.jpg)
Το γήπεδο αυτό στο Μπραχάμι, έχει μία ξεχωριστή σημασία στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις. Πριν πολλά χρόνια, νομίζω την περίοδο 1981-1982 για το πρωτάθλημα της εθνικής ερασιτεχνικής, αν θυμάμαι καλά, είχαμε πάει με ένα φίλο σαν ουδέτεροι φίλαθλοι να δούμε τον αγώνα ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου - Αθηναϊκός, τα χρόνια που η ομάδα του Βύρωνα ανέβαινε «τρένο» τις κατηγορίες, μέχρι που βγήκε και στην Ευρώπη. Μαθητής τότε αν και έμενα στο κέντρο της Αθήνας, μόλις είχα βγάλει αστυνομική ταυτότητα ως δημότης Βύρωνα γιατί ήταν να μετακομίσω στο Βύρωνα, που είχα και συγγενείς, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Συμφωνήσαμε με το φίλο να πανηγυρίσουμε τα γκολ των γηπεδούχων γιατί από τη μία δεν μας ήξεραν, από την άλλη είχα ταυτότητα των φιλοξενούμενων. Μπήκαμε στο γήπεδο μόλις που είχε αρχίσει ο αγώνας, τότε δεν υπήρχε η μεγάλη κερκίδα, αλλά ένα χωμάτινο πρανές με τρία - τέσσερα σκαλοπάτια-κερκίδα από αυτά που είχαν οι παιδικές χαρές. Εκεί και κάτσαμε εκτιμώντας ότι στις «καλές θέσεις» κάθονταν οι γηπεδούχοι.
Μόλις κάτσαμε έβαλε γκολ ο Άγιος Δημήτριος αλλά ήμασταν οι μόνοι από όσους κάθονταν στα τσιμέντα που πανηγυρίσαμε καθώς οι υπόλοιποι ήταν Αθηναϊκοί, που δεν μας πείραξαν, άλλωστε δεν βρίσαμε κανέναν. Ίσως και να πίστευαν ότι μας είχαν στήσει εκεί οι γηπεδούχοι για να δώσουμε αφορμή για έναρξη κάποιας επίθεσης.
Πιο πάνω στο πρανές κάθονταν οι γηπεδούχοι που όταν είδαν ότι πανηγυρίσαμε μέσα στους αντιπάλους μπορώ να πω ότι συγκινήθηκαν για τους λεβέντες της γειτονιάς που δεν καταλάβαιναν τίποτα και τόλμησαν την αποκοτιά μέσα στο στόμα του λύκου (που να ήξεραν).
Στο ημίχρονο κρίναμε σκόπιμο να φύγουμε και να κάτσουμε στο πρανές, μήπως στο δεύτερο μισό του αγώνα γίνουν πιο δύσκολα τα πράγματα. Εκεί νοιώσαμε στο σβέρκο μας ανάσα σκύλου και παγώσαμε μην μας αρπάξει, ενώ ακούσαμε «μην φοβάστε ρε λεβέντες δεν δαγκάνει αν δεν του πω, Λίζα κορίτσι μου άσε τα παλικάρια».
Γυρίσαμε και είδαμε έναν τεράστιο τύπο που είχε δει το σκηνικό των πανηγυρισμών και μας είπε αγκαλιάζοντάς μας και κλαίγοντας από τα νεύρα του. «Ήρθαν να μας βρίξουνε μέσα στο Μπραχάμι, θα πεθάνουνε». «Ε ναι αυτό είναι το σωστό», είπαμε εμείς που δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Μας είπε ότι ο «μαλλιάς» και οι δικοί του στη λήξη θα πάνε από εκεί και εμείς από εδώ για να τους τη στήσουμε. Με τους πανηγυρισμούς μας, θεωρούσαν ότι έπρεπε να «ηγηθούμε» του ξύλου που θα έπεφτε.
Είκοσι λεπτά πριν τη λήξη βγήκαμε έξω από το γήπεδο με το φίλο, μας είδαν αλλά το εκτίμησαν ότι ως σωστοί τραμπούκοι πηγαίναμε να κατοπτεύσουμε το χώρο της ενέδρας.
Φυσικά όχι ενέδρα δεν πήγαμε να στήσουμε αλλά γίναμε καπνός, μπήκαμε στο λεωφορείο και μάθαμε το τελικό αποτέλεσμα από τις εφημερίδες. Πράγματι κάτι «μεθεόρτια» έγιναν μετά τη λήξη.
Α ναι υπήρχε και ένα πανό «Σκοπελίτη δεν περνάνε τα λεπτά σου» (με «π» και όχι με «φ»). Μάλλον θα ήταν ο πρόεδρος του Αθηναϊκού ή κάποιος άλλος που τον είχαν στη μπούκα οι γηπεδούχοι. Θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια, έναν με αυτό το όνομα στα διοικητικά ή της Ηλιούπολης ή του Χαραυγιακού, ίσως να υπήρχαν ανοιχτοί λογαριασμοί με τον συγκεκριμένο.
Στο γήπεδο, ξερό τότε, ξαναπήγα την επόμενη χρονιά, αλλά με προσοχή για να μην έχουμε παρανοήσεις.
Περνώντας από την περιοχή γιατί πήγαινα για μία μη αθλητική συνέντευξη εκεί κοντά, είδα το γήπεδο τα θυμήθηκα και φωτογράφισα τις εγκαταστάσεις. Εκεί που είναι η σημερινή κερκίδα δεν υπήρχε τίποτα τότε, καθόμασταν απέναντι εκεί που σήμερα υπάρχουν κάδοι καθαριότητας και δημοτικές εγκαταστάσεις. Στην ασπρόμαυρη φωτο βλέπετε το γήπεδο την εποχή με το πρανές.
Πίσω από το ένα τέρμα, στο λόφο που υπήρχε έξω από το γήπεδο (σήμερα έχει οικοδομηθεί πλήρως) ήταν αγροτικά με Ρομά, που όρθιοι πάνω στην καρότσα έβλεπαν από έξω τον αγώνα χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο και όταν έμπαινε γκολ κατέβαιναν και βάραγαν το κλάξον. Ωραίες στιγμές που μας λείπουν.
