"όχι κοκκινοσκουφίτσα δεν είμαι ο εργοδότης, η γιαγιά σου είμαι και αγωνιώ για για τα δικαιώματα των εργαζομένων"
Παράνομες είναι οι απολύσεις, όχι οι απεργίες
Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν επιτέλους τα απεργιακά ανακλαστικά της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ και να κηρύξει απεργία στο ΔΟΛ, τον Πήγασο και την Ελευθεροτυπία (έστω με καθυστέρηση), για να ενεργοποιηθεί ένα συντονισμένο πογκρόμ εργοδοτικού συνδικαλισμού με μπόλικη φθηνή σάλτσα λεκτικού τραμπουκισμού και ωμών εκβιασμών από τη μεριά των εκδοτών, των διευθυντών και ορισμένων παρατρεχάμενών τους -στους εν λόγω ομίλους, τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα.
Μάλιστα η εφημερίδες «Έθνος» και «Ημερησία» του ομίλου Μπόμπολα (Πήγασος) κυκλοφόρησαν στη στήλη «Γνώμη» ένα λίβελο κατά της απόφασης του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Τα «ΝΕΑ», πιο «σεμνά» είχαν ένα μικρό μονοστηλάκι που ενημέρωναν για το παράνομο της απεργίας και την προσφυγή της διοίκησης στα δικαστήρια. Τέλος στο «ΒΗΜΑ» υπήρξε μία προσπάθεια να δικαιολογηθούν «οι ανακατατάξεις» στα ΜΜΕ με βάση την κρίση στον κλάδο και προαναγγελία καθαρή ότι ακόμη χειρότερα έπονται.
Η υποκρισία ξεχειλίζει... Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Φθηνό επιχείρημα πρώτο: Η σιωπή. Γιατί δεν λένε πουθενά το λόγο κήρυξης της απεργίας; Ένα από τα πρώτα βασικά μαθήματα στη δημοσιογραφία είναι να λες την αλήθεια και όχι ό,τι νομίζεις πως είναι αλήθεια.
Κι όμως οι φωστήρες της δημοσιογραφίας που συνέταξαν τα δυο κείμενα δεν αναφέρουν πουθενά στον αναγνώστη που δεν γνωρίζει, το λόγο της απεργίας («στη γιαγιά που δεν καταλαβαίνει», όπως μας λένε στα δημοσιογραφικά γραφεία να κάνουμε σε κάθε θέμα που καλύπτουμε).
Σε κανένα από τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στις παραπάνω εφημερίδες δεν υπάρχει η λέξη «απολύσεις»: Ο λόγος, δηλαδή, της απόφασης για απεργία. Πού πήγε η «δεοντολογία», η «ηθική υποχρέωση», η «ευθύνη», λέξεις που χρησιμοποιούν για να κατηγορήσουν την ΕΣΗΕΑ ότι δεν τιμά όταν πήρε απόφαση να αντιδράσει –επιτέλους- με απεργία στις απολύσεις και τις περικοπές που προωθεί η εργοδοτική πλευρά.
Καμιά αναφορά, λοιπόν, σιγή ιχθύος, για την ανακοίνωση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που γράφει ότι αποφάσισε «τη συμμετοχή των συντακτών στη 48ωρη απεργία που κήρυξε η ΕΠΗΕΑ (το σωματείο των διοικητικών υπαλλήλων απ’ όπου ξεκινά ο νέος γύρος μαζικών απολύσεων) στις εταιρείες των ομίλων «ΠΗΓΑΣΟΣ» και «ΔΟΛ», από τις 6.00 π.μ. της Πέμπτης, 30 Σεπτεμβρίου, έως τις 6.00 π.μ. του Σαββάτου, 2 Οκτωβρίου 2010, ζητώντας την άμεση ανάκληση των απολύσεων των συναδέλφων, την ακύρωση των σχεδίων για δραματική συρρίκνωση του συνόλου του προσωπικού και την πλήρη εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας».
Διότι όλοι καταλαβαίνουν, ακόμα και οι ίδιοι ότι οι μαζικές απολύσεις συναδέλφων διοικητικών υπαλλήλων και τεχνικών (αρχίζουν από τα πιο αδύναμα συνδικαλιστικά κομμάτια) σηματοδοτούν την επέκταση των περικοπών και στους δημοσιογράφους, παρά τις κροκοδείλιες διαβεβαιώσεις για το αντίθετο.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναφέρουν έστω το παραπάνω απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ επειδή περιέχει τη λέξη «απολύσεις».
Φθηνό επιχείρημα δεύτερο: «Κορύφωση της ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει την πρακτική τους είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, τις οποίες παράνομα αποφάσισαν χθες στα τρία μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα του τόπου», λένε.
Παράνομες είναι οι απολύσεις, όχι οι απεργίες που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δουλειά.
Οι απεργίες είναι το όπλο των εργαζομένων για να σταματήσουν το εργασιακό πογκρόμ και να μην πληρώσουν την κρίση την οποία άλλοι δημιούργησαν. Το όπλο των εργοδοτών και όσων ασκούν εργοδοτικό συνδικαλισμό είναι η προσφυγή στα δικαστήρια. Οπότε να μην μιλούν στο όνομά μας.
Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη την περίοδο της ευφορίας τους, δεν δεχόμαστε να πληρώσουμε τη ζημιά την περίοδο της κρίσης τους. Όταν λοιπόν, προσπαθούν να λειτουργήσουν ως εισαγγελείς να θυμούνται ότι «παράνομες και καταχρηστικές» δεν είναι οι απεργίες αλλά το σφαγείο των απολύσεων και περικοπών που θέλουν να επιβάλλουν. Ο βιασμός της ζωής μας. Και μιλούν για δημοκρατία. Οι απολύσεις θα έπρεπε να απαγορευθούν, αντί να απαγορεύουν στους εργαζόμενους να υπερασπίζονται τις θέσεις εργασίας σε όποιο τομέα κι αν δουλεύουν στα ΜΜΕ.
Φθηνό επιχείρημα τρίτο: «Επανειλημμένα και για διαφορετικούς λόγους διαπιστώνεται εδώ και χρόνια ότι η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των δημοσιογράφων αποδεικνύεται κατώτερη των αναγκών στις οποίες καλείται ν’ ανταποκριθεί και των προβλημάτων που οφείλει ν’ αντιμετωπίσει», λένε.
Μάλιστα, ακούγεται κι αλλιώς το ίδιο επιχείρημα, με πιο «αντάρτικη» φρασεολογία. «Να κάνουμε απεργία σε όλα τα ΜΜΕ, όχι μόνο στους συγκεκριμένους ομίλους» λένε ορισμένοι μέσα στους ομίλους στους οποίους προκηρύχτηκε η 48ωρη απεργία, ζητώντας έτσι να καταδικαστεί η απεργιακή απόφαση της ΕΣΗΕΑ.
Επειδή η μνήμη μας είναι καλή, θυμόμαστε ότι είναι οι ίδιοι που όταν στο πρόσφατο παρελθόν γίνονταν απεργίες σε όλα τα ΜΜΕ αναρωτιόντουσαν «γιατί κάνουμε απεργία σε όλα τα ΜΜΕ και τιμωρούμε και τους συνεπείς εργοδότες και δεν κάνουμε μόνο εκεί που υπάρχει το πρόβλημα».
Οι ίδιοι όλη την προηγούμενη περίοδο, φώναζαν να μην απεργούμε μαζί με τους άλλους κλάδους εργαζομένων (εκτός ΜΜΕ) για να προβάλλουμε δήθεν τις κινητοποιήσεις τους. Οι ίδιοι συχνά έχουν υποδυθεί ρόλους «εισαγγελέων κινητοποιήσεων», έχουν θάψει σε μονόστηλα κινητοποιήσεις και δεν έχουν δώσει το παρόν σε κλαδικές κινητοποιήσεις που κάναμε «μόνοι μας» όπως άλλωστε ζητούσαν και οι ίδιοι (σας θυμίζει κάτι η απεργία της 3ης Ιουνίου ή επειδή τη βγάλατε στον καναπέ την έχετε ξεχάσει;).
Απαντάμε:
1)Ναι να κάνουμε απεργίες σε όποιο μέσο χρειαστεί.
2)Ναι να κάνουμε και γενική απεργία, εμείς άλλωστε πάντα δουλεύαμε για την επιτυχία ΟΛΩΝ των απεργιών, πριν γίνουν, συμμετείχαμε και θα συμμετέχουμε, ακόμα και αν έχουμε κριτικές για τους τρόπους οργάνωσής τους, γιατί η συμμετοχή, σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι δημιουργικός.
3)Ναι να απεργούμε σε συνεργασία και συντονισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους ενάντια στα μέτρα ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ-κυβέρνησης. Αυτό ας το πουν δημόσια αν τολμούν και τα στελέχη της εργοδοσίας και οι έχοντες δορυφορική σχέση με αυτούς.
Φθηνό επιχείρημα τέταρτο: «Το διοικητικό συμβούλιο θα πρέπει να ζητά τη γνώμη των εργαζομένων πριν προχωρήσει σε απεργιακές ή άλλες κινητοποιήσεις», λένε τώρα με μπόλικο θεατρινισμό.
Αυτό το επιχείρημα ακούγεται ακόμα πιο «αντάρτικο» από το προηγούμενο. Αλλά είναι το ίδιο έωλο και υποκριτικό, με σκοπό να μπερδέψει τους εργαζομένους που είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένοι με την αδράνεια του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ το προηγούμενο διάστημα φτάνοντας ακόμη και σε ξεπουλήματα.
Αλλά τώρα που επιτέλους ξύπνησε (έστω νύχτα) και προκηρύσσει απεργιακή δράση, ξαφνικά οι ίδιοι άνθρωποι που έπαιζαν -και παίζουν- με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στα μαγαζιά προσπαθούν να πείσουν ότι το πρόβλημα είναι η απεργία, δρώντας καθαρά απεργοσπαστικά σε μια προσπάθεια να πετύχουν με παιδιάστικα τρικ να στρέψουν τα πυρά από την εργοδοσία στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Δεν τσιμπάμε. Εχθρός είναι η εργοδοτική πλευρά, αυτοί που απολύουν και περικόπτουν κόστη και τρέχουν πανικόβλητοι να ενεργοποιήσουν τους πιο χυδαίους μηχανισμούς απεργοσπασίας στο όνομα μιας αφηρημένης δημοκρατίας για να τη χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ενάντια στη δύναμη που πρέπει να έχει το σωματείο. Την απόφαση για απεργία κόντρα στις επιθέσεις.
Η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη. Όταν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έκανε το «παγώνι» τότε δεν επικαλούνταν τη δημοκρατία, τώρα την θυμήθηκαν κινδυνολογώντας λες και ο κόσμος που δουλεύει στα μαγαζιά τρώει κουτόχορτο.
Όλοι αυτοί πλασάρουν το «νέο» φρούτο που είναι ο «εργοδοτικός συνδικαλισμός με φιλεργατική φρασεολογία».
Αλλά όταν, ούτε η «αντάρτικη» φρασεολογία αρκεί για να σπάσει η απεργία τότε αρχίζουν οι εκβιαστικές μπλόφες στυλ Ψυχάρη και Καψή, «θα κλείσω το Βήμα αύριο εάν δεν καταδικάσετε την απεργία της ΕΣΗΕΑ».
Να βαφτίζεις το κρέας, ψάρι, μπορεί να το καταφέρεις μια, δυο, φορές. Πολλές φορές δεν μπορείς… Για να παραφράσουμε και τον Κομφούκιο.
Και οι κυβερνήσεις το ίδιο δεν κάνουν άλλωστε όταν βαφτίζουν «επαναστατική μεταρρύθμιση» το σφαγείο των μαζικών περικοπών σε δουλειές, μισθούς, συντάξεις κλπ; Από τους πρώτους διδάξαντες αυτής της τακτικής των τελευταίων ετών ήταν ο Καραμανλής και τώρα όλοι ξέρουν που βρίσκεται.
Το ίδιο γίνεται και με την τωρινή κυβέρνηση που προχωρά στο χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας, διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων κλπ, στο όνομα της «μαύρης τρύπας» των χρεών που οι ίδιες δημιούργησαν, για να «διασωθούν» από το δημόσιο κορβανά και τώρα να ζητάνε και τα ρέστα.
Γι αυτό ο αγώνας είναι κοινός όχι μόνο σε όλα τα ΜΜΕ αλλά με όλους τους εργασιακούς κλάδους που πλήττονται και αντιστέκονται στα «προγράμματα σταθεροποίησης» -όχι μόνο στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ολόκληρη. Την ημέρα (29/9), μάλιστα, που οργανώθηκε η επίθεση του εργοδοτικού συνδικαλισμού απέναντι στην 48ωρη απεργία της ΕΣΗΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη ευρω-διαδήλωση κατά των μέτρων λιτότητας!
Φθηνό επιχείρημα πέμπτο: Τα κροκοδείλια δάκρυα για την «έλλειψη δημοκρατίας στις αποφάσεις της ΕΣΗΕΑ», θέλουν κι αυτά απάντηση.
Θέλουμε τη δημοκρατία στους χώρους δουλειάς για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα της εργοδοσίας, που στην κρίση αποκαλύπτεται περίτρανα πόσο διαφορετικά είναι.
Αν ταυτιστούμε με την αποδοχή περικοπών «για να βγει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες ο κλάδος από την κρίση», τότε θα μπούμε είτε σε μια λογική «κανιβαλισμού» (να την πληρώσουν κάποιοι παραδίπλα για να σωθούμε εμείς), είτε να κυνηγάμε την ουρά μας αποδεχόμενοι κάποιες μειώσεις για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το μαγαζί του καθενός στη μάχη της αγοράς με τους αντιπάλους του.
Οι εκδότες και οι διευθυντές μπορεί να τρώγονται μεταξύ τους στη ζούγκλα της αγοράς, αλλά είναι μαζί όταν πρόκειται να χτυπήσουν τους εργαζόμενους και να συκοφαντούσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους όταν προχωρούν σε πρωτοβουλίες δράσης στα αντιδραστικά μέτρα. Αυτό ονομάζεται λυκοφιλία.
Αυτή τη δημοκρατία θέλουν. Η δημοκρατία όμως δεν είναι αφηρημένη. Είναι συγκεκριμένη. Η κόντρα με το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν είναι υπαρξιακή, αλλά εάν προχωρά σε απεργιακή δράση ή κάνει την πάπια.
Γι’ αυτό στις προτάσεις μας είναι η δημιουργία εργασιακών επιτροπών σε κάθε χώρο δουλείας που θα ενώνουν όλους όσους εργαζόμαστε στους ομίλους των ΜΜΕ, ό,τι δουλειά και να κάνουμε (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί). Όπως έχει γίνει η προσπάθεια στο ΔΟΛ αποκρούοντας τις απειλές Ψυχάρη που τώρα κλιμακώνει τους εκβιασμούς και ταυτόχρονα σπρώχνοντας το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να δρα.
Όπως τώρα, που προτείνει απεργία σε όλα τα ΜΜΕ όλων των κλάδων με απόφαση του διασωματειακού. Θα πρέπει να τη στηρίξουμε με κάθε μέσο απέναντι στις εργοδοτικές συκοφαντίες, ζητώντας κλιμάκωση.
Φθηνό επιχείρημα έκτο: Τα «Νέα», η «Ημερησία» (το Έθνος δεν τόλμησε αφού δεν του βγήκε) διαλαλούν την «πλήρη αντίθεση» των εργαζομένων στην απόφαση της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών για την πραγματοποίηση 48ωρης απεργίας στο μαγαζί τους.
Αλλά τα νούμερα δεν έχουν αυτήν ακριβώς την ανάγνωση που προβάλλουν. Στον Πήγασο και στο ΔΟΛ σύσσωμοι οι διευθυντές και στελέχη με ορισμένους παρατρεχάμενους είχαν ετοιμάσει τις κάλπες και ούρλιαζαν σε κρίση πανικού (με τα παραπάνω επιχειρήματα) να ψηφιστεί «όχι» στην απεργία στους δυο ομίλους.
Έστω και κάτω από αυτές τις πιέσεις η αναλογία ήταν περίπου 60-40, συνυπολογίζοντας τον αριθμό όλων των διευθυντικών στελεχών που έτρεξαν πρώτοι και καλύτεροι να ρίξουν το «όχι» -σε πλήρη συνεννόηση σε ΔΟΛ και Πήγασο.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό στις ψηφοφορίες της κάλπης ήταν ότι η αναλογία ήταν συντριπτικά υπέρ της κλιμάκωσης σε γενική απεργία σε όλα τα ΜΜΕ και σε όλους τους κλάδους.
Αυτό μπορεί να γίνει πράξη και να γυρίσει «μπούμεραγκ» τα ψεύτικα διλήμματα και τους εκβιασμούς των επίδοξων συνδικαλιστικών εκπροσώπων της εργοδοσίας.
Φθηνό επιχείρημα έβδομο: «Έχουμε κρίση, έχει αλλάξει το σκηνικό και στον κλάδο και πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες», λένε.
Καταλαβαίνουμε όλοι την κρίση. Για την ακρίβεια, εμείς, οι εργαζόμενοι την καταλαβαίνουμε περισσότερο και την βιώνουμε σκληρότερα από τα διευθυντικά στελέχη που την επικαλούνται. Όμως χρειάζονται επειγόντως να μας δώσουν κάποιες απαντήσεις για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το τι λένε.
Οι εφημερίδες έχουν κατρακυλήσει σε κυκλοφορία. Ποιοι έπαιρναν τόσα χρόνια τις αποφάσεις για την γραμμή της εφημερίδας; Ποιοι με αυτές τους τις αποφάσεις έχουν προσδέσει τα ΜΜΕ σε διάφορα άρματα εξουσίας και έδιωξαν τον κόσμο μετατρέποντας την λέξη δημοσιογράφος σε συνώνυμο του «αλήτης» και «ρουφιάνος»;
Ποιοι ήταν αυτοί που με τις αποφάσεις τους μετέτρεψαν τις εφημερίδες σε περιτύλιγμα DVD, βιβλίων, λευκωμάτων , σετ καλλυντικών, κατσαρολιών κλπ;
Τα golden boys που σήμερα κηρύσσουν την λιτότητα και την ανάγκη για θυσίες, συνεχίζουν να παίρνουν τους παχυλούς μισθούς τους σαν «μπόνους», μάλλον για την επιτυχία τους να οδηγήσουν τον κλάδο εδώ που είναι σήμερα. Και μην βιαστούν να μας πούνε ότι κάποιοι έκαναν ήδη περικοπές στους μισθούς τους. Και εμείς αν αμειβόμασταν με 25.000 ευρώ (και βάλε) τον μήνα και κάναμε περικοπή 10% μάλλον θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε με 22.500. Δύσκολα αλλά θα τα καταφέρναμε.
Βοά ο τόπος ότι οι μισθοί τεσσάρων διευθυντικών στελεχών (από τα 50 του Οργανισμού) στον ΔΟΛ αγγίζει τις 200.000 ευρώ τον μήνα, όσο σχεδόν οι μισθοί όλων των υπαλλήλων που θέλουν να απολύσουν.
Αλλά ακόμη και έτσι. Όλα τα προηγούμενα χρόνια (πριν την κρίση) οι εκδόσεις θησαύρισαν. Μοίρασαν πολλά χρήματα στους μετόχους τους, έκαναν διάφορες επενδύσεις, γενικώς κέρδισαν. Εμείς αντίστοιχους μισθούς παίρναμε, λίγο πολύ το ίδιο βιοτικό επίπεδο είχαμε. Δεν συμμετείχαμε δηλαδή στο τρελό πανηγύρι των κερδών του με κανένα τρόπο. Ή για να το πούμε στην διάλεκτο του Πάγκαλου, «δεν τα φάγαμε μαζί».
Σήμερα λοιπόν που υπάρχει κρίση ας βάλουν το χέρι τους στη δική τους τσέπη και όχι στη δική μας. Ας πληρώσουν αυτοί από τα συσσωρευμένα κέρδη τους. Ας πουλήσουν αυτοί τις βίλες τους και ας ζήσουν σε διαμερίσματα όπως οι υπόλοιποι θνητοί, αντί να μας ζητάνε να πουλήσουμε εμείς το σπίτι μας (όντας άνεργοι) και να μείνουμε στο δρόμο.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Αντιγράφουμε από την τελευταία ανακοίνωση της εργασιακής επιτροπής του ΔΟΛ:
«Σ’ αυτήν την κρίσιμη μάχη για το δικαίωμα στη δουλειά όλων των εργαζομένων, χρειάζεται ο καθένας να είναι ξεκάθαρος και αποφασιστικός. Καμία αυταπάτη ότι οι απολύσεις θα σταματήσουν στους διοικητικούς και δε θα αγγίξουν τους δημοσιογράφους. Αν περάσουν οι μαζικές απολύσεις στους διοικητικούς θα ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αν καταφέρει η εργοδοσία να κερδίσει αυτή τη μάχη ,θα ισοπεδώσει το επόμενο διάστημα το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.
Τώρα που είμαστε όλοι εδώ, είναι η στιγμή να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να φράξουμε το δρόμο της εργοδοσίας. Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη, τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Οι διοικητικοί έχουν ανάγκη τους δημοσιογράφους αυτή την ώρα και οι δημοσιογράφοι με την αλληλεγγύη τους όχι μόνο συμπαραστέκονται στους συναδέλφους τους ,αλλά προστατεύουν και τις δικές τους θέσεις. Και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα, μέσα στην καταιγίδα των κυβερνητικών και επιχειρηματικών μνημονίων, χτίζουμε τους πιο αγωνιστικούς δεσμούς για να ακυρώσουμε οποιαδήποτε νέα απόπειρα να μας ξαναπετάξουν στο δρόμο.
Όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη. Το έδειξε η μαζική μας παρουσία και αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε άμεσα σε κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των προηγούμενων ημερών. Το έδειξε η μαζική παρουσία των συναδέλφων στη σημερινή κινητοποίηση το πρωί, στην είσοδο του συγκροτήματος, που οδήγησε και στην απόφαση για 48ωρη απεργία από τις Ενώσεις μας. Ο αγώνας πλέον διαρκείας σε όλα τα μέσα ενημέρωσης ενάντια στις επιθέσεις είναι μονόδρομος. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί τις επόμενες ημέρες με όλα τα μέσα εάν η εργοδοσία επιμείνει στο σφαγιασμό των εργαζομένων».
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
30 Σεπτεμβρίου 2010
Την ώρα που ο κλάδος πραγματοποιεί απεργιακές κινητοποιήσεις σε «ΔΟΛ» και «ΠΗΓΑΣΟΣ», διευθυντικά στελέχη αλλά και ορισμένοι «συνάδελφοι», με παράνομες και αντικαταστατικές ενέργειες, αλλά και τραμπουκισμούς σε βάρος των εκλεγμένων εκπροσώπων και εκφοβισμό των εργαζομένων, επιχειρούν να υπονομεύσουν τον συνδικαλιστικό αγώνα.
Το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, καταδικάζει όλες αυτές τις πρωτοφανείς ενέργειες, οι οποίες και τίθενται υπόψη των Πειθαρχικών Συμβουλίων.
Επισημαίνει ότι, η αρμοδιότητα και η ευθύνη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις ανήκει στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, όπως προβλέπει το Καταστατικό, και όλοι οφείλουμε να πειθαρχούμε. Διάφορες κατ’ επίφαση δημοκρατικές διαδικασίες με κάλπες και άλλα ανάλογα δεν έχουν καμία νομιμοποίηση και ουσιαστικά αποτελούν μεθοδεύσεις με στόχο την ΕΣΗΕΑ και την γενικότερη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
6+1 παραμύθια του εργοδοτικού συνδικαλισμού
"όχι κοκκινοσκουφίτσα δεν είμαι ο εργοδότης, η γιαγιά σου είμαι και αγωνιώ για για τα δικαιώματα των εργαζομένων"
Παράνομες είναι οι απολύσεις, όχι οι απεργίες
Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν επιτέλους τα απεργιακά ανακλαστικά της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ και να κηρύξει απεργία στο ΔΟΛ, τον Πήγασο και την Ελευθεροτυπία (έστω με καθυστέρηση), για να ενεργοποιηθεί ένα συντονισμένο πογκρόμ εργοδοτικού συνδικαλισμού με μπόλικη φθηνή σάλτσα λεκτικού τραμπουκισμού και ωμών εκβιασμών από τη μεριά των εκδοτών, των διευθυντών και ορισμένων παρατρεχάμενών τους -στους εν λόγω ομίλους, τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα.
Μάλιστα η εφημερίδες «Έθνος» και «Ημερησία» του ομίλου Μπόμπολα (Πήγασος) κυκλοφόρησαν στη στήλη «Γνώμη» ένα λίβελο κατά της απόφασης του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Τα «ΝΕΑ», πιο «σεμνά» είχαν ένα μικρό μονοστηλάκι που ενημέρωναν για το παράνομο της απεργίας και την προσφυγή της διοίκησης στα δικαστήρια. Τέλος στο «ΒΗΜΑ» υπήρξε μία προσπάθεια να δικαιολογηθούν «οι ανακατατάξεις» στα ΜΜΕ με βάση την κρίση στον κλάδο και προαναγγελία καθαρή ότι ακόμη χειρότερα έπονται.
Η υποκρισία ξεχειλίζει... Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Φθηνό επιχείρημα πρώτο: Η σιωπή. Γιατί δεν λένε πουθενά το λόγο κήρυξης της απεργίας; Ένα από τα πρώτα βασικά μαθήματα στη δημοσιογραφία είναι να λες την αλήθεια και όχι ό,τι νομίζεις πως είναι αλήθεια.
Κι όμως οι φωστήρες της δημοσιογραφίας που συνέταξαν τα δυο κείμενα δεν αναφέρουν πουθενά στον αναγνώστη που δεν γνωρίζει, το λόγο της απεργίας («στη γιαγιά που δεν καταλαβαίνει», όπως μας λένε στα δημοσιογραφικά γραφεία να κάνουμε σε κάθε θέμα που καλύπτουμε).
Σε κανένα από τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στις παραπάνω εφημερίδες δεν υπάρχει η λέξη «απολύσεις»: Ο λόγος, δηλαδή, της απόφασης για απεργία. Πού πήγε η «δεοντολογία», η «ηθική υποχρέωση», η «ευθύνη», λέξεις που χρησιμοποιούν για να κατηγορήσουν την ΕΣΗΕΑ ότι δεν τιμά όταν πήρε απόφαση να αντιδράσει –επιτέλους- με απεργία στις απολύσεις και τις περικοπές που προωθεί η εργοδοτική πλευρά.
Καμιά αναφορά, λοιπόν, σιγή ιχθύος, για την ανακοίνωση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που γράφει ότι αποφάσισε «τη συμμετοχή των συντακτών στη 48ωρη απεργία που κήρυξε η ΕΠΗΕΑ (το σωματείο των διοικητικών υπαλλήλων απ’ όπου ξεκινά ο νέος γύρος μαζικών απολύσεων) στις εταιρείες των ομίλων «ΠΗΓΑΣΟΣ» και «ΔΟΛ», από τις 6.00 π.μ. της Πέμπτης, 30 Σεπτεμβρίου, έως τις 6.00 π.μ. του Σαββάτου, 2 Οκτωβρίου 2010, ζητώντας την άμεση ανάκληση των απολύσεων των συναδέλφων, την ακύρωση των σχεδίων για δραματική συρρίκνωση του συνόλου του προσωπικού και την πλήρη εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας».
Διότι όλοι καταλαβαίνουν, ακόμα και οι ίδιοι ότι οι μαζικές απολύσεις συναδέλφων διοικητικών υπαλλήλων και τεχνικών (αρχίζουν από τα πιο αδύναμα συνδικαλιστικά κομμάτια) σηματοδοτούν την επέκταση των περικοπών και στους δημοσιογράφους, παρά τις κροκοδείλιες διαβεβαιώσεις για το αντίθετο.
Δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναφέρουν έστω το παραπάνω απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ επειδή περιέχει τη λέξη «απολύσεις».
Φθηνό επιχείρημα δεύτερο: «Κορύφωση της ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει την πρακτική τους είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, τις οποίες παράνομα αποφάσισαν χθες στα τρία μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα του τόπου», λένε.
Παράνομες είναι οι απολύσεις, όχι οι απεργίες που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δουλειά.
Οι απεργίες είναι το όπλο των εργαζομένων για να σταματήσουν το εργασιακό πογκρόμ και να μην πληρώσουν την κρίση την οποία άλλοι δημιούργησαν. Το όπλο των εργοδοτών και όσων ασκούν εργοδοτικό συνδικαλισμό είναι η προσφυγή στα δικαστήρια. Οπότε να μην μιλούν στο όνομά μας.
Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη την περίοδο της ευφορίας τους, δεν δεχόμαστε να πληρώσουμε τη ζημιά την περίοδο της κρίσης τους. Όταν λοιπόν, προσπαθούν να λειτουργήσουν ως εισαγγελείς να θυμούνται ότι «παράνομες και καταχρηστικές» δεν είναι οι απεργίες αλλά το σφαγείο των απολύσεων και περικοπών που θέλουν να επιβάλλουν. Ο βιασμός της ζωής μας. Και μιλούν για δημοκρατία. Οι απολύσεις θα έπρεπε να απαγορευθούν, αντί να απαγορεύουν στους εργαζόμενους να υπερασπίζονται τις θέσεις εργασίας σε όποιο τομέα κι αν δουλεύουν στα ΜΜΕ.
Φθηνό επιχείρημα τρίτο: «Επανειλημμένα και για διαφορετικούς λόγους διαπιστώνεται εδώ και χρόνια ότι η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των δημοσιογράφων αποδεικνύεται κατώτερη των αναγκών στις οποίες καλείται ν’ ανταποκριθεί και των προβλημάτων που οφείλει ν’ αντιμετωπίσει», λένε.
Μάλιστα, ακούγεται κι αλλιώς το ίδιο επιχείρημα, με πιο «αντάρτικη» φρασεολογία. «Να κάνουμε απεργία σε όλα τα ΜΜΕ, όχι μόνο στους συγκεκριμένους ομίλους» λένε ορισμένοι μέσα στους ομίλους στους οποίους προκηρύχτηκε η 48ωρη απεργία, ζητώντας έτσι να καταδικαστεί η απεργιακή απόφαση της ΕΣΗΕΑ.
Επειδή η μνήμη μας είναι καλή, θυμόμαστε ότι είναι οι ίδιοι που όταν στο πρόσφατο παρελθόν γίνονταν απεργίες σε όλα τα ΜΜΕ αναρωτιόντουσαν «γιατί κάνουμε απεργία σε όλα τα ΜΜΕ και τιμωρούμε και τους συνεπείς εργοδότες και δεν κάνουμε μόνο εκεί που υπάρχει το πρόβλημα».
Οι ίδιοι όλη την προηγούμενη περίοδο, φώναζαν να μην απεργούμε μαζί με τους άλλους κλάδους εργαζομένων (εκτός ΜΜΕ) για να προβάλλουμε δήθεν τις κινητοποιήσεις τους. Οι ίδιοι συχνά έχουν υποδυθεί ρόλους «εισαγγελέων κινητοποιήσεων», έχουν θάψει σε μονόστηλα κινητοποιήσεις και δεν έχουν δώσει το παρόν σε κλαδικές κινητοποιήσεις που κάναμε «μόνοι μας» όπως άλλωστε ζητούσαν και οι ίδιοι (σας θυμίζει κάτι η απεργία της 3ης Ιουνίου ή επειδή τη βγάλατε στον καναπέ την έχετε ξεχάσει;).
Απαντάμε:
1)Ναι να κάνουμε απεργίες σε όποιο μέσο χρειαστεί.
2)Ναι να κάνουμε και γενική απεργία, εμείς άλλωστε πάντα δουλεύαμε για την επιτυχία ΟΛΩΝ των απεργιών, πριν γίνουν, συμμετείχαμε και θα συμμετέχουμε, ακόμα και αν έχουμε κριτικές για τους τρόπους οργάνωσής τους, γιατί η συμμετοχή, σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι δημιουργικός.
3)Ναι να απεργούμε σε συνεργασία και συντονισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους ενάντια στα μέτρα ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ-κυβέρνησης. Αυτό ας το πουν δημόσια αν τολμούν και τα στελέχη της εργοδοσίας και οι έχοντες δορυφορική σχέση με αυτούς.
Φθηνό επιχείρημα τέταρτο: «Το διοικητικό συμβούλιο θα πρέπει να ζητά τη γνώμη των εργαζομένων πριν προχωρήσει σε απεργιακές ή άλλες κινητοποιήσεις», λένε τώρα με μπόλικο θεατρινισμό.
Αυτό το επιχείρημα ακούγεται ακόμα πιο «αντάρτικο» από το προηγούμενο. Αλλά είναι το ίδιο έωλο και υποκριτικό, με σκοπό να μπερδέψει τους εργαζομένους που είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένοι με την αδράνεια του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ το προηγούμενο διάστημα φτάνοντας ακόμη και σε ξεπουλήματα.
Αλλά τώρα που επιτέλους ξύπνησε (έστω νύχτα) και προκηρύσσει απεργιακή δράση, ξαφνικά οι ίδιοι άνθρωποι που έπαιζαν -και παίζουν- με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στα μαγαζιά προσπαθούν να πείσουν ότι το πρόβλημα είναι η απεργία, δρώντας καθαρά απεργοσπαστικά σε μια προσπάθεια να πετύχουν με παιδιάστικα τρικ να στρέψουν τα πυρά από την εργοδοσία στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Δεν τσιμπάμε. Εχθρός είναι η εργοδοτική πλευρά, αυτοί που απολύουν και περικόπτουν κόστη και τρέχουν πανικόβλητοι να ενεργοποιήσουν τους πιο χυδαίους μηχανισμούς απεργοσπασίας στο όνομα μιας αφηρημένης δημοκρατίας για να τη χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ενάντια στη δύναμη που πρέπει να έχει το σωματείο. Την απόφαση για απεργία κόντρα στις επιθέσεις.
Η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη. Όταν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έκανε το «παγώνι» τότε δεν επικαλούνταν τη δημοκρατία, τώρα την θυμήθηκαν κινδυνολογώντας λες και ο κόσμος που δουλεύει στα μαγαζιά τρώει κουτόχορτο.
Όλοι αυτοί πλασάρουν το «νέο» φρούτο που είναι ο «εργοδοτικός συνδικαλισμός με φιλεργατική φρασεολογία».
Αλλά όταν, ούτε η «αντάρτικη» φρασεολογία αρκεί για να σπάσει η απεργία τότε αρχίζουν οι εκβιαστικές μπλόφες στυλ Ψυχάρη και Καψή, «θα κλείσω το Βήμα αύριο εάν δεν καταδικάσετε την απεργία της ΕΣΗΕΑ».
Να βαφτίζεις το κρέας, ψάρι, μπορεί να το καταφέρεις μια, δυο, φορές. Πολλές φορές δεν μπορείς… Για να παραφράσουμε και τον Κομφούκιο.
Και οι κυβερνήσεις το ίδιο δεν κάνουν άλλωστε όταν βαφτίζουν «επαναστατική μεταρρύθμιση» το σφαγείο των μαζικών περικοπών σε δουλειές, μισθούς, συντάξεις κλπ; Από τους πρώτους διδάξαντες αυτής της τακτικής των τελευταίων ετών ήταν ο Καραμανλής και τώρα όλοι ξέρουν που βρίσκεται.
Το ίδιο γίνεται και με την τωρινή κυβέρνηση που προχωρά στο χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας, διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων κλπ, στο όνομα της «μαύρης τρύπας» των χρεών που οι ίδιες δημιούργησαν, για να «διασωθούν» από το δημόσιο κορβανά και τώρα να ζητάνε και τα ρέστα.
Γι αυτό ο αγώνας είναι κοινός όχι μόνο σε όλα τα ΜΜΕ αλλά με όλους τους εργασιακούς κλάδους που πλήττονται και αντιστέκονται στα «προγράμματα σταθεροποίησης» -όχι μόνο στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ολόκληρη. Την ημέρα (29/9), μάλιστα, που οργανώθηκε η επίθεση του εργοδοτικού συνδικαλισμού απέναντι στην 48ωρη απεργία της ΕΣΗΕΑ, έγινε η μεγαλύτερη ευρω-διαδήλωση κατά των μέτρων λιτότητας!
Φθηνό επιχείρημα πέμπτο: Τα κροκοδείλια δάκρυα για την «έλλειψη δημοκρατίας στις αποφάσεις της ΕΣΗΕΑ», θέλουν κι αυτά απάντηση.
Θέλουμε τη δημοκρατία στους χώρους δουλειάς για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα της εργοδοσίας, που στην κρίση αποκαλύπτεται περίτρανα πόσο διαφορετικά είναι.
Αν ταυτιστούμε με την αποδοχή περικοπών «για να βγει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες ο κλάδος από την κρίση», τότε θα μπούμε είτε σε μια λογική «κανιβαλισμού» (να την πληρώσουν κάποιοι παραδίπλα για να σωθούμε εμείς), είτε να κυνηγάμε την ουρά μας αποδεχόμενοι κάποιες μειώσεις για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το μαγαζί του καθενός στη μάχη της αγοράς με τους αντιπάλους του.
Οι εκδότες και οι διευθυντές μπορεί να τρώγονται μεταξύ τους στη ζούγκλα της αγοράς, αλλά είναι μαζί όταν πρόκειται να χτυπήσουν τους εργαζόμενους και να συκοφαντούσουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους όταν προχωρούν σε πρωτοβουλίες δράσης στα αντιδραστικά μέτρα. Αυτό ονομάζεται λυκοφιλία.
Αυτή τη δημοκρατία θέλουν. Η δημοκρατία όμως δεν είναι αφηρημένη. Είναι συγκεκριμένη. Η κόντρα με το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν είναι υπαρξιακή, αλλά εάν προχωρά σε απεργιακή δράση ή κάνει την πάπια.
Γι’ αυτό στις προτάσεις μας είναι η δημιουργία εργασιακών επιτροπών σε κάθε χώρο δουλείας που θα ενώνουν όλους όσους εργαζόμαστε στους ομίλους των ΜΜΕ, ό,τι δουλειά και να κάνουμε (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί). Όπως έχει γίνει η προσπάθεια στο ΔΟΛ αποκρούοντας τις απειλές Ψυχάρη που τώρα κλιμακώνει τους εκβιασμούς και ταυτόχρονα σπρώχνοντας το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να δρα.
Όπως τώρα, που προτείνει απεργία σε όλα τα ΜΜΕ όλων των κλάδων με απόφαση του διασωματειακού. Θα πρέπει να τη στηρίξουμε με κάθε μέσο απέναντι στις εργοδοτικές συκοφαντίες, ζητώντας κλιμάκωση.
Φθηνό επιχείρημα έκτο: Τα «Νέα», η «Ημερησία» (το Έθνος δεν τόλμησε αφού δεν του βγήκε) διαλαλούν την «πλήρη αντίθεση» των εργαζομένων στην απόφαση της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών για την πραγματοποίηση 48ωρης απεργίας στο μαγαζί τους.
Αλλά τα νούμερα δεν έχουν αυτήν ακριβώς την ανάγνωση που προβάλλουν. Στον Πήγασο και στο ΔΟΛ σύσσωμοι οι διευθυντές και στελέχη με ορισμένους παρατρεχάμενους είχαν ετοιμάσει τις κάλπες και ούρλιαζαν σε κρίση πανικού (με τα παραπάνω επιχειρήματα) να ψηφιστεί «όχι» στην απεργία στους δυο ομίλους.
Έστω και κάτω από αυτές τις πιέσεις η αναλογία ήταν περίπου 60-40, συνυπολογίζοντας τον αριθμό όλων των διευθυντικών στελεχών που έτρεξαν πρώτοι και καλύτεροι να ρίξουν το «όχι» -σε πλήρη συνεννόηση σε ΔΟΛ και Πήγασο.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό στις ψηφοφορίες της κάλπης ήταν ότι η αναλογία ήταν συντριπτικά υπέρ της κλιμάκωσης σε γενική απεργία σε όλα τα ΜΜΕ και σε όλους τους κλάδους.
Αυτό μπορεί να γίνει πράξη και να γυρίσει «μπούμεραγκ» τα ψεύτικα διλήμματα και τους εκβιασμούς των επίδοξων συνδικαλιστικών εκπροσώπων της εργοδοσίας.
Φθηνό επιχείρημα έβδομο: «Έχουμε κρίση, έχει αλλάξει το σκηνικό και στον κλάδο και πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες», λένε.
Καταλαβαίνουμε όλοι την κρίση. Για την ακρίβεια, εμείς, οι εργαζόμενοι την καταλαβαίνουμε περισσότερο και την βιώνουμε σκληρότερα από τα διευθυντικά στελέχη που την επικαλούνται. Όμως χρειάζονται επειγόντως να μας δώσουν κάποιες απαντήσεις για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το τι λένε.
Οι εφημερίδες έχουν κατρακυλήσει σε κυκλοφορία. Ποιοι έπαιρναν τόσα χρόνια τις αποφάσεις για την γραμμή της εφημερίδας; Ποιοι με αυτές τους τις αποφάσεις έχουν προσδέσει τα ΜΜΕ σε διάφορα άρματα εξουσίας και έδιωξαν τον κόσμο μετατρέποντας την λέξη δημοσιογράφος σε συνώνυμο του «αλήτης» και «ρουφιάνος»;
Ποιοι ήταν αυτοί που με τις αποφάσεις τους μετέτρεψαν τις εφημερίδες σε περιτύλιγμα DVD, βιβλίων, λευκωμάτων , σετ καλλυντικών, κατσαρολιών κλπ;
Τα golden boys που σήμερα κηρύσσουν την λιτότητα και την ανάγκη για θυσίες, συνεχίζουν να παίρνουν τους παχυλούς μισθούς τους σαν «μπόνους», μάλλον για την επιτυχία τους να οδηγήσουν τον κλάδο εδώ που είναι σήμερα. Και μην βιαστούν να μας πούνε ότι κάποιοι έκαναν ήδη περικοπές στους μισθούς τους. Και εμείς αν αμειβόμασταν με 25.000 ευρώ (και βάλε) τον μήνα και κάναμε περικοπή 10% μάλλον θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε με 22.500. Δύσκολα αλλά θα τα καταφέρναμε.
Βοά ο τόπος ότι οι μισθοί τεσσάρων διευθυντικών στελεχών (από τα 50 του Οργανισμού) στον ΔΟΛ αγγίζει τις 200.000 ευρώ τον μήνα, όσο σχεδόν οι μισθοί όλων των υπαλλήλων που θέλουν να απολύσουν.
Αλλά ακόμη και έτσι. Όλα τα προηγούμενα χρόνια (πριν την κρίση) οι εκδόσεις θησαύρισαν. Μοίρασαν πολλά χρήματα στους μετόχους τους, έκαναν διάφορες επενδύσεις, γενικώς κέρδισαν. Εμείς αντίστοιχους μισθούς παίρναμε, λίγο πολύ το ίδιο βιοτικό επίπεδο είχαμε. Δεν συμμετείχαμε δηλαδή στο τρελό πανηγύρι των κερδών του με κανένα τρόπο. Ή για να το πούμε στην διάλεκτο του Πάγκαλου, «δεν τα φάγαμε μαζί».
Σήμερα λοιπόν που υπάρχει κρίση ας βάλουν το χέρι τους στη δική τους τσέπη και όχι στη δική μας. Ας πληρώσουν αυτοί από τα συσσωρευμένα κέρδη τους. Ας πουλήσουν αυτοί τις βίλες τους και ας ζήσουν σε διαμερίσματα όπως οι υπόλοιποι θνητοί, αντί να μας ζητάνε να πουλήσουμε εμείς το σπίτι μας (όντας άνεργοι) και να μείνουμε στο δρόμο.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Αντιγράφουμε από την τελευταία ανακοίνωση της εργασιακής επιτροπής του ΔΟΛ:
«Σ’ αυτήν την κρίσιμη μάχη για το δικαίωμα στη δουλειά όλων των εργαζομένων, χρειάζεται ο καθένας να είναι ξεκάθαρος και αποφασιστικός. Καμία αυταπάτη ότι οι απολύσεις θα σταματήσουν στους διοικητικούς και δε θα αγγίξουν τους δημοσιογράφους. Αν περάσουν οι μαζικές απολύσεις στους διοικητικούς θα ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αν καταφέρει η εργοδοσία να κερδίσει αυτή τη μάχη ,θα ισοπεδώσει το επόμενο διάστημα το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.
Τώρα που είμαστε όλοι εδώ, είναι η στιγμή να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να φράξουμε το δρόμο της εργοδοσίας. Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη, τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Οι διοικητικοί έχουν ανάγκη τους δημοσιογράφους αυτή την ώρα και οι δημοσιογράφοι με την αλληλεγγύη τους όχι μόνο συμπαραστέκονται στους συναδέλφους τους ,αλλά προστατεύουν και τις δικές τους θέσεις. Και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα, μέσα στην καταιγίδα των κυβερνητικών και επιχειρηματικών μνημονίων, χτίζουμε τους πιο αγωνιστικούς δεσμούς για να ακυρώσουμε οποιαδήποτε νέα απόπειρα να μας ξαναπετάξουν στο δρόμο.
Όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη. Το έδειξε η μαζική μας παρουσία και αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε άμεσα σε κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των προηγούμενων ημερών. Το έδειξε η μαζική παρουσία των συναδέλφων στη σημερινή κινητοποίηση το πρωί, στην είσοδο του συγκροτήματος, που οδήγησε και στην απόφαση για 48ωρη απεργία από τις Ενώσεις μας. Ο αγώνας πλέον διαρκείας σε όλα τα μέσα ενημέρωσης ενάντια στις επιθέσεις είναι μονόδρομος. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί τις επόμενες ημέρες με όλα τα μέσα εάν η εργοδοσία επιμείνει στο σφαγιασμό των εργαζομένων».
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΟΠΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
30 Σεπτεμβρίου 2010
Την ώρα που ο κλάδος πραγματοποιεί απεργιακές κινητοποιήσεις σε «ΔΟΛ» και «ΠΗΓΑΣΟΣ», διευθυντικά στελέχη αλλά και ορισμένοι «συνάδελφοι», με παράνομες και αντικαταστατικές ενέργειες, αλλά και τραμπουκισμούς σε βάρος των εκλεγμένων εκπροσώπων και εκφοβισμό των εργαζομένων, επιχειρούν να υπονομεύσουν τον συνδικαλιστικό αγώνα.
Το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, καταδικάζει όλες αυτές τις πρωτοφανείς ενέργειες, οι οποίες και τίθενται υπόψη των Πειθαρχικών Συμβουλίων.
Επισημαίνει ότι, η αρμοδιότητα και η ευθύνη για τις απεργιακές κινητοποιήσεις ανήκει στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, όπως προβλέπει το Καταστατικό, και όλοι οφείλουμε να πειθαρχούμε. Διάφορες κατ’ επίφαση δημοκρατικές διαδικασίες με κάλπες και άλλα ανάλογα δεν έχουν καμία νομιμοποίηση και ουσιαστικά αποτελούν μεθοδεύσεις με στόχο την ΕΣΗΕΑ και την γενικότερη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
