Κράτησε σχεδόν 900 ημέρες για την ακρίβεια 872 από τις 8 Σεπτεμβρίου του 1941 έως τις 27 Ιανουαρίου του 1944 η πολιορκία του Λένινγκραντ από τους ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη διάρκεια αυτή περισσότερο από ένα εκατομμύριο κάτοικοι της πόλης πέθαναν από την πείνα, ενώ με τη λήξη της πολιορκίας μόνο 700.000 από τα 3 εκατομμύρια πολιτών του Λένινγκραντ παρέμειναν ζωντανοί στην πόλη. Οι υπόλοιποι ή είχαν πεθάνει ή είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.
Πολεμούσαν και «τραγουδούσαν» οι κάτοικοι της πόλης, αφού μουσικοί συγκεντρώθηκαν στα χαρακώματα και έπαιξαν με την συμφωνική ορχήστρα της πόλης την «7η Συμφωνία» του Νμίτρι Σοστακόβιτς, που έμεινε στην Ιστορία ως «Η Συμφωνία του Λένιγκραντ». Θρυλείται ότι ακόμα και Γερμανοί για ώρα είχαν σταματήσει τις επιχειρήσεις και άκουγαν με θαυμασμό τις νότες του Σοστακόβιτς.
Δύσκολο το ανάγλυφο της περιοχής για κατά μέτωπο επίθεση που θα κόστιζε σε απώλειες, έκανε τους Γερμανούς να επιλέξουν τη λύση της πολιορκίας. Η πείνα και η έλλειψη θέρμανσης δημιούργησαν εφιαλτικές στιγμές στον πληθυσμό και κρατήθηκαν, όσοι μπόρεσαν, χάρις στον “Δρόμο της ζωής” που άνοιξε ο κόκκινος στρατός επάνω στην παγωμένη λίμνη, δημιουργώντας οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια.
Το γεγονός ότι στο Λένιγκραντ έμειναν καθηλωμένοι οι Γερμανοί, σήμανε ότι δεν μπόρεσαν να ρίξουν επιπλέον δυνάμεις στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τη Μόσχα, με πιθανές αρνητικές επιπτώσεις για τη συνολική έκβαση του πολέμου για την ανθρωπότητα.
Πως όμως στην πολιορκία του Λένινγκραντ, βοήθησε το ποδόσφαιρο;
Στη μεταπολεμική περίοδο μία ανταπόκριση από τη Γαλλία που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αθλητική Ηχώ φωτίζει και αυτή τη διάσταση, με δημοσίευση που έκανε το Σάββατο 9 Οκτωβρίου 1954. Προφανώς αν δεν είναι τυπογραφικό λάθος η αναφορά του 1943 σαν έτος εισβολής, η ανταπόκριση θα αναφέρεται σε μεγάλη επίθεση του 1943, καθώς η εισβολή των Γερμανών είχε ξεκινήσει το 1941.
Την αναδημοσιεύουμε:
Πως κατεστράφη ένα στάδιον 200.000 θέσεων
ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ ΕΣΩΘΗ ΤΟ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗΝ ΤΟ 1943
Ενώ το πυροβολικό των Ναζί βομβάρδιζε την πόλι, οι φίλαθλοι με δάκρυα γκρέμιζαν το γήπεδο και έφτιαχναν με τις πλάκες του μπετόν οχυρωματικά έργα
ΠΑΡΙΣΙ. Οκτώβριος (Ιδιαιτέρα ανταπόκρισις).
Αντιμετωπίζοντας τις ημέρες αυτές τα ποδοσφαιρικά συγκροτήματα της Σουηδίας, της Ουγγαρίας, την Άρσεναλ του Λονδίνου, το Σοβιετικό ποδόσφαιρο αποτελεί χωρίς αμφιβολία αυτή τη στιγμή το επίκεντρον του παγκοσμίου ενδιαφέροντος από ποδοσφαιρικής πλευράς.
Όμως όλες αυτές οι διεθνείς συναντήσεις διεξάγονται στην Μόσχα, ενώ το Λένινγκραντ που υπήρξεν η κοιτίς του ρωσικού ποδοσφαίρου αγνοείται.
Το 1905 είναι η ιστορική ημερομηνία που δημιουργήθηκε ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος στο Λένινγκραντ. Τότε η πόλις – επί Τσάρου ακόμη – ονομάζετι Σαίν Πέτερσμπουργκ.
Την ιδέα για την δημιουργίαν ποδοσφαιρικής κινήσεως την είχε κάποιος ονόματι Μπλαίζ Σέντραρς.
Αυτός ιδρύει την πρώτη ρωσική ποδοσφαιρική ομάδα που την ονόμασε “Στρέϊλκα” που ρούσικα σημαίνει “Αστήρ”. Ο Μπλαίζ Σέντραρς έπαιζε κιόλας στην ομάδα ως σέντερ φορ. Η κίνησις είχε μεγάλη επιτυχία. Ο “Αστέρας” μετέβη και ηγωνίσθη στην Σουηδία, την Πολωνία. Εν τω μεταξύ άλλες πόλεις όπως η Μόσχα, η Σεβαστούπολις, το Κίεβο, έφτιαξαν και αυτές ποδοσφαιρικές ομάδες.
Ο Σέντραρς εθεωρείτο τότε ο μεγαλύτερος Ρώσος παίκτης. Ταχύτατος, ευέλικτος, έξυπνος και κυρίως μεγάλος ντριμπλέρ είχε επονομασθή “άνθρωπος καουτσούκ”. Μία φορά δε στο Ελσίνκι σε ένα ματς που είχε δώση η ομάδα του και είχε κερδίσει με 21 τέρματα, αυτός είχε επιτύχει τα...18!!
Μετά από 40 χρόνια στο Λένινγκραντ, ήρχισε να κτίζεται ένα τεράστιον ποδοσφαιρικό στάδιο. Το στάδιο αυτό σύμφωνα με τα σχέδια των αρχιτεκτόνων θα χωρούσε άνετα 200.000 θεατάς.
Όμως δεν μπόρεσε να τελειώση το γήπεδο. Έγινε ο πόλεμος και οι Γερμανοί κατέλαβαν τη Ρωσία. Και ενώ πλέον τα έργα του Σταδίου βρισκόντουσαν στο τέλος τους, σταμάτησαν απότομα.
Ήταν μία δύσκολη περίοδος τότε για τη Ρωσία. Οι τεθωρακισμένες μεραρχίες του Φύρερ, είχαν φτάσει λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από το Λένινγκραντ. Το γερμανικό πυροβολικό έστελνε νυχθημερόν χιλιάδες οβίδες μέσα στην όμορφη πόλη. Από μέρα σε μέρα ανεμένετο η τελική επίθεσις των Ναζί για την εκπόρθηση της πόλεως.
Εδόθη τότε η διαταγή από τον στρατιωτικό διοικητή του Λένινγκραντ να κατασκευαστούν γύρω – γύρω από την πόλη βαριά οχυρωματικά έργα για τον μέχρις εσχάτων αγώνα.
Για την κατασκευή όμως των οχυρωματικών έργων εχρειάζετο μπετόν. Μπετόν όμως δεν υπήρχε.
Και τότε γκρέμισαν το Στάδιον. Στρατιώτες, πολίτες, γυναίκες με δάκρυα στα μάτια, ξεκόλλησαν από το όμορφο αυτό γήπεδο τις βαρειές πλάκες του μπετόν και τις κουβάλησαν έξω στην πόλη όπου και τις έβαλαν στα οχυρά για να τα προστατεύσουν από τις οβίδες του γερμανικού πυροβολικού.
Μέσα σε λίγες μέρες από το τεράστιο γήπεδο που πριν υψώνονταν περήφανο δεν είχαν μείνει παρά μερικοί σωροί χωμάτων.
Οι πλάκες του μπετόν, τα σίδερα, όλα είχαν ξηλωθή και είχαν γίνει οχυρώσεις.
Μετά από λίγες μέρες οι Ναζί επετέθησαν. Δεν μπόρεσαν όμως να καταλάβουν το Λένινγκραντ.
Μέσα από τα οχυρά που είχαν φτιαχθή από τα “κομμάτια” του γηπέδου οι Ρώσοι στρατιώται είχαν αντιμετωπίσει με επιτυχία τις επιθέσεις των Γερμανών.
Έτσι το ποδόσφαιρο συνέτεινε – με το Στάδιο του Λένινγκραντ – στην σωτηρία του Λένινγκραντ, καθώς και στην ήττα των Γερμανών».
Έρευνα: Nάσος Μπράτσος
