Πάνε 50 χρόνια, μισός αιώνας πριν, όταν στις 11 του Απρίλη 1965 δολοφονήθηκαν από την παρακρατική τουρκοκυπριακή οργάνωση ΤΜΤ, οι ήρωες της φιλίας και της συνεργασίας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου (Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος) και Κώστας Μισιαούλης (Ελληνοκύπριος συνδικαλιστής της ΠΕΟ – παγκύπρια εργατική ομοσπονδία).
Ταξίδευαν με αυτοκίνητο από τη Λευκωσία στη Λάρνακα, έχοντας για συντροφιά ένα φίλο του Έλληνα συνδικαλιστή, τον Κώστα Μισιαούλη. Ήταν Κυριακή πρωί 10.30 η ώρα στις 11 του Απρίλη. Μέσα στο δημόσιο δρόμο το αυτοκίνητο έπεσε στην ενέδρα.
Τα πτώματα των δυο φίλων βρέθηκαν αγκαλιασμένα μέσα στο αυτοκίνητο από άντρες περιπόλου των Ενωμένων Εθνών που περνούσε από τον τόπο του εγκλήματος ύστερα από 2 – 3 ώρες.
Η κοινή δράση τους για να ριζώσει η φιλία και η συνεργασία ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, ενοχλούσε όσους και από τις δύο πλευρές, πόνταραν στη διαίρεση των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, για να τους ποδηγετήσουν τα συμφέροντα που εκφράζονται από τον πλούτο, τόσο από τις δύο κοινότητες, όσο και εκείνη την εποχή και από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό που θεωρούσε την Κύπρο τσιφλίκι του και προωθούσε το διαίρει και βασίλευε.
Πρέπει να σημειωθεί ότι Ε/Κ και Τ/Κ ζούσαν μαζί, ήταν ενταγμένοι στα ίδια συνδικάτα, αγωνίζονταν μαζί για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον και γενικά είχαν καλές σχέσεις.
Είναι άλλωστε ορόσημο στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Κύπρου οι κοινές απεργίες του 1948 στα μεταλλωρυχεία της Λεύκας. Πολλοί απεργοί και από τις δύο κοινότητες φυλακίστηκαν. Αρκετοί άλλοι διώχτηκαν για πάντα από τις δουλειές τους.
Αυτό φάνηκε και στους δρόμους, όταν εκατοντάδες Τούρκοι εργάτες παίρνουν μέρος στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις της Κυπριακής εργατικής τάξης το 1958. Μαζί με δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριους εργάτες, αδελφωμένοι στους δρόμους της Κυπριακής πρωτεύουσας, με επικεφαλής τις εθνικές του σημαίες – ελληνικές και τούρκικες – και τα κόκκινα λάβαρα της πρωτομαγιάς, διαδηλώνουν την απόφασή τους να παλέψουν ενωμένοι για τα κοινά ιδανικά της εργατικής τάξης.
Φωνές όπως η βδομαδιάτικη δημοκρατική τουρκόφωνη εφημερίδα «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ», ενίσχυαν τις πολιτικές φιλίας και συνεργασίας και γρήγορα στοχοποιήθηκε από όσους ήθελαν να προωθήσουν το διαίρει και βασίλευε. Έκλεισε το 1955.
Αμέσως αρχίζουν τα «αντίποινα» από φασιστοειδή που την Πρωτομαγιά του 1958 λεηλατούν και καίνε τον τούρκικο προοδευτικό αθλητικό – μορφωτικό σύλλογο Λευκωσίας κατηγορώντας τα μέλη τους ότι πουλήθηκαν στους Έλληνες. Το έγκλημα έγινε μπροστά στα μάτια της αποικιακής αστυνομίας, χωρίς όμως να συλληφθεί κανείς.
Στις 22 Μαΐου 1958 πραγματοποιείται η πρώτη απόπειρα σε βάρος του Αχμέτ Σατή, ηγετικού μέλους του συνδικάτου της ΠΕΟ. Τούρκοι ένοπλοι πυροβολούν αυτόν και τη γυναίκα του.
Στις 24 Μαΐου 1958 δολοφονείται από την ΤΜΤ ο Τ/κύπριος ,υπεύθυνος της εφημερίδας «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ», Φαζίλ Οντούρ (Σελλά). Οι φονιάδες πρώτα τον πυροβόλησαν, έπειτα τον μαχαίρωσαν και στην συνέχεια τον ξαναπυροβόλησαν για να βεβαιωθούν ότι δεν πρόκειται να επιζήσει όπως έγινε με τον Α. Σατή και τη γυναίκα του.
Στις 29 Μαΐου του 1958 δολοφονείται ο Αχμέτ Γιαχγιά, κουρέας, 26 χρονών, μέλος του αθλητικού-μορφωτικού συλλόγου που λεηλατήθηκε τη νύχτα της πρωτομαγιάς του ’58. Ο Αχμέτ πυροβολήθηκε πισώπλατα ενώ κοιμότανε.
Στις 5 Ιουνίου 1958, καταδιώκεται και έπειτα δολοφονείται ο Χασάν Αλή, μέλος επιτροπής συντεχνιακού παραρτήματος οικοδομών.
Στις 30 Ιουνίου 1958 πυροβολείται και σκοτώνεται από τούρκους τρομοκράτες ο Αχμέτ Ιμπραήμ. Ο 46χρονος κουρέας δολοφονείται επειδή διατηρεί φιλικούς δεσμούς με Έλληνες που εξέφραζαν απόψεις υπέρ της φιλίας και της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων.
Στις 3 Απριλίου στην Λεμεσό, ένοπλοι ρίχνουν 5 πυροβολισμούς σε βάρος του Αρίφ Χουλούση Παρουτή. Κόντεψε να πεθάνει γιατί ενώ είχε προειδοποιηθεί αλλεπάλληλες φορές, δε σταμάτησε να εργάζεται σε ελληνική εταιρεία.
Το όλο σκηνικό συνθέτει το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε ανάμεσα στους Τ/κύπριους με τους συνεχείς εκφοβισμούς, παρακολουθήσεις, ξυλοδαρμούς κλπ. Με αυτή την πρακτική, οι φασίστες εξανάγκασαν χιλιάδες Τουρκοκύπριους να αποχωρήσουν από τις ενιαίες συνδικαλιστικές αγροτικές και άλλες οργανώσεις.
Πολλοί άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Κύπρο και να ζήσουν στο εξωτερικό. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρόμοιο και ακόμα χειρότερο κλίμα επικρατούσε στην ε/κυπριακή κοινότητα με πρωταγωνιστές το Γρίβα και τους μασκοφόρους του. Ο κατάλογος των θυμάτων από τα μισητά βόλια του εθνικισμού μεγαλώνει πολύ περισσότερο αν σε αυτό προσθέσουμε και τους Ελληνοκύπριους δολοφονηθέντες.
ΑΪΧΑΝ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΧΙΚΜΕΤ – ΑΧΜΕΤ ΜΟΥΖΑΡΕΦ ΓΚΙΟΥΡΚΑΝ
Ο Αϊχάν Μουσταφά Χικμέτ και ο Αχμέτ Μουζαρέφ Γκιουργκάν υπήρξαν ανυπότακτοι Τουρκοκύπριοι αγωνιστές που με τόλμη και αυτοθυσία ξεσκέπασαν πολλές φορές τις ραδιουργίες του ιμπεριαλισμού. Εκδότες της εφημερίδας «Τζιουμχουριέτ» (Δημοκρατία), συνέχισαν να προπαγανδίζουν τη φιλία και την ειρηνική συμβίωση των Ελλήνων και των Τούρκων της Κύπρου, ιδιαίτερα μετά την «εξόντωση» της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ».
Η φωνή τους μέσα από τις στήλες και τα άρθρα της «Τζιουμχουριέτ», άρχισε να ξεσηκώνει τους τρομοκρατημένους Τουρκοκύπριους και να κλονίζει σιγά – σιγά το τρομοκρατικό καθεστώς του Ντενκτάς. Η ετυμηγορία των σοβινιστών ήταν ξεκάθαρη και απαιτούσε τη δολοφονία των δύο μάχιμων δημοσιογράφων. ‘Έτσι και έγινε…
Στις 23 Απριλίου 1962, μετά από αλλεπάλληλες απειλές, κλείνει για πάντα το στόμα των Αχμέτ Γκιουρκάν και Αϊχάν Χικμέτ. Δολοφονούνται άνανδρα μπροστά στις οικογένειές τους. Έπεσαν γιατί πίστευαν στην ειρηνική συμβίωση, τη φιλία και τη συνεργασία των δύο κοινοτήτων. Έπεσαν γιατί αγωνίζονταν να γκρεμίσουν τα διαχωριστικά τείχη που έκτισε ο ιμπεριαλισμός ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου. Θυσίασαν τη ζωή του για να διαλύσουν το φαρμακερό μίσος και να βοηθήσουν να ανθίσει και να φουντώσει το λουλούδι της φιλίας και της αγάπης ανάμεσα στις δύο κοινότητες.
ΝΤΕΡΒΙΣ ΑΛΙ ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ
Ήταν ένας αθεράπευτος οραματιστής της φιλίας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων και ασυμβίβαστος πολέμιος του σοβινισμού. Τον γάζωσαν με αυτόματα σε εκείνο το μοιραίο ραντεβού με το θάνατο, μαζί με το φίλο και συναγωνιστή του, Κώστα Μισιαούλη, γιατί πάλευε για τη φιλία των δύο κοινοτήτων. Αγαπούσε την Κύπρο και τον πονούσε το μεγάλο δράμα του λαού της.
Είχε συμμετοχή και ενεργό δράση του στο ΑΚΕΛ και στο λαϊκό κίνημα της Κύπρου.
Ήταν συντάκτης της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ» και μετέπειτα εργάστηκε στην «ΤΖΙΟΥΜΧΟΥΡΙΕΤ». Αποπειράθηκαν πολλές φορές να τον σκοτώσουν.
«Οι ιμπεριαλιστές – είπε σε μια από τις τόσες πολλές ομιλίες του – τα κατάφεραν να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου – Έλληνες και Τούρκους – στα βουνά για να πολεμούν ο ένας τον άλλο με όπλα και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι νέοι που ως τα χτες ακόμα δούλευαν μαζί στα ίδια μεταλλεία, αυτοί που πότιζαν με τον ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει ψωμί για τα παιδιά τους. Αυτοί οι ίδιοι νέοι που αγωνίζονταν χέρι με χέρι για να κάμουν τη ζωή τους καλύτερη και να οδηγήσουν τη χώρα τους στην πρόοδο, αυτοί που στα κοινά αθλητικά γήπεδα συναγωνίζονταν με ευγενική άμιλλα για την ωραία νίκη, σήμερα δυστυχώς κουρδίζονται από τους ιμπεριαλιστές να σκοτώνει ο ένας τον άλλο».
«Οι ιμπεριαλιστές, για να προωθήσουν τους απαίσιους σκοπούς των δημιούργησαν τον μύθο και το ψεύδος πως είναι τάχα αδύνατο να συνυπάρξουν ειρηνικά οι δυο κοινότητες στην Κύπρο. Και με τη βοήθεια των πρακτόρων τους ξεσπίτωσαν κάπου 20 χιλιάδες Τούρκους και τους μάντρισαν σε τόπους που δεν διαφέρουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα χιλιάδες Τούρκοι ζουν σαν νομάδες σε αντίσκηνα και στο ύπαιθρο μακριά από τα σπίτια τους, τα χωριά τους, τα χωράφια τους, τις ειρηνικές τους ασχολίες. Τα τούρκικα σχολεία κατώτερα και μέσης εκπαίδευσης είναι κλειστά και χιλιάδες παιδιά στερούνται τη μόρφωση τους. Μια δράκα φασίστες, βοηθούμενοι από τους ιμπεριαλιστές και χρησιμοποιώντας όπλα και φασιστικές μέθοδες άρπαξαν την ηγεσία της τούρκικης κοινότητας. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα βάσανα του τουρκοκυπριακού πληθυσμού. Η φασιστική αυτή ομάδα εμποδίζει τον τούρκικο πληθυσμό να εκφράσει τα αληθινά του αισθήματα και τις σκέψεις του που στρέφονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Δεν είναι υπερβολή να συγκρίνουμε αυτά τα στρατόπεδα των τουρκοκυπρίων προσφύγων με τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ και άλλων. Στο σκοτάδι της νύχτας πυροβολούν και δολοφονούν δημοκρατικούς δημοσιογράφους και προοδευτικούς παράγοντες της κοινότητας μας.
Συλλαμβάνουν, απάγουν και φυλακίζουν όσους τολμούν να μιλήσουν ελεύθερα και να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Τους βασανίζουν με μεσαιωνικά όργανα χιτλερικής επινόησης. Είμαστε σε θέση να αποδείξουμε με στοιχεία αδιάψευστα αυτά τα τρομερά πράγματα.»
Κάθε χρόνο στην Κύπρο πραγματοποιούνται εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στα σύμβολα της φιλίας και της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων.
Πηγές: Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα, άλλα τροποποιημένα για λόγους οικονομίας χώρου και άλλα ατόφια από τους διαδικτυακούς τόπους της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας και της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΔΟΝ).
Νάσος Μπράτσος
...αναδημοσίευση από την Ικαριακή Ραδιοφωνία...
