Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, σε διάφορες περιοχές της χώρας, σαν ένα ενιαίο πρόβλημα, που απαιτεί ενιαία και συντονισμένη απάντηση. Η επίθεση της κυβέρνησης στο χώρο των δημόσιων νοσοκομείων, με περικοπές πάσης φύσεως, υποστελέχωση που όχι μόνο δεν καλύπτεται, αλλά χειροτερεύει, με συγχωνεύσεις και άλλα προκρούστεια τρυκ, είναι εδώ και καιρό οργανωμένο σχέδιο, που με την υπαγωγή της χώρας στις ληστρικές τοκογλυφικές δανειακές συμβάσεις, οξύνεται. Ποτέ τα απερχόμενα κόμματα εξουσίας-συγκυβέρνησης, δεν ήθελαν την ανάπτυξη ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος υγείας. Απόδειξη, η εδώ και χρόνια (και προ τρόικας) σημαντική έλλειψη στις καλύψεις των κενών οργανικών θέσεων, καθώς και άλλα προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας υγείας.
Αποτέλεσμα αυτού, ήταν να "καλυφθεί" το κενό, με την ανάπτυξη ιδιωτικών επιχειρήσεων υγείας, που πρώτα εξετάζουν τον ασθενή στο πορτοφόλι και μετά στους άλλους τομείς. Eίναι άλλωστε γνωστό, ότι τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα, δίπλα στα δημόσια νοσοκομεία, ξεφυτρώνουν από "τσεκαπάδικα", έως κάθε είδους μονάδες ιδιωτικής υγείας, για να εκμεταλλευτούν τα κενά στο σύστημα της δημόσιας υγείας. Οι δυσμενείς επιπτώσεις των τελευταίων χρόνων στην αγορά εργασίας, οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν στρώματα εργαζομένων (Ελλήνων και μεταναστών) σε χειροτέρευση του επιπέδου διαβίωσης, εμφάνιση "ξεχασμένων" ασθενειών που οφείλονται αποκλειστικά στο κακό επίπεδο διαβίωσης, δυσκολία συγκέντρωσης των προϋποθέσεων για ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη (πχ ένσημα, βιβλιάρια ασφάλισης, μαύρη εργασία, υποαπασχόληση). Όπου πήγε το ΔΝΤ, αξίζει να σημειωθεί ότι μειώθηκε το προσδόκιμο ζωής, αφού κυριολεκτικά η λιτότητα και οι περικοπές πεθαίνουν τον κόσμο.
Σαν "φάρμακο", "ανακαλύφθηκε" το πεντάευρο σαν εισιτήριο, για να έχουν πρόσβαση στο αγαθό της υγείας, οι πολίτες που ήδη πληρώνουν και μέσα από τη βαριά φορολόγησή τους και μέσα από τις κρατήσεις στους πενιχρούς μισθούς τους. Προφανώς σε δυσπρόσιτες περιοχές, όπως η νησιωτική Ελλάδα, τα προβλήματα αυτά πολλαπλασιάζονται, αφού κάθε έλλειψη στις υποδομές και κάθε μετακίνηση εκτός της περιοχής, αυξάνει το κόστος για τον ασθενή και την οικογένειά του, δημιουργώντας δραματικές καταστάσεις.
Αναπόσπαστο τμήμα του εργατικού κινήματος, οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία δίνουν τον αγώνα ενάντια στις συγκεκριμένες επιπτώσεις των τροίκανών μέτρων στο χώρο τους, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Συχνά, αντιπαλεύοντας σκόπιμες κωλυσιεργείες δυνάμεων που μέσα στα συνδικάτα, στήριξαν για χρόνια τους απερχόμενους τροικανούς εγκληματίες σε βάρος της κοινωνίας και που σε αρκετές περιπτώσεις επιχειρούν να "διασωθούν" στην επόμενη κυβερνητική μέρα, με μεταγραφές σε "γενόσημα κόμματα" της τελευταίας στιγμής. Επίσης πρέπει να ξεπεραστούν οι κωλυσιεργείες και οι αυταπάτες δυνάμεων της αριστεράς, που υποστέλλουν τους αγώνες περιμένοντας τις κάλπες, χωρίς μέχρι τότε να "εκτείθονται" στις ευθύνες οργάνωσης και κλιμάκωσης των αγώνων, που πρέπει να είναι ενωτικοί και συντονισμένοι και όχι να περιχαρακώνονται σε "κλαδικά οχυρά", με συντεχνιακές λογικές του τύπου "να διασωθεί ο κλάδος μας". Κανένας δεν θα διασωθεί από ΔΝΤ και τρόικα, αν απομονωθεί από το συνολικό κίνημα για την ανατροπή τους, έχοντας συνδικαλιστκές ψευδαισθήσεις. Οι διαδικασίες συντονισμού από τα κάτω, με διαδικασίες βάσης, που ήδη έχουν εμφανιστεί στο χώρο των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, αποτελούν ελπιδοφόρα εξέλιξη, που πρέπει να υποστηριχτεί αποφασιστικά.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι απλά στηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά τα μέλη της στο χώρο αυτό, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των εργαζομένων που πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης. Παλεύουμε για διαγραφή του χρέους, έξοδο από ΕΕ και ευρώ, πραγματικά δημόσια υγεία για όλους χωρίς αποκλεισμούς.
