Πασαρέλα στα γήπεδα

Όταν πλησιάζουν εκλογές (βουλευτικές, δημοτικές, κλπ) τσούκου-τσούκου σκάνε μύτη και στα γήπεδα διάφοροι υποψήφιοι (απερχόμενοι, νεοεμφανιζόμενοι, παλιοί, όλων των ειδών). Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που «το έχουν» και εμφανίζονται και στα γήπεδα και σε μη προεκλογικές περιόδους, αλλά σε αυτούς που τα ανακαλύπτουν ανά τετραετία, λες και τρώμε κουτόχορτο. Τι έχω παρατηρήσει λοιπόν: *Ο «σωστός» υποψήφιος εμφανίζεται αφού έχει αρχίσει το ματς και δεν κάθεται μόλις βρει θέση, αλλά πάει στην άλλη άκρη της κερκίδας περπατώντας αργά- αργά, κατά μήκος της, ώστε να τον δουν όλοι ότι ήρθε. *Προχωρώντας δεν κοιτάει το παιχνίδι, αλλά την κερκίδα μήπως δει και χαιρετήσει κανένα γνωστό, αλλά κυρίως για να τον δούνε. Έχει στάση λαιμού προς την κερκίδα, λες και έχει πάθει ψύξη και δεν μπορεί να στρίψει από την άλλη μεριά. *Επαναλαμβάνει τη διαδρομή στο ημίχρονο μέχρι το κυλικείο, με τον ίδιο τρόπο αργά-αργά και κοιτώντας την κερκίδα (η «ψύξη» στο λαιμό αντιστρόφως). *Αποχωρεί λίγο πριν τη λήξη, εξασφαλίζοντας τέσσερις φορές το βάδισμα στην πασαρέλα (δυο μπες-βγες και δυο στο ημίχρονο), ώστε αν ξέφυγε τις προηγούμενες φορές από κάποιον η παρουσία του, ε διάολε τώρα θα τον δει. *Φεύγοντας από το γήπεδο, ενδέχεται να πάει να βγάλει και μια ανακοίνωση για άλλα θέματα για τα οποία έχει άποψη και υποτίθεται και δράση, κυρίως γι αυτά για τα οποία ήταν απών όλη την τετραετία. *Τα τελευταία χρόνια πάντως, οι της συγκεκριμένης συνομοταξίας έχουν κάνει άλματα, διότι μαθαίνουν από πριν ποιά χρώματα έχουν οι ομάδες και δεν ρωτάνε μέσα στο γήπεδο «εμείς ποιοι είμαστε», ούτε πανηγυρίζουν κατά λάθος γκολ των «άλλων». Είναι και αυτό μια πρόοδος.