Ο Ηλίας Μισαηλίδης ήταν μία εμβληματική προσωπικότητα του αθλητισμού, τόσο ως αθλητής, όσο και ως διοικητικό στέλεχος. Μικρασιάτης πρόσφυγας, συνδέθηκε με την ιστορία του Πανιωνίου, εντασσόμενος σε αυτόν μετά τον ξεριζωμό από τη Σμύρνη.
Γεννήθηκε το 1910 (και όχι το 1914 όπως έχει γραφτεί κατά καιρούς) με τον γιό του να εντοπίζει την πραγματική χρονολογία όταν βρήκε το πιστοποιητικό γέννησης. Έμενε στη Σμύρνη στη συνοικία Καλλιθέα, κοντά στη προκυμαία και το σπίτι του ήταν δεν ήταν 150 μέτρα από αυτό του Αριστοτέλη Ωνάση.
Όπως μας είπε ο γιος του και επίτιμος πρόεδρος του Πανιωνίου, Άρης Μισαηλίδης με τον οποίο συνομιλήσαμε: «Ο πατέρας μου στα δέκα του χρόνια παρακολούθησε σαν θεατής αγώνες του Πανιωνίου στη Σμύρνη. Έφυγε με καράβι στη διάρκεια της καταστροφής της Σμύρνης μαζί με τη γιαγιά του, συνολικά ήταν μαζί της πέντε αγόρια και ένα κορίτσι. Το κορίτσι και το ένα αγόρι, απεβίωσαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ο νέος τόπος εγκατάστασης ήταν στο Βύρωνα, όπως άλλωστε συνέβη με πολλούς Μικρασιάτες πρόσφυγες».
-Πως έγινε η ένταξή του στον Πανιώνιο;
-«Νέο παιδί, του άρεσε το τρέξιμο και πήγαινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο το Καλλιμάρμαρο και έτρεχε. Εκεί τον εντόπισε ο πρόεδρος του Πανιωνίου ο Δημητρός Δάλλας και σε ηλικία 17ετών ο Ηλίας Μισαηλίδης έγινε αθλητής του Πανιωνίου.
Οι προπονήσεις του ακόμα άστεγου Πανιωνίου, γίνονταν τόσο στο Καλλιμάρμαρο, όσο και στο γειτονικό γυμναστήριο του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου Αθηνών. Έτσι ο Βυρωνιώτης πλέον αθλητής είχε εύκολη πρόσβαση στους κοντινούς αθλητικούς χώρους.
Αρχίζουν και οι διακρίσεις όπως το 1935-36 Βαλκανιονίκης στη σκυταλοδρομία 4Χ400 και το 1937 Πανελληνιονίκης στα 400 μέτρα.
Νυμφεύεται στις 27 Οκτωβρίου 1940 και το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, ούτε καν 24ωρες παντρεμένος, φεύγει για το ελληνοαλβανικό μέτωπο».
-Τι συνέβη στα χρόνια της κατοχής;
-«Με την έναρξη της κατοχής και ενώ όλα ήταν διαλυμένα και φυσικά και στον αθλητισμό, ο πατέρας μου μαζί με άλλους αθλητές, ενεργοποιούν την Ένωση Ελλήνων Αθλητών (το καταστατικό της οποίας προϋπήρχε του πολέμου) για να ξεκινήσουν την αθλητική δραστηριότητα. Στελέχη της ήταν ο Ρένος Φραγκούδης που ήταν και ο πρόεδρός της, αντιπρόεδρος ο Γρηγόρης Λαμπράκης, γενικός γραμματέας ο Ηλίας Μισαηλίδης, μέλη του Δ.Σ. οι Θάνος, Παλαμιώτης, Βελκόπουλος, Μαρινάκης, Μαυραπόστολος, Χέλμης, Δαλιάνης. Μαζί τους και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές και αθλητές εκείνων των χρόνων, όπως οι Συμεωνίδης, Χατσησταυρίδης, Μαρόπουλος, Τζανετής, Ζερβίνης, Στεφανάκης, Τερζόπουλος, Μπίρης, Πετμεζάς, Καμπαφλής, Σταματόπουλος, Μαστρογιάννης, Οικονόμου, Κρητικός, Ελευθεριάδης, Λυμπερόπουλος…».
-Πως λειτουργούσε η ΕΕΑ;
-«Οι συναντήσεις αρχικά γίνονταν σε ένα υπόγειο στο σπίτι του Μισαηλίδη στο Βύρωνα, αλλά και σε ένα ζαχαροπλαστείο στην οδό Σόλωνος και Μπενάκη του "Σκυλογιάννη", επίσης και στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ο στόχος των αθλητικών διοργανώσεων ήταν η συγκέντρωση βοήθειας για τους φυματικούς, αλλά και τους άπορους αθλητές.
Πολύτιμη βοήθεια με χρήματα παρείχαν στην ΕΕΑ μέσω χρηματικών ποσών καλλιτέχνες, όπως η Σοφία Βέμπο, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Μαρίκα Νέζερ, η Ρένα Ντορ, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Μίμης Τραϊφόρος, και πολλοί άλλοι. Έγιναν μάλιστα και συναυλίες στο Παλλάς και τη Λυρική Σκηνή. Όλα τα έσοδα πήγαιναν για συσσίτια και την ενίσχυση αθλητών».
-Για να διεξαχθεί ένας αγώνας χρειάζονταν άδεια;
-«Έπαιρναν άδεια για αθλητικές διοργανώσεις και με πολύ προσοχή αναρτούσαν σε αυτές την ελληνική σημαία, ενώ ακούγονταν και ο εθνικός ύμνος.
Το 1942 σε προγραμματισμένο αγώνα Παναθηναϊκού-ΑΕΚ οι εισπράξεις είχε προβλεφθεί να πάνε για την ενίσχυση αθλητών που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Μισαηλίδης και Λαμπράκης, άκουσαν από τους υπεύθυνους του γηπέδου του ΠΑΟ, ότι υπήρχαν αρνήσεις για την παραχώρηση των χρημάτων. Το ανακοίνωσαν στους παίκτες των δύο ομάδων, αλλά και στους θεατές τους οποίους ενημέρωσε ο Μισαηλίδης.
Αυτοί εξαγριώθηκαν μπήκαν μέσα στο γήπεδο, ξήλωσαν τις εξέδρες, τα δοκάρια, μπόρεσαν και πήραν τα χρήματα, τα οποία παρέδωσαν στην ΕΕΑ για να πάνε για τους σκοπούς της και ακολούθησε μεγάλη αντικατοχική διαδήλωση, η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις κατοχής».
-Μετά την κατοχή, πώς κινήθηκε ο Πανιώνιος;
-«Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Πανιώνιος έψαχνε αθλητικό χώρο με σκέψεις αυτός να είναι στο κέντρο της Αθήνας. Ένας χώρος που είχε εξασφαλίσει προπολεμικά στη Νέα Σμύρνη, είχε προβλήματα καθώς οι Γερμανοί, εκεί «πάρκαραν» τα τανκς τους. Στην προπολεμική περίοδο ο Ηλίας Μισαηλίδης, μαζί με το γιό του έπαιρναν το λεωφορείο και ακολούθως με τα πόδια, κατέβαιναν από το Βύρωνα στη νέα Σμύρνη για τις αθλητικές υποχρεώσεις του πατέρα.
Τελικά με τη στήριξη της κοινότητας της Νέας Σμύρνης εγκαταστάθηκε οριστικά στην περιοχή.
Ο Ηλίας Μισαηλίδης σταματάει τον αθλητισμό, μπαίνει στα διοικητικά του Πανιωνίου, ο οποίος του αναθέτει το 1945 να "τρέξει" το στίβο γυναικών».
-Ο νόμος 2159 για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 1952 και μέχρι να ενημερωθούν οι εκλογικοί κατάλογοι, ψήφισαν για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου του 1956. Σε αυτό το κλίμα πόσο εύκολο ήταν για τη γυναίκα να έχει αθλητική δραστηριότητα;
-«Ήταν δύσκολες εποχές καθώς η επικρατούσα αντίληψη για το ρόλο της γυναίκας έβαζε εμπόδια στη συμμετοχή της σε αθλητικές δραστηριότητες. Ο πατέρας μου εντόπιζε ταλέντα στις γειτονιές, αλλά οι αντιδράσεις των γονέων ήταν έντονες. Κατάφερε όμως να φτιάξει το γυναικείο τμήμα του Πανιωνίου, έτσι ώστε για 25 χρόνια να διακρίνεται συνεχώς».
-Εκτός από αθλητής, ως διοικητικός παράγοντας ποια διαδρομή είχε;
-«Στον Πανιώνιο διετέλεσε πρόεδρος από το 1980 έως και το 1988. Το 1964 εκλέγεται μέλος στο ΔΣ του ΣΕΓΑΣ και πρωτοστατεί στη δημιουργία των ομοσπονδιών του μπάσκετ (1965) και του βόλεϊ (1972).
Το 1974 υπήρξε αντιπρόεδρος και στη συνέχεια πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ(1982-1984) και μέχρι το θάνατό του το 1996 ήταν αντιπρόεδρος του ΣΕΓΑΣ. Επαγγελματικά ήταν υπάλληλος στο Εθνικό Τυπογραφείο.
Για τη συνολική του προσφορά τιμήθηκε με τη μεγαλύτερη διάκριση του συλλόγου, τον Χρυσό Σταυρό του Πανιωνίου. Επίσης πήρε το όνομά του το κλειστό γήπεδο στίβου του Πανιωνίου, ενώ ο ΣΕΓΑΣ το 1999 τον ανακήρυξε μέσα στους πέντε κορυφαίους αθλητικούς παράγοντες του 20ου αιώνα. Η τεράστια προσωπικότητα της ιστορίας του Πανιωνίου έφυγε από τη ζωή στις 16 Δεκεμβρίου του 1996».
Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος
