Πριν από λίγες ημέρες, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, ο θάνατος μίας ηλικιωμένης γυναίκας, είχε σαν αποτέλεσμα να αδειάσουν το σπίτι της από τα πράγματά της (οι συγγενείς ή ο ιδιοκτήτης αν δεν ήταν δικό της, δεν το γνωρίζω) και να τα βγάλουν στο δρόμο για πέταμα.
Ακολούθησε «ντου» διαφόρων για να αρπάξουν ό,τι μπορούν και να το πουλήσουν και μιλάμε για παλιατσαρίες που δεν είχαν ιδιαίτερη αξία.
Μάλιστα έγιναν και καβγάδες, όπως μεταξύ δύο γυναικών που τραβολογούσαν την ίδια παλιά πολυθρόνα (ούτε 20 ευρώ δεν θα έπιανε στα παλιατζίδικα). Δείγμα της ακραίας φτώχειας, παρά τις επικοινωνιακές μπούρδες της κυβέρνησης.
Σε κοντινή περιοχή γεμάτη καφετέριες, για νέα παιδιά που δουλεύουν ντελίβερι, ο καλύτερος μισθός είναι 650 ευρώ (συνήθως είναι 450-500) με 2-3 ένσημα τη βδομάδα σε ελάχιστα μαγαζιά, καθώς οι περισσότεροι δίνουν 2-3 ένσημα το μήνα και αντιπροτείνουν την κάλυψη των αναγκών του εργαζόμενου από τα πουρμπουάρ!!
Οι βενζίνες για το μηχανάκι, επιβαρύνουν τον εργαζόμενο και η εργοδοτική ατάκα είναι άμα θες πήγαινε την παραγγελία με τα πόδια. Και για το ενδεχόμενο εργατικού ατυχήματος με το δίκυκλο, η ατάκα είναι «να οδηγείς προσεχτικά».
Στην επισήμανση ότι ο κατώτατος μισθός, όπως λέει και η κυβέρνηση, έχει μπροστά το «8», η απάντηση είναι «πήγαινε να σου τον δώσει ο Μητσοτάκης».
Συνεπώς όχι μόνο η Εργατική Πρωτομαγιά δεν έχει χάσει τη σημασία της, αλλά αντίθετα το θέμα των εργασιακών δικαιωμάτων είναι όσο ποτέ επίκαιρο, είτε μιλάμε για γκρίζες ζώνες εργασιακής εκμετάλλευσης, είτε για μεγάλα θέματα όπως η ΛΑΡΚΟ, κλπ.
