Την Παρασκευή 27 Μαΐου στην Αθήνα, στο καφέ «Κήπος του Μουσείου» στις 7.30μμ θα παρουσιαστεί η συλλογή διηγημάτων της Δέσποινας Σιμάκη «Τούμπα στα πλακάκια», από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ.
Στη σχετική ανακοίνωση του εκδοτικού οίκου, αναφέρεται πως: «Ανάµεσα στα σπίτια τα συνήθη υπάρχουν και κάποια αλλιώτικα. Τα αποκαλούµε σπίτια φιλοξενίας παιδιών. Περνώντας, στρέφουµε το βλέµµα, πότε µε απορία, πότε µε θλίψη, αγνοώντας πως εδώ υπάρχει ένα µεγάλο στοίχηµα: να αγαπηθούν αληθινά οι άνθρωποι, δίχως της συγγένειας το σκοινί, δίχως της υποχρέωσης.
Τα διηγήµατα αυτής της συλλογής δεν ψάχνουν τις αιτίες, δεν καταδικάζουν κανέναν. Φωτίζουν µια πλευρά της πραγµατικότητας που µοιάζει αβάσταχτη και την αποφεύγουµε. Μιλούν για τον τρόπο που συναντιέται ένας άνθρωπος µε ό,τι τον γαληνεύει κι ό,τι τον συνταράζει.
Τα παιδιά µε τα παραµύθια της παιδαγωγού, η ναρκοµανής µητέρα µε την παιδαγωγό της κόρης, η µάνα µε το µωρό που δεν γέννησε, ο γείτονας µε το δάκρυ του, ο δάσκαλος µε την καλοσύνη του, ο µετανάστης µε το µεγαλείο της δύναµής του.
Θα πονέσουν λίγο, ίσα ίσα για να µπορούµε να ξαναµπούµε στα δικά µας σπίτια µε τη διάθεση να τα γιάνουµε όλα. Λίγο θα πονέσουν, όσο µια τούµπα στα πλακάκια της αυλής».
Η ∆έσποινα Σιµάκη γεννήθηκε και µεγάλωσε στην Ικαρία. Σπούδασε Φιλοσοφία και εργάστηκε στο Χαµόγελο του Παιδιού και στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει συγγράψει τον θεατρικό µονόλογο Περί φωτός, που ανέβηκε στο Μουσείο Φωταερίου στο Γκάζι και στο Θέατρο Πέτρας, και ασχολήθηκε επί σειρά ετών µε τη στιχουργική τέχνη. Έχουν εκδοθεί η ποιητική της συλλογή Σώµατα δίχως χρόνο, από τις εκδόσεις Φίλντισι και το παραµύθι Ο Ίκαρος και η δική του πατρίδα, από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. ∆ύο παραµύθια της έχουν συµπεριληφθεί στη συλλογική έκδοση Κυρασολένη των εκδόσεων Νότιος Άνεµος ενώ κείµενά της για τη λαογραφική κυρίως παράδοση του ιδιαίτερου τόπου καταγωγής της συµπεριλαµβάνονται σε τρεις τόµους των εκδόσεων Ελεύθερες Πτήσεις.
«Γλυκά δεκάξι»: Το νέο βιβλίο του Γιάννη Παπαγιάννη
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο, έβδομο στη σειρά του Γιάννη Παπαγιάννη, με τίτλο «Γλυκά δεκάξι» (ISBN 9789605672645), από τις Εκδόσεις Διάπλαση.
Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται πως: «Ένα μυθιστόρημα διαφορετικό από τα προηγούμενα έργα του μας παρουσιάζει ο Γιάννης Παπαγιάννης στο 7ο μυθιστόρημά του. Το προηγούμενο βιβλίο, ο άντρας που γεννήθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ήταν μια ιστορική κωμωδία η οποία απέσπασε δύο υποψηφιότητες για βραβεία, για το κρατικό βραβείο και το βραβείο αναγνώστη κι είχε μια καλή εμπορική πορεία.
Έχουμε συνηθίσει τους συγγραφείς να επαναλαμβάνουν τις εμμονές τους και τον τρόπο αφήγησης, ιδιαίτερα μετά από μια καλή πορεία. Ο Γιάννης Παπαγιάννης, διαφορετικός σε κάθε βιβλίο του, κάνει μια μεγάλη θεματική στροφή κι από τα ιστορικά πρόσωπα και τα μεγάλα γεγονότα έρχεται να μας πει μια ιστορία καθημερινών ανθρώπων. Η ιστορία φαίνεται απλή όπως και η αφήγηση, αλλά στην πορεία καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι και τόσο απλή. Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τα γενέθλια μιας έφηβης κοπέλας η οποία κλείνει τα δεκάξι της χρόνια.
Εκείνη την ημέρα δέχεται ένα περίεργο τηλεφώνημα. Κάποιος ο οποίος δεν αναγνωρίζεται αρχίζει και της κάνει ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου κι εκείνη μπαίνει στη διαδικασία και δίνει απαντήσεις.
Κι αυτό το γεγονός, το οποίο επαναλαμβάνεται στη διάρκεια του μυθιστορήματος, είναι σαν ένα σήμαντρο, ένα μήνυμα για άλλα γεγονότα που δεν έχουν ξανασυμβεί, για πράγματα που δεν έχει αντιμετωπίσει.
Οι απώλειες που θα υποστεί, οι οικογενειακές τραγωδίες που θα αλλάξουν εντελώς τον χάρτη της οικογένειας, θα την οδηγήσουν σε μια ακόμα πιο ακραία μυθοπλαστικά περιπέτεια: μεταμφιεσμένη σε αγόρι, με τη βοήθεια ενός συμμαθητή της, θα εισβάλλει στο άδυτο του αγίου όρους. Στην πορεία της αφήγησης, αποκαλύπτονται στοιχεία που δεν γνωρίζει εξ αρχής ο αναγνώστης.
Η πρωτοπρόσωπη υποκειμενική αφήγηση δίνει τον λόγο στην κεντρική ηρωίδα αφηγήτρια, η οποία θα περάσει μέσα από πόνο και περιπέτειες και θα οδηγηθεί από την αθωότητα της εφηβείας στην ωριμότητα της ενήλικης ζωής αλλά και στην ερωτική και σεξουαλική ωριμότητα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πορεία της αφηγήτριας είναι η πορεία όλων των ανθρώπων, όλων μας, αν και η υπερβολή της γυναικείας εισβολής στο άγιο όρος και οι περιπέτειες που συνεπάγονται δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να συμβεί. Ωστόσο είναι πιθανόν αυτή η υπερβολή να είναι απαραίτητη ώστε να δείξει με εικόνες και πράξεις τις δυσκολίες που περνάει εσωτερικά ο κάθε έφηβος στη δύσκολη πορεία του.
Η οπτική της ηρωίδας θα αλλάξει μέσα από τον πόνο και τις περιπέτειες αλλά θα αλλάξει και η οπτική του αναγνώστη, καθώς στην πορεία αποκαλύπτονται ένοχα προσωπικά και οικογενειακά μυστικά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μυθιστόρημα είναι γεμάτο μικρές αναγνωστικές εκπλήξεις που εμφανίζονται αναπάντεχα στον κατάλληλο χρόνο για να δώσουν ώθηση στη μυθοπλασία.
Δεν είναι εύκολο να πει κανείς τί τελικά μένει στη μνήμη και στην καρδιά του αναγνώστη μετά το τέλος της ανάγνωσης. Ίσως μια πικρία, ίσως μια γλυκύτητα, ίσως μια τελική αισιοδοξία: παρά τις απώλειες, παρά τον πόνο, η ζωή συνεχίζεται και ο κάθε άνθρωπος προχωράει».
