Διαβάσαμε την είδηση της απόσυρσης από την ενεργό αθλητική δράση στο μπάσκετ του Στέργιου Μυτιληνού, του Πράμνου Ικαρίας. Η πολύχρονη προσφορά του στο μπάσκετ, εκτός από τα πολυάριθμα επιτεύγματα τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά, «έγραψε» και σε ένα άλλο επίπεδο.
Έδειξε ότι με όραμα, θέληση και κυρίως σκληρή και συστηματική δουλειά, μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα ακόμα και σε ένα μικρό πληθυσμιακά νησί, όπως η Ικαρία, που η «δεξαμενή» άντλησης νέων παιδιών-παικτών είναι σαφώς πιο περιορισμένη από μεγάλες πόλεις, όπως και των αναγκαίων οικονομικών πόρων και χορηγών.
Όσο και αν σε τέτοια ζητήματα η κουλτούρα της Ικαρίας προβλέπει συλλογικές λύσεις (χορούς, μακαρονάδες, λουκουμάδες, κλπ) πρόκειται για «ασπιρίνες» και το πρόβλημα παραμένει δυσεπίλυτο.
H ίδρυση της ομάδας του Πράμνου (όνομα βουνού της Ικαρίας για τους μη γνωρίζοντες), είναι «παιδί» των δικών του προσπαθειών.
Επίσης η πολύχρονη διοργάνωση στην Ικαρία του καλοκαιρινού κάμπ του Πράμνου, με σημαντικές διεθνείς μπασκετικές παρουσίες, είναι άλλη μία απόδειξη των παραπάνω.
Όπως βέβαια και οι αποχαιρετιστήριες ανακοινώσεις συλλόγων που φόρεσε τη φανέλα τους, αλλά και σε άλλους στους οποίους δεν είχε αγωνιστεί και τον αποχαιρέτησαν με τιμητικά λόγια. Θα παραμείνει προπονητικά-διοικητικά στο χώρο, αφού το «μικρόβιο» δεν φεύγει.
Τον είδαμε αρκετές φορές σε αγώνες διαβάθμισης για την άνοδο στη Γ' Εθνική στην Αθήνα, φορώντας τις φανέλες αρκετών νησιωτικών συλλόγων.
