Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο Α μέρος

https://www.youtube.com/watch?v=C625SYZQJ9U

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025

Ρεζίληδες φραγκοφονιάδες και εκβιαστές εργαζομένων

 


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - OMOΣΠΟΝΔΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ


Κάτω τα χέρια από την απεργία και την ασφάλεια των εργαζομένων


Αφού περίσσεψαν τα «δάκρυα» των μεγάλων αλυσίδων σουπερ μάρκετ και πολυκαταστημάτων για τα Τέμπη, αφού δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τη μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων στην απεργία αξιοποιώντας όλα τα μέσα, από την τρομοκρατία, τις απειλές για απολύσεις, ζητώντας υπεύθυνες δηλώσεις και χρησιμοποιώντας απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. 

Ανακοίνωσαν το κλείσιμο των καταστημάτων τους συγκεκριμένες ώρες, τα σουπερ μάρκετ από τις 11πμ μέχρι τις 2μμ, με σύσταση προς τους εργαζόμενους ότι θα κλείσουν πόρτες, θα κατεβούν ρολά και θα συνεχίσουν να δουλεύουν, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται για  την ζωή και την ασφάλεια τους.

Να μην τολμήσουν να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο γιατί θα μας βρουν απέναντι τους! Να μην διανοηθούν για ακόμη μια φορά να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια των συναδέλφων.

Ήδη η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων και τα σωματεία μέλη της κάνουν παρεμβάσεις προκειμένου να μην κινδυνεύσει η ζωή κανενός συναδέλφου.

Με παρέμβαση της προέδρου της Ομοσπονδίας στον διοικητή της Επιθεώρησης Εργασίας καταγγείλαμε τη συγκεκριμένη πρακτική και ζητήσαμε να επιληφθεί του θέματος διενεργώντας και τους απαραίτητους ελέγχους.  

Οτιδήποτε και να κάνουν, όποιες μεθοδεύσεις και να ακολουθήσουν οι μεγαλοεργοδότες, δεν πρόκειται να αποτρέψουν τη μαζική συμμετοχή στην αυριανή πανελλαδική πανεργατική απεργία.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μην υποκύψουν. Να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Κανένας να μη επιτρέψει στην εργοδοσία να παίξει με τη ζωή και την ασφάλεια του. Είμαστε σε επαφή με τα σωματεία μας και καταγγέλλουμε οποιαδήποτε εργοδοτική αυθαιρεσία μας βάζει σε κίνδυνο.   


EΣΔΟΓΕ: Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη χωρίς Αλήθεια και δεν υπάρχει Αλήθεια χωρίς Μνήμη


  Αθήνα 27.2.2025

Μνήμη – Αλήθεια - Δικαιοσύνη!

Τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όπως και όλος ο ελληνικός λαός, είμαστε συγκλονισμένοι από την τραγωδία των Τεμπών.

Εκφράζουμε με όλη μας τη δύναμη τη συμπαράστασή μας σε όσες και όσους έχασαν, τόσο άδικα, τους δικούς τους ανθρώπους, στις 28 Φεβρουαρίου 2023, εκείνη τη νύχτα που «η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας» όπως έγραψε η Μαρία Καρυστιανού, Πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 28.2.2023, στο κάλεσμα για τη συγκέντρωση της Παρασκευής 28.2.2025.

Οι απώλειες των αγαπημένων προσώπων τους, είναι και δικές μας, είναι όλου του ελληνικού λαού. Ζούμε σπάνιες στιγμές αφύπνισης και ενεργοποίησης της κοινωνίας, όπου ο Λαός μπαίνει στο προσκήνιο και διεκδικεί να γίνει το υποκείμενο της Ιστορίας!

Απαιτούμε ως πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, η Πολιτεία να  αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να πράξει εκείνο που οφείλει να πράττει κάθε ευνομούμενη πολιτεία, κινούμενη στο φως. Απαιτούμε να λάμψει η Αλήθεια και να αποδοθεί Δικαιοσύνη! Απαιτούμε η Ελληνική Δημοκρατία να πράξει ό,τι είναι αναγκαίο για να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία! 

Δεν δεχόμαστε ως πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και ως συγγενείς ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία αυτού του τόπου και την πρόοδο του λαού, η χώρα μας να είναι η τελευταία στην Ευρώπη στο επίπεδο των σιδηροδρόμων τόσο από άποψη έκτασης δικτύου όσο και από άποψη  ασφάλειας. Ο μεταπολεμικός απολογισμός της επίσημης πολιτικής τάξης είναι πολύ φτωχός και στο ζήτημα αυτό. Και γίνεται ακόμα φτωχότερος αν συγκριθεί με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που παρουσίασαν μεγάλη πρόοδο τις τελευταίες δεκαετίες.  Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, να λέμε την αλήθεια.

Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την υποτέλεια, που οδήγησε στη βίαιη ιδιωτικοποίηση και παράδοση των ελληνικών σιδηροδρόμων σε αλλοδαπή εταιρεία, η οποία, αποδεδειγμένα, δίνει προτεραιότητα στα κέρδη της αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη διαφθορά, την απόπειρα συγκάλυψης, τη μη λειτουργία του Κράτους Δικαίου, το οποίο αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό κάθε ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας. Για τους λόγους αυτούς ενώνουμε τις φωνές μας για Δικαιοσύνη με τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 28.2.2023. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας. Είναι υπόθεση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Συμμετέχουμε στο κάλεσμα του Συλλόγου των Οικογενειών των Θυμάτων για πάνδημη και πανελλήνια κινητοποίηση την Παρασκευή στις 28.2.2025, ημέρα της συμπλήρωσης δύο χρόνων από την τραγωδία των Τεμπών.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί. Οι άνθρωποι που χάθηκαν τόσο άδικα και μαρτυρικά δεν θα ξεχαστούν. Οι δικοί τους άνθρωποι δεν θα μείνουν μόνοι. Ο ελληνικός λαός, ενωμένος, απαιτεί Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη χωρίς Αλήθεια και δεν υπάρχει Αλήθεια χωρίς Μνήμη. 

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2025

Aναγκαίες υπενθυμίσεις πριν τις μεγάλες πανελλαδικές συγκεντρώσεις


 Από τη φωτιά στην Ικαρία το 1993 έως τη Ρικομέξ το 1999 και από εκεί έως το ναυάγιο του Εξπρές Σαμίνα το 2000. 

Και από το ναυάγιο έως τις πλημμύρες στη Μάνδρα το 2017 και από εκεί έως την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018. 

Και από το Μάτι έως τα Τέμπη το 2023, με ενδιάμεσους «σταθμούς» τα συνεχή εργατικά δυστυχήματα. 

Για όλους αυτούς τους λόγους και πολύ περισσότερους που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, αλλά θα γράφαμε συνεχώς και για μέρες, τα συλλαλητήρια της Παρασκευής θα είναι η απάντηση στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στο βωμό των κερδών και των πολιτικών σκοπιμοτήτων και συγκαλύψεων.

Το Σάββατο ο αγώνας Νέας Ιωνίας - Α.Ο. Καραβά


 Toν A.O. Kαραβά αντιμετωπίζει το Σάββατο 1 Μαρτίου ο Α.Ο. Νέας Ιωνίας στο δημοτικό στάδιο της πόλης. Και οι δύο ομάδες ως πρωταθλήτριες, είχαν συναντηθεί την άνοιξη του 2024 στο ειδικό τουρνουά ανόδου στη Γ' Εθνική, ο Καραβάς από την ΕΠΣ Πειραιά και η Νέα Ιωνία από την ΕΠΣ Αθήνας. Ο Καραβάς στα χρόνια της κατοχής είχε παίξει σε τουρνουά της αντιστασιακής Ένωσης Ελλήνων Αθλητών, ενώ η δικτατορία του 1967-74 «πείραξε» το όνομά του που αρχικά ήταν Α.Ε. Καραβά.

Με την ευκαιρία υπενθυμίζουμε το ιστορικό βάρος του φιλοξενούμενου πειραϊκού σωματείου από αφιέρωμα που του είχαμε κάνει στον επαγγελματικό μας χώρο.

Ποδόσφαιρο από το 1927 με βραβείο UNESCO – A.Ο. Καραβάς

Συμμετοχή των αθλητικών συλλόγων της Ικαρίας στις κινητοποιήσεις της 28/2


 Και ο Διαγόρας Ραχών Ικαρίας δίνει το παρόν στη μεγάλη πανελλαδική διαμαρτυρία. Όπως και ο Α.Ο. Μεσαριάς, αλλά και ο Ίκαρος που αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση. Στο ίδιο μετερίζι και ο Ηρακλής Ικαρίας, o Πανικαριακός και ο Πράμνος.





Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2025

Tίμησαν τη μνήμη των εκτελεσθέντων στη Μήλο


 ανάρτηση του Δήμου Μήλου στο λογαριασμό του στο FB

 

Ημέρα Τιμής και Μνήμης για τους Δεκατέσσερις εκτελεσθέντες συμπατριώτες μας!

 23 Φεβρουαρίου 1943. Δεκατέσσερις κάτοικοι της Μήλου έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες των ναζιστικών στρατευμάτων.

Είχε προηγηθεί βομβαρδισμός πλοίου από αεροπλάνα των Εγγλέζων, από τον οποίο βρήκαν το θάνατο 15 Έλληνες μέλη του πληρώματος και 14 Γερμανοί.


Η διαταγή της εκτέλεσης υπεγράφη από τον διοικητή των κατοχικών δυνάμεων στη Μήλο, πλοίαρχο Hans Kawelmacher, «Διότι ελαφυραγώγησαν και έκλεψαν εκ του ατμοπλοίου «Άρτεμις» είδη ανήκοντα εις τον γερμανικόν στρατόν».

Το αποτρόπαιο εκείνο γεγονός ορίσθηκε να τιμάται τοπικά την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου κάθε έτους, ως μαρτυρική Ημέρα που το νησί μας επλήγη από τις δυνάμεις κατοχής κατά την περίοδο 1941-1944.

Σήμερα, ως ελάχιστος φόρος τιμής των Ηρώων συμπατριωτών μας, τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο χώρο του μνημείου των πεσόντων μας και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων. 

Οι αθλητές του ΠΑΜΜΗΛΙΑΚΟΥ Α.Σ. πλαισίωσαν την εκδήλωση τρέχοντας 9 χιλιόμετρα, εκκινώντας από το Δημαρχείο έως και το Μνημείο των Δεκατεσσάρων Εκτελεσθέντων Ηρώων. 

Την πομπή συνόδευαν περιπολικά οχήματα, Ασθενοφόρο και η ομάδα των Εθελοντών Διασωστών Μήλου.

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι στήριξαν με τη συμμετοχή τους την εκδήλωση αυτή!


Συνταξιούχοι: Παναττική κινητοποίηση στις 7 Μαρτίου

 


...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...

Σε νέα κινητοποίηση παναττικού χαρακτήρα, προχωρούν οι συνεργαζόμενες συνταξιουχικές οργανώσεις ΙΚΑ – OAEE – ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΠΟΣΕ ΟΑΕΕ – ΕΛΤΑ – ΟΣΕ –– ΠΕΣ ΝΑΤ–ΠΣΣ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ – ΠΟΣΕΑ ΕΤΕΑΠ – ΕΣΤΑΜΕΔΕ, την Παρασκευή 7 Μάρτη στις 10πμ με συγκέντρωση μπροστά στο υπουργείο εργασίας - Σταδίου 29.



Όπως αναφέρουν μεταξύ άλλωστε σχετική ανακοίνωση: «απαιτούμε και καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει να μας αναγκάζει να προσφεύγουμε στα δικαστήρια και να αποδώσει τώρα τα αναδρομικά δώρων και επικουρικών του 11μηνου 2015-2016 σε όλους τους συνταξιούχους με πολίτικη απόφαση δίχως προαπαιτούμενα - νέες προσφυγές στα δικαστήρια και δικαστικές αποφάσεις.

Aπαιτούμε τώρα πολίτικη λύση για όλους του συνταξιούχους, αποδώστε τώρα τα αναδρομικά σε όλους τους συνταξιούχους για τα δώρα και τις επικουρικές όπως το 2022 που με πολίτικη απόφαση αποδώσατε σε όλους τα αναδρομικά για τις κυρίες συντάξεις των χιλίων ευρώ και άνω».

ΠΑΣ Ίκαρος - Ακύρωση των προπονήσεων όλων των τμημάτων στις 28/2

 


Και ο Π.Α.Σ. Ίκαρος (για άλλη μία φορά) στη σωστή πλευρά της ιστορίας!!

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2025

Γ. Μιχαηλίδης: Τόλμησε να αναδείξει τις πραγματικές στιγμές που καθόρισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων


 ...η ομιλία μας στην εκδήλωση που έκανε ο «Άλλος Τόπος Επικοινωνίας και Πολιτισμού», τη Δευτέρα 24/2/2025 στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου»...


Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση και την τιμή που κάνετε να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο που το έργο του σε όλα τα επίπεδα, σκηνικό, σεναριογραφικό, εκδοτικό, αποτελεί σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές.

Η άποψή μου είναι ότι πρέπει πάντα να τοποθετούμε τους ανθρώπους και το έργο τους στο χρόνο και στον τόπο, αλλά και στις συνθήκες που παράγουν για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την προσφορά τους.


Προσωπικά «τοποθετώ» το Γιώργο Μιχαηλίδη σε δύο περιόδους, την προδικτατορική και τη μεταδικτατορική.

Την προδικτατορική περίοδο θα οριστεί από τη λήξη του εμφυλίου έως τη δικτατορία του 1967, με τον Γιώργο Μιχαηλίδη, ηλικιακά να μπαίνει μάχη στο χώρο του Πολιτισμού προς το τέλος της, αλλά το έργο του να αθροίζεται να πολλαπλασιάζεται η σημασία του, μαζί με την προσφορά ανθρώπων που λειτουργούσαν σε όλους τους τομείς του Πολιτισμού. Υπήρχαν και λειτουργούσαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νίκος Κούνδουρος, κ.λπ.


«Ζούσαμε σε μία νόμιμη παρανομία» είχε πει ο ίδιος μιλώντας στην ΕΡΤ.

Σε όλα αυτά που επιχειρούσαν να διαμορφώσουν έναν τρόπο σκέψης και που έστειλαν πολλούς ανθρώπους του Πολιτισμού στις εξορίες, ο Πολιτισμός και μάλιστα ως προϊόν ανθρώπων που βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα των λαϊκών-εργατικών περιοχών, ιδιαίτερα των εχόντων πλούσια πολιτιστική παράδοση Μικρασιατών προσφύγων, ήταν ισχυρός αντίπαλος, κυρίως γιατί κινητοποιούσε το μυαλό.

Σε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια ο Γιώργος Μιχαηλίδης παρήγαγε πολιτισμό, όπως και άλλοι και ο καθένας τους λειτουργούσε σαν πολλαπλασιαστής για όλους τους άλλους, δίνοντας ιδέες, αλλά και κουράγιο σε εποχές δύσκολες. Και όλοι μαζί έγιναν ο καταλύτης που συνέβαλε στην ανάδειξη μιας πλούσιας πολιτιστικής δημιουργίας, με βιβλία, θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, θέατρο, που έγινε το «αντίδοτο» στην υποκουλτούρα της εποχής.



Ο Γιώργος Μιχαηλίδης διαμορφώνεται από τις συνθήκες της εποχής, θέλοντας να προσεγγίσει στρώματα που δεν είχαν εύκολη πρόσβαση στο πολιτιστικό προϊόν.

Ενδεικτικά για να δούμε πόσο το οικονομικό για παράδειγμα καθόριζε τη δυνατότητα των πολιτών να προσεγγίσουν τον Πολιτισμό, αναφέρουμε δύο δηλώσεις της προδικτατορικής περιόδου, που όμως και μεταδικτατορικά περιγράφουν λίγο-πολύ την ίδια κατάσταση:

«Ξοδεύω 12.000δρχ το μήνα. Ανάμεσα σε αυτά 1.000 για κομμωτήριο, 400 για καλλυντικά, 1.500 για τη βενζίνη του αυτοκινήτου μου. Διασκεδάζω για να αισθάνομαι ότι ζω», δήλωνε η ​​Έλντα Νομικού, κόρη εφοπλιστή στο «Έθνος» της 24/1/1966, λίγους μήνες μετά την ίδρυση του Ανοιχτού Θεάτρου.

ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ

«Παίρνω 282δρχ τη βδομάδα, δουλεύοντας στου Παπαστράτου. Καμία φορά πάμε στον κινηματογράφο, αλλιώτικα στο κατώφλι του σπιτιού με τη γειτόνισσα», δήλωνε μία νέα εργαζόμενη στη «Γενιά» στις 9/10/1965, την ίδια περίοδο δηλαδή.

Με την υπερπολιτικοποίηση των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων, ανοίγει μια νέα περίοδο, μέσα στην οποία εμφανίζεται και στην τηλεόραση που αν και άργησε κάπως στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στις αρχές του 80, παρουσίασε δουλειές στελεχωμένες από ηθοποιούς που ήταν μεγέθη για την εποχή τους, πριν από την εποχή του συγκεκριμένου κλάδου. ακολούθησαν. Και άλλαξαν το τοπίο των τηλεοπτικών κυρίως παραγωγών και ακολούθως της τηλεόρασης.



Πως έβλεπε ο ίδιος την τηλεόραση;

Η τηλεόραση μπήκε στη ζωή μου σε μια συγκεκριμένη και δύσκολη στιγμή της πορείας μου. Ηταν η εποχή της μεταπολίτευσης, μια εποχή δικής μου θεατρικής σιωπής εννέα χρόνων. Εκείνα τα χρόνια έκανα κυρίως τηλεόραση· οι θεατρικές μου παραστάσεις ήταν σποραδικές, εδώ κι εκεί. Στην ΕΡΤ (ΕΤ1) έκανα τις σειρές «Ο συμβολαιογράφος», «Οι άθλιοι των Αθηνών», «Ο κίτρινος φάκελος» που δεν προβλήθηκε ποτέ. Μετά έκανα την πρώτη σειρά επί «αλλαγής», «Τα λαυρεωτικά» και ακολούθησε «Η κάθοδος». Στη συνέχεια, αφού είχα νοικιάσει το θέατρο στου Γκύζη, πουλήθηκα κυριολεκτικά σε ένα παράγωγο και έκανα σειρές με μόνο στόχο να βγάλω χρήματα για το Ανοιχτό Θέατρο. Τότε ήταν «Η παγίδα», «Οι μακρινοί δρόμοι» και «Η θυσία» για την ΕΤ2. Η τελευταία μου δουλειά, στην ιδιωτική τηλεόραση πια, ήταν «Οι αγνοημένοι» στον Antenna.

ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥXH

Εύχομαι να μη χρειασθεί να ξανακάνω τηλεόραση. Κατ’ αρχήν γιατί τα χρήματα δεν φθάνουν ποτέ. Το μόνο που απομένει είναι να αυξήσεις την προσωπική σου δουλειά για να κερδίσεις χρόνο. Οσο μεγαλώνω όμως δεν βρίσκω τον λόγο γιατί να το κάνω. Είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίζουμε λοιπόν φτηνοσίριαλ γιατί η αγορά είναι μικρή. Και βέβαια, θα ήθελα να επισημάνω ότι πρέπει να αποφεύγουμε συγκρίσεις με τις τηλεοράσεις των άλλων κρατών. Αρκεί να σας πω ότι το 1990 η αυστριακή τηλεόραση πλήρωνε 80 εκατομμύρια δραχμές το επεισόδιο. Διότι με τα 80 εκατομμύρια μπορεί κάτι να κάνεις.

TI EΛΕΓE TO 2008

Στην τηλεόραση διακρίνουμε αυτό που είναι, αυτό που μπορεί να είναι και αυτό που μπορεί να γίνει. Η τηλεόραση μπορεί να είναι ένα θαυμάσιο μέσο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Τώρα είναι ακριβώς το αντίθετο· είναι σαν να έχουμε γυρίσει έναν άνθρωπο ανάποδα. Βλέπουμε μια προχειρότητα και μια χυδαιότητα, μια βίαιη ενημέρωση και μια παντελή έλλειψη πολιτισμού. Μπορεί να γίνει η τηλεόραση αυτό που μπορεί να είναι; Αυτό είναι το μέγα ερωτηματικό. Σαφώς και η τηλεόραση μπορεί να περνά κρίσεις. Κατά την άποψή μου, η τηλεόραση δεν μπορεί ποτέ να γίνει αυτό που μπορεί να είναι μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η μόνη, αν και ελάχιστη, πιθανότητά της είναι να το πετύχει μέσα από τα κρατικά κανάλια.

Βέβαια η κρατική τηλεόραση που διαθέταμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήταν η αιτία όπου αποκτήσαμε την ιδιωτική τηλεόραση που έχουμε σήμερα. Αλλά η δημοκρατία, στην οποία δεν μπορούμε να αρνηθούμε ούτε τα λάθη της, μαζί με κάποια συμφέροντα ανάγκασαν τους τότε κυβερνώντες να επιτρέψουν τη δημιουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ως τότε όμως η κρατική μικρή οθόνη κάλυπτε μεγάλο μέρος των αναγκών του κοινού. Ακόμη και οι χειρότερες τότε σειρές ήταν αξιοπρεπείς. Οπως τώρα, ακόμη και η χειρότερη ελληνική ταινία αποδεικνύεται καλύτερη από βιντεοταινίες ή κακές ελληνικές σειρές.

Μετά από αυτές τις σκέψεις, το σημαντικότερο για μένα είναι ο ρόλος που μπορεί να παίξει η τηλεόραση που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή. Και αυτός ο ρόλος είναι κατά τη γνώμη μου καταστρεπτικός. Μιλάμε για ένα μέσον που κυριολεκτικά αποβλακώνει, νυχθημερόν, τον κόσμο: του αφαιρεί ό,τι σημαντικότερο διαθέτει, τη σκέψη. Οι άναρθρες κραυγές της τηλεόρασης καταργούν τη γλώσσα, την αίσθηση, τη μνήμη και, το κυριότερο από όλα, τις σχέσεις των ανθρώπων.



Ο Συμβολαιογράφος (Χρονολογία Παραγωγής 1979) που αυτές τις μέρες παίζεται σε επανάληψη) στην κρατική τηλεόραση, σειρά ιδιαίτερα μεστή σε σχέση με τα σήριαλ της σημερινής εποχής που συχνά παρουσιάζουν μεσοαστικά στοιχεία σε συνθήκες ψυχολογικών αδιεξόδων και κρίσης. Επίσης γράφοντας σενάρια και σκηνοθετώντας τηλεοπτικές σειρές, όπως οι Άθλιοι των Αθηνών, η Θυσία, κλπ συνέβαλλε στο να έχουμε σήμερα σημεία αναφοράς ως προς την τηλεοπτική παραγωγή, όχι ως προς το τεχνικό της σκέλος που εξελίσσεται συνεχώς, αλλά ως προς το ποιοτικό, τις επιλογές, το σενάριο, τους χαρακτήρες, την επιλογή θεμάτων, παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος εντόπιζε αδυναμίες τόσο ως συνέπεια δικών του επιλογών, όσο και αντικειμενικές από τα μέσα, τη χρηματοδότηση και τα οργανωτικά δεδομένα της εποχής.


O Γιώργος Μιχαηλίδης μεταφέρει το 1980 στη μικρή οθόνη τους «Άθλιους των Αθηνών», το μυθιστόρημα του Ιωάννη Κονδυλάκη, με υποβλητική ατμόσφαιρα και εξαιρετικό καστ. Η εσωτερική μετανάστευση για εργασιακούς-οικονομικούς λόγους το 1870, που οδηγεί την ηρωίδα στην Αθήνα, όπου και αντιμετωπίζει την αδικία και τη διαφθορά, δεν είναι εφευρέσεις ούτε του Κονδυλάκη, αλλά ούτε και προσθήκες του Μιχαηλίδη. Προσωπικά, καταγόμενος από νησί και έχοντας μελετήσει πολύ την ιστορία της νησιωτικής Ελλάδας, το φευγιό εκείνα τα χρόνια, αλλά και αργότερα, ήταν σχεδόν μονόδρομος, είτε προς στην Αθήνα, είτε προς στη Σμύρνη πριν τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και προς στην Αίγυπτο με την ισχυρή τότε ελληνική παροικία, ειδικά για νεαρές γυναίκες, όπως η ηρωίδα τη σειράς, που εργάζονταν ως οικιακές βοηθοί, νταντάδες, ράφτρες, μαγείρισσες, κλπ

Συνεπώς αν και μυθιστόρημα, περιέχει σημαντικά στοιχεία για την κατανόηση της εποχής στην οποία αναφέρεται και όταν το εντοπίζει ο Μιχαηλίδης, εκτιμώ ότι το dna του τον «τράβηξε» στο να το μεταφέρει τηλεοπτικά.

Έχει στοιχεία που συναντάμε αρκετά χρόνια μετά από το πρωτόλειο έργο και στην περιπλανήσεις των Μικρασιατών προσφύγων, που έχουν καθορίσει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και τον τρόπο σκέψης του Γιώργου Μιχαηλίδη. Τις ίδιες απόπειρες εκμετάλλευσης αντιμετώπισαν και οι Μικρασιάτες ερχόμενοι στην Ελλάδα και αρκεί μία απλή αναζήτηση στις εφημερίδες της εποχής για να δει κανείς τα χαμηλά μεροκάματα, την υπερεργασία, την απόπειρα να κατευθυνθούν στην πορνεία προσφυγοπούλες, τις κακές συνθήκες διαβίωσης, κλπ


Το 1982 εμφανίζεται με το σήριαλ για τη μεγάλη απεργία - τα Λαυρεωτικά, που εκτιμώ ότι βγήκε σε ένα δεκτικό περιβάλλον, που διψούσε για την ανάδειξη της ιστορικής μνήμης που για χρόνια δεν έβρισκε διέξοδο μέσα από τα μαζικής απεύθυνσης μέσα, όπως συνέβη τελικά με την προβολή της σειράς από την τότε κρατική τηλεόραση. Μπορεί και αυτό να μην ήταν ντοκιμαντέρ, αλλά σειρά, αλλά εκτιμώ ότι τη δουλειά του την έκανε, δίνοντας κίνητρο και ευαισθητοποίηση για να ψαχτεί η ιστορία σε αρκετούς τηλεθεατές. Δεν κρύβω ότι αυτό συνέβη και σε εμένα που βλέποντας τότε σε νεαρή ηλικία τη σειρά, άρχισα να ψάχνω την ιστορία του εργατικού κινήματος στο Λαύριο μέσα από τη βιβλιογραφία.

Όπως αναφέρει η ΕΡΤ στο αρχείο της, η σειρά είναι βασισμένη σε δυο ιστορικά γεγονότα, που για λόγους δραματουργικούς, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης τα φέρνει χρονικά κοντά, ενώ έγιναν με διαφορά 20 χρόνια.

Πρόκειται για τα Λαυρεωτικά του 1873 και τη μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, που οδήγησε στην κατάληψη της πόλης και στην επέμβαση του στρατού.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης ακολούθησε όπως είχε πει, απόλυτη ακρίβεια ως προς τα γεγονότα, συνεπώς αν και όπως προανέφερα δεν ήταν ντοκιμαντέρ, με πρωτόλειες μαρτυρίες, παρουσίαση στοιχείων, αρχειακού υλικού, κλπ καταφέρνει να περάσει και το βασικό ιστορικό πλαίσιο της εποχής και το μήνυμα της ταξικής συγκρότησης.

Είμαι βέβαιος ότι το κίνητρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, να νοιώθει σαν «χρέος« του να υλοποιήσει τη σειρά και να επιβεβαιώνει στον εαυτό του την επιλογή του, εμπλουτίζονταν και από τις μεταγενέστερες συνεχείς και μεγάλες κινητοποιήσεις των εργατών του Λαυρίου και τη δεκαετία του 1960, αλλά και μεταπολιτευτικά, θεωρώντας το Λαύριο εργατομάνα και σημαντικό χώρο ανάπτυξης του εργατικού κινήματος διαχρονικά. Ζούσε εκείνη την περίοδο και διαμόρφωνε το χαρακτήρα του και τις επιλογές τους με τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες από την πραγματική ζωή.

Ήταν αυστηρός με τον εαυτό του και όπως είχε πει ο ίδιος: «δεν θα πω ότι τα Λαυρεωτικά ήταν ένα αριστούργημα, για να πω την αλήθεια οι ελληνικές σειρές κυμαίνονται από το άθλιο έως το μέτριο, το πολύ - πολύ να εξασφαλίσουν είναι μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Τα Λαυρεωτικά ήταν κάτι μέτριο».

Εστίασε αυτοκριτικά σε σκηνοθετικά στοιχεία που εμφανίζονταν στη σειρά χωρίς να ανήκουν στην εποχή, πχ δρόμοι με άσφαλτο, κολώνες της ΔΕΗ, κλπ

Πάντα είτε μιλάμε για τηλεοπτική παραγωγή, είτε για βιβλίο, είτε για θέατρο ή κινηματογράφο, η ιδέα συνήθως «ψαλιδίζεται» στη μεταφορά της σε έργο, από τα οικονομικά – οργανωτικά δεδομένα της εποχής, γι αυτό και συχνά οι δημιουργοί νοιώθουν «ανικανοποίητοι» στον απολογισμό που κάνουν. Αυτό όμως δεν μειώνει σε τίποτα την προσφορά τους.

Ο σκηνοθέτης που περνάει από τις συμπληγάδες του μπάτζετ, ο συγγραφέας που κόβει φωτογραφίες για να μην αυξηθούν οι σελίδες του βιβλίου, άρα το κόστος και η τελική τιμή πώλησης, άρα η προσβασιμότητα στο αγοραστικό κοινό, ο κινηματογραφιστής που επηρεάζεται από το κόστος του τεχνικού εξοπλισμού και των υλικών, όλοι μα όλοι, κάνουμε θέλοντας και μη τα «σκόντα» μας σε τέτοιες διαδικασίες.

Νομίζω πάντως ότι όταν κάνει κάποιος κριτική στον εαυτό του, όπως έκανε ο Μιχαηλίδης, από τη μία, από σεμνότητα υποτιμά το ρόλο που παίζει η δουλειά του και από την άλλη βάζει πιο ψηλά τον πήχη για να αναζητήσει στοιχεία που θα βελτιώσουν τη δουλειά του και να εντοπίσει αδυναμίες για να τις θεραπεύσει. Δεν καβαλάει το καλάμι με την πρώτη επιτυχία, είναι εργασιομανής και τελειομανής, γι’ αυτό και δεν τον ικανοποιεί εύκολα τίποτα.

Το περιγράφει και όταν μιλάει για το οικογενειακό του περιβάλλον που αναφέρει ότι τους μιλούσε συνέχεια για τον Πολιτισμό σε όλες τις εκδοχές, εκτιμώντας ότι μερικές φορές ίσως να το έκανε υπερβολικά, ως προς το χρόνο που διέθετε, αν και όπως έλεγε «ο νους μου ήταν φευγάτος, νομίζω ότι έκανα ό,τι μπορούσα να μην νοιώσω την απουσία μου».


Δέχτηκε βέβαια και κριτικές από διάφορες προελεύσεις.

H ΚΑΘΟΔΟΣ το 1983 παρουσιάζει τη ζωή δύο νέων, που επέλεξαν να ζήσουν στα περιθώρια και δέχεται πυρά από δύο κατευθύνσεις, τόσο από συντηρητικούς κύκλους, κυρίως από την Εκκλησία, που εστίασαν σε μία σκηνή που παρουσιάζει χρήση ναρκωτικών, όσο και από κάποιες κοινωνικοπολιτικές κινήσεις νέων που θεώρησαν ότι αυτό που παρουσιάζεται «ως περιθωριοποιημένος» λειτουργεί. ρυθμούς.

Με την τηλεοπτική σειρά Θυσία το 1991-1992 (ΑΝΤ1) ο Γιώργος Μιχαηλίδης μας ταξιδεύει στο Μεσοπόλεμο, τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, της ανόδου του φασισμού και του ναζισμού, στην Ευρώπη που ακόμα δεν έχει συνέλθει από την Κραχ του 1929 και η συντριβή της στην κρίση του 1929. και σε ορισμένες περιπτώσεις στη στήριξη των καθεστώτων του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

Το ζευγάρι των ηρώων της σειράς, αποτελούν η κόρη ενός κατεστραμμένου βιομήχανου και ένας τυχοδιώκτης που βολοδέρνει με το λούμπεν στοιχείο της εποχής, αλλά είναι εβραϊκής καταγωγής και τον «προσγειώνει» στην πραγματικότητα ο ναζισμός, οδηγώντας τον άντρα αυτό στα στρατόπεδα του ολοκαυτώματος. Επιζούν και οι δύο, ξεκινώντας μια νέα ζωή μετά τον πόλεμο.

Και εδώ ο Γιώργος Μιχαηλίδης, δεν κάνει ντοκιμαντέρ, αλλά τηλεοπτική σειρά, που όμως βασίζεται σε πραγματικούς ιστορικούς άξονες. Δεν απαρνιέται τις δύσκολες, τις επώδυνες περιόδους της ιστορίας, που όμως πάντα κρύβουν ανθρώπινες ιστορίες, ελπίδες και προσδοκίες, δεν κάνει σήριαλ επίπεδο βιντεοταινίας και εύκολης «μαζικής απεύθυνσης», δεν κάνει τηλεσαχλαμαρίτσες, αλλά τολμάει να κάνει εκατοντάδες στιγμές του βάρους του. όταν οι άνθρωποι ζούσαν αυτές τις καταστάσεις, αλλά και των γενιών που ακολούθησαν.

Όπως είχε δηλώσει σε συνεντεύξεις του: «Χωρις την ιστορία δεν μπορεί να γράψεις τίποτα. Η ιστορία που καθορίζει τον άνθρωπο, που μας παραμορφώνει, μας διαμορφώνει, μας μεταμορφώνει. Ό,τι έχω γράψει είναι η ιστορία και μέσα σε αυτή την ιστορία, οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων».

Άφησε πίσω του ένα σημαντικό έργο και απόδειξη είναι ότι σήμερα το συζητάμε και αναφερόμαστε σε αυτό.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

H δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης


 Συνεχίζουμε δυνατά, ορεξάτοι και με φουλ τις μηχανές, τις έρευνες και τα αφιερώματα. 
Πολύτιμοι συμπαραστάτες, φίλοι και φίλες που μας τροφοδοτούν με ιδέες και στοιχεία και πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητές μας και την παραγωγικότητά μας.

Απολαύστε και το Σαββατοκύριακο που έρχεται τον πρωινό σας καφέ, είτε στο σπίτι μπροστά στον υπολογιστή, είτε έξω μέσω της οθόνης του κινητού, διαβάζοντας τα αφιερώματα που ετοιμάζουμε.

Συντονιστείτε διαδικτυακά με το blog μας και εντύπως με τα βιβλία μας.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2025

Δεν υπάρχει χώρος για το φασισμό στον Αθλητισμό!

 


«Άμεση και καίρια ήταν η αντίδραση του ιστορικού Ναυτικού Ομίλου  Πατρών για τους φασιστικούς βανδαλισμούς στις εγκαταστάσεις του και στον περιβάλλοντα χώρο!», επισημαίνει ο αντιδήμαρχος Πατρέων και φίλος, Τάκης Πετρόπουλος.

Από την πλευρά του ο Ναυτικός Όμιλος Πατρών - ΝΟΠ, τονίζει πως «Μετά τους βανδαλισμούς στην διάρκεια της νύχτας με ακραία πολιτικά συνθήματα, η πρόσοψη και ο παραθαλάσσιος δρόμος αποκαταστάθηκαν!

Η αισχρότητα δεν έχει χώρο στις αθλητικές εγκαταστάσεις του ΝΟΠ και πρέπει οι δράστες να γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία δυνατότητα να επιβάλουν καταδικασμένες απόψεις, καθώς άμεσα θα αποκαθίσταται η αισθητική του χώρου».


Το ναζιστικό έγκλημα στη Μήλο – Οι εκτελέσεις της 23ης Φεβρουαρίου 1943


 ...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...

Τη ναζιστική εγκληματική “λογική”, πλήρωσαν με τη ζωή τους 14 κάτοικοι της Μήλου στις 23 Φεβρουαρίου του 1943. Στις μέρες μας οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης δεν αφήνουν τη θυσία τους να ξεχαστεί.
Και όμως το αίτημα του Δήμου Μήλου για να χαρακτηριστεί το νησί “ως μαρτυρική νήσος που επλήγη από τις δυνάμεις κατοχής την περίοδο 1941-1944”, έχει απορριφθεί!!

Υπενθυμίζουμε τα γεγονότα μέσα από υλικά που μας είχε κοινοποιήσει ο Δήμος Μήλου σε παλαιότερη αναφορά μας στο θέμα. Πρόκειται για αρχειακό υλικό, που ρίχνει φως στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, που εξελίχθηκαν μετά το βομβαρδισμό από τρία αεροπλάνα της RAF (Royal Air Force), του πλοίου «Άρτεμις Πίττα».

Η διαταγή της εκτέλεσης υπεγράφη από τον γνωστό για τις εκκαθαρίσεις των Εβραίων στην πόλη Libau της Λετονίας, διοικητή των κατοχικών δυνάμεων στη Μήλο, πλοίαρχο  Hans Kawelmacher.



Από τα υλικά του Δήμου Μήλου:

Το νησί μας, η Μήλος κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πλήρωσε με μεγάλο φόρο αίματος την Γερμανική Κατοχή.
Όπως γνωρίζετε με απόφαση του Δ.Σ. έχουμε δρομολογήσει την συγκέντρωση υπογραφών για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Πέρα από τις μεμονωμένες απώλειες, το σημαντικότερο γεγονός που στιγμάτισε την ιστορία του νησιού, ήταν η άδικη εκτέλεση των Δεκατεσσάρων συμπατριωτών μας.

Παραθέτω ένα σύντομο ιστορικό των γεγονότων που συνέβησαν πριν και μετά την εκτέλεση των συμπατριωτών μας από το βιβλίο του κ. Μπελιβανάκη Γρηγορίου «Oι Γερμανοί στη Mήλο 1941-45»:
«Το φορτηγό πλοίο «Άρτεμις», εστάθμευε στο λιμάνι του Aδάμαντα μαζί με άλλα πλοία. Ήταν φορτωμένο με στρατιωτικό υλικό και καύσιμα που πήγαινε για Κρήτη και ίσως Αφρική. Το πλοίο βομβαρδίστηκε από αγγλικά αεροπλάνα, ανατινάχθηκε, και κάηκε, μεγάλο δε μέρος του φορτίου του που επέπλεε, εκβράστηκε στην περιοχή Μαύρα Γκρεμνά και Χιβαδολίμνη. Mέσα στο πλοίο βρήκαν τον θάνατο 15 Έλληνες μέλη του πληρώματος και 14 Γερμανοί. Ένα από τα αεροπλάνα που του επιτέθηκαν χτυπήθηκε από τα αντιαεροπορικά πυρά και κατέπεσε στη θέση Μαρούλια, στο Κοντάρο.
Ο Ντούνης, βασισμένος σε λιμενικά έγγραφα αναφέρει τα εξής για το «Άρτεμις»:

«Το πλοίο τελώντας υπό γερμανική επίταξη, με πλοίαρχο τον Δημήτριο Ιω. Ρούσσο από την Λίμνη Ευβοίας, την 21ην Φεβρουαρίου 1943, ευρισκόμενο στον όρμο της Μήλου, βομβαρδίστηκε από συμμαχικά αεροπλάνα και βυθίστηκε με αποτέλεσμα να υπάρξουν 15 θύματα από το πλήρωμά του».
Σημειώνεται ότι το πλοίο είχε επιταχθεί από τις Γερμανικές Αρχές Κατοχής, και μετέφερε φορτίο πετρελαίου σε βαρέλια καθώς και στρατιωτικό υλικό.
Την ίδια ώρα τα αεροπλάνα έριξαν και δύο βόμβες κοντά στο εργοστάσιο Κλωναρίδη όπου υπήρχε αποθήκη με καύσιμα. Η μία που έπεσε δίπλα στην αποθήκη καυσίμων που είχαν εκεί οι Γερμανοί, δεν εξερράγη. Η άλλη έπεσε στην σπηλιά του Αριστείδη Παπαϊωάννου εκεί που είχε πέσει και μία γερμανική τον Απρίλιο του 1941 και είχε θάψει, τότε, τους ναυαγούς του «Μαρία Σταθάτου» που είχαν καταφύγει σ’ αυτήν. Άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων.

Το «Άρτεμις Πίττα», πάντα κατά Ντούνην, (πρώην HEROLD, πρ. MAID OF ATHENS), κατά το ποίημα του Μπάϋρον· «Η Κόρη των Αθηνών», νηολογίου Χίου 92, κατά πληροφορίες του Δημήτρη Γκαλών που βρήκε στοιχεία σε γερμανικά αρχεία ότι στις 6.4.1941, πρώτη μέρα της γερμανικής επίθεσης, βομβαρδίστηκε στο λιμάνι του Πειραιά από τους Γερμανούς και βυθίστηκε αλλά αργότερα ανελκύσθη, επισκευάστηκε και ταξίδευε ως γερμανικό πλοίο μαζί με άλλα, επίτακτα.

Κατά Ντούνην το απωλεσθέν πλήρωμά του ήταν οι: Ιωάννης Στεφάνου, Υποπ/ρχος. Παναγιώτης Γουλιμής, Α’ Μηχανικός. Σπυρίδων Κοτσιμάρας, Β’ Μηχανικός. Ευάγγελος Καλούρης, Αρχ/κός. Κυριάκος Τσότσος, Θερμαστής. Ανδρέας Βεντουράτος, Θερμαστής. Σταύρος Μανουσάκης, Μάγειρας. Νικόλαος Σακελαρίδης, Ναύτης. Κων/νος Γαλανίδης, Ανθρακεύς. Κων/νος Γκιουλέκας, Ναύτης. Παντελής Κατσαΐτης, ναύτης. Αρτέμης Σιμιγδαλάς, Ναύτης. Σπυρίδων Λαλούσης Βοηθός Θαλ/λου. Αναστάσιος Βενιζέλος, Βοηθός Θαλ/λου.

Tο «Άρτεμις» ήταν φορτωμένο με καύσιμα. Τα βαρέλια με βενζίνη και πετρέλαιο, καθώς και άλλα είδη που επέπλεαν τα πήρε ο βοριάς και τα πήγε στην απέναντι αμμουδιά της Χιβαδολίμνης.
Κατά την συνήθεια των ημερών πολλοί εντόπιοι πήγαν να πάρουν τα πράγματα που ο βοριάς έβγαλε στην ακτή. Για να πάρουν το περιεχόμενο μερικών βαρελιών τα τρύπησαν με κασμά. Κάποια στιγμή έφτασε γερμανική περίπολος που συνέλαβε όσους εβρήκε επί τόπου και τους πήγε στον Σταθμό Χωρ/κής Αδάμαντος, όπου τους υπέβαλαν σε ανακρίσεις, με διερμηνέα τον Κλωναρίδη, για να μαρτυρήσουν και τους άλλους που είχαν πάει εκεί και έκαναν την ίδια δουλειά. Στο σημείο αυτό παραθέτουμε αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλκουτσάκη («H Mήλος στην Kατοχή») αρκετά κατατοπιστικό:
«Η ανάκριση γινόταν από Γερμανό αξιωματικό με διερμηνέα τον Κώστα Κλωναρίδη, έπαρχο Μήλου και επίτροπο της γερμανικής διοίκησης, όπως είχε αυτοανακηρυχθεί….Το μάζεμα από τα παράλια των πραγμάτων που έβγαζε η θάλασσα ήταν παράπτωμα ελαφρότερο από την κλεψιά. Και αφού συγχωρούσαν (οι Γερμανοί) τις κλεψιές δεν περίμεναν βαριά ποινή για την πράξη που έκαναν. Έτσι εύκολα κανείς στην ανάκριση θα έλεγε ποιούς άλλους είδε».

Στο τέλος συγκέντρωσαν περί τα 25 άτομα. Απ’ αυτούς επέλεξαν 14 τους οποίους επήραν το πρωΐ της 26ης Φεβρουαρίου και τους επήγαν στο «αμπέλι του Καλλέργου» στην Αλυκή και 2 τους τυφέκισαν με διαταγή του δ/τή της Μήλου πλοιάρχου Χανς Καβελμάχερ. (Χαλκουτσάκης, σελ. 63 κ.ε. Ο Καβρουδάκης, στο Ημερολόγιό του λέει πως συλλήψεις έγιναν στις 23 Φεβρουαρίου. Ίσως αναφέρεται σε δεύτερο κύμα συλλήψεων άλλων ατόμων που προέκυψαν μετά τις ανακρίσεις).



Η ανακοίνωση η οποία τοιχοκολήθηκε μετά την εκτέλεση, έχει ως εξής:
Προς τον Λαόν της Μήλου
Εξετέλεσα τους
1ον. Βασίλειον Ψαθάν του Ανδρέου εκ Τριοβασάλου
2ον. Παντελή Ψαθάν του Ανδρέου »»
3ον. Κωνστ. Ψαθάν του Μιχαήλ »»
4ον. Κων/νον Νίνον του Γεωργίου »»
5ον. Ευάγγελον Ξυδού του Ανδρέου »»
6ον. Αντώνιον Ραπανάκην του Σταματίου »»
7ον. Στυλιανόν Βήχον του Μιχαήλ εκ Τρυπητής
8ον. Φραγκιόν Βήχον του Αντωνίου »»
9ον. Θεμιστοκλήν Μάλλην ή Υψηλάντην του Πέτρου »»
10ον. Εμμανουήλ Βήχον ή Ψαρράν. »»
11ον. Ιωάννην Μαρκαντώνην του Μιχαήλ »»
12ον. Πέρρον Κυρίτσην του Ιωάννου »»
13ον. Αντώνιον Καμπουράκην του Μιχαήλ εκ Πλακών »»
14ον Αντώνιον Βήχον του Δομέτη »
Διότι ελαφυραγώγησαν και έκλεψαν εκ του ατμοπλοίου «Άρτεμις» είδη ανήκοντα εις τον γερμανικόν στρατόν.
Εν Μήλω τη 26η Φεβρουαρίου 1943
Ο Διοικητής της Μήλου
Καβελμάχερ
Πλοίαρχος

(Ο Eυάγγελος Kαμπούρης, Γραμματέας της Kοινότητος Tρυπητής, γνώστης των πραγμάτων και των ονομάτων, αναφέρει ιδιογράφως πάνω σε ένα φύλλο τέτοιας ανακοίνωσης, που έχομε στα χέρια μας, ότι ο Φραγκιός Bήχος ήταν «εκ Πλάκας»).



Μετά από λίγες ημέρες, ο προσωρινός Δ/τής της Υποδιοικήσεως Χωροφ. Μήλου, ενωμοτάρχης Γεώργιος Βλάχος στέλνει με το αριθ. 4/11/84/15 Μαρτίου 1943 συνοδευτικό έγγραφο στους προέδρους των κοινοτήτων (πλην Αδάμαντος, που δεν είχε τυφεκισθέντες δημότες) το ελληνικό μέρος της ανακοίνωσης του Καβελμάχερ, «διά την τακτοποίησιν των ληξιαρχικών υμών βιβλίων». Για να συνταχθούν δηλ. οι ληξιαρχικές πράξεις θανάτου.

Η ανακοίνωση του Γερμανού Δ/τού δεν ήταν ειλικρινής σε ότι αφορά την πρόθεση των τυφεκισθέντων. Δεν έκλεψαν και δεν λαφυραγώγησαν από κανένα πλοίο τίποτε. Βρήκαν στην αμμουδιά ότι είχε βγάλει το κύμα και απ’ αυτά πήραν κάποια είδη, όπως γινόταν σε ευρεία έκταση στις αρχές του πολέμου και ακόμη μετά. Να σημειωθεί ότι μεταξύ των αντικειμένων που μάζεψαν ήσαν κάτι ξύλινες σανίδες, μια βούρτσα σφουγγαρίσματος, ένα ψάρι που σκότωσαν οι βόμβες, και άλλα τέτοια. (Χαλκουτσάκης, «Η Μήλος στην Κατοχή». σελ. 64).

Ήσαν συνηθισμένοι, οι κάτοικοι, σ’ αυτού του είδους την περισυλλογή προϊόντων ναυαγίου και μάλλον δεν επίστευαν οι άνθρωποι πως έκαναν κάτι επιλήψιμο. Το ίδιο είχε γίνει τις πρώτες ημέρες της κατοχής με το ημιβυθισμένο πλοίο «Πόπη» από το οποίο έβγαζαν είδη στρατιωτικού ρουχισμού και υποδήσεως μπροστά στα μάτια των Γερμανών που δεν το απαγόρευαν. Το ίδιο και με το «Σίφνος» που έβγαλε στην επιφάνεια βαρέλια με λάδι. Αλλά και σε όλες τις μηλέϊκες ακτές όλο και κάτι έβγαινε μέσα στην δίνη των πολεμικών γεγονότων και η περισυλλογή των ήταν καθημερινή πρακτική.
Υπήρξε μάλιστα και ένα έγγραφο που εάν το εγνώριζαν οι ενδιαφερόμενοι και εάν οι περιστάσεις το επέτρεπαν τότε, π.χ. εάν γινόταν δίκη σε Στρατοδικείο, θα μπορούσε να το επικαλεσθεί η υπεράσπιση, ως ελαφρυντικό. Πρόκειται για το από 25.7.1941 Υπηρεσιακό Σημείωμα της Υπ/σεως Χωρ/κής που έχει ως εξής:

Υποδ/σις Χωρ/κής Μήλου
«Υπηρεσιακόν Σημείωμα
Ότι τα εξαγώμενα είδη εκ των βυθισθέντων ατμοπλοίων εις τον λιμένα Αδάμαντος μεταφέρονται και πωλούνται ελευθέρως εκ Μήλου εν γνώσει των Γερμανικών και Ελληνικών Αρχών.
Μήλος τη 25η Ιουλίου 1941.
Ο Διοικητής της Υποδ/σεως»
(υπογραφή δυσανάγνωστη)

Δηλαδή δεν υπήρχε αντίρρηση των αρχών, ακόμη και των Γερμανών, για να βγαίνουν πράγματα μέσα από τα βυθισθέντα πλοία, και να τα ιδιοποιούνται οι κάτοικοι. Βέβαια η διαφορά των τότε ναυαγίων με το «Άρτεμις» ήταν ότι τα πρώτα ανήκαν στον ηττηθέντα εχθρό των Γερμανών, ενώ τα του «Άρτεμις» ήταν του στρατού κατοχής. Μια λεπτομέρεια που για τους απλούς άτυχους χωρικούς, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, δεν ήταν και εύκολα διακριτή.

Μετά την Απελευθέρωση, τον Φεβρουάριο του 1946, έγινε η εκταφή των εκτελεσθέντων παρουσία του δ/τού της Υποδ/σεως Χωροφυλακής Κεραμιδά, του προέδρου της Κοινότητος Αδάμαντος Ι. Καβρουδάκη, των συγγενών και άλλων. Τα λείψανα βρέθηκαν θαμένα με τάξη σε δύο ντάνες, και υπήρχε κατάλογος κάθε ντάνας. Οι συγγενείς ήθελαν να τα πάρουν αλλά ο Κεραμιδάς βοηθούμενος από τον Καβρουδάκη τους έπεισε να μείνουν εκεί σε ένα κενοτάφιο που κτίστηκε γι’ αυτό το σκοπό. Πράγματι τα οστά τοποθετήθηκαν, σε ειδικά κασάκια και τοποθετήθηκαν σε οστεοφυλάκιο σχήματος μικρής εκκλησίας στην θέση, περίπου, της εκτέλεσης. Η τοποθεσία πήρε αμέσως το όνομα· «Δεκατέσσερις». Ένας σταυρός και μια μαρμάρινη πλάκα με κατάλογο των ονομάτων των εκτελεσθέντων σηματοδοτούν το μνημείο και μνημονεύουν το γεγονός.


Η Ένωση Μηλίων Αθηνών με πρόεδρο τον Ευάγγελο Μπουρμπαχάκη και Γραμματέα τον Ευάγγελο Κουτσουδάκη υπέβαλε το καλοκαίρι του 1945 άκαρπη μήνυση κατά του Καβελμάχερ ως εγκληματία πολέμου.

Εκείνο τον καιρό, σύμφωνα με πληροφορίες από την Χλωρίδα Μοδινού-Σκαρβέλη, ο Καβελμάχερ είχε συλληφθεί στο Βερολίνο και έμεινε αιχμάλωτος των Ρώσων επί 8 χρόνια, γι’ αυτό, ίσως, και δεν δικάστηκε. Πέθανε στη Βόννη το 1954. Στην Σκαρβέλη, είχε εξομολογηθεί κάποια φορά μετά τον πόλεμο, πως για τον τυφεκισμό των 14ρων δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς αφού ο υπασπιστής του, Άζεντορφ, που ήταν φανατικός ναζί είχε αναφέρει το γεγονός στις ανώτερες αρχές που διέταξαν σκληρή και παραδειγματική τιμωρία.


Τον Οκτώβριο του 1945 η Ένωσις Μηλίων έστειλε χρήματα (2.000 δρχ.) στον Αρχιερατικό Επίτροπο, για να δοθούν εις την, κατά την κρίσιν του, απορωτέραν οικογένειαν των 14ρων, εις μνήμην του πολιτευτού Κυκλάδων Πέτρου Ράλλη. Τα χρήματα δόθηκαν στην Αικατερίνην χήραν Αντωνίου Καμπουράκη.



Άλλη μία περίπτωση φιλανθρωπικής στάσης απέναντι στις οικογένειες των 14ρων υπήρξε το γεγονός ότι κατά τα τέλη του 1946, διανεμήθηκαν ζεύγη υποδημάτων, που απεστάλησαν μερίμνη του βουλευτού κ. Δροσοπούλου σε υπαλλήλους και συνταξιούχους, και σε “θύματα των τυφεκισθέντων 14 πατριωτών, συμμετέχοντα εις την διανομήν υπό την ιδιότητά των ως συνταξιούχων”.


Φαίνεται πως οι συγγενείς των θυμάτων εζήτησαν να λάβουν πολεμική σύνταξη, αλλά το αίτημά τους δεν ικανοποιήθηκε. Αυτό εξάγεται από έγγραφο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους προς τον Πρόεδρον της Κοινότητος Πλάκας Μήλου, το οποίο αναφέρεται στην απόρριψη της αιτήσεως της Σοφίας χήρας Παντελή Ψαθά (ενός εκ των θυμάτων) ήδη συζύγου Γεωργίου Μαυρογιάννη, περί κανονισμού πολεμικής συντάξεως.


Με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Μήλου Κώστα Ψαρομήλιγκου καθιερώθηκε, η τέλεση ετησίως μνημοσύνου των εκτελεσθέντων, στο προαύλιο του Οστεοφυλακίου κατά την επέτειο της εκτελέσεως. 

Εκφωνούνται λόγοι, κατατίθενται στέφανα και αθλητές μεταφέρουν την ελληνική σημαία, από τα χωριά, στον χώρο της εκδήλωσης.

Το 2014 ζήτησε το Δημοτικό Συμβούλιο να χαρακτηριστεί η Μήλος μαρτυρική νήσος αλλά απορρίφθηκε. 


To 2016 με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε η ονοματοδοσία της οδού που περνάει μπροστά από το μνημείο στην μνήμη των 14ων αδικοχαμένων συμπατριωτών μας από τα στρατεύματα κατοχής.



Επιμέλεια αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος



Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2025

Αθλητικοί σύλλογοι και αθλητικές διοργανώσεις που τιμούν την Εθνική Αντίσταση και την ιστορική μνήμη

... αριστερά στη φωτο ο Κώστας Καλπουζάνης του Ολυμπιακού Πατρών καταθέτει στεφάνι στο Μπλόκο των Προσφυγικών, διακρίνεται και το στεφάνι του Άρη Πατρών, δεξιά στεφάνι από τους φίλους του Ατρόμητου στο Μπλόκο του Περιστεριού...

...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...
 

Στις αθλητικές δραστηριότητες της ΕΠΟΝ (ίδρυση στις 23 Φεβρουαρίου 1943), τόσο στα κατοχικά χρόνια, όσο και αμέσως μετά, έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενες αναφορές μας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει πόσο σήμερα στη χώρα μας και σε εποχές που κυριαρχεί ο επαγγελματικός αθλητισμός και εμφανίζονται φαινόμενα όπως οι δολοφονίες Καμπανού και Κατσούρη, αλλά και ο θάνατος του αστυνομικού Λυγγερίδη σε περιστατικό έξω από το χώρο του γηπέδου, διασώζεται έστω και κατά ένα μέρος η ιστορική μνήμη, για μία εποχή που ο αθλητισμός συμβάδισε με τον απελευθερωτικό, αντιφασιστικό, αντιναζιστικό αγώνα που έδωσε ο ελληνικός λαός.



παλιά εκδήλωση από τον Ατρόμητο Περιστερίου για την Εθνική Αντίσταση

Αρχικά υπενθυμίζουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που μας είχε δώσει στο παρελθόν η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ (ΠΕΑΦΕ), Γεωργία Μαχαίρα:

«Ήταν 23 Φεβρουαρίου 1943 όταν με χίλιες προφυλάξεις νεολαίοι της εποχής συγκεντρώθηκαν σε ένα σπίτι στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στους Αμπελόκηπους, και ίδρυσαν την ΕΠΟΝ την ενιαία πανελλαδική οργάνωση νέων.

«Μαγιά» της ήταν δέκα οργανώσεις που αυτοδιαλύθηκαν για να συγχωνευτούν στην ΕΠΟΝ και «πρόγονος» που η δομή, η συγκρότηση και η εμπειρία της, έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν η ΟΚΝΕ.

Οι οργανώσεις νέων που συγχωνεύτηκαν ήταν: “Αγροτικής Νεολαίας Ελλάδος”, “Ενιαίας Εθνικοαπελευθερωτικής Εργατοϋπαλληλικής Νεολαίας”, “Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας”, “Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης”, “Θεσσαλικού Ιερού Λόχου”, “Λαϊκής Επαναστατικής Νεολαίας”, “Λεύτερης Νέας”, “Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος”, “Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Πρωτοπορίας Ελλάδος”, “Φιλικής Εταιρείας Νέων”.

Μέσα στα σκληρά χρόνια της κατοχής, οι νεολαίοι βγάζουν και έντυπο τη «Νέα Γενιά», όργανο του κεντρικού συμβουλίου της ΕΠΟΝ. Το πρώτο φύλλο βγήκε στις 22/3/1943 και είναι λίγες μέρες πριν την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, με την οποία κάνει παραλληλισμό, για τον αγώνα ενάντια στη σκλαβιά.



Και αμέσως ξεκινάει το πλούσιο έργο της ΕΠΟΝ. Ιδρύει σχολεία σε ελεύθερες περιοχές, λέσχες πολιτισμού, δενδροφυτεύσεις, καμπάνιες ενάντια στα ναρκωτικά και τη διαφθορά, αλλά και συνθήματα σε τοίχους, ενημέρωση με τα χάρτινα χωνιά, τους τηλεβόες της εποχής. Ένα από τα συνθήματα της ΕΠΟΝ, ήταν “πολεμάμε και τραγουδάμε”.

Το σύνθημα “πολεμάμε και τραγουδάμε”, δεν ήταν τυχαία έκφραση. Βγήκε από το ξεχωριστό σμίξιμο της χαράς και της πάλης και σήμανε το πιό πλέριο δόσιμο στο ιδανικό του αγώνα, που γίνεται αποπλήρωση και ευτυχία, χαρά και μεθύσι και προέρχονταν από τον πιό δυνατό έρωτα που ένοιωσαν ποτέ τα νιάτα. Τον έρωτα για τη λευτεριά.

Μέσα σε όλα, οι ΕΠΟΝίτες δίνουν τη μάχη να υπάρξει αθλητισμός, να κρατηθεί η νεολαία στα γυμναστήρια και όχι στους τεκέδες, που θα βόλευε τον κατακτητή. Τους οποίους τεκέδες σε αρκετές περιπτώσεις έσπασαν και έκλεισαν οι ΕΠΟΝίτες.



αριστερά τιμητική ονοματοδοσία θυρών στην Καισαριανή για αντιστασιακούς ποδοσφαιριστές, κέντρο εκδηλώσεις στη Μήλο με αντιπροσωπεία (φωτο αρχείου) του Παμμηλιακού, δεξιά Σούλι Παραμυθιάς ονοματοδοσία γηπέδου προς τιμή εκτελεσθέντων

Τα γυμναστήρια γίνονται «κρυφά σχολειά» και κέντρα απελευθερωτικής δράσης, αφού η μαζικότητα που εξασφαλίζουν, διευκολύνει τη μαζική δράση. “Γερό κορμί, γερό μυαλό”, είναι ένα από τα συνθήματα των ΕΠΟΝιτών».


αριστερά Μπλόκο της Καλογρέζας κατάθεση στεφάνου από τον Α.Ο. Νέας Ιωνίας, κέντρο Μαυσωλείο εκτελεσθέντων Διστόμου, επίσκεψη της ομάδας Ρήγας Φεραίος Βελεστίνου, δεξιά στο ίδιο σημείο ο Α.Ο. Χαϊδαρίου

Πράγματι ο ρόλος της Εθνικής Αντίστασης στην απελευθέρωση της χώρας, δεν έχει περάσει απαρατήρητος και από τις επόμενες γενιές που ασχολούνται οργανωτικά - διοικητικά από τον αθλητισμό. Έτσι έχουμε τη συμμετοχή αθλητικών συλλόγων σε εκδηλώσεις τιμής και μνήμης που διοργανώνουν Δήμοι και μαζικοί φορείς, με αφορμή τόσο τοπικές, όσο και πανελλαδικές επετείους.



Πάτρα στο Μπλόκο των Προσφυγικών

Έτσι έχουμε δει, για να θυμίσουμε από όσα κατά καιρούς έχουμε γράψει, τον Α.Ο. Νέας Ιωνίας να καταθέτει στεφάνι στην επέτειο του Μπλόκου της Καλογρέζας, την Π.Α.Ο. Αλσούπολης στην ίδια περιοχή να παρατάσσει τους παίκτες του με ανάλογο πανό πριν από αγώνα (το δημοτικό γήπεδο της Νέας Ιωνίας, είναι πολύ κοντά στο μνημείο του Μπλόκου), τον Αμβρυσσέα Διστόμου να έχει ξεναγήσει φιλοξενούμενες ομάδες στον τόπο του Ολοκαυτώματος και το Μαυσωλείο των πεσόντων και από την πλευρά τους οι φιλοξενούμενοι να καταθέτουν στεφάνι. Επίσης γίνεται και αγώνας δρόμου.



Στην Κρήτη ο Α.Ο. Δαμάστας με αφορμή τα 80 χρόνια από το φόρο αίματος που πλήρωσε το χωριό, φόρεσε τιμητικά φανέλα με τα ονόματα των 30 εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1944.

Επίσης ο Ατρόμητος Περιστερίου έχει διοργανώσει σχετική εκδήλωση στο παρελθόν, ενώ οι φίλοι του σε ετήσια βάση καταθέτουν στεφάνι στο μνημείο του Μπλόκου του Περιστερίου.




αριστερά Α.Ε.Καλαβρύτων με Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα, ανταλλαγή αναμνηστικών για το Ολοκαύτωμα, κέντρο και δεξιά ποδοσφαιριστές του Αμβρυσσέα Διστόμου στο Μουσείο θυμάτων ναζισμού στο Δίστομο

Τον Παμμηλιακό να έχει συμμετοχές σε εκδηλώσεις για τους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς στη Μήλο. Στην Πάτρα ο Ολυμπιακός Πατρών συμμετέχει στις εκδηλώσεις για το Μπλόκο των Προσφυγικών, ενώ στεφάνι στις ίδιες εκδηλώσεις καταθέτει και ο Άρης Πατρών. Σε εκδηλώσεις στην Καισαριανή, το Βύρωνα, τα Ιλίσια, το Ριζόμυλο Μαγνησίας, Σούλι Παραμυθιάς, Κομμένο Άρτας, συχνές είναι οι συμμετοχές αθλητικών συλλόγων, κυρίως με καταθέσεις στεφανιών, αλλά και με συμμετοχή σε παρελάσεις.

Στα Καλάβρυτα όπως είχε καταγράψει στις 28 Μαρτίου 2019 η εφημερίδα Πελοπόννησος, σε ρεπορτάζ του Πάνου Σακελλαρόπουλου: «Τα Καλάβρυτα δεν ξεχνούν, ούτε στο ποδόσφαιρο! Η ΑΕ Καλαβρύτων «φιλοδώρησε» με 5 γκολ την Αυτόνομη σ' ένα εύκολο απόγευμα την περασμένη Κυριακή στο δημοτικό στάδιο Καλαβρύτων, στο πλαίσιο της 24ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Β' Κατηγορίας.

Ο αγώνας, παραμονή της εθνικής επετείου είχε ιδιαίτερο χρώμα, με τους Καλαβρυτινούς να τιμούν την Αυτόνομη, καθώς ο πρόεδρος της ΑΕ Καλαβρύτων, Τάκης Βαρβιτσιώτης παρέδωσε το Λεύκωμα του Δήμου για το Ολοκαύτωμα και βιβλίο με σπάνιες μαρτυρίες από την εκτέλεση των Καλαβρυτινών τον Δεκέμβριο του ΄43 από τη βιβλιοθήκη του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.

Πρόκειται μια σπάνια τιμή που γίνεται σε αυτή την αντισυμβατική ομάδα που αγωνίζεται στην κατηγορία με σύνθημα τις… αλάνες και πολλούς φίλους από το γνωστό «στέκι» της πλατείας Γεωργίου.

Η διοίκηση της ΑΕΚ θυμήθηκε ότι στις 13 Δεκεμβρίου2018 που βρέθηκε στην Πάτρα για να παίξει με την Αυτόνομη, οι άνθρωποι των γηπεδούχων τίμησαν την ημέρα του εορτασμού της 75ης επετείου του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και είχαν αναρτήσει πανό που έγραφε «Ποτέ πια άλλα Καλάβρυτα - Κάτω ο φασισμός και ο ναζισμός».

Οι παίκτες της ομάδας των Καλαβρύτων με τον γενικό αρχηγό, Νίκο Κυριαζή, παρέδωσαν επίσης σε κάθε παίκτη της Πάτρας από μία καρτ-ποστάλ με εικόνες από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.
Η ΑΕ Καλαβρύτων, με την έκπληξη που επεφύλαξε στην Αυτόνομη ανταπέδωσε και έδειξε καθαρά ότι ο αθλητισμός δεν έχει χρώμα. Και βέβαια ενώνει τους πάντες και στέλνει μήνυμα ειρήνης και συναδέλφωσης».



Επίσης στο Κακολύρι (Ταξιάρχες Κύμης), τόπο που μάτωσε στις 24 Μαΐου 1944 από τους ναζί κατακτητές, γίνεται η διοργάνωση του «Δρόμου Θυσίας».

Παράλληλα ανάλογες εκδηλώσεις έχουν πραγματοποιήσει τόσο οργανωμένοι φίλοι των ομάδων, όσο και πολιτικοί φορείς, για να τιμήσουν τη μνήμη αντιστασιακών ποδοσφαιριστών ή καλύτερα αθλητών για να μην μείνουμε σε ένα άθλημα, που είχαν ενεργό ρόλο εκείνες τις δύσκολες εποχές, μέσα και έξω από τις γραμμές των γηπέδων (Μουράτης, Γόδας, Κοντούλης, Παπάζογλου, Μαλαβέτας, Αλεξάς, Ιβανόφ, Λιάρος, κλπ).


Ανάλογα φαινόμενα έχουμε εντοπίσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θυμίζουμε ένα παράδειγμα, τη συμμετοχή της ομοσπονδίας των Ιταλών αντιστασιακών στη Γαλλία στις εκδηλώσεις τιμής της μνήμης του Ιταλού μετανάστη και ποδοσφαιριστή της ομάδας Red Star Paris (σήμερα στη Β Εθνική της Γαλλίας) Rino Della Negra, που έπεσε μαχόμενος τους ναζί κατακτητές στη Γαλλία, αλλά και του Ιταλού παρτιζάνου Bruno Nerri, ποδοσφαιριστή της Φιορεντίνα.

Η «μπάλα» της ιστορικής μνήμης δεν σταμάτησε στιγμή να κυλάει μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Έρευνα: Nάσος Mπράτσος

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2025

Οι εργαζόμενοι στο Δήμο Πατρέων έσβησαν τα ναζιστικά «ίχνη» στο πάρκο του έλους της Αγυιάς


Aνακοίνωση του Δήμου Πατρέων

 Εργαζόμενοι του Δήμου έσβησαν σήμερα τις ναζιστικές σβάστικες και τα συνθήματα υπέρ του χιτλερισμού, με τα οποία, άγνωστοι δράστες, μόλυναν το χώρο του οικολογικού πάρκου, που έχει δημιουργήσει ο Δήμος στο έλος της Αγυιάς.

Ο ναζισμός είναι καταδικασμένος στη συνείδηση του λαού της πόλης και όλης της χώρας και οι βανδαλισμοί αυτοί καταδικάστηκαν από όλους. 



Τις επόμενες ημέρες οι εργαζόμενοι του Δήμου θα επανέλθουν για να αποκαταστήσουν πλήρως το χώρο, ώστε οι δημότες και οι επισκέπτες της πόλης να χαίρονται το πάρκο - απαλλαγμένο από τα «ίχνη» των φασιστών - και να το προστατεύουν από όποιον επιχειρήσει να το καταστρέψει.