Από το χωριό της Δάφνης Ικαρίας στην περιοχή της Μεσαριάς, ξεκίνησε το προσφυγικό της ταξίδι η Γεωργία Τσαγκά, που ήταν στο ίδιο μπάρκο με τις αδελφές Στέλλα και Μαρίκα Λουρίδα, που ήδη μας έχουν μιλήσει.
-Πότε φύγατε από την Ικαρία;
-Φύγαμε το 1942 εγώ ο αδελφός μου Λεωνίδας, η μάνα μου Σταματία και η γιαγιά μου Σοφία, μαζί με τον πατέρα μας Ευάγγελο. Ήδη από την πείνα είχε πεθάνει ο παππούς μου και μία θεία.
-Πληρώσατε ναύλα για το προσφυγικό ταξίδι;
-Πληρώσαμε για ναύλα μία αγελάδα στο βαρκάρη και φύγαμε νύχτα για να μην μας εντοπίσουν οι Ιταλοί, από την περιοχή του Μηλιωπού. Ήμουν τότε τριών χρονών. Στο ταξίδι γέμισε η βάρκα νερά και αρχίσαμε και τα βγάζαμε. Φτάσαμε στον Τσεσμέ και εκεί άρχισε να δουλεύει ο πατέρας.
-Ποιά ήταν η αντιμετώπιση που είχατε από τους Τούρκους;
-Θυμάμαι ότι είχαμε κακές αντιμετωπίσεις από κάποιους Τούρκους, μας φώναζαν γκιαούρηδες και μας πέταγαν πέτρες. Ακολούθησε μία μεγάλη πορεία με τρένο, φτάσαμε στην Ιερουσαλήμ, στη Βηθλεέμ, στη Γάζα, βαπτιστήκαμε στον Ιορδάνη ποταμό και γίναμε χατζήδες. Μετά φτάσαμε στην ερυθρά θάλασσα, μας περάσανε από κλίβανο για να καθαριστούμε και καταλήξαμε σε στρατόπεδο προσφύγων.
-Πήγατε σε προσφυγικό σχολείο;
-Εκεί πήγα σχολείο και από την Αίγυπτο γύρισα επτά χρονών, με καράβι μέχρι τη Χίο και μετά με καΐκι μέχρι την Ικαρία. Ο πατέρας μου Ευάγγελος είχε πάει φαντάρος στην Αλβανία και μετά στη Μέση Ανατολή, όπου και με την αντιφασιστική εξέγερση του ελληνικού στρατού, οι Εγγλέζοι τον έκλεισαν στα «σύρματα».
Συνέντευξη και φωτο: Νάσος Μπράτσος
Η συνέντευξη είναι από προδημοσίευση υλικού από τη Β’ και εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου «Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», Εκδόσεις «Νότιος Άνεμος», ISBN 978-960-9511-56-8.
