...το άρθρο μας στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" της Κυριακής 23/2/2020...
Δεν θα ανακαλύψουμε
την Αμερική, αν πούμε ότι και ο
επαγγελματικός αθλητισμός, η πολιτική
με την οποία λειτουργούν οι ιδιοκτησίες
των ομάδων, είναι ο καθρέφτης του
ανταγωνισμού και της (ανύπαρκτης) ηθικής
των επιχειρηματιών που τις ελέγχουν.
Ούτε ότι η κάθε κυβέρνηση,
επειδή το κράτος δεν είναι ένα ουδέτερο
εργαλείο (ένας διαιτητής για να το πούμε
ποδοσφαιρικά) που έλεγε και ένας παλιός,
αλλά είναι αποκρυστάλλωμα του ταξικού
συσχετισμού, ότι οι κυβισθήσεις, οι
παρεμβάσεις, αλλά και οι ανοχές, που κάνει αποτελούν
έκπληξη.
Πακέτο με τα παραπάνω
πάει και ο λόγος που χαρακτηρίζει,
ρατσιστικός, εθνικιστικός, εμπρηστικός,
ό,τι ταιριάζει σε όσους χρησιμοποιούν
τον αθλητισμό σαν βιτρίνα για όλες τις
άλλες μπίζνες που κάνουν. Μικρή σημασία
έχει σε κάθε χρονική περίοδο ποιοι είναι
αυτοί, οι ανταγωνισμοί και οι λυκοσυμμαχίες
αλλάζουν, η ουσία είναι αυτή που μένει.
Ο κίνδυνος όταν πρέπει
να γράψεις με αφορμή έναν επερχόμενο
ποδοσφαιρικό αγώνα (ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού),
ο οποίος “συμπυκνώνει” όλες τις
διαστάσεις του ανταγωνισμού με κάθε
μέσο και της σαπίλας, των ιδιοκτητών
των ομάδων, είναι ότι δεν ξέρεις αν θα
γίνει, αν θα ξεκινήσει και αν θα τελειώσει
και αν τελειώσει κάτω από συνθήκες θα
έχει γίνει.
Και όμως υπάρχει ζωή
στον αθλητικό πλανήτη, θέλει όμως ψάξιμο
και επιλογές. Μεγάλος αριθμός ερασιτεχνικών
σωματείων δίνει τη δυνατότητα να
παρακολουθήσει κανείς αγώνες σε άλλο
περιβάλλον, να χειροκροτήσει τις
προσπάθειες νέων παιδιών, να συμβάλλει
με τα 4-5 ευρώ του εισιτηρίου στην κάλυψη
των εξόδων διεξαγωγής του αγώνα (διαιτησία
και γιατρός), ή με ημερολόγια και λαχνούς να βοηθήσει στο να αντιμετωπιστούν λειτουργικά έξοδα και γενικά να φύγει από το
γήπεδο “αμόλυντος” από τις αντιπαραθέσεις
των επαγγελματιών προέδρων και των
επαγγελματικών στρατών τους.
Όχι ότι όλα είναι ιδανικά
και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και
εκεί υπάρχουν περιπτώσεις “μικρογραφιών”
που βλέπουμε στο επαγγελματικό επίπεδο,
είναι επόμενο, δεν είναι χώρος “αεροστεγώς”
σφραγισμένος από την υπόλοιπη κοινωνία.
Υπάρχει όμως και η
δυνατότητα της λαϊκής συμμετοχής μέσα
στις διοικήσεις και στις επιλογές τους,
που συχνά αντιλαμβάνονται το σφυγμό
της κοινωνίας. Για παράδειγμα αν
μετρήσουμε πόσα ερασιτεχνικά αθλητικά
σωματεία έδωσαν αγώνες υπέρ απεργών,
προσφύγων, ευπαθών ομάδων λόγω των
μνημονίων και δούμε και τον αριθμό των
αντίστοιχων επαγγελματικών, τότε η
σύγκριση είναι χαώδης.
Για να μην πούμε πόσα
τοπικά αθλητικά σωματεία συμμετέχουν
σε εκδηλώσεις τιμής και μνήμης της
Εθνικής Αντίστασης, όταν αλλού κανακεύονται
(και διευκολύνονται να στρατολογούν
από τις κερκίδες) κάθε τύπου φασιστοειδή
επειδή είναι ο “πύρινος κόσμος” της
ομάδας. Έτσι φτιάχτηκαν τα προηγούμενα χρόνια τα τάγματα εφόδου" και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
