Κείμενο του Νίκου Αγγελίδη για την επόμενη ημέρα της ΕΡΤ
Η πρώτη φάση του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, φαίνεται πως ολοκληρώνεται μέσα στο επόμενο διάστημα, με την επαναλειτουργία του Δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.
Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο μονοπάτι του αγώνα. Η μεγάλη πρόκληση του αγώνα, είναι αυτή, η επόμενη ημέρα… Η δεύτερη φάση του αγώνα. Εδώ σε αυτή την λεπτή καμπή, μετά από 20 μήνες εξάντλησης στα πεζοδρόμια των μαχών, πρέπει να φανούμε δυνατοί, προσγειωμένοι, ειλικρινείς με όλους όσοι πίστεψαν σε εμάς αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Όλα όσα μάθαμε αυτό το διάστημα πρέπει να μετατραπούν σε χρήσιμα πολεμοφόδια για την συνέχιση του αγώνα μας. Μοναδικός στόχος η επικράτηση μιας άλλης ΕΡΤ η οποία δεν θα θυμίζει σε τίποτα την προ 11ης Ιούνη εποχή, ούτε φυσικά το έκτρωμα της ΔΤ/ΝΕΡΙΤ.
Το εγχείρημα μιας πραγματικά δημόσιας τηλεόρασης περνάει από τα χέρια μας… Αν έστω και ένας ονειρεύεται τις παλιές κακές ημέρες της δημοσιογραφίας στην υπηρεσία της κυβέρνησης, θα φάει τα μούτρα του. Με το έμπα μας στο Ραδιομέγαρο πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η διάθεση μας είναι ΜΟΝΟ να κάνουμε τη δουλειά μας, παρουσιάζοντας τα γεγονότα όπως έχουν και όχι κατόπιν υποδείξεων.
Όσο ρομαντικό και είναι αυτό, όσο ουτοπικό και αν ακούγεται, να είστε σίγουροι πως είναι αυτό που θα επικρατήσει… Γιατί το οφείλουμε στην συνέχεια του τόσο σημαντικού αγώνα που δίνουμε εδώ και 20 μήνες.
Άποψη μου είναι ότι η Δημόσια Ραδιοφωνία και η Δημόσια Τηλεόραση έχουν ανάγκη από νέα, φρέσκα πρόσωπα, δοκιμασμένα για το καθαρό των προθέσεων τους. Συνταγές του παρελθόντος, με πρόσωπα του παρελθόντος, θα αποτύχουν, γιατί οι πολυφορεμένες συνταγές είναι για τον απλό κόσμο, μη εύπεπτες και μπαγιάτικες.
Το κοινό, οι τηλεθεατές και οι ακροατές, επιθυμούν μια στενή, αληθινή σχέση με δημοσιογράφους, απλούς καθημερινούς ανθρώπους, κοινούς θνητούς της διπλανής πόρτας και όχι απλησίαστα ψώνια...
Ο τηλεθεατής και ο ακροατής θέλουν να είναι φίλοι, να νιώθουν τις αγωνίες του δημοσιογράφου που είναι ίδιες με τις δικές τους…
Αν είναι να φορέσουμε άλλη προσωπίδα και να χαρτογιακαδιάσουμε όπως όλοι, πάει το χάσαμε το τρένο… Σφύριξε, έφυγε και κάρφωσε και εμάς πάνω στις ράγες.
Η «αυριανή» ενημέρωση της ΕΡΤ, πρέπει να είναι απλή, ειλικρινής, μεστή, αδιαπραγμάτευτη, μη στημένη, χωρίς κολώνες να σφίγγουν το λαιμό των παρουσιαστών και φουλάρια να τυλίγουν το καραμπογιατισμένο πρόσωπο των παρουσιαστριών.
Η κυρία Μαρία μπροστά στον τηλεοπτικό της δέκτη και η Βασιλική μπροστά από τον φακό πρέπει να είναι φίλες. Η κυρία Μαρία έχει το δικαίωμα να ξέρει το συναίσθημα της παρουσιάστριας και να συνειδητοποιεί ότι η ίδια και η κοπέλα που είναι μέσα στο κουτί, έχουν τις ίδιες αγωνίες, τις απασχολούν πάνω κάτω τα ίδια πράγματα…
Σε όλο αυτό το εγχείρημα, πιστεύω ότι πρωταρχικό ρόλο πρέπει και θα διαδραματίσει η περιφέρεια με την καθημερινότητα της. Καθημερινότητα όμως… Όχι να την θυμόμαστε μόνο σε κάποιο έγκλημα ή κάποια τραγική είδηση… Να θυμόμαστε τις Σέρρες, την Ζάκυνθο, την Κομοτηνή, την Ορεστιάδα, τη Μυτιλήνη και την Καλαμάτα κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα γίνονται πράγματα εκεί…
Τέλος σε ότι αφορά στο κομμάτι με το οποίο ασχολήθηκα περισσότερο όλο αυτό το διάστημα (όπως μου ζητήθηκε… από την πρώτη ημέρα του αγώνα), την Πρωινή Ενημέρωση, νομίζω πως με βάση τα συστατικά της πραγματικής «επανάστασης» που συντελέστηκε μέσα από την ενημέρωση των πεζοδρομίων, μπορεί να πετύχει κάτι το εντελώς διαφορετικό από όλα όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα στα πρωινοενημερωτικά show επίδειξης των πολιτικών πεποιθήσεων Υπουργών, Βουλευτών και λοιπών πολιτικών…
Αν δεν αγκαλιάσουμε την κοινωνία και τις ανάγκες της, θα μας καταπιεί και με το δίκιο της…
Έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας… Καλή δύναμη και κουράγιο σε όσους τολμήσουν να φανούν συνεπείς με την ιστορία…
Είναι εύκολο να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, αλλά ένας αγώνας δεν έχει καμία αξία αν μείνει ημιτελής…
Νίκος Αγγελίδης, Ανυπότακτος ΕΡΤικός, Άτακτη πτέρυγα «Πρωινής Ενημέρωσης»
