσιμη πρώτη ύλη, αλλά ούτε και ο ανοξείδωτος χάλυβας που θα μπορούσε να παραχθεί από τις εγκαταστάσεις της και να προσδώσει προστιθέμενη αξία αξιοποιώντας και τα Ελληνικά κοιτάσματα σιδηροχρωμίου.
Γιατί όχι; Γιατί η ΛΑΡΚΟ ήταν δημόσια και δεν μπορούσε να καρπωθεί τα κέρδη η επιχειρηματική ελίτ. Έπρεπε να τη φέρουν στα μέτρα τους, χωρίς εργαζόμενους, χωρίς περιβαλλοντικές και επιχειρηματικές δεσμεύσεις, για να κερδοσκοπήσουν τα κοράκια και ο Λαός να πεινάει και να μην έχει καλύτερη υγεία, παιδεία, ενέργεια.
Δημόσια η ιδιωτική μεταλλευτική έρευνα
Στο στημένο ερώτημα απάντησε με κυνισμό ο πρόεδρος του ΣΜΕ και εν μέρει ο γγ ΥΠΕΝ Αϊβαλιώτης. «Δημόσια έρευνα». Το Δημόσιο μέσω του ΙΓΜΕ θα πρέπει να δίνει ακριβή στοιχεία αποθεμάτων, γεωμετρίας κοιτάσματος και περιεκτικότητας έτσι ώστε να μειωθεί το ρίσκο του «επενδυτή». Επίσης χρηματοδοτικά εργαλεία θα πρέπει να δημιουργηθούν για να χρηματοδοτήσουν την «επένδυση». Δηλαδή θα επενδύσει το δημόσιο, με δημόσιο χρήμα η με τραπεζικά κεφάλαια με εγγύηση δημοσίου, θα ερευνήσει το δημόσιο με όλο το προσωπικό του ΙΓΜΕ και θα έχουμε τον μεταλλειοκτήτη να κερδίζει και να επαίρεται ότι δίδει μισθούς σαν ανταποδοτικά της καταστροφής της περιοχής. Είναι πάντως χαρακτηριστική η άνεση και ο κυνισμός που είχαν όλοι αυτοί οι χαρτογιακάδες έχοντας την βεβαιότητα πως βρίσκονται σε απόλυτα ελεγχόμενο και φιλικό περιβάλλον με συνέπεια να εκστομίζονταν απόψεις που δεν θα έβγαιναν σε άλλη περίπτωση
Το Περιβάλλον σαν εμπόδιο ανάπτυξης.
Με περισσό θράσος αναφέρθηκε η βούληση των τοπικών κοινωνιών για μια ήπια ανάπτυξη των περιοχών τους σαν φαντασίωση. Σε κοινή σύμπλευση ΣΜΕ και γγ ΥΠΕΝ μας πληροφόρησαν για τις κοινές τους προσπάθειες να εξαιρεθεί η υπόγεια εκμετάλλευση από τις απαγορεύσεις σε περιοχές NATURA. Εξέφρασαν αγανάκτηση για την στρεβλή ευρωπαϊκή νομοθεσία που δεν επιτρέπει ακόμη την εξόρυξή σε NATURA. Το ποσοστό της έκτασης της χώρας που υπόκειται σε περιβαλλοντικούς περιορισμούς θεωρήθηκε επίσης ως υπερβολικό από τους ιδίους.
Μεταλλευτική έρευνα (γιατί τώρα).
Ο γγ. ΥΠΕΝ κ. Αϊβαλιώτης, όπως ήδη έχει δημοσιεύσει και καταγγείλει η ΟΜΕ, ανέφερε ειλικρινέστατα πως η πολεμική βιομηχανία και οι ελλείψεις σε μέταλλα λόγω της πολιτικής Readiness 2030 (Το Readiness 2030 (προηγουμένως ReArm Europe) είναι μια πρωτοβουλία στρατηγικής άμυνας η οποία προτάθηκε από την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στις 4 Μαρτίου 2025, με στόχο την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το σχέδιο αποσκοπεί στη διάθεση τουλάχιστον 800 δισεκατομμυρίων ευρώ για την ενίσχυση των αμυντικών υποδομών της Ευρώπης ως απάντηση σε γεωπολιτικές απειλές, όπως είναι ο εν εξελίξει πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και λόγω αβεβαιοτήτων σχετικά με τη συνέχιση της στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ), έδωσαν ώθηση στην μεταλλευτική δραστηριότητα και ευκαιρίες στους «επενδυτές», με χρηματοδότηση από τον ευρωπαίο φορολογούμενο. Το αντιμόνιο είναι το κλασσικό παράδειγμα απαραίτητου μετάλλου στην πολεμική βιομηχανία. Μας θυμίζει κάτι αυτό. Την Χίο και τους φακέλους που το ΙΓΜΕ ετοίμαζε κατά παραγγελία για να δοθούν οι δημόσιοι μεταλλευτικοί χώροι.
Νερό (βασική ανθρώπινη ανάγκη ή μήπως ευκαιρία για business;)
Eναν χρόνο μετά τον Daniel αποτιμήσαμε τον «βίο και την πολιτεία» εν Ελλάδι της HVA η οποία με τις πλάτες της κυβέρνησης, αφού «ξεπέταξε» χωρίς ουσιαστική δημόσια διαβούλευση το Master Plan για τη διαχείριση των υδάτων στην Θεσσαλία, ανέλαβε τώρα και την Κρήτη με αμοιβή χορηγούμενη από την ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Η εμπορική εταιρεία HVA αποδεικνύεται μια «Ολλανδέζα από τον Ταύρο». Ο σημερινός Διευθύνων Σύμβουλός της είναι ο Μιλτιάδης Γκουζούρης και ήταν προσκεκλημένος στην φιέστα. Πρόσωπο με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις που διαμορφώθηκαν στην εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης, όταν εκείνος πολιτεύτηκε στον χώρο του «ακραίου κέντρου» μέχρι τελικά να καταλήξει στην Νέα Δημοκρατία.
Όλα φαίνεται πως ξεκινούν από το γνωστό δόγμα της «κρίσης που γεννάει ευκαιρίες». Όταν οι καταστροφικές πλημμύρες του Daniel ξέσπασαν στις 5 Σεπτεμβρίου του 2023, κάπου στα μέσα Σεπτεμβρίου, ακούμε για πρώτη φορά ότι «Ολλανδοί ειδικοί» θα αναλάβουν να «σώσουν» την Θεσσαλία.
Ξεκινάει και μια επικοινωνιακή εκστρατεία της κυβέρνησης ότι οι Ολλανδοί ξέρουν να τιθασεύουν τα νερά. Στις 19 Σεπτεμβρίου 2023, ο τότε Περιφερειάρχης Θεσσαλίας, σίγουρος για την επικράτησή του στις εκλογές του Οκτωβρίου, γράφει ότι ενημέρωσε τους «Ολλανδούς επιστήμονες», «για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή μετά το πρωτοφανές καιρικό φαινόμενο». Στο Master Plan που παρέδωσε αρχικά μόνον στα αγγλικά, η HVA προτείνει μεταξύ άλλων την δημιουργία του ΟΔΥΘ για την λειτουργία του οποίου, μάλιστα, προδιαγράφεται κόστος άνω των 6 εκατομμυρίων ευρώ για λογισμικό, άλλα υλικά και αμοιβές προσωπικού.
Το σχέδιο που μεταφράστηκε προχείρως στα ελληνικά (κυρίαρχο κείμενο είναι εκείνο στα αγγλικά) αναφέρει όμως και πλούσιες αμοιβές, συνολικού ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ, για την διοίκηση του ΟΔΥΘ: «Για να εξασφαλιστεί ισχυρή ηγεσία εντός του Οργανισμού Διαχείρισης Υδάτων προτείνεται η συγκρότηση μιας ομάδας ανώτατης διοίκησης που θα αποτελείται από 10 διευθυντές και έναν δικηγόρο με σχετικό ετήσιο προϋπολογισμό λίγο κάτω από 1 εκατ. Ευρώ».
Για τον εξορθολογισμό των διαδικασιών, η πρόταση περιλαμβάνει τον επανασχεδιασμό της διαδικασίας δανειοδότησης, με προϋπολογισμό 0,5 εκατ. ευρώ. Οι ετήσιες μισθολογικές αποδοχές των βασικών θέσεων εργασίας, περιλαμβανομένων και 20 υπαλλήλων υφιστάμενων φορέων διαχείρισης υδάτων που πρόκειται να μετακινηθούν στον Οργανισμό Διαχείρισης Υδάτων εκτιμώνται σε περίπου 3 εκατ. ευρώ κατά την πλήρη λειτουργία όλων των τμημάτων του Οργανισμού».
Άλλα κρίσιμα σημεία του Master Plan για την Θεσσαλία περιλαμβάνουν: – Την εκτέλεση έργων συνολικού ύψους 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, η πλειονότητα των οποίων αφορούν μπετά και κατασκευές στον κάμπο. – Την ιδιωτικοποίηση του νερού, καθώς αναφέρεται ότι σκοπός είναι η «συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην αποτελεσματική διαχείριση των υδάτων – την εύρεση νερού και – τη συνολική διαχείριση των υδάτινων πόρων». – Την εκτροπή του Αχελώου, δηλαδή τη «μεταφορά νερού από τη λεκάνη του Αχελώου στη λεκάνη του Πηνειού», που «πρέπει να υλοποιηθεί προκειμένου η Θεσσαλία να συνεχίσει να είναι μια βιώσιμη γεωργική περιοχή».
Το εντυπωσιακό είναι ότι η HVA, την ώρα που προτείνει τόσο μεγάλα έργα για την «σωτηρία της Θεσσαλίας», εμφανίζεται ήδη από τον περασμένο Απρίλιο να σχεδιάζει επενδυτικό πλάνο που μπορεί να φτάσει το 1 δισ. ευρώ για να αλλάξει το «παραγωγικό μοντέλο» της περιοχής.
Οι κρίσεις γεννούν ευκαιρίες λοιπόν. Το νερό, αγροτικό και πόσιμο σε διαβούλευση, εκχώρηση και τιμολόγηση με σκοπό τα κέρδη της εταιρείας «διαχείρισης υδάτων». Τιμολογείστε και τον αέρα που αναπνέουμε.
Ο ρόλος του ΙΓΜΕ
Ο ρόλος του ΙΓΜΕ στην Readiness 2030 εποχή ανακοινώθηκε όχι από την πολιτική ηγεσία αλλά από τον ΣΜΕ, τον ουσιαστικό σχεδιαστή της μεταλλευτικής πολιτικής της χώρας. Η πολιτική ηγεσία φάνηκε καθαρά ότι παίζει τον ρόλο της υλοποίησης ειλημμένων αποφάσεων και κατευθύνσεων του ΣΜΕ. Η παρουσία στο ΔΣ του ΙΓΜΕ του διευθύνοντα συμβούλου του ΣΜΕ, δεν ήταν και δεν είναι τυχαία. Είναι ο μοχλός αλλαγής του ρόλου του ΙΓΜΕ από επίσημο σύμβουλο της πολιτείας σε θέματα γεωεπιστημών ώστε να σχηματιστεί πολιτική, σε εργαλείο που θα δίδει το επιστημονικό άλλοθι σε προαποφασισμένες πολιτικές.
Με το έλεγχο του ΙΓΜΕ και μέσω της κλασσικής και πετυχημένης συνταγής που ξεκινά με την εσκεμμένη υποστελέχωση. Ακολουθεί η ξαφνική «ανάδειξη» της υποστελέχωσης και η απόφαση στα πλαίσια της ανάγκης υλοποίησης έργων (ποιων έργων, σχεδιασμένων από ποιους και με ποιο σκοπό;) να δοθούν αντικείμενα στην αγορά.
Έτσι τα αποτελέσματα θα είναι πλήρως ελεγχόμενα και η καθοδήγηση του ΙΓΜΕ ολική. Το ιστορικό επιστημονικό Ινστιτούτο θα παίζει τον ρόλο που ήδη έχει αρχίσει να παίζει, δηλαδή του πολιτικού εργαλείου.
Δημόσιο χρήμα, ελληνικό και ευρωπαϊκό, για δημόσια έρευνα. Μείωση μέχρι μηδενισμού του επιχειρηματικού ρίσκου και δημόσια χρηματοδότηση των κατ’ ευθυμισμό επενδύσεων.
Υπάρχει ένα κενό. Η υποστελέχωση του ΙΓΜΕ. Ο γ.γ. Αϊβαλιώτης έβγαλε και εκεί λαβράκι. Νομοθετική πρωτοβουλία είναι στα σκαριά για να παρακάμπτεται το ΑΣΕΠ, έτσι ώστε το ΙΓΜΕ να στελεχώνεται από την «αγορά». Έτσι θα έρθουν τα «στελέχη» που θέλει ο ΣΜΕ να κάνουν δημόσια έρευνα.
1. Θα ελέγχονται τα αποτελέσματα έτσι ώστε να βολεύουν
2. Θα πληρώνονται με μισθούς αγοράς
3. Το ΙΓΜΕ με την μεγάλη σφραγίδα του θα ξεπλένει στην κολυμπήθρα και θα δίνει την εγγύηση του ονόματός του. Το μοντέλο της Χίου και της συμμετοχής υπαλλήλων του ΙΓΜΕ στις προθέσεις του ΣΜΕ και του ΥΠΕΝ, για εκμετάλλευση του αντιμονίου καθώς και της συμμετοχής στην επιτροπή του διαγωνισμού εκποίησης είναι πρόσφατο. Επιδέχεται βελτιώσεις αλλά έτσι προδιαγράφεται το μέλλον του Ινστιτούτου από τον πλήρη έλεγχο του ΣΜΕ.
4. Η «εργαλειοποίηση» του ΙΓΜΕ μαζί με την παράκαμψη οποιουδήποτε ελέγχου στελέχωσής του θα φέρει μαζί με στελέχη του ΣΜΕ και τα «εκλεκτά» δικά τους παιδιά.
Όπως είπε και ο Γ.Δ. του ΙΓΜΕ …«λεφτά υπάρχουν»…(!)
Τελικά τι λένε οι «σωτήρες»;
– Μισθοί = φιλανθρωπία
– ΛΑΡΚΟ = σαπάκι
– Μήλος = στατιστικά
– Ανάπτυξη = χωρίς κοινωνία
– Διάλογος = μόνο μεταξύ εργοδοτών-κυβέρνησης
– Εργασία = χωρίς δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς
Αυτό είναι το πρόσωπο της δήθεν «βιώσιμης ανάπτυξης» που προωθούν οι εκπρόσωποι των μεταλλευτικών επιχειρήσεων, «αξιοποιώντας» το ιστορικό ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΓΕΩΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ.
Η απάντηση έρχεται από την κοινωνία και την Εργατική Τάξη που παράγει τον πλούτο!
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας ανήκει στον λαό και στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες .
Η εργασία είναι δικαίωμα, όχι ανταποδοτικό.
Η ανάπτυξη χωρίς εργασιακά δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη είναι αρπαγή.
Η σιωπή δεν είναι συναίνεση – είναι αποτέλεσμα φίμωσης.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
Για εργασία με δικαιώματα – Για αξιοπρέπεια – Για τον φυσικό πλούτο του τόπου μας
Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και δεν πρέπει να αρπάξουν την τιμολόγηση τα κοράκια
Υ.Γ.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι πέρυσι τέτοια εποχή, στις 23 Μαΐου 2024, υπό το βάρος της αγωνίας για τις ομαδικές απολύσεις στη ΛΑΡΚΟ, είχε πραγματοποιηθεί ημερίδα με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων Ελλάδος (Ο.Μ.Ε.), σε συνεργασία με τα Σωματεία Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ, ΙΓΜΕ και το Σωματείο Συνταξιούχων ΙΓΜΕ.
Σε εκείνη την ημερίδα είχαν προσκληθεί όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, συμπεριλαμβανομένων της Κυβέρνησης, του ΣΜΕ, της Ειδικής Διαχείρισης της ΛΑΡΚΟ και των μεταλλευτικών επιχειρήσεων, ώστε να υπάρξει ειλικρινής και δημιουργικός διάλογος με συμμετοχή εργαζομένων και κοινωνίας.
Αποτέλεσμα; Δεν ήρθε κανείς.
Προφανώς, κάποιοι δυσκολεύονται να συζητούν με ανθρώπους εργαζομένους που παράγουν τον πλούτο. Εμφανίζονται μόνο όταν υπάρχουν καλοστημένα πάνελ στα μέτρα τους, προεπιλεγμένοι ομιλητές, προσχεδιασμένες ερωτήσεις, και απουσία αντίλογου.
Όταν η κοινωνία μιλάει, κάνουν ότι δεν ακούνε. Όταν η εργοδοσία μιλάει, χειροκροτούν μόνοι τους.
