Παίρνω αφορμή αυτό για τους "ψυχικά νοσούντες", όσους δηλαδή κατά τη νεαρή και μάλλον αγέννητη τότε, υφυπουργό Εργασίας, "αγιοποιούν" τους αγώνες κατά της δικτατορίας και θυμούνται εκείνα τα χρόνια.
Για την ακρίβεια το είχε εκφράσει καιρό πριν σε μία βιβλιοπαρουσίαση αλλά τώρα βγήκε στον αφρό, αφού την πορεία της δεν την παρακολουθούσαν και πολλοί τότε.
Θυμήθηκα λοιπόν τα χρόνια της δικτατορίας που ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και ο πατέρας μου δούλευε νυχτερινή βάρδια σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου (με πολλά χρόνια εξοριών στην πλάτη, αλλά παρόν στην κατοχική Αθήνα στις τάξεις του εργατικού ΕΑΜ, όταν άλλοι ασκούσαν άλλα "σπορ", όπως ρουφιανιές, μαύρη αγορά, κλπ), την οδηγία που μας είχε δώσει στο σπίτι.
Ήταν ότι αν χτυπούσε το τηλέφωνο και βλέπαμε τηλεόραση, να κλείναμε τον ήχο της τηλεόρασης και μετά να σηκώναμε το τηλέφωνο.
Αυτό για να μην δημιουργηθεί η εντύπωση σε αυτόν που θα τηλεφωνούσε ότι γινόταν κάποια συγκέντρωση στο σπίτι, αφού θα άκουγε ομιλίες.
Πράγματι κάποια βράδια είχαν γίνει μερικές φορές κάποια τηλεφωνήματα που ήταν "μας συγχωρείτε λάθος" και άλλα που δεν μίλησαν καθόλου και το έκλεισαν.
Επίσης όταν τα τάνκς ή οι αύρες, ή κάποιο άλλο βαρύ όχημα (δεν το είδα αφού ήμουν κλεισμένος στο σπίτι και υπό αυστηρή επιτήρηση λόγω των στιγμών) ανέβαινε την οδό Παρασίου στον Άγιο Παντελεήμονα το βράδυ που έγινε η εισβολή στο Πολυτεχνείο, να τρέμει το σπίτι να κουνιούνται τα φώτα στο ταβάνι και τη μάνα μου να δακρύζει γιατί καταλάβαινε τι θα επακολουθούσε.
Είναι να μην σου μένουν "ψυχικά νοσήματα" από τέτοιες στιγμές αγαπητή κυρία υφυπουργίνα μας;
