...από το νέο τεύχος των Financial Crimes που κυκλοφόρησε την Παρασκευή...
Δύο χρόνια μνημονιακών επιθέσεων, δύο χρόνια ψεύτικων συνδικαλιστικών υποσχέσεων (στις καλύτερες των περιπτώσεων, αυταπατών). Μην κλιμακώσουμε τις απεργίες, η επίθεση σταματάει εδώ, θα υπογράψουμε ΣΣΕ για το 2009 με αυξήσεις και θα ρεφάρουμε τη χασούρα του 2010. Μην αντιδράσουμε πολύ για τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί θα ρεφάρουμε με την καθιέρωση αγγελιόσημου στα ιντερνετικά ΜΜΕ (το οποίο όχι μόνο δεν έγινε, αλλά ήρθε και το κούρεμα στα ταμεία). Θα σώσουμε τα θεσμικά, αλλά δεν μπορούμε να μην χάσουμε κάτι στους μισθούς (και ήρθε και το ένα και το άλλο, με τα νομοθετήματα-δώρα των εγχώριων τροϊκανών). "Μα εγώ δουλεύω σε καλό μαγαζί, γιατί να απεργώ για τους άλλους", έλεγαν μερικοί και τώρα ο ευρών "καλό", δηλαδή σίγουρο στα εργασιακά μαγαζί, να μας το πει να το μάθουμε κι εμείς. "Αν υπογράψετε ατομική σύμβαση, δεν θα κάνουμε απολύσεις", έλεγαν οι Πινόκιο της εργοδοσίας και τη συνέχεια την είδαμε και γι αυτούς που υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις. Δεκάδες τα παραδείγματα που η εργοδοσία είχε τη δυνατότητα λύσεων περιορισμού του κόσοτους λειτουργίας, χωρίς να πειραχτούν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν το έπραξε (κορυφαίο παράδειγμα η μελέτη των εργαζόμενων στο ΔΟΛ, που με περιορισμούς στις αμοιβές των golden boys θα είχε μεγαλύτερη οικονομία, από αυτή που προέκυψε με τις απολύσεις). Στα ΜΜΕ δεν συμβαίνει τίποτα διαφορετικό από αυτά που συμβαίνουν σε όλους τους χώρους εργασίας και σε όλους τους κλάδους. Συνεπώς και η αναζήτηση της απάντησης όχι μόνο δεν μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά επιβάλλεται να είναι συντονισμένη και στο επίπεδο όλων των κλαδικών σωματείων των ΜΜΕ και ευρύτερα με άλλα τμήματα της κοινωνίας.
Καμία "αναγκαιότητα" θυσιών που τραυλίζουν οι παπαγάλοι του κλάδου δεν μπορεί να πείσει ότι η ανεργία και η φτώχεια (για μια κατάσταση που άλλοι δημιούργησαν και μάλιστα φτιάχτηκαν οικονομικά από αυτή) μπορεί να εγγυηθεί στο μέλλον μια οικονομική ανάκαμψη για τους εργαζόμενους. Αντίθετα αποτελεί οργανωμένο σχέδιο αλλαγής συνολικά των εργασιακών σχέσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μόνο που οι αντιδράσεις άρχισαν παντού (πόσο θα δούλευε το παραμύθι για τους τεμπέληδες Έλληνες) και οι μεγάλες μάχες είναι πια μπροστά μας. Εδώ δεν χωράνε οι μέχρι σήμερα πολιτικές και όχι συνδικαλιστικές ανεπάρκειες των σωματείων των ΜΜΕ.
Δεν χωράνε οι ελπίδες να βρεθούν "πατήματα" στο όποιο νέο κυβερνητικό σχήμα προκύψει, άλλωστε δεν κατεβαίνουν οι εργοδοτικές ενώσεις στις εκλογές, αυτές υπάρχουν και λειτουργούν, ούτως ή άλλως. Δεν χωράνε κουτοπονηριές του είδους να βάλλω μια συνέλευση με μικρή στάση εργασίας, για να μην πιεστώ από τον κόσμο, ή να τα φορτώσω σε κάποιο άλλο κλαδικό σωματείο, ότι δήθεν αυτό σαμποτάρει την ανάγκη κλιμάκωσης (το είδαμε και αυτό το μονόπρακτο, πριν το Πάσχα).
Ούτε οι αποσπασματικές απεργίες, χωρίς οργάνωση (μόνο με SMS), χωρίς κινητοποίηση της βάσης, χωρίς διάρκεια, μπορούν να δώσουν διέξοδο. Ούτε η απαξίωση των ΜΜΕ σε υποστελεχωμένα καρμπόν μνημονιακής προπαγάνδας, μπόρεσε να δώσει "θετικό επενδυτικό κλίμα" στους ιδιοκτήτες τους, που τα βλέπουν να κατρακυλούν στο βούρκο της αναξιοπιστίας, της απαξίωσης και του χλευασμού από τον κόσμο, που φιλοδοξούσαν να προσελκύσουν σαν ακροατή, τηλεθεατή και αναγνώστη.
Στον αντίποδα, όλες οι προσπάθειες των εργαζομένων με εκδόσεις εναλλακτικών φύλλων και αντίστοιχων ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, έστω με προβλήματα και σποραδικότητα, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο και είχαν αξιοσημείωτα ποιοτικά στοιχεία. Δεν περιμένουμε "σωτήρες" από όποια κυβέρνηση και αν προκύψει, δεν περιμένουμε γενικώς. Διεκδικούμε εδώ και τώρα το σταμάτημα των απολύσεων και των βλαπτικών εργασιακών μεταβολών, το τέλος των περικοπών και την επιστροφή των κλεμμένων από μισθούς και συντάξεις, τη διασφάλιση θέσεων εργασίας. "Μα γίνονται αυτά σήμερα" θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος.
"Μα περίμενε κανείς πριν δύο τρία να έχουν γίνει όλα αυτές οι ανατροπές σήμερα", θα αναρωτηθούμε εμείς και θα συμπληρώσουμε: Σήμερα, ή οι εργαζόμενοι θα βάλλουν τέρμα στον κατήφορο και την εργασιακή ζούγκλα, ή αυτή θα κυριαρχήσει. "Στρογγυλεμένες λύσεις" και "σημεία ισορροπίας" δεν υπάρχουν, όσοι τα επικαλέστηκαν, έχουν να δώσουν λογαριασμό για τις παρτίδες τους με το μνημονιακό στρατόπεδο, για τη συνεχή υποχώρηση των δύο τελευταίων χρόνων και το συνεχές ροκάνισμα εργασιακών δικαιωμάτων.
