«Τέχνη χωρίς συγκίνηση δεν υπάρχει». «Δε θα μπορούσα να σκηνοθετήσω αν δεν ήμουν συγγραφέας και δε θα έγραφα όπως έγραψα αν δεν ήμουν σκηνοθέτης».
Έτσι απλά, με αδρές και γρήγορες πινελιές σκιτσάριζε το πορτρέτο του ο Γιώργος Μιχαηλίδης και συμπλήρωνε: «Είμαι ένας άνθρωπος μονήρης. Η ζωή μου είναι θέατρο – σπίτι και σπίτι – θέατρο. Δουλεύω πολύ και ταξιδεύω λίγο. Αλλά μέσα στο σπίτι μου βρέχει τοπία. Κλείνω τα μάτια μου, σκηνοθετώ και βρέχει τοπία. Η μοίρα με ευλόγησε με λίγα πράγματα αλλά καλά. Έχω θαυμάσια παιδιά, έχω τον χώρο μου για να ονειρεύομαι. (..)Δεν έχω ούτε σπίτι ούτε αυτοκίνητο αλλά έχω φίλους».
Φίλος και συνεργάτης του και ο Πολύκαρπος Πολυκάρπου που σχεδίασε και επιμελήθηκε για τον «Άλλο Τόπο Επικοινωνίας και Πολιτισμού» μια ημερίδα, ένα πνευματικό μνημόσυνο για τον Γιώργο Μιχαηλίδη.
Η ημερίδα που θα ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα της Δευτέρας 24 Φεβρουαρίου, στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» στο Ηράκλειο Αττικής (Κουντουριώτου 18Α και Νεότητας) αρθρώνεται σε δύο μέρη με την συμμετοχή έξι οομιλητών.
Αντί προλόγου θα παρουσιαστεί σε κείμενο- διδασκαλία Πολύκαρπου Πολυκάρπου η θεατρική βιογραφία του Γιώργου Μιχαηλίδη με τη συμμετοχή της ηθοποιού Ελένης Κουκουλάρη και των εκπαιδευτικών Μαρίας Σκιαδά και Αρίτας Νταμπουρά. Η ηθοποιός Μαριέττα Σγουρδαίου θα διαβάσει μια «μικρή αναφορά στο πεζογραφικό έργο του Γιώργου Μιχαηλίδη» όπως διευκρινίζεται στο έργο του Χρίστου Ρουμελιωτάκη «Από τη σπηλιά του Τροφωνίου», του ποιητή που ανήκε στην παρέα των Ιωνιωτών που μαζί με τον Γιώργο Μιχαηλίδη και άλλους, κήρυτταν πως πρέπει «Να κονταροχτυπηθούμε με το ανέφικτο».
Πτυχές του έργου και της προσφοράς του Γιώργου Μιχαηλίδη παρουσιάζουν οι ομιλητές:
• Γρηγόρης Ιωαννίδης, καθηγητής τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ: «Ο Μιχαηλίδης και το Νεοελληνικό θέατρο»
• Σπύρος Κακουριώτης, ιστορικός – δημοσιογράφος: Το περιοδικό «Ανοιχτό θέατρο», μηνιαία επιθεώρηση πολιτικού θεάτρου
• Λάζαρος Μπελίτσης, δικηγόρος, πρώην νομικός σύμβουλος ΕΣΗΕΑ, ΕΣΗΕΜ-Θ: «Η αρχαία τραγωδία-Ορέστεια»
• Νάσος Μπράτσος, δημοσιογράφος: «Μιχαηλίδης και Τηλεόραση»
• Πολύκαρπος Πολυκάρπου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρολόγος: «Το θέατρο της Νέας Ιωνίας»
• Μηνάς Τίγκιλης, σκηνοθέτης – θεατρολόγος: « Ο Μπρεχτ στο Ανοιχτό Θέατρο»
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
.png)
Αντί Βιογραφικού
Γιώργος Μιχαηλίδης (1/10/1938- 21/10/2018).
Γεννήθηκε «στη Νέα Ιωνία, κοντά στο ρέμα, σε μια περιοχή γεμάτη ευκαλύπτους και λυγαριές στις όχθες του»… Σπουδές αρχιτεκτονικής στο Γκρατς της Αυστρίας. Απόφοιτος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ιδρύει το 1965 το Θέατρο της Νέας Ιωνίας, το πρώτο λαϊκό περιφερειακό θέατρο στην Ελλάδα με τεράστια απήχηση στο κοινό της εποχής. Ανεβάζει μεταξύ άλλων την "Αυλή των θαυμάτων" του Καμπανέλλη, την "Τελετή" του Παύλου Μάτεσι, πολλούς Έλληνες και ξένους δημιουργούς, αλλά και τα δικά του έργα "Η δίκη των έξι” και “Η μάχη της Αθήνας”.
Μ’ αφορμή την παράσταση «Ορέστης» του Ευριπίδη λέει το 1966 «δεν αντιμετωπίζουμε το θέατρο σαν δύο κλειστές διασκεδαστικές ίσως ώρες αλλά σαν μια περιεκτική έκφραση των προβλημάτων του καιρού μας». Η δικτατορία κλείνει το 1967 το Θέατρο Νέας Ιωνίας.
Το 1972 ανοίγει το πρώτο «Ανοιχτό Θέατρο» στην οδό Κεφαλληνίας στην Κυψέλη και παράλληλα εκδίδει το περιοδικό «Ανοιχτό Θέατρο». Η δεύτερη περίοδος του Ανοιχτού Θεάτρου αρχίζει το 1985. Στο υπόγειο θέατρο στη συμβολή των οδών Γκύζη και Κάλβου ανεβάζει μεταξύ άλλων: "Ορέστεια" του Αισχύλου, "Λούλου" του Βέντεκιντ, "Ο κύκλος με την κιμωλία" και "Η μάνα κουράγιο" του Μπρεχτ, "Προς Ελευσίνα" του Μάτεσι, "Τρικυμία", "Πολύ κακό για το τίποτα" και άλλα του Σαίξπηρ, "Τρεις αδελφές", "Βυσσινόκηπος", "Πλατόνοφ" του Τσέχοφ, "Μαρία Στιούαρτ" του Σίλερ, "Πελεκάνος" του Στρίντμπεργκ, "Μετά την πρόβα" του Μπέργκμαν, αλλά και Καμπανέλλη, Σκαρίμπα, Αντρέγιεφ, Μέτερλινγκ, Σνίτσλερ, Αισχύλο, Γιαλαμά, Χάινερ Μίλερ κ.α
Είπε: «Δεν με ενδιαφέρουν οι μόδες και οι υστερίες από τις οποίες πολύ συχνά επηρεάζεται το θέατρο. Επιμένω και θα επιμένω σε ένα ρεπερτόριο που εκφράζει πρώτα εμένα, που το έχω ανάγκη. Ένα ρεπερτόριο που μου δίνει σιγουριά και εξασφάλιση, πνευματική και ψυχική, έτσι ώστε να αισθάνομαι συμφιλιωμένος με μένα και με το ίδιο το θέατρο, χωρίς να προδίδω κανέναν. Επιμένω στα έργα εκτός μόδας και συρμού».
• Για την Ορέστεια: «Το θέμα δεν είναι γιατί ανεβάζω και πάλι την «Ορέστεια» αλλά γιατί επέλεξα αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι καθαρά υπαρξιακό. Τη χρειαζόμουν, χρειαζόμουν αυτή την πίεση και αυτή την επιστροφή στη ρίζα της ζωής. Η «Ορέστεια» περιέχει όλα τα θέματα».
• «Η γραφή είναι ότι σπουδαιότερο για μένα. Είναι ιερό πράγμα».
• «Μύηση, Λαβύρινθος, Έξοδος… Οι ήρωές μου είναι συλλογικά όντα, με συλλογικές συνειδήσεις, δεν είναι ατομικότητες απομονωμένες, πάντα έχουν μια τάση να ενδιαφέρονται για το σύνολο, μια συλλογική ενοχή, όπως την ονομάζω»
