Καιρό ακούμε για το δράμα συνανθρώπων μας από άλλες μακρινές πατρίδες, ανθρώπων που βιώνουν τη φρίκη του πολέμου το πόνο την εξαθλίωση κ το θάνατο. Ανθρώπων που αφήνουν τα σπίτια τους, τους κόπους μια ζωής και φεύγουν μακρυά για να μη πεθάνουν.
Απόψε συναντήσα και γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, ήρθαν στη δική μου θάλασσα, στα δικά μου βράχια, στα δικά μου ήσυχα μονοπάτια, στις δικές μου ρεματιές και πέρασαν από τις δικές μου παιδικές κρυψώνες, ήρθαν και με βρήκαν στο δικό μου τόπο, το λαβωμένο από άλλη μορφή πολέμου... Αυτούς τους σκοτώνουν με όπλα, εμένα στη δική μου χώρα με σκοτώνουν με άλλα μέσα, με άλλο τρόπο και τους δυο μας οι ίδιοι δολοφόνοι..κάθε μέρα.. μόνο που αυτοί έβλεπαν τη κόλαση και το θάνατο κατάμουτρα εξω σπό τα σπίτια τους, έτσι μου είπε μια μανούλα από αυτές...
Απόψε ήρθαν έξω από τα σπίτια μας αυτοί οι άνθρωποι και ήταν σαν και εμάς, με παιδιά στην αγκαλιά, μας μίλησαν με τα μάτια και μας είπαν οτι ήρθαν από πολύ μακρυά γιατί θέλουν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους πάνω από όλα. Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο... Ναι, τη γλώσσα της Αγάπης! Ξερετε... τελικά ήταν άνθρωποι με χέρια, με πόδια, μάτια... σαν και εμάς, καλοντυμένοι μόνο που ήταν βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι. φοβισμένοι. Μερικοί κατέρρεαν, δεν άντεχαν, οικογένειες ολόκληρες, ανάμεσα τους και μια έγκυος. Αξιοπρεπέστατοι, ήσυχοι και υπομονετικοί.
Δεν μας ζήτησαν τίποτα αλλο παρά μόνο κρύο νερό... Αμέσως τρέξαμε, μαζεύτηκε όλο το χωριό, για πότε φέραμε φαγητά, νερά, γάλατα, παιδικές λιχουδιές, παπούτσια, ρούχα,κουβέρτες, για πότε ταΐσαμε τα παιδιά, αλλάξαμε τα βρεγμένα ρουχαλάκια τους που ήταν κολλημένα επάνω τους με ρούχα και παπούτσια των παιδιών μας, για πότε άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους, να μας μιλούν ,να μας χαμογελούν...για πότε άρχισαν τα παιδιά τους να παίζουν με τα παιδιά του χωριού που ήταν μαζεμένα τριγύρω... Μιλώντας μας αγγλικά, μας είπαν οτι είχαν φύγει πολύ καιρό από τη Συρία, περπατούσαν για πολλές μέρες ανεβαίναν κατέβαιναν βουνά πεινασμένοι και φοβισμένοι και μη ξέροντας αν θα ξημερώσει για αυτούς.
Ήρθαν εδω μας είπαν και δεν το πίστευαν οτι ήταν ζωντανοί... στο πλοιάριο που τους μετέφερε ήταν στιβαγμένοι λεει σαν σακιά, δεν μπορούσαν να κουνήσουν, 73 ψυχές ταξίδευαν από Τουρκία 17 ώρες, πίστευαν οτι θα πνιγούν, ότι δε θα τα καταφέρουν με τόσα που άκουγαν... και όμως τα κατάφεραν Περάσαμε 2-3 ώρες μαζί μέχρι να τους πάρουν και να τους μεταφέρουν με λεωφορείο και πλοιάριο μικρό στον Άγιο Κήρυκο.
Φεύγοντας ένας πιτσιρίκος γύρω στα δέκα, που ήταν ξυπόλυτος και του είχα δώσει ενα ζευγάρι παπούτσια του γιου μου, ήρθε κοντά μου με τη μητέρα του, έβαλε το ενα χεράκι του πάνω στη καρδιά του να μου πει ευχαριστώ και με το άλλο σχημάτισε με τα δυο του δαχτυλάκια το σήμα της νίκης. Γύρισε και είπε στη μητέρα του κάτι στη γλώσσα τους κι εκείνη μού μετέφρασε στα αγγλικά οτι θέλει να μου πει πως είχε χάσει τα παπούτσια του βγαίνοντας από το πλοιάριο και οτι δε θα ξέχασει ποτέ που του έδωσα τα παπούτσια και οτι όταν μεγαλώσει λίγο, θα 'ρθει να με βρει από τη Γερμανία που θα παει να ζήσει...
Του έγνεψα και του είπα Ναι ...θα τα καταφέρουμε μικρέ και εγώ και εσύ και θα σε περιμένω...
Οσο τους έβλεπα να απομακρύνονται με τα σακίδια τους στη πλάτη, άρχισα να νιωθω ένα κόμπο να ανεβαίνει προς το λαιμό μου ,τα μάτια μου να υγραίνονται για μια ακόμη φορά για εκείνο το βράδυ, τα δόντια μου να σφίγγουν και να θέλω να ουρλιάξω τόσο δυνατά και να χτυπηθώ κάτω..Ένιωθα μέσα μου τόση οργή που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τόση στη ζωη μου μέχρι τώρα. Καθώς έμπαιναν στο λεωφορείο τα παιδάκια, κολλούσαν ένα ένα τα προσωπάκια τους πάνω στα τζάμι, οι μανάδες τους μας εστελναν φιλιά και μας φώναζαν ευχαριστούμε ... Άρχισα να χαμογελώ, να γελώ και να κλαίω συγχρόνως... συναισθήματα ανάμεικτα σαν να μην ήξερα τι ήθελα.Εκείνη τη στιγμή ανακάλυψα δίπλα μου κ άλλες χωριανές μου γυναίκες να είναι σαν και μένα, να κλαίνε και να γελάνε. Κοιταχτήκαμε δεν μπορούσαμε να ανταλλαξούμε καμιά κουβέντα.
Σκέφτηκα αμέσως οτι δεν ήθελα να ξανακούσω ποιος φταίει, τι φταίει, γιατί ήρθαν στην Ελλάδα, τι θα τους κάνουμε κ όλα αυτά που ακούμε από διάφορους ξερόλες. Δεν ήθελα να ξανακούσω κανένα καρεκλοκένταυρο να μιλά για αυτούς... Κουβέντα καμία!!Καμία!! Δεν με ενδιαφέρει τι Θεο πιστεύουν και από που ήρθαν. Απόψε τούς είδα κατάματα κι ένιωσα βαθιά μέσα μου οτι είναι άνθρωποι σαν και έμενα και όχι τέρατα που τους θέλουν μερικοί πολιτικάντηδες για να εξυπηρετούν τα βρωμερά πολιτικά παιχνίδια τους...
Είναι σαν και μένα, έχουν όνειρα και Ελπίδα και πάνω από όλα απόψε - που τους γνώρισα- όπως και κάθε βράδυ, βλέπουμε τον ίδιο ουρανό. Δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο να ζήσουν όπως αυτοί ονειρεύονται, να ζήσουν και να φτάσουν στην Ιθάκη τους.
Τι εμπειρία Θεε μου και αυτή για μένα και τα παιδιά μου, και αυτά και εγώ μάθαμε πολλά απόψε: Τι δύναμη και πείσμα που 'χει ο άνθρωπος μέσα του. Και να ήταν μόνο αυτό που διδάχτηκα απόψε. Αν δε ζήσεις κάτι που ακούς, δεν καταλαβαίνεις πόσο σοβαρό είναι. Τελικά όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις και γίνεσαι πιο καλός άνθρωπος πιο δυνατός κι αντέχεις... μέχρι που να νικήσεις!
Καλό δρόμο, Αλί και καλή τύχη. Θα σε περιμένω...
Αννέζα Μανώλη
