...αναδημοσίευση από το www.ertnews.gr...
Σε τουριστικό νησί της χώρας μας, υπήρχε τουλάχιστον ένα ξενοδοχείο που είχε σύμβαση με προγράμματα κοινωνικού τουρισμού του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μεταξύ των τουριστών που έφταναν, διαχρονικά υπήρχε και ένα μέρος με παραβατική συμπεριφορά, τσακώνονταν μεταξύ τους, αλλά και με άλλους, έπιναν απίστευτες ποσότητες οινοπνευματωδών ποτών, έσπαγαν εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου, σε σημείο να υπάρχει ειδική σύμβαση με εταιρία ειδών υγιεινής που προμήθευε σε χαμηλές τιμές νιπτήρες και άλλα είδη που ήταν αυτά που «υπέφεραν» περισσότερο από τους οξύθυμους τουρίστες. Βεβαίως υπήρχε και ρήτρα αποζημίωσης από τον αντίστοιχο ΟΑΕΔ της χώρας προέλευσής τους.
Παρά τις ομορφιές της χώρας μας προτιμούσαν να μένουν κλεισμένοι για ώρες στο μπαρ του ξενοδοχείου να παίζουν μπιλιάρδο, να πίνουν τεράστιες ποσότητες αλκοολούχων, να βλέπουν εγγλέζικο πρωτάθλημα (πάντα αρχίζει νωρίτερα από το ελληνικό, μέσα στο καλοκαίρι) και να τσακώνονται, όχι μόνο λεκτικά, γι’ αυτό.
Φυσικά στην περιοχή τα τουριστικά μαγαζιά που πούλαγαν σουβενίρ είχαν εφοδιαστεί και με υλικά των εγγλέζικων ομάδων, όπως μπρελόκ, μαγνήτες, κλπ.
Αφού η αγορά τα ζητούσε γιατί να μην υπάρξει και εμπορικό όφελος;
Όταν έβγαιναν από το ξενοδοχείο, κυρίως τη νύχτα, αφού είχαν τελειώσει οι αγώνες, άδειαζαν τις κάβες των νυχτερινών κέντρων μέχρι σημείου «τελικής πτώσης».
Όταν σχόλαγαν τα μπαρ και οι ντίσκο, οι ήδη μεθυσμένοι τουρίστες, αναζητούσαν και άλλο ποτό. Ένας έξυπνος επιχειρηματίας σκαρφίστηκε και εφάρμοσε τα ακόλουθα:
Έφτιαξε ένα μικρό γηπεδάκι σαν τα σημερινά 5Χ5 και στο ένα γκολπόστ είχε τερματοφύλακα, καλογυμνασμένο, ξεκούραστο και φυσικά όχι μεθυσμένο αλλοδαπό εργαζόμενο από γειτονική μας χώρα με πολυάριθμους μετανάστες στην Ελλάδα.
Το «γήπεδο» άνοιγε όταν έκλειναν τα ξενυχτάδικα, υπό το φως των προβολέων του δηλαδή.
Όποιος εκ των αναζητούντων και άλλο ποτό, ενδιαφέρονταν, πλήρωνε σε δραχμές 1.500 και εκτελούσε τρία πέναλτυ στον καλογυμνασμένο τερματοφύλακα. Για κάθε επιτυχές πέναλτυ κέρδιζε ένα μπουκάλι κρασί, φυσικά ακόμα και αν πετύχαινε και στα τρία το κόστος των τριών μπουκαλιών ήταν υποδεέστερο των 1.500 δραχμών, οπότε πάλι κέρδος άφηνε στον επιχειρηματία.
Μιλάμε πάντα για «μαύρα» και αφορολόγητα.
Στην κατάσταση που ήταν οι απελπισμένοι μέθυσοι δεν χρειάζεται στατιστικολόγος για να μαντέψει κανείς ότι τα περισσότερα τα έχαναν, αφού ζήτημα είναι αν έβλεπαν τη μπάλα, αν έβλεπαν μόνο μία μπάλα ή παραπάνω, αν έφταναν μέχρι αυτή, αν σούταραν με δύναμη ή όχι και αν στόχευαν σωστά.
Φυσικά ο γκολκήπερ δεν είχε τέτοια προβλήματα και κυριαρχούσε κατά κράτος σε βάρος των απελπισμένων αλκοολικών και ο επιχειρηματίας τα «τσέπωνε».
Έτσι ο αλλοδαπός τερματοφύλακας έβγαζε το νυχτοκάματό του, οι κάβες ξεπουλούσαν τα υποδεέστερα των ποτών τους, ο επιχειρηματίας ευημερούσε και η συγκεκριμένη κατηγορία τουριστών έμενε ευχαριστημένη ότι ικανοποιούσε τα ποδοσφαιρικά της πάθη και κάποιες ελάχιστες φορές, κατάφερνε να το «τσούξει» και λίγο παραπάνω.
Έρευνα: Νάσος Μπράτσος
