«Σαπωνοποιείο Ζερβού»: «Ο ξεχασμένος γείτονας» του 3ου Γυμνασίου και Λυκείου Χαλανδρίου

 

...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...

Κοντά στη λεωφόρο Κηφισίας και το ΟΑΚΑ, λίγα μέτρα από τη Ριζάρειο, δίπλα στο σχολικό συγκρότημα του 3ου Γυμνασίου και Λυκείου Χαλανδρίου, βρίσκεται ένα αποτύπωμα μίας άλλης εποχής, τότε που τα εργοστάσια έδιναν μεροκάματα και παρήγαγαν προϊόντα, πριν τα καταπιεί η εξέλιξη των συγχωνεύσεων, των οικονομικών προβλημάτων, της κυριαρχίας κολοσσών, συνήθως πολυεθνικών και πριν αλλάξει ο χάρτης της αγοράς εργασίας και της οικονομίας στη χώρα μας.

Πολλά τα ανάλογα παραδείγματα στη χώρα μας και βεβαίως και στο λεκανοπέδιο της Αττικής.

Και πως να μην ήταν έτσι, αφού το λεκανοπέδιο με το μισό πληθυσμό της χώρας, ήταν επόμενο να στεγάζει και παραγωγικές δραστηριότητες, ανάλογα πάντα με την εποχή που αυτές εξελίσσονταν και το είδος τους.

Κάποτε το εργοστάσιο έδινε δουλειά και ήταν μέσα στα όνειρα των νέων άλλων εποχών να πιάσουν δουλειά και να μείνουν στον τόπο τους. Δυστυχώς σήμερα η «διέξοδος» φαντάζει να είναι η εστίαση, εποχιακή συνήθως, το delivery και οι σπουδές με ένα πτυχίο, άγνωστης χρησιμότητας στην αγορά εργασίας.

Αλλού ο «θάνατος» των παλιών βιομηχανικών κτηρίων έδωσε θέση για κοινοφελείς δραστηριότητες (πχ η μετατροπή του πρώην εργοστασίου Κοροπούλη στα Σεπόλια σε πάρκο), αλλού η διάσωση του κτηρίου μάγκωσε σε γραφειοκρατικά γρανάζια (πχ το ΒΟΤΡΥΣ δίπλα στου Κοροπούλη), αλλού στεγάστηκαν επιχειρηματικές-εμπορικές δραστηριότητες (πχ Κλωστήρια Αττικής στη Νέα Ιωνία – σούπερ μάρκετ και πολυκατάστημα), ή και πολιτιστικές (πχ Ανατολική Ταπητουργία στη Νέα Ιωνία – ΚΕΜΙΠΟ, ΚΕΠ, Μουσεία Υφαντουργίας και Λαογραφίας), αλλά και η Τεχνόπολις στο Γκάζι, ή τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, η ΙΡΙΣ στην Ελευσίνα, ή το βιομηχανικό πάρκο Λαυρίου, αλλού σαπίζουν περιμένοντας το μοιραίο (πχ ΑΣΤΗΡ ΛΑΤΟ στο Γαλάτσι) και τόσα άλλα για παράδειγμα στην περιοχή της Ελευθερούπολης Νέας Ιωνίας.

O «γείτονας» του 3ου Γυμνασίου και Λυκείου Χαλανδρίου, είναι ό,τι έχει απομείνει από το παλιό «Σαπωνοποιείο Ζερβού» και όπως μαρτυρά και το όνομά του, η λειτουργία του, ήταν η παραγωγή σαπουνιών και απορρυπαντικών.

Δυστυχώς η φθορά του χρόνου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ενώ ούτε και ο μηχανολογικός εξοπλισμός, ή έστω τμήμα αυτού, μπόρεσε να διασωθεί.
Η τοποθέτηση υποστυλωμάτων και η περίφραξη με λαμαρίνες ήταν αναγκαία, καθώς τα στενά πεζοδρόμια και η συνεχής διέλευση και των κατοίκων, αλλά και των μαθητών του σχολείου, όπως και των εκπαιδευτικών, έπρεπε να γίνεται με ασφάλεια.

Το κτήριο έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1998 και το 2017 παραχωρήθηκε για 15 χρόνια στο Δήμο Χαλανδρίου, ενώ στόχος είναι μετά από τις αναγκαίες εργασίες, να στεγαστεί Κέντρο Εκπαίδευσης Νέων Τεχνολογιών. Η έκτασή του είναι 500 τετραγωνικά μέτρα.

Κείμενο & φωτο: Νάσος Μπράτσος