.
γράφει ο Στέλιος Μιχαηλίδης
Τους 7 μήνες συμπλήρωσε ο ηρωικός αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ, το Σάββατο που πέρασε. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, συνεχίζουν σε πανελλαδικό επίπεδο, με τις ΕΡΑ της περιφέρειας και την ΕΡΤ 3 να είναι ζωντανές αλλά και στην Αθήνα με τη λειτουργία του ertopen.com και τριών ραδιοφωνικών σταθμών, παράλληλα με την προετοιμασία τηλεοπτικού στούντιο.
Το 7μηνο που προηγήθηκε δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Τον Ιούνιο είχαν να αντιμετωπίσουν το πρώτο σοκ του “μαύρου” κι επέδειξαν εξαιρετικά αντανακλαστικά, παραμένοντας στις εγκαταστάσεις και ξεκινώντας το γράψιμο μιας χρυσής σελίδας στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Μετά από λίγο ήρθε ο εκβιασμός και η αποχώρηση μερικών, ίσως της πιο συντηρητικής μερίδας, προς τη ΔΤ, περισσότερο πεισμώνοντας, παρά απογοητεύοντας τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Ο καυτός Αύγουστος ήταν άλλη μια δοκιμασία, που ξεπεράστηκε. Ενδιάμεσα και καθ' όλη τη διάρκεια είχαν να αντιμετωπίσουν το κυβερνητικό σαμποτάζ, με ρίξιμο κεραιών κλπ, ακόμα και συλλήψεις όπως της Εύας Μαυρογέννη, που μαζί με συμπαραστάτες συνελήφθησαν σε συγκέντρωση στους πομπούς του Υμηττού. Είχαν να αντιμετωπίσουν τον πόνο από τον χαμό δικών τους ανθρώπων, όπως του Αχιλλέα Παναγούλη ή της Γιάννας Γιαννούλας.
Απλήρωτοι
Έχουν να αντιμετωπίσουν το να δουλεύουν επί 7 μήνες απλήρωτοι, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκει χίλια δυο τερτίπια για να κόβει ακόμα και τις νόμιμες αποζημιώσεις. Πολύ χειρότερα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη βία και την καταστολή της αστυνομίας, όταν στις 7/11, εισέβαλε στο Ραδιομέγαρο, αφήνοντας τους αγωνιζόμενους της Αθήνας χωρίς στέγη.
Πολλοί, τόσο στα κυβερνητικά κλιμάκια, όσο και στα απέναντι “μαγαζιά” των ΜΜΕ, επένδυαν στο βάρος των τρικλοποδιών, για να μιλήσουν για το τέλος του αγώνα. Βήμα το βήμα έρχονταν οι διαψεύσεις από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Η εισβολή των ΜΑΤ όμως, στις 7/11, τροφοδότησε μια συζήτηση για το “παρακάτω”, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη. Για το πως συνεχίζουμε τον αγώνα, οδηγώντας μερίδα των εργαζομένων να αναζητούν νομικές φόρμες για ένα νέο ραδιοτηλεοπτικό κανάλι, συνεταιριστικής φύσεως, στα πρότυπα της Εφημερίδας των Συντακτών.
Η “Εργατική Αλληλεγγύη εργαζομένων της ΕΡΤ” από το άνοιγμα αυτής της συζήτησης πήρε θέση προτείνοντας ένα ριζικά διαφορετικό προσανατολισμό, επιμένοντας στην προσπάθεια για εκπομπή ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος, την αγωνιστική συμπόρευση με κλάδους που αγωνίζονται, με προοπτική την ανατροπή της κυβέρνησης, το ξανάνοιγμα της ΕΡΤ και την επιστροφή στο Ραδιομέγαρο. “Δεν λείπει η νομική μορφή του αγώνα μας και η νομιμοποίηση του από τους νόμους του κράτους”, ανέφερε η προκήρυξη της Εργατικής Αλληλεγγύης εργαζομένων της ΕΡΤ, τον Δεκέμβρη και συνέχιζε:
“Αυτό που μας λείπει είναι η ακόμη καλύτερη οργάνωση του αγώνα και το μεγαλύτερο άπλωμά του στην κοινωνία. Δεν πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο αγώνας τελείωσε και τώρα εξετάζουμε μεταβατικά συνεταιριστικά σχήματα για βιοπορισμό. Υπάρχουν και ιστορικά παραδείγματα. Οι εργαζόμενοι στην ΕΑΣ στις αρχές του 90 όταν τους απόλυσε όλους ο Μητσοτάκης δεν χρειάστηκαν «νέες νομικές μορφές» αλλά συνέχισαν τον αγώνα τους με το συνδικάτο τους και επέβαλαν ενάμιση χρόνο μετά ότι όταν έπεσε η ΝΔ ξαναγύρισαν στη δουλειά. Τον ίδιο δρόμο χρειάζεται να ακολουθήσουμε και εμείς” [...]
“Στον αντίποδα είναι ο αγώνας στην Ελευθεροτυπία πριν από δύο χρόνια. Η απόφαση μερίδας συναδέλφων να προχωρήσουν στην έκδοση συνεταιριστικής εφημερίδας, έγινε η ταφόπλακα του αγώνα και πρακτικά, πέταξε έξω απο τη νέα εφημερίδα σχεδόν 400 εργαζόμενους που δεν είχαν θέση στην συνεταιριστική επιχείρηση, μια που ήταν απλοί εργάτες, διοικητικοί, τυπογράφοι κλπ.
Επιχειρηματική αισιοδοξία
Το δεύτερο λάθος των συναδέλφων είναι η επιχειρηματική τους αισιοδοξία. Οι επιχειρήσεις ραδιοτηλεόρασης δεν είναι καν του μεγέθους μιας εφημερίδας. Απαιτούν τεράστια χρηματικά ποσά (δεν είναι τυχαίο ότι όλες ανήκουν σε διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες) που σε αυτήν την περίοδο της κρίσης δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε και στο υστέρημα των απλών εργαζόμενων.
Ετσι πολύ σύντομα το όποιο “συνεταιριστικό εγχείρημα” θα διαψεύσει τις προσδοκίες ότι “…εφόσον καταφέρει να ορθοποδήσει, με αρχική εθελοντική εργασία ομάδας εργαζομένων, θα επενδύει για την απορρόφηση όλου του δυναμικού των εργαζομένων, που θα θελήσουν να συμμετάσχουν…”. Οχι μόνο δεν θα απορροφηθούν άλλοι, αλλά γρήγορα είτε θα αναζητήσει με τους όρους της αγοράς τη δική του εξυγίανση, είτε την προσκόλληση σε κάποιο κόμμα για να αντεπεξέλθει”[...]
“Για το ζήτημα του «βιοπορισμού» το πώς να αντέξουμε δηλαδή σε έναν μακροχρόνιο αγώνα η απάντηση δεν είναι να γίνουμε επιχειρηματίες (συνεταιριστικοί) αλλά να γίνουμε εργάτες που ζητάνε την αλληλεγγύη όλης της εργατικής τάξης. Όπως οι Χαλυβουργοί που άντεξαν 9 μήνες. Να οργανώσουμε την εξωστρέφεια του αγώνα μας και το να ενεργοποιηθεί το απεργιακό μας ταμείο. Να ανοιχτούμε σε όλους τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα για να ζητήσουμε την οικονομική τους στήριξη στην μάχη που δίνουμε. Αυτό θα πρέπει να ήταν το κεντρικό μέλημα της συντονιστικής επιτροπής και όχι η «διαχείριση» απλά του απεργιακού ταμείου”[...]
“Προτείνουμε, αν και όπου χρειάζεται την οποιαδήποτε νομική μορφή, αυτή να γίνει με συμμετοχή - πρωτοβουλία των σωματείων και των ομοσπονδιών μας και με τρόπο ανοιχτό και διάφανο στη βάση τους. Ο αγώνας για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ δεν περνάει από το οποιοδήποτε νομικό κέλυφος, αλλά από την ανατροπή της κυβέρνησης και αυτό σημαίνει γενικευμένο απεργιακό κύμα το οποίο υποδαυλίζουμε με δύο παράλληλες λειτουργίες: το πρόγραμμά μας που του δίνει φωνή και την παρουσία μας σε άλλους εργασιακούς χώρους και κινηματικές δραστηριότητες, που ο πολύμηνος αγώνας μας τους δίνει πνοή”.
Επί του πιεστηρίου, ήρθε η πληροφορία ότι οι τεχνικοί της ΔΤ σε όλη τη χώρα, έχουν εντολή να κατεβάσουν άμεσα όλους τους πομπούς της ΕΡΤ. Ένας ακόμη σκόπελος που όπως έχουν αποδείξει μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, μπορούν να ξεπεράσουν.
