Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ΕΡΤ

Αυτές τις μέρες άνοιξε πάλι η συζήτηση για την ΕΡΤ με αφορμή την  παρέμβαση των καθηγητών και είπα να μην αφήσω την ευκαιρία αναξιοποίητη. Για να «βγάλω» τους καθηγητές από το επίκεντρο λέω ότι έχουν 100% δίκιο στα εργασιακά τους αιτήματα. Θα σταθώ όμως στις λογικές προσέγγισης – οπτικής τμημάτων των πολιτών προς την ΕΡΤ γιατί θεωρώ ότι υπάρχει «ψωμί» στη συζήτηση.

Η γενική αντίληψη ορισμένων κλάδων, ομάδων, κινήσεων, κλπ είναι «η ΕΡΤ δεν μας προβάλλει, μας αδικεί» και συνήθως έχουν δίκιο. Προσέξτε όμως την εξίσωση η ΕΡΤ δεν μας προβάλλει=η τηλεόραση της ΕΡΤ (αυτό εννοούν), ακολούθως η τηλεόραση της ΕΡΤ=η ΕΡΤ1.

Τώρα αν υπάρχει μία κολοβή (από προσωπικό και τεχνικά μέσα) ΕΡΤ2, μία ΕΡΤ3 που τη θεωρώ διαχρονικά  ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ΕΡΤ, αν υπάρχουν 19 περιφερειακοί σταθμοί, όπου οι συνάδελφοι είναι καθημερινά μέσα στην κοινωνία, αν υπάρχει ένα διαδίκτυο που προσπαθεί μέσα από σημαντικές ελλείψεις δυναμικού, αυτό το ξεπερνάμε και κυρίως αγνοούμε τις προσπάθειες που γίνονται εκεί.

Όχι η ΕΡΤ (συνολικά) δεν είναι καλή, είναι βέβαια ελαφρώς καλύτερη από αυτό που υπήρχε πριν (αποτέλεσμα του αγώνα της διετίας 2013-2015) και πολύ χειρότερη από τις προσδοκίες μας, αλλά κυρίως σε σύγκριση με το ρόλο που θα έπρεπε να έχει (αυτό είναι αποτέλεσμα κυρίως των πολιτικών υπευθύνων της και όσων είναι το υποστηρικτικό υπόστρωμά τους).

Υπενθυμίζουμε ότι η αμαρτωλή ΕΡΤ=ΕΡΤ τηλεόραση=ΕΡΤ1, είναι ο χώρος όπου η συντριπτική πλειοψηφία  των εργαζομένων εκεί, στήριξε τα μορφώματα της διετίας του μαύρου και ένα μικρό ποσοστό από τους τότε «απέξω» στις μέρες μας δείχνει να γοητεύεται περισσότερο από φραξιονιστικά παιχνίδια μικροεξουσίας στο Ραδιομέγαρο, παρά από δημιουργικές διαθέσεις. Προσθέστε και τις ελλείψεις που τα περιοριστικά μηνμονιακά πλαίσια δεν αφήνουν περιθώρια να καλυφθούν και έδεσε το γλυκό.

Όμως είναι ΑΠΟΛΥΤΟ ΛΑΘΟΣ να γενικεύει κανείς εικόνες ΜΟΝΟ για αρνητικούς λόγους. Πόσα και πόσα ευχαριστήρια έχουν πάρει αυτά τα χρόνια από την επαναλειτουργία της ραδιοφωνικές εκπομπές, ορισμένες τηλεοπτικές και αρκετές διαδικτυακές αναρτήσεις, από σωματεία εργαζομένων, μεταναστευτικές οργανώσεις, πολιτιστικούς συλλόγους και άλλους φορείς;

Αμέτρητα απαντάω, μόνο στο αρχείο μου έχω αυτή τη στιγμή αρκετές εκατοντάδες. Είναι αυτά που συνήθως αφήνουν αδιάφορους αυτούς που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη διαλλεκτική σχέση που δημιουργείται  μεταξύ εργαζομένων σε ΜΜΕ και κοινωνίας, όταν οι πρώτοι (όχι στο σύνολό τους δυστυχώς) το επιχειρούν.

Για να μην μιλήσω για τις καθημερινές διαδικτυακές επιθέσεις από το φασισταριό (θυμάμαι όταν πρωτομεταδόθηκε εκπομπή με ειδήσεις στα αραβικά). Ή για τις αποτυχημένες απόπειρες πίεσης εργοδοτών του ιδιωτικού τομέα για αναρτήσεις που αφορούν εργατικούς αγώνες.

Και ναι, δεν είναι καθόλου καλός ο χειρισμός της διοίκησης της ΕΡΤ στο θέμα της Χρυσής Αυγής, όμως οι εργαζόμενοι και στις συνελεύσεις τους εντός της ΕΡΤ (που δυστυχώς γίνονται σπάνια) και στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ πήραν ομόφωνη θέση η οποία ηθελημένα αγνοείται Δεν είμαστε λοιπόν όλοι το ίδιο.

Ποιος μπορεί να μιλήσει αρνητικά για ραδιοφωνικές εκπομπές με ποιότητα, όπως του Ανδρέα Παπασταματίου και της Στεφανίας Χαρίτου, του Θωμά Σίδερη, της Εύης Ξινού, του Γιάννη Παπουτσάκη, για να μην μιλήσω για την ΕΡΤ3 για Γκίρμπες και Βικόπουλους, ή για τηλεοπτικές σαν της Μαριλένας Κατσίμη, για το Αντιδραστήριο της ΕΡΤ3, ή τα πάντα ποιοτικά ρεπορτάζ της Δήμητρας Ακριώτη, της Ελίνας Κολύβα (που πάντα επαρκώς κάλυπτε τον εκπαιδευτικό χώρο και τη διετία 13-15 ήταν στον αγώνα και τώρα κόντεψε να τα ακούσει και από πάνω). Ή τις προσπαθειες του Νίκου του Αγγελίδη στη δορυφορική.

Όλους όσους ανέφερα (και ξέχασα πολλούς) ξέρω ότι δεν το ήθελαν, ότι «ντρέπονται», δεν μπορώ όμως να μην το πω, άσχετα αν η θέση τους στο σούπερ μάρκετ ενημέρωσης όπως είναι η κάθε δημόσια ραδιοτηλεόραση, δεν είναι στο πρώτο ράφι, όπου κατά την άποψή μου τοποθετούνται δημοσιογραφικά προϊόντα που σκοπό έχουν να «χωνέψει» το κοινό την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.

Να μιλάμε λοιπόν και να κριτικάρουμε την ΕΡΤ γιατί πρέπει να είναι ανοιχτή στο λαό, όπως έλεγε και ένα παλιό και διαχρονικό σύνθημα, αλλά παράλληλα να «δείχνουμε» και να προτείνουμε, να λέμε «έτσι πρέπει να γίνεται» όταν διαπιστώνουμε ότι σε μερικές περιπτώσεις λειτουργεί έτσι όπως θα θέλαμε να είναι η κυρίαρχη κατεύθυνσή της.

Και όπου βλέπουμε- ακούμε ρεπορτάζ και εκπομπές που δεν μας αρέσουν, ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ (και αυτών που τα κάνουν και αυτών που προτείνουν κάτι άλλο - όλοι κρίνουμε και όλοι κρινόμαστε - στη ζούλα κανείς), όχι όλοι στον κουβά λοιπόν.

Αλλιώς προστίθεται άλλος ένας κρίκος στα βλακώδη επιχειρήματα του τύπου «οι γιατροί είναι φακελλάκηδες», αλλά ξεχνάνε τους ήρωες των αγροτικών ιατρείων και των Κέντρων Υγείας της άγονης γραμμής, όπως «οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ είναι προνομιούχοι», ξεχνώντας ότι πχ οι τεχνικοί της ΔΕΗ που αυτές τις μέρες έχουν συνέδριο, έχουν θρηνήσει αρκετούς συναδέλφους τους τα τελευταία χρόνια, που έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά δυστυχήματα, ή όπως «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες», ξεχνώντας να μας πουν αν εννοούν και τους εργαζόμενους στην καθαριότητα των Δήμων, που και εκεί τα θανατηφόρα δυστυχήματα έχουν αυξητική τάση.

Και για την ιστορία, ναι πολλά από αυτά έχουν καλυφθεί από τομείς της ΕΡΤ, όχι χωρίς τις πιέσεις που δημιουργεί (κυρίως στο διευθυντικό δυναμικό) η "ανάγκη" κάλυψης της καθημερινής  τουιτερομαχίας διαφόρων παραγόντων της πολιτικής ζωής, με κάθε λογής μπούρδα (κατά τη γνώμη μου) που εκτοξεύουν από τότε που ανακαλύφθηκαν τα κινητά.

Και το κρίσιμο ερώτημα

«Εσείς λοιπόν τι κάνετε εκεί μέσα»;

Κάνουμε ό,τι ο γιατρός που αγωνίζεται να μην υπάρχει φακελάκι και να αναπτυχθεί η δημόσια Υγεία, τη στιγμή που η κυρίαρχη εικόνα είναι άλλη.

Ό,τι κάνει ο εκπαιδευτικός για να υπάρξει (εκτός των εργασιακών) και ποιοτικά ένα σχολείο που θα δίνει άλλη γνώση, αλλά η κυρίαρχη εικόνα είναι ότι πχ τη διδακτέα ύλη δεν την καθορίζει ο κλάδος αλλά τα υπουργεία.

Ό,τι  κάνει ο εργαζόμενος σε ένα ιδιωτικό ΜΜΕ που δεν λειτουργεί με βάση την εμπειρία και τα οράματά του, αλλά με βάση τις επιλογές των μετόχων του και των «επενδυτών».

Στο συμπέρασμα λοιπόν

Όταν κάποιος ανοίγει συζήτηση για τα ΜΜΕ (και της ΕΡΤ συμπεριλαμβανομένης) ορμώμενος μόνο από αρνητικές αφορμές και ταυτόχρονα τις όποιες καλές στιγμές τις θεωρεί ανάξιες λόγου ή απλώς το ντεκόρ στη γλάστρα, αντί να την ανοίγει ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΚΑ από τις λίγες καλές στιγμές – χαραμάδες και όταν αυτό γίνεται, όπως προαναφέραμε και για άλλους κλάδους, τότε το πρόβλημα δεν είναι η συγυκριακή λειτουργία της κάθε ΕΡΤ, αλλά ο τρόπος που βλέπει κανείς την κοινωνία, να νοιώθει πάντα ριγμένος, πολιορκημένος και στην απέξω, αντί να νοιώθει κοινωνικά γειωμένος, δυνατός και κυρίως δημιουργικός.