Πριν λίγο καιρό πηγαίνοντας με τον ηλεκτρικό στο σπίτι, συνάντησα πρώην συνάδελφο από την ΕΡΤ, που από την πρώτη στιγμή πήγε στο μόρφωμα, χωρίς να πω ότι μου προξένησε έκπληξη, αφού ποτέ δεν τον είχα για κάτι παραπάνω.
Εμπαθής δεν είμαι, δεν ήταν άλλωστε και από τους οργανωτές του μορφώματος, με χαιρέτισε, τον χαιρέτισα και μιλήσαμε για όσο χρόνο συνέπεσε η διαδρομή μας.
Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Μίλαγε με πάθος για το ΣΥΡΙΖΑ που θα κέρδιζε τις εκλογές και θα τιμωρούσε τους εμπνευστές του μαύρου, με τους οποίους βέβαια μια χαρά συνεργάστηκε μετά, θα άνοιγε πάλι την ΕΡΤ, όπου θα ξαναβρισκόμασταν οι μέσα και οι έξω.
Ανησύχησα, ούτε ο Σκουρλέτης δεν θα υπερασπίζονταν με τόση θέρμη το ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο ΔΤ-ΝΕΡίτης συνεπιβάτης.
Διηγήθηκα το γεγονός σε διάφορους από την ΕΡΤ, μέσω τηλεφωνικών συνομιλιών που προέκυψαν το επόμενο διάστημα. Οι πιο λάβροι και ειρωνικοί εναντίον του, ήταν όσοι έχουν να κάνουν βάρδια στο αυτοδιαχειριζόμενο πρόγραμμα από το...2013.
Προφανώς αν ξαναμπούμε στο Ραδιομέγαρο, θα νοιώθουν δικαιωμένοι και οι μεν και οι δε. Κάποιοι μπορεί να γίνουν και διευθυντικά στελέχη. Κάπως σαν το Πολυτεχνείο το 73. Αν αυτοί που χρόνια μετά, έλεγαν ότι τότε ήταν αντιστασιακοί, την περίοδο της χούντας είχαν συμμετοχή όχι στα λόγια, αλλά στη δράση, τότε πολλά πράγματα θα είχαν τελειώσει νωρίτερα.
Ποτέ δεν είναι αργά, ακόμα και για τις περιπτώσεις που δείχνουν ανίατες...
Ν.Μ.
