Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Μπορεί να είμαστε της γενιάς που πρόλαβε τον Βορίδη με το τσεκούρι στους δρόμους, μάλιστα περνάγαμε έξω από τη Νομική την ώρα που τον διέγραφε η γενική συνέλευση των φοιτητών και γινόταν το «έλα να δεις», αλλά εμείς στηρίζουμε τον άλλο Τσεκούρα τον καλό.
Ακούστε-διαβάστε στην ιστορία: Πάνε 100 χρόνια που στα σύνορα Δραπετσώνας-Κερατσινίου, κοντά στο νεκροταφείο της Ανάστασης άνοιξε ένα κρασοπουλειό, από τα μικρά, καλά με τα βαρέλια. Πούλαγε μόνο κρασί, αλλά όταν πήγαιναν οι ψαράδες με τα ψάρια που είχαν πιάσει, όχι αυτά που ήταν για πούλημα, αλλά για δικό τους μεζέ, ο κρασοπώλης τους τα έψηνε χωρίς χρέωση, αλλά τους πούλαγε το κρασί που έπιναν.
Κάποια στιγμή μερικοί ψαράδες θεώρησαν ότι τους χρέωνε ακριβά το κρασί και ότι στις τιμές τους τσεκουρώνει. Έτσι βγήκε το παρατσούκλι ο Τσεκούρας, όπως μας είπαν φίλοι από την περιοχή. Οι γενιές άλλαξαν πάντα στο ίδιο σόι, και το κρασοπουλειό έγινε κουτούκι και μάλιστα πολύ ωραίο και καθόλου τσεκουράτο στις τιμές, αλλά άμα σου κολλήσουν το παρατσούκλι δεν φεύγει.
Εκεί βρεθήκαμε με καλή ικαριακή παρέα και περάσαμε τόσο καλά που το συνιστούμε ανεπιφύλακτα και όσοι/ες παρακολουθείτε το Blog ξέρετε ότι τέτοιες αναρτήσεις δεν κάνουμε συχνά, άρα μας «μίλησε» το μαγαζί, που από διακόσμηση είναι ένα μικρό μουσείο.
