Με καραμέλα την «ανάπτυξη», επιχειρηματολογία και φρασεολογία, που θυμίζουν εκθέσεις δημοτικού (η ανάπτυξη, τα καλά της αποταμίευσης, κλπ ), επιχειρούν να υφαρπάξουν ψήφους και να κοροϊδέψουν, για να συνεχίσουν τα εργασιακά εγκλήματα, οι βασικοί υπεύθυνοι για τη διάλυση της αγοράς εργασίας.
Κατά συρροή και κατ εξακολούθηση, ψεύδονται και επιχειρούν να συγκαλύψουν τα εγκλήματα που έχουν κάνει στην αγορά εργασίας, υποσχόμενοι «ανάπτυξη», σε συνδυασμό με «προστασία του περιβάλλοντος», οι βασικοί πρωταγωνιστές για την αποδόμηση και στο ένα και στο άλλο επίπεδο, την ίδια ώρα που προβάλλουν σαν φάρμακο το «fast track», δηλαδή την ανεξέλεγκτη λειτουργία του κεφαλαίου.
Ανάπτυξη λοιπόν ναι, αλλά το ερώτημα είναι για ποιόν και με ποιους όρους.
Ήδη αύριο Κυριακή, κάτοικοι της Πεντέλης, κινητοποιούνται για να μην μπούν φωτοβολταϊκά, σε αναδασωτέες εκτάσεις.
Την ίδια στιγμή, ένα απίστευτο τσιμεντοσκουπιδαριό, από ολυμπιακά έργα που μας έμειναν, αφού τα πληρώσαμε χρυσά για να αναπτυχθούν οι κατασκευαστικές εταιρίες, μας θυμίζουν τις δικές τους ψεύτικες υποσχέσεις (για όσους τους πίστευαν) για «πράσινους» ολυμπιακούς αγώνες. Ακόμα και εκεί που είχαν υποσχεθεί δυνατότητες μεταολυμπιακής χρήσης για τους πολίτες (πχ κλειστό Γαλατσίου), επιχειρούν να το ανατρέψουν για να γίνει ένα νέο τέρας πολυκαταστήματος, ώστε να διαλύσει το περιβάλλον και να σκοτώσει όσους εμπόρους δεν έχουν ήδη βάλει λουκέτο.
Χρειάζεται να θυμηθούμε:
Τουλάχιστον για μια δεκαετία, αυτή του 90 και τα δύο κόμματα που πέρασαν από την κυβέρνηση (και με την ενεργό συμβολή στελεχών τους που σήμερα επιχειρούν να διασωθούν στα λεγόμενα «γενόσημα» κομματίδια), αποβιομηχάνισαν συνειδητά σειρά κλάδων. Για παράδειγμα το ίδιο το κράτος επιδότησε τη μεταφορά εργοστασίων από την Ελλάδα σε βαλκανικές χώρες (κυρίως ιματισμού, κλωστοϋφαντουργίας και δέρματος) από τη Β. Ελλάδα, επιδοτώντας τη μεταφορά μηχανημάτων. Εκεί οι επιχειρήσεις «αναπτύχθηκαν» μια χαρά, αφού τα μεροκάματα ήταν επιπέδου πτωχοκομείου και τα εργασιακά δικαιώματα ανύπαρκτα. Έτσι το ελληνικό κράτος αποκτούσε «πατήματα» στις οικονομίες γειτονικών χωρών, άρα και εργαλείο για διπλωματικές πιέσεις. Αύξανε δηλαδή τον διπλωματικό του ρόλο, ταυτόχρονα όμως αύξανε και η ουρά στον ΟΑΕΔ στη χώρα μας.
Από κοντά και το κλείσιμο με εντολές της Ε.Ε. της ΕΒΖ (ελληνική βιομηχανία ζάχαρης), το σπάσιμο αλιευτικών καϊκιών προς όφελος των πολυεθνικών της αλιείας, κλπ Όλα αυτά με κατευθύνσεις των «εταίρων» μας και ενεργό ρόλο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γκρινιάζουν για τη γραφειοκρατία (υπαρκτό πρόβλημα, όταν δεν υποκρύπτει το αίτημα για ασύδοτη δράση του κεφαλαίου) οι επιχειρηματίες, αλλά ξεχνούν να μιλήσουν για τις σκανδαλώδεις επιδοτήσεις που πήγαν στο βρόντο.
Σήμερα η δεξιά με τους ακροδεξιούς της μεταγραφόμενους φίλους, κατηγορεί την αριστερά και τα συνδικάτα, ότι διώχνουν τις επιχειρήσεις επειδή ζητάνε σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, όταν και στις δικές τους κυβερνήσεις επιδότησαν το φευγιό επιχειρήσεων. Πρόκειται για απύθμενο θράσος.
Αντίστοιχη «ανάπτυξη» έχουν καταγράψει (δηλαδή κέρδη και δημιουργία θέσεων «εργασίας»), οι πολυεθνικές στον τομέα πχ των αθλητικών ειδών, σε χώρες όπως το Πακιστάν, ή το Μπαγκλαντές, που ανθεί η παιδική εργασία, έναντι φιλοδωρήματος για να ράβουν μπάλες, φανέλες, κλπ Ολόκληρες διοργανώσεις όπως Ολυμπιακοί Αγώνες, Μουντιάλ, «ντύθηκαν-στολίστηκαν-νοικοκυρεύτηκαν» για να θυμηθούμε την παλιά διαφήμιση της Πειραϊκής-Πατραϊκής, από 10χρονα παιδιά που δούλευαν χωρίς ωράριο, κάτω από απίστευτες συνθήκες. Αυτό το «όραμα» θέλουν να φέρουν αρχικά στην Ελλάδα και ακολούθως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι γκουρού του καπιταλισμού. Να ξαναζωντανέψουν τα καπνομάγαζα του 1900 στην Καβάλα, όπου γυναίκες και παιδιά έμπαιναν πριν βγει ο ήλιος και έβγαιναν αφού έδυε.
Ούτως ή άλλως σχολείο δεν θα μπορούν να πάνε, αν δεν ανατραπεί η πολιτική διάλυσης των σχολείων, μέσω συγχωνεύσεων και δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών.
Μερικές εκδοχές «ανάπτυξης»
Η πρώτη εκδοχή είναι ανάπτυξη, που εξασφαλίζει κέρδη στον επιχειρηματία, μισθό στον εργαζόμενο, αλλά καταστρέφει το περιβάλλον και αυτό το πληρώνει ο ίδιος ο εργαζόμενος. Κλασσικό παράδειγμα το Θριάσιο πεδίο, που τη δεκαετία του 60 και του 70 και εν μέρει και του 80 συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό των ελληνικών βιομηχανιών. Γύρω από αυτές, εγκαταστάθηκαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σε αυτές. Στο αστικό περιβάλλον, οι επιστημονικές μετρήσεις έδειξαν δυσανάλογα μεγάλη συγκέντρωση μολύβδου ακόμα και στις μικρές ηλικίες, σε σχέση με παιδάκια αγροτικών περιοχών, ή αστικών περιοχών χωρίς βιομηχανίες. Στο εργασιακό πεδίο μόνο τα πολύνεκρα δυστυχήματα στην ΠΕΤΡΟΛΑ και στην ΠΥΡΚΑΛ, αλλά και τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, δείχνουν ποιοι «πλήρωσαν» την ανάπτυξη χωρίς σεβασμό στον εργαζόμενο και στο περιβάλλον. Μετά ήρθε η αποβιομηχάνιση και τα λουκέτα, έφυγαν επιχειρήσεις και έμειναν οι σακατεμένοι, οι χήρες και ο μόλυβδος. Μια επίσκεψη στην ομοσπονδία τσιμεντεργατών, είναι χρήσιμη. Έχει διατηρήσει σε γυάλινο δοχείο, μέσα σε υγρό, πνεύμονες τσιμεντεργάτη (καμία σχέση με τους «κανονικούς»).
Η δεύτερη εκδοχή είναι η ανάπτυξη που εξασφαλίζει κέρδη στον επιχειρηματία, αλλά ούτε καν το μισθό στον εργαζόμενο. Χωρίς πολλά λόγια, επαναλαμβάνουμε το παράδειγμα του «πτωχευμένου» Αγούδημου που ζει στην Ελβετία, αφού ταλαιπωρούνται ακόμα οι εργαζόμενοι σε αυτόν, για να πάρουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Ο Σαραντόπουλος (Απογευματινή) επιχείρησε να πτωχεύσει την εφημερίδα, άφησε απλήρωτους για μήνες τους εργαζόμενους, δεν έκανε απολύσεις, άρα ως μη απολυμένοι ούτε αποζημίωση πήραν, ούτε και επίδομα ανεργίας δεν μπορούν να πάρουν και παραμένουν μετέωροι. Στο όνομα της οικογένειας Σαραντόπουλου υπάρχουν εννέα κατασκευαστικές εταιρίες, έχει πάρει το έργο της επέκτασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, την κατασκευή νέας πρεσβείας του Ιράκ, λατομείο στα Σκόπια και σταθμούς διοδίων στην Ελλάδα.
Και ένα ρητορικό ερώτημα
Αν η δεκαετία του 70 και του 80 έχει να παρουσιάσει ανάπτυξη των επιχειρήσεων στη χώρα μας, γιατί την ίδια ώρα αυξάνονταν και η ανεργία?
Γιατί η χρήση νέων τεχνολογιών, δεν διευκόλυνε για τη μείωση του χρόνου εργασίας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, αλλά οδήγησε σε απολύσεις και ανεργία? Προφανώς γιατί την οικονομία και την «ανάπτυξή» της, τη διαφεντεύουν άλλοι και όχι ο εργαζόμενος, που σήμερα τον θυμούνται και σαν ψηφοφόρο, όσοι στέλνουν τις απεργίες στα δικαστήρια και νομοθετούν για περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων.
Ανάπτυξη πραγματική και βιώσιμη, μπορεί να υπάρξει, μόνο με εργασιακά δικαιώματα, σεβασμό στο περιβάλλον, εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, χωρίς τα παράσιτα που ασελγούν διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040530a.htm
http://www.iospress.gr/ios2003/ios20030323a.htm
http://www.iospress.gr/megalo2005/megalo20050521.htm
http://www.iospress.gr/megalo1999/megalo19991204.htm
http://www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980214.htm
http://www.iospress.gr/ios2000/ios20000123a.htm
http://www.iospress.gr/mikro2000/mikro20000205.htm
Προτεινόμενα βιβλία για εργασία και προστασία του περιβάλλοντος:
Στο βιβλίο «Μισθός, Τιμή Κέρδος», ο Μαρξ αναλύει ότι από τη μείωση των μισθών το μόνο που «αναπτύσσεται» είναι το κέρδος των καπιταλιστών. «Το ανώτατο όριο κέρδους αντιστοιχεί στο κατώτατο όριο μισθού» γράφει ο Μαρξ - και συνεχίζει: «Ο κεφαλαιοκράτης τείνει διαρκώς να μειώσει το μισθό στο φυσικό κατώτατο όριο και να επεκτείνει την εργάσιμη μέρα στο φυσικό ανώτατο όριο της, ενώ ο εργάτης ασκεί σταθερά πίεση στην αντίθετη κατεύθυνση. Η υπόθεση κρίνεται στο ζήτημα του συσχετισμού των δυνάμεων των δύο αντιμαχομένων».
Επίσης, το βιβλίο του Πωλ Σουήζυ «Η θεωρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης» αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του μια συνοπτική παρουσίαση του Κεφαλαίου του Μαρξ.
Ρόζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο «Τι είναι πολιτική οικονομία»,
Στην «Οικονομία του τρελοκομείου» ο Κρίς Χάρμαν επιχειρεί το ίδιο, με σύντομο, απλό και περιεκτικό τρόπο, αναλύοντας τις κρίσεις από την εποχή του Μαρξ μέχρι σήμερα.
Η διαλεκτική της φύσης (Ένγκελς)
