Ήταν σε αυτή την κατηγορία ποδοσφαιριστών που συχνά αποκαλούμε «μαέστρους», «μάγους της μπάλας» και με διάφορους χαρακτηρισμούς αποδίδουμε φόρο τιμής και θαυμασμό στις ενέργειές τους.
Ο Μερόνι ήταν η «πεταλούδα» που με το πέταγμά της δύσκολα πιάνεται, αυτό ήταν και το παρατσούκλι που του έδωσαν οι φίλαθλοι. Καλλιτεχνική φύση και εκτός του χορτοτάπητα, ο Μερόνι είχε ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική και το σχεδιασμό ρούχων, ενώ ήταν λάτρης της μουσικής.
Ο γεννημένος το 1943 Λουίτζι (Τζίτζι) Μερόνι, έκανε τα πρώτα του βήματα στην ομάδα της Κόμο το 1960, με αποτέλεσμα να τον προσέξει και να τον εντάξει στο δυναμικό της η Τζένοα, για να γίνει ο σταθμός πριν την απόκτησή του το 1964 από την Τορίνο που πλήρωσε στους Γενοβέζους 300 εκατ. Λιρέτες.
Ο τύπος της εποχής πολλές φορές στάθηκε στον αντισυμβατικό του χαρακτήρα, εντός και εκτός γηπέδου. Ήταν η δεκαετία που σε όλο τον κόσμο ένα κίνημα νεολαίας, «έφευγε» από τα μέχρι τότε συντηρητικά πρότυπα της μεταπολεμικής εποχής.
Μακριά μαλλιά, φαβορίτες, άλλες επιλογές στο ντύσιμο, διαφορετικά μουσικά γούστα, ήταν τα στοιχεία της νέας κουλτούρας στα οποία ήταν απόλυτα προσαρμοσμένος και ο Μερόνι. Αυτοί που στην Ελλάδα ο Τύπος της εποχής αποκαλούσε «γιεγιέδες», ήταν παγκόσμιο φαινόμενο.
Το πιο ελαφρύ που αποδόθηκε σαν χαρακτηρισμός ήταν ότι θέλει να γίνει ο πέμπτος Μπήτλ και «Σκαθάρι του ποδοσφαίρου», λόγω κόμης, ντυσίματος και συμπεριφοράς, ειδικά για τη σχέση του με την αγαπημένη του, που πιεσμένη από το οικογενειακό της περιβάλλον να μην παντρευτεί ποδοσφαιριστή, οδηγήθηκε σε γάμο που δεν κράτησε για να ξαναγυρίσει στον Μερόνι.
«Λάδι» στη φωτιά έριξε και η επιλογή του Μερόνι να κυκλοφορεί συχνά κουβαλώντας μία κότα, όπως άλλοι κυκλοφορούσαν με πιο «αποδεκτά» κατοικίδια, με αποτέλεσμα τα δημοσιεύματα για την ιδιορρυθμία του να απογειωθούν.
Άλλοι είπαν ότι είναι ένα είδος σαν τον Τζορτζ Μπεστ, άλλοι τον παρομοίασαν με το Γερμανό Πολ Μπράιτνερ, όπως και να έχει δεν ήταν «αντίγραφο» κανενός, αλλά πρωτότυπο και μοναδικό «καλούπι».
Αγωνιστικά οι παίκτες, μεταξύ αυτών και ο ίδιος, που αγωνίζονταν με κατεβασμένες κάλτσες και τη φανέλα έξω από το σορτσάκι, αλλά και που αυτοσχεδίαζαν, συχνά παρακούωντας τις εντολές του προπονητή για το πλάνο που έπρεπε να ακολουθήσει η ομάδα, βρίσκονταν συχνά στο στόχαστρο διοικήσεων, προπονητή, φιλάθλων, συμπαικτών και των εφημερίδων, αλλά άλλες τόσες φορές είχαν τέτοια συμβολή στην πορεία των ομάδων τους με τα «καλλιτεχνικά» τους, που έμοιαζε να κοροϊδεύουν τους κανόνες της σιδηράς πειθαρχίας.
Αρτίστες που αυτοσχεδίαζαν και όχι γρανάζια που λειτουργούσαν σε ένα σταθερό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας Εντμούντο Φάμπρι του είχε ζητήσει μάλιστα να κουρευτεί, αλλά δεν εισακούστηκε από τον Μερόνι και οι σχέσεις τους ψυχράνθηκαν.
Ντεμπούτο στην πρώτη κατηγορία έκανε το 1962 (συνολικά 45 συμμετοχές και 29 γκολ και στην εθνική ομάδα το 1966 (6 συμμετοχές και 2 γκολ).
Ο Μερόνι λατρεύτηκε για τις επιδόσεις του, τις ντρίμπλες, την ταχύτητά του, τις απρόβλεπτες κινήσεις του και τα γκολ που «ζωγράφιζε» στο γήπεδο.
Υπήρξε και κάτι επιπλέον που τον έκανε ήρωα στο μισό Τορίνο και ήταν η άρνησή του να μεταγραφεί στο άλλο μισό στην αντίπαλο Γιουβέντους, παρά τα χρήματα που έδινε ο Ανιέλι, στα εργοστάσια του οποίου – στη Fiat – απειλήθηκε απεργία από τους εργάτες που υποστήριζαν την Τορίνο, αν το εργασιακό τους αφεντικό, πάρει από την ομάδα τους τον Μερόνι. Δεν έλειψαν και οι μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους.
Πολλά χρόνια μετά η Fiat αντιμετώπισε τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων σε αυτά, όταν ξοδεύτηκαν μεγάλα ποσά για να αποκτηθεί από τη Γιουβέντους ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ενώ εκείνοι πάλευαν για αυξήσεις στους μισθούς τους.
Το τελευταίο του ματς ήταν ενάντια της Σαμπντόρια με νίκη 4-2 στις 15 Οκτωβρίου 1967 και μετά από αυτό ενώ με τον συμπαίκτη του Πολέτι βάδιζαν στην πόλη, έπεσε θύμα τροχαίου, με τον ίδιο να αφήνει την πνοή του στο νοσοκομείο, ενώ ο Πολέτι τραυματίστηκε ελαφρά. Οδηγός ήταν ένας υποστηρικτής της ομάδας, που αργότερα, το 2000, έγινε πρόεδρός της ο Ατίλιο Ρομέρο και πριν το τραγικό γεγονός είχε προηγηθεί ο νικηφόρος αγώνας με 4-2 της Τορίνο με τη Σαμπντόρια.
Την ίδια χρονιά η Τορίνο κατέκτησε το κύπελλο Ιταλίας και το αφιέρωσε στη μνήμη του.
Η κηδεία του ήταν πάνδημη, υπολογίζονται σε πάνω από 20.000 όσοι έδωσαν το παρόν και ανάμεσά τους και φίλοι άλλων ομάδων, αλλά και μη ποδοσφαιρόφιλοι.
Μπορεί να πέρασαν τόσα χρόνια, αλλά κάθε 15 Οκτωβρίου στο σημείο που έχασε τη ζωή του και έχει ανεγερθεί ένα μικρό μνημείο, φίλοι της Τορίνο τιμούν τη μνήμη του.
Την ιστορία του Μερόνι αποτυπώνει το βιβλίο του Nando dalla Chiesa "La Farfalla Granata" (Η Βυσσινί Πεταλούδα) που μάλιστα μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη.
Έρευνα: Νάσος Μπράτσος
