Από
τις 4/1/2016 το δημοτικό στάδιο Αργυρούπολης έπαψε να είναι ελεύθερο για το κοινό.
Η δημοτική αρχή αποφάσισε:
•Να
βάλει περιορισμό στην είσοδο, με πόρτα
ασφαλείας(με χρήματα των δημοτών ή κάποιου πρόθυμου χορηγού;) με ειδική κάρτα
και μπρελοκάκι με bar code, για την έκδοση της οποίας απαιτείται ιατρική βεβαίωση,
φωτογραφίες κλπ.
•Να βάλει αντίτιμο 5 ευρώ το μήνα για τους
ετεροδημότες(αρχικά….).
Η επιχειρηματολογία της δημοτικής αρχής ήταν εξ αρχής αστεία: οι
κάτοικοι γειτονικών περιοχών βαφτίστηκαν «τζαμπατζήδες ξένοι» και το διώξιμο
του κόσμου απ΄το γήπεδο «επιβολή της τάξης και της ασφάλειας».
Ωστόσο:
Με βάση τις διατάξεις του
Προεδρικού Διατάγματος 71/88 με το οποίο ρυθμίζονται οι κανόνες ασφαλείας των
αθλητικών χώρων, ένας αθλητικός χώρος
σαν το στάδιο Α΄ Αργυρούπολης θα πρέπει
να διαθέτει δύο(2) ή περισσότερες εξόδους κινδύνου, πλάτους 1,80μέτρων η καθεμιά και αρκετά απομακρυσμένες μεταξύ
τους, ΜΟΝΙΜΑ ΑΝΟΙΧΤΕΣ! (http://www.fireservice.gr/pyr/site/home/LC+Primary+Menu/Nomothesia/Piroprostasia/Nea/PublicAreas.csp)
Η δημοτική αρχή, προκειμένου
να περάσει τις αποφάσεις της άφησε το γήπεδο με μία(1) έξοδο, πλάτους ενός(1)
μέτρου. Δηλαδή σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης 100, 200 ή 400 άνθρωποι(κυρίως μικρά παιδιά) θα βγουν από τον
αγωνιστικό χώρο πρώτα κατεβαίνοντας σκαλιά(!) και μετά μέσα από μια στενή πόρτα
πλάτους 1 μέτρου που πιθανώς να μην ανοίγει αν έχει κοπεί το ρεύμα! Τόσο είναι
το ενδιαφέρον του δημάρχου για την ασφάλεια των αθλούμενων και των παιδιών!
Για άλλη μια φορά
αποδεικνύεται αυτό που μας έχει ήδη
διδάξει η ιστορία: πίσω από κάθε κήρυγμα περί «νόμου, τάξης και ασφάλειας»
κρύβεται πάντα η περιστολή δικαιωμάτων, η υπεράσπιση συμφερόντων «ημετέρων» και
το χαράτσωμα του κόσμου.
Την ευθύνη για την επικινδυνότητα του γηπέδου υπό τις παρούσες συνθήκες
η Δημοτική Αρχή τη μοιράζεται με τα Σωματεία κι όσους ακόμα εμπλέκονται αλλά
σιωπούν.
