Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι η «κανονικότητα» όταν
ξαναγυρίσει, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είμαστε εμείς όταν την ανταμώσουμε
και πάλι, δεν μπορώ να περιγράψω τι θα έχει απομείνει από όλη αυτή την σφοδρή ανεμοθύελλα
που ζούμε… πώς θα είμαστε όταν κοιταχτούμε στον καθρέφτη του σπιτιού μας; αν θα
τολμήσουμε να δούμε στα μάτια τα ίδια μας τα παιδιά και τι θα τους πούμε, αν θα
έχουμε την δύναμη να δούμε ξανά τον ίδιο ήλιο να ανατέλλει και να δύει όπως τον
αντικρίζαμε τα ανοιξιάτικα εκείνα αθώα «χαράματα» να προβάλει ανάμεσα Σάμο και
Φούρνων ή να βουτάει ανοιχτά τον Αύγουστο πέρα από τον καβο - Πάπα
κοκκινίζοντας τον ορίζοντα ως το άπειρο του κόσμου τούτου που χάνεται και
ανασταίνεται αιωνίως και ακατάπαυστα!
Πάντα στην ίδια θάλασσα που παραμονεύει σήμερα ο θάνατος, η δυστυχία και η φρίκη όσων αναζητούν με χίλια βάσανα την σωτηρία τους, όσων αναζητούν την ζωή τους παλεύοντας με όλα τα θεριά και τα κύματα του Αιγαίου… άνθρωποι κυνηγημένοι, άνθρωποι απελπισμένοι, άνθρωποι ανέστιοι και πένητες… αλλά Άνθρωποι! Κι εμείς ακόμα εδώ στην άκρη τούτης της Γης στον γιαλό του Αρμενιστή ή της Αγίας Κυριακής να γινόμαστε μάρτυρες των πολέμων.
Εμείς οι «προοδευτικοί» όπως αυτάρεσκα δηλώνουμε να στεκόμαστε αμίλητοι, ακίνητοι σχεδόν και σαστισμένοι, σοκαρισμένοι κατ΄ αρχήν, υποψιασμένοι για ό,τι ακούμε, ανήμποροι ( η αλήθεια) να διευθετήσουμε τα πράγματα κι αυτό ευτυχώς είναι το «άλλοθι» μας!
Λίγοι τρέχουν να δώσουν βοήθεια: νερό, ρούχα, φαγητό, ένα χάδι στα παιδιά ή ένα χαμόγελο κι ας γράφουν τα παχιά τα λόγια οι «παράταιροι - ανώφελοι» (για την εποχή) αρθρογράφοι πως ο «λαός σύσσωμος», τάχα μου, συντρέχει και συμπάσχει… πάντοτε ήταν και παραμένουν λίγοι, αυτοί που δίνουν!
Επιτέλους παρουσιάζεται και το κράτος αυτοπροσώπως με το γκρίζο σκάφος και την ελληνική σημαία να ανεμίζει στην πρύμνη, κατεβαίνουν οι βαθμοφόροι με τα αξιώματα στους ώμους (ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω τους κώδικες της ιεραρχίας των), ήλθαν ταχύτατα να περιμαζέψουν σύμφωνα με τα ισχύοντα πρωτόκολλα τους, 23 εν συνόλω, ξενόφερτους ετούτους ξεροκαμένους από τον ήλιο και την θάλασσα με τις γυναίκες και τα μωρά τους… ναι! υπάρχουν και μωρά που δεν κλαίνε πια κι ας πεινάνε, κι ας πονάνε κι ας κρυώνουν, που να βρουν άλλη δύναμη…
Και τους μαζεύουν! τους ρωτούν ονόματα, ιθαγένεια, από πού έρχονται, γιατί έφυγαν από την πατρίδα τους… τους ρωτούν συνεχώς, χωρίς απαντήσεις αφού δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα τους, ψάχνουν μάταια για διερμηνέα δεν βρίσκουν… γράφουν, σβήνουν, ξαναγράφουν, ξανασβήνουν τίποτα δεν βγαίνει, τους βάζουν μέσα στο σκάφος και αναχωρούν!
«Για πού»; μα για την κοντινή Σάμο! έχουν φτιάξει εκεί, λένε, ένα σύγχρονο και «ωραιότατο καμπ» με μπόλικο χρήμα από την Ευρώπη…, όταν το ακούς νομίζεις πως είναι «μπαγκαλόους» για διακοπές… κι ας είναι 20 χλμ από το κοντινότερο χωριό μέσα σε ένα έρημο τοπίο που σκίζει ο ήλιος την πέτρα στις καυτές μέρες του καλοκαιριού και τον χειμώνα το κρύο και οι λάσπες το μετατρέπουν σε κόλαση.
Είχαν πάει τότε κι ούλοι οι επίσημοι να το εγκαινιάσουν, από τον ΠΘ μέχρι Βουλευτές, Δημαρχαίοι, παραδημαρχαίοι, πολιτευτές, τοπικές αρχές και πλήθος κόσμου… επ! ως εδώ στο όριο είμαστε! μην τον παρατραβήξετε με την διαφήμιση της «ανθρωπιάς» και κινδυνεύσει κι «πολιτισμός» μας.
Τα υπόλοιπα είναι για τους ονειροπόλους… Μόνο φυλαχθείτε από την γυμνή - ολόγυμνη Αλήθεια που πορεύεται και δρα μέσα στον κόσμο!
Σύμφωνα λοιπόν με τις τοπικές ειδήσεις επιβιβάστηκαν 21 άτομα, (23 δεν ήταν;) σε σκάφος της Ελληνικής Ακτοφυλακής στον Άγιο Κήρυκο όπου οι τοπικές αρχές (ποιες είναι αυτές οι Αρχές;) ενημέρωσαν ότι θα μεταφερθούν στην Σάμο. Αυτές ήταν οι επίσημες πληροφορίες που δόθηκαν σε εκείνο το στάδιο στους δημοσιογράφους. Μια μέρα μετά όλα είχαν αλλάξει. Από το τοπικό λιμενικό, δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο στην Ικαρία, μήτε σε Αρμενιστή μήτε πουθενά… κανένα συμβάν άξιο λόγου! Ό,τι έγινε όνειρο ήταν ή εφιάλτης και πάει…
Κι εκείνο που με τρώει ως ονειροπόλα είναι, όχι ακριβώς τι έγινε, αυτό μπορεί και να το υποθέσουμε σε έναν βαθμό, αλλά τι κόσμο κτίζουμε κάθε μέρα που περνά, τι θα λέμε αύριο στα παιδιά όταν μας ρωτούν τι είναι αγάπη, τι είναι αλληλεγγύη, τι είναι ανθρωπιά, ή τι είναι υποκρισία, τι είναι ανθρώπινος ξεπεσμός… τι στο «διάολο» θα απαντάμε… πείτε μου!
Την ίδια μέρα μετά από 8 ώρες 22 άτομα βρέθηκαν να παραδέρνονται από την θάλασσα πάνω σε σχεδίες έξω από το Μεντερές της Τουρκίας… Αυτό που φαίνεται ότι συνέβη δεν είναι μόνο παραβίαση όλων των κανόνων του διεθνούς δικαίου, είναι και σκληρό μα προπάντων είναι απάνθρωπο! Εμείς οι Ικαριώτες που στα χρόνια εκείνα του πολέμου βίωσαν στην ψυχή τους την τραγωδία της προσφυγιάς και σώθηκαν από την πείνα καταφεύγοντας με αυτοσχέδιες και πάλι βάρκες στα απέναντι, γνωστά σε μας ακρογιάλια της Μικράς Ασίας, αυτοί μπορούν και να καταλάβουν καλύτερα από τον κάθε έναν τον ανείπωτο πόνο των ανθρώπων απ΄ όπου κι αν είναι, όποιο χρώμα κι αν έχουν ή όποιον θεό πιστεύουν ή δεν πιστεύουν… για να μην ξεσπιτώνεται κανείς από την εστία του, το σπίτι του, την Πατρίδα του θα πρέπει να σταματήσουν να τον κυνηγούν μόνο τότε θα ησυχάσει αλλιώς όσους φράχτες και να στήσετε, όσους φύλακες και να βάλετε, όσα ψέματα και χυδαιότητες κι αν πείτε, όσο μίσος και να σπείρετε τίποτα δεν θα καταφέρετε!
Τούτο μόνο, για καλό δικό σας, φυλαχτείτε! φυλαχτείτε από την δύναμη της Αλήθειας που τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει γιατί πηγάζει από πηγές άγνωστες , που γνώμονας κανένας του κόσμου τούτου δεν ανευρίσκει… (από τον λόγο του στοχαστή) που με οδηγεί να ντρέπομαι όπως ο Κ.Παλαμάς:
«Καλοκαιριάτικα, φωτιά στην κάμαρά μου
ντρέπομαι για την ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»…
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
