Είναι αλήθεια ότι εδώ και μέρες που εξελίσσεται ακόμα ένα δράμα για τους εργαζόμενους στην Αυγή, λόγω των βιβλιοπαρουσιάσεων που είχαμε και των υποχρεώσεων που προκύπτουν πάντα από αυτές, δεν ασχοληθήκαμε όσο θα έπρεπε με το θέμα.
Με μικρή καθυστέρηση να πούμε ότι συμπαραστεκόμαστε στους συναδέλφους και φυσικά θέλουμε να σωθούν οι θέσεις εργασίας, να πληρωθούν όσα τους χρωστάνε και να μην κλείσει η εφημερίδα.
Βεβαίως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνούμε και με τη γραμμή της, αλλά ποτέ δεν στηρίξαμε εργαζόμενο με αστερίσκους και προϋποθέσεις. Θέλουμε όλοι/ες να έχουν δουλειά, αξιοπρεπή μισθό και συνθήκες εργασίας και βεβαίως να μην συρρικνώνεται ο χώρος των εφημερίδων.
Δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο μας βήμα ως δόκιμοι δημοσιογράφοι το κάναμε στη συγκεκριμένη εφημερίδα την περίοδο 1984-1985.
Δεν ξεχνάμε την αλληλεγγύη τους στο «μαύρο» της περιόδου 2013-2015 σε όσους εργαζόμασταν (και συνεχίζουμε) στην ΕΡΤ.
Για να πούμε όμως και τη μαύρη αλήθεια, από τότε έως και σήμερα, ο πολιτικός χώρος που εκφράζει η εφημερίδα, δεν την επέλεγε και προτιμούσε τις «μεγάλες αστικές εφημερίδες».
Συνεπώς ειδικά στα τελευταία χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ακολούθως αξιωματική αντιπολίτευση, άρα απείχε έτη φωτός από το μικρό οργανωτικά ΚΚΕ εσωτερικού και ακολούθως την ΕΑΡ και μετά το Συνασπισμό, που ήταν οι όμοροι χώροι της εφημερίδας, η μη αγορά της εφημερίδας από τον πολιτικό χώρο που θεωρητικά εκφράζει, είναι μέγιστο πολιτικό ζήτημα.
Οι υπόλοιποι τα λέμε από έξω και εκ του ασφαλούς.
