...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...
Πολλά τα ανάλογα παραδείγματα στη χώρα μας και βεβαίως και στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Κάποτε το εργοστάσιο έδινε δουλειά και ήταν μέσα στα όνειρα των νέων άλλων εποχών να πιάσουν δουλειά και να μείνουν στον τόπο τους. Δυστυχώς σήμερα η «διέξοδος» φαντάζει να είναι η εστίαση, εποχιακή συνήθως, το delivery και οι σπουδές με ένα πτυχίο, άγνωστης χρησιμότητας στην αγορά εργασίας.
Αλλού ο «θάνατος» των παλιών βιομηχανικών κτηρίων έδωσε θέση για κοινοφελείς δραστηριότητες (πχ η μετατροπή του πρώην εργοστασίου Κοροπούλη στα Σεπόλια σε πάρκο), αλλού η διάσωση του κτηρίου μάγκωσε σε γραφειοκρατικά γρανάζια (πχ το ΒΟΤΡΥΣ δίπλα στου Κοροπούλη), αλλού στεγάστηκαν επιχειρηματικές-εμπορικές δραστηριότητες (πχ Κλωστήρια Αττικής στη Νέα Ιωνία – σούπερ μάρκετ και πολυκατάστημα), ή και πολιτιστικές (πχ Ανατολική Ταπητουργία στη Νέα Ιωνία – ΚΕΜΙΠΟ, ΚΕΠ, Μουσεία Υφαντουργίας και Λαογραφίας), αλλά και η Τεχνόπολις στο Γκάζι, ή τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, η ΙΡΙΣ στην Ελευσίνα, ή το βιομηχανικό πάρκο Λαυρίου, αλλού σαπίζουν περιμένοντας το μοιραίο (πχ ΑΣΤΗΡ ΛΑΤΟ στο Γαλάτσι) και τόσα άλλα για παράδειγμα στην περιοχή της Ελευθερούπολης Νέας Ιωνίας.
Δυστυχώς η φθορά του χρόνου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ενώ ούτε και ο μηχανολογικός εξοπλισμός, ή έστω τμήμα αυτού, μπόρεσε να διασωθεί.
Η τοποθέτηση υποστυλωμάτων και η περίφραξη με λαμαρίνες ήταν αναγκαία, καθώς τα στενά πεζοδρόμια και η συνεχής διέλευση και των κατοίκων, αλλά και των μαθητών του σχολείου, όπως και των εκπαιδευτικών, έπρεπε να γίνεται με ασφάλεια.
Κείμενο & φωτο: Νάσος Μπράτσος