Σπονδυλική στήλη των επιχειρήσεων διαφυγής προσφύγων από τα νησιά του Αιγαίου προς την Τουρκία, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή, αποτέλεσαν θαλασσόλυκοι νησιώτες, πάνω στους οποίους χτίστηκε τόσο η δυνατότητα διαφυγής, όσο και στη συνέχεια το δίκτυο της αντίστασης. Ακόμα και στις μέρες μας παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό οι περισσότεροι από αυτούς και η προσφορά τους δεν τιμήθηκε όσο θα έπρεπε.
Με το ξεκίνημα της κατοχής και την εισβολή των Γερμανών στη χώρα, αρκετοί πρόλαβαν και έφυγαν με τα καΐκια τους πριν έρθουν και τα σπάσουν οι Γερμανοί, που ήξεραν ότι θα γίνονταν «εργαλεία» στα χέρια της αντίστασης.
Στα ιταλοκρατούμενα από το 1912 Δωδεκάνησα αλλά ακολούθως και στα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, συνήθως επιτρέπονταν με άδεια η αλιεία (με κεντρικό έλεγχο των αλιευμάτων από τις κατοχικές δυνάμεις και επιστροφή πριν τη δύση του ηλίου), οπότε οι «αδειούχοι» είχαν τα σκάφη τους στο νερό, ενώ οι υπόλοιποι υποχρεώνονταν να τα σύρουν στην ακτή και να αφαιρέσουν τα κουπιά. Επίσης με άδεια γίνονταν και η συγκοινωνία – σύνδεση των νησιών.
Έτσι άλλες φορές η φυγή των προσφύγων έγινε με κλοπή βάρκας, άλλες φορές με κατασκευή βάρκας στα κρυφά, άλλες φορές με μεταφορά της από σημεία απόκρυψης, άλλες φορές τη βούλιαζαν οι βαρκάρηδες και την έβγαζαν στην επιφάνεια της θάλασσας μετά.
Αυτό γίνονταν με την αφαίρεση τάπας από την καρίνα που έφερνε τη βάρκα στα ίσια με τη θάλασσα – τεχνική για να σφίγγει το ξύλο. Ακολούθως τοποθετούσαν πέτρες μέσα στη βάρκα και αυτή κατέβαινε στον πυθμένα. Σε ορισμένες φορές έριχναν από πάνω της και φύκια.
Το βράδυ της διαφυγής βούταγαν και αφαιρούσαν τις πέτρες και η βάρκα έφτανε πάλι στην επιφάνεια. Έβαζαν την τάπα, έβγαζαν τα νερά με κουβαδάκια, κουτάκια, κλπ και επανέρχονταν στο σημείο που έπρεπε για να γίνει το ταξίδι.
Υπήρχαν βέβαια και περιπτώσεις που η βάρκα κρύβονταν σε σπηλιές που δε γνώριζε την ύπαρξή τους ο κατακτητής. Στις περιπτώσεις που η βάρκα είχε κρυφτεί στη στεριά, συχνό ήταν το φαινόμενο του χαλαρώματος των αρμών με αποτέλεσμα να μπάζει νερά και μαζί με την κωπηλασία, το δύσκολο ταξίδι να γίνεται και με βάρδιες σε τενεκεδάκια με τα οποία έβγαζαν τα νερά.
Απαραίτητα πρέπει να πούμε ότι οι βαρκάρηδες του τότε δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τους αντίστοιχους του σήμερα που κατά κανόνα είναι κρίκοι κυκλωμάτων διακίνησης και εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών.
Επίσης τα «κουρσάρικα» καΐκια όταν έρχονταν από την Τουρκία και ήταν σε αποστολή από τις συμμαχικές δυνάμεις, είχαν και εξοπλισμό απόκρυψης, κάτι σαν δίχτυα καμουφλάζ, ώστε να γίνονται ένα με τις βραχονησίδες για να μην εντοπίζονται από τα εχθρικά αεροπλάνα.
Μεταφορές προσφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία, από την Τουρκία στην Κύπρο, μεταφορές συνδέσμων από και προς τα νησιά, χρήματα για την αντίσταση, όπλα και άλλου είδους εξοπλισμός όπως ασύρματοι, μεταφορές σημαντικών προσώπων, τρόφιμα για τους νησιώτες που πεινούσαν, ήταν στην ατζέντα των αποστολών.
Και επειδή στα πλαίσια του αφιερώματος για τους Έλληνες πρόσφυγες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και για την αντίσταση στα νησιά, αναφερθήκαμε αρκετά στις θαλάσσιες διαφυγές και επιχειρήσεις στη νησιωτική Ελλάδα, θα πρέπει να πούμε ότι και από τα παράλια της Αττικής, όχι τόσο για προσφυγικά ταξίδια, αλλά για διαφυγές πολιτικών και στρατιωτικών, υπήρχε σημαντική δραστηριότητα.
Από την Εταιρεία Μελετών Νοτιοανατολικής Αττικής, εντοπίσαμε μία μελέτη – παρουσίαση του Γιώργου Ιατρού μαθηματικού, με υλικό έγγραφα του Δήμου Κερατέας που είχαν πεταχτεί στα σκουπίδια και εντοπίστηκαν – διασώθηκαν την τελευταία στιγμή και αναφέρονταν στην περίοδο 1936 – 1946 για την τότε κοινότητα Κερατέας.
Οι φυγαδεύσεις γίνονταν κυρίως από τις περιοχές Αυλάκι Πόρτο Ράφτη, Τουρκολίμανο (κοντά στη σημερινή ΔΕΗ Λαυρίου), Εννιά, Δασκαλιό και Κακή Θάλασσα. Χρησιμοποιήθηκαν για απόκρυψη σπηλιές και στοές της μεταλλευτικής εταιρίας Λαυρίου, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, έγιναν διαφυγές και με υποβρύχια, στα οποία έφταναν με βάρκες οι διαφεύγοντες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Κεραυνός Κερατέας, η ποδοσφαιρική ομάδα της Κερατέας (με έτος ίδρυσης 1928) κατά κάποιο τρόπο συμμετείχε σε αυτές τις επιχειρήσεις, ίσως χωρίς να το γνώριζε, αφού αρκετοί που φυγαδεύτηκαν, έρχονταν με το πρόσχημα των φιλάθλων στα φιλικά παιχνίδια που διοργανώνονταν με αθηναϊκές ομάδες στην Κερατέα. Κατά τη διάρκεια αυτών των αγώνων, στο ημίχρονο, ή στο τέλος «εξαφανίζονταν» με τη βοήθεια συνδέσμων πίσω από τους λόφους, τους ελαιώνες, τα αμπέλια της Κερατέας με κατεύθυνση προς τις ακτές μας και την ελευθερία.
Σε αυτό το θαλάσσιο στόλο των ναυτικών που με βάρκες και καΐκια έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα – γράμματα και αρκετοί αντιμετώπισαν διώξεις, φυλακές και βασανιστήρια, χρωστούν χιλιάδες Έλληνες τη ζωή τους αφού διασώθηκαν και πολλοί από αυτούς κατατάχτηκαν στις δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και πολέμησαν μέχρι την ήττα του άξονα.
To ert.gr ευχαριστεί για την κεντρική φωτο τα «Παραδοσιακά Καΐκια» και τους διαχειριστές του σχετικού λογαριασμού στο FB για την άδεια αναδημοσίευσης.
Διαβάστε στο ert.gr κάθε μέρα λίγο μετά τις 7πμ:
Πέμπτη 4 Μαΐου: Σ. Καρίμαλης: Η πείνα η προσφυγιά και η οργάνωση της αντίστασης στην κατοχή
Παρασκευή 5 Μαΐου: Η αλληλεγγύη της Ομογένειας προς τους Έλληνες πρόσφυγες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Σάββατο 6 Μαΐου: Καίτη Φράγκου – Ζηκίδη: Η προσφυγοπούλα νοσοκόμα στο στρατόπεδο του Νουσεϊράτ (α΄μέρος)
Κυριακή 7 Μαΐου: Καίτη Φράγκου – Ζηκίδη: Η προσφυγοπούλα νοσοκόμα στο στρατόπεδο του Νουσεϊράτ (β΄μέρος)
Δευτέρα 8 Μαΐου: Η συμβολή της Λήμνου στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Τρίτη 9 Μαΐου: Aστυπάλαια: Πεδίο μαχών και επιχειρήσεων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Τετάρτη 10 Μαΐου: Η αντιστασιακή δράση του πρόσφυγα Πέτρου Ανδριώτη στα χρόνια της κατοχής
Πέμπτη 11 Μαΐου: Σύρος: Η κατοχή και η λιμοκτονία στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Παρασκευή 12 Μαΐου: OENO: «Όλα τα πλοία εν κινήσει»
Σάββατο 13 Μαΐου: Πρόσφυγας πολέμου το 1942 στην Αβησσυνία – Συνέντευξη της Ελευθερίας Πορτέλλου – Φράγκου
Κυριακή 14 Μαΐου: Αντιστασιακές δράσεις στην κατοχική Χίο – Η μαρτυρία του ΕΑΜίτη Δημήτρη Κουσκουσάκη
Συγκεντρωτικά όλοι οι κύκλοι του αφιερώματος στην ανάρτηση: Aναγνώριση της ερευνητικής δουλειάς του ert.gr
