ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ-Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΟΛ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ
Είμαστε μια ομάδα εργαζόμενων από όλο τον κλάδο των ΜΜΕ, από διάφορες ειδικότητες, μέλη και μη διαφόρων ενώσεων. Αν και η πρωτοβουλία μας έχει ξεκινήσει από καιρό, τα δραματικά γεγονότα των δυο προηγούμενων εβδομάδων στην ελληνική βιομηχανία των ΜΜΕ, με τις μαζικές απολύσεις, τους από-φασιστικούς εργοδοτικούς τραμπουκισμούς και την πλήρη απαξίωση της ΕΣΗΕΑ και άλλων σωματείων από τα ίδια τους τα μέλη, μας έφεραν πιο κοντά. Και καθιστούν πιο αδήριτη παρά ποτέ την ανάγκη μιας νέας, μαζικής συνδικαλιστικής δομής από τα κάτω, πριν μας πάρει όλους από κάτω.
Το Μνημόνιο ήρθε στα γραφεία μας, στα ΜΜΕ, και έχει τρείς σειρές σιδερένια δόντια. Το τέρας κάλεσαν οι μεγαλοεκδότες για να κάνει τη δουλειά τους. Αν το ανεχθούμε, θα μας φάει όλους. Εσύ, συνάδελφε, μπορεί να είσαι ο επόμενος μεζές. Και τότε δεν θα σε σώσει καμιά κάλπικη κάλπη.
Είναι αλήθεια πως οι εργοδότες και οι παρατρεχάμενοι διευθυνταδες απέδειξαν το τελευταίο διάστημα πως διαθέτουν ισχύ και οργάνωση. Κατέβασαν στο τερέν όλες τις απεργοσπαστικές δυνάμεις, τα τσιράκια και τους γλείφτες τους, έσπειραν τρόμο και διχόνοια, σε μια προσπάθεια να στραγγαλίσουν στην κούνια κάθε προσπάθεια αντίδρασης στο δεδομένο σχέδιο τους για «εξυγίανση». Στις άσφαιρες μπαταριές των συνδικαλιστικών ηγεσιών μας, που λένε «απεργία εναντία στην ανεργία» γνωρίζοντας πως δεν είναι καν σε θέση να απεργήσουν, αντέταξαν το τρομερό επιχείρημα του λοκ-άουτ : Απεργία ΙΣΟΝ Ανεργία. Και πολλοί φοβισμένοι συνάδελφοι, έχοντας ανταλλάξει από καιρό, μαζί με την υπόλοιπη χώρα, τα ιδανικά με τα δανεικά, έσπευσαν να συμμετάσχουν στο εργοδοτικό παιχνίδι, στο όνομα μάλιστα – τρομάρα τους - της άμεσης δημοκρατίας.
Οι εργοδότες θέλουν, λέει, να «κάψουν το λίπος». Όμως το λίπος είναι αυτοί και οι σφουγγοκωλάριοι τους, με τους πενταψήφιους μισθούς και τα ακριβά αξεσουάρ της χαμερπούς, κατά βάθος, ύπαρξης τους. Και το λίπος δεν αντέχει στη φωτιά.
Λοβέρδος και Κατσέλη τους ανοίγουν τον δρόμο με τα πλαφόν για μαζικές απολύσεις, τα παράθυρα για μειώσεις μισθών και αποζημιώσεων, και αύριο την οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Θεσμική αντίσταση δεν υφίσταται. Με τα κολπάκια, τους δικηγόρους και τους προθύμους δικαστές, με τον κυρ Πάνο να ξεχνιέται την ώρα της μάχης στην ΓΑΔΑ και το ΠΑΜ(Μ)Ε να κρύβεται στο Γράμμο, όποτε συζητάμε κάποια σοβαρή μορφή αγώνα, νομίζουν οι εργοδοτικοί ότι θα κόψουν το σαλαμάκι εύκολα σε φέτες. Και ίσως να έχουν και δίκιο, όταν βλέπουν το σαλάμι να βγάζει πόδια και να τρέχει μόνο του προς το πριόνι, νομίζοντας πως έτσι θα σωθεί.
Οι εργολάβοι των ειδήσεων είναι όμως λαίμαργοι, κακομαθημένοι από δεκαετίες μπουκώματος από κυβέρνηση, τράπεζες και επιχειρηματίες: θέλουν να μας φάνε βιαστικά. Κι έτσι πολλοί που είμαστε, θα τους κάτσουμε στο λαιμό και θα τους πνίξουμε.
Αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε όρθιοι, όχι γονατιστοί να παρακαλάμε το πολυχρονεμένο αφεντικό για την δουλίτσα μας. Στη βία τους αντιτάσσουμε την δική μας, αγωνιστική, αλλά αυστηρά διαλεκτική βία. Ήδη τα τσιράκια πήραν, στις ανοιχτές συνελεύσεις των τελευταίων ημερών, αλλά και μπροστά στις εισόδους των μαγαζιών, την πρώτη γεύση της αντίδρασης μας. Το κράξιμο που χρόνια ακούνε από τη κοινωνία θα το φάνε τώρα στα μούτρα τους, στους διαδρόμους, τα ασανσέρ και τα γραφεία. Θα αναγκάσουμε τους ανθρώπους της εργοδοσίας, σαν τους Χιώτες, να πηγαίνουν από εδώ και πέρα δυο δυο. Κι αν συνεχίσουν έτσι, και τοίχο τοίχο. Το χρήμα στο λαιμό τους.
Εμείς λέμε πως έχουμε πλέον ανάγκη από Συνδικάτο Τύπου, κι όχι από τύπου συνδικάτα. Στηρίζουμε τα σωματεία μας, αλλά ντρεπόμαστε για την χρόνια αβελτηρία που τα διακρίνει. Έχουμε ανάγκη από Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, όχι από Μνημόνια Μελλοθάνατων Εργαζομένων. Εμείς λέμε ότι δεν γίνεται ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος να παρακολουθεί το μακελειό τεχνικών και διοικητικών και το άγος των μπλοκ και των «μαύρων», και να δηλώνουμε αλληλεγγύη και συμπαράσταση - από τα γραφεία μας.
Το ολίγον αλληλέγγυος ακούγεται σαν το ολίγον έγκυος: ένα κρύο αστείο στα αυτιά των απολυμένων συναδέλφων μας, σαν την «παράνομη» και χρηστική – για τους εκδότες- απεργία της ΕΣΗΕΑ. Αυτό δεν είναι συμπαράσταση, αλλά απλή παράσταση – και ο θίασος είναι για πολλά γιαούρτια.
Εμείς λέμε πως όταν ο Έλληνας πολίτης Σκαι από Καθημερινή οργή, διαβάζοντας τα Νέα και παρακολουθώντας δελτία, και συνειδητοποιεί πως το Μέγα πρόβλημα του Έθνους είναι ο εγκεφαλικός θάνατος της Ελευθεροτυπίας και η πλήρης απουσία δημοκρατικής Ισοτιμίας– και ανθρώπων με παντελόνια, αντρικά ή γυναικεία - από το Βήμα της ενημέρωσης, εμείς οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν πρέπει να είμαστε κουκουλοφόροι της ελίτ, αλλά αναμεταδότες της παλλαϊκής αγανάκτησης.
Να δείξουμε πως είμαστε δόλιοι κι όχι ΔΟΛιοι. Έχουμε ανάγκη από συλλογικότητα και αλληλεγγύη, όχι από πολυθεσίτες αυλοκόλακες και παπαγαλάκια των ΔυΝαΤών.
Όπως οι ισχυροί, έτσι κι ο απλός κόσμος δεν αγαπά για πολύ την αλητεία και την ρουφιανιά: ήδη γυρίζει τη πλάτη του στις κυριακάτικες σακούλες των εξαπτέρυγων του Μνημονίου, μέσα στις οποίες η δημοσιογραφία πεθαίνει από ασφυξία. Απαιτεί δελτία ειδήσεων, κι όχι ειδήσεις με δελτίο. Δεν αντέχει άλλα πολύχρωμα ριάλιτι, όταν η ζωή του γίνεται μαυρόασπρη. Με την Μεγάλη Ύφεση, ο κόσμος ξαναγύρισε στην δεκαετία του 1930.
Διάλεξε, συνάδελφε δημοσιογράφε, τεχνικέ, διοικητικέ, κομπιουτερά: με ποιους θα πας, και ποιους θα αφήσεις; Είσαι με τον απολυμένο συνάδελφο σου ή με τον Ψυχάρη , τον Μπόμπολα και την δεύτερη δικτατορία του ΓΑΠ-αγκάλου; Και σκέψου καλά: από ποιόν θα ζητήσεις βοήθεια, όταν ο δικαστικός κλητήρας έρθει στην δικιά σου πόρτα;
Γι’ αυτό, καλούμε τα σωματεία μας να σηκώσουν τα λερωμένα μπατζάκια και να κάνουν αυτό για το οποίο εκλέχθηκαν – να προστατεύσουν τις θέσεις εργασίας μας, τις συλλογικές μας συμβάσεις και την συλλογική μας αξιοπρέπεια.
Το όπλο μας είναι η απεργία – όχι 24ωρες τουφεκιές στον αέρα, που πλέον τις ζητούν ξεδιάντροπα τα ίδια τα αφεντικά για να κάνουν οικονομία σε χαρτί και μεροκάματα, αλλά κυλιόμενες 48ωρες, ώστε να μην μπορούν να βγουν οι κυριακάτικες σακούλες που τους φέρνουν, ακόμα, τα λεφτά. Αν δεν μπορούν, να πάνε σπίτι τους για τόμπολα.
Καλούμε επίσης τα σωματεία να βάλουν το χέρι στη τσέπη και να βοηθήσουν ΑΜΕΣΑ τους εκατοντάδες απολυμένους συναδέλφους. Τα τεράστια αποθεματικά ορισμένων ενώσεων γι’αυτή την δουλειά είναι – όχι για να πληρώνουν Ρουβάδες και Τάμτες για τα κιτς παιδικά πάρτι των εορτών, όταν μάλιστα για τον πολύ κόσμο φέτος έρχονται Χρωστούγεννα αντί για Χριστούγεννα.
Καλούμε τέλος όλους τους συναδέλφους που αυτόν τον καιρό, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έσκυψαν το κεφάλι και προσπάθησαν με διαφόρους τρόπους να «σώσουν τη δουλειά τους», να σκεφτούν σοβαρά τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους για τους ίδιους, τις οικογένειες τους και ολόκληρη την κοινωνία, και να αλλάξουν στρατόπεδο, όσο η πύλη είναι ακόμα ανοιχτή. Γιατί είναι δώδεκα παρά ένα, κι όπου να΄ναι κλείνει. Μέχρι κι ο Great Pretender-ης δηλώνει πλέον εχθρός του Μνημονίου – κι εσύ το σκέφτεσαι ακόμα;
ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Ενότητα και αλληλεγγύη
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ-Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΟΛ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ
Είμαστε μια ομάδα εργαζόμενων από όλο τον κλάδο των ΜΜΕ, από διάφορες ειδικότητες, μέλη και μη διαφόρων ενώσεων. Αν και η πρωτοβουλία μας έχει ξεκινήσει από καιρό, τα δραματικά γεγονότα των δυο προηγούμενων εβδομάδων στην ελληνική βιομηχανία των ΜΜΕ, με τις μαζικές απολύσεις, τους από-φασιστικούς εργοδοτικούς τραμπουκισμούς και την πλήρη απαξίωση της ΕΣΗΕΑ και άλλων σωματείων από τα ίδια τους τα μέλη, μας έφεραν πιο κοντά. Και καθιστούν πιο αδήριτη παρά ποτέ την ανάγκη μιας νέας, μαζικής συνδικαλιστικής δομής από τα κάτω, πριν μας πάρει όλους από κάτω.
Το Μνημόνιο ήρθε στα γραφεία μας, στα ΜΜΕ, και έχει τρείς σειρές σιδερένια δόντια. Το τέρας κάλεσαν οι μεγαλοεκδότες για να κάνει τη δουλειά τους. Αν το ανεχθούμε, θα μας φάει όλους. Εσύ, συνάδελφε, μπορεί να είσαι ο επόμενος μεζές. Και τότε δεν θα σε σώσει καμιά κάλπικη κάλπη.
Είναι αλήθεια πως οι εργοδότες και οι παρατρεχάμενοι διευθυνταδες απέδειξαν το τελευταίο διάστημα πως διαθέτουν ισχύ και οργάνωση. Κατέβασαν στο τερέν όλες τις απεργοσπαστικές δυνάμεις, τα τσιράκια και τους γλείφτες τους, έσπειραν τρόμο και διχόνοια, σε μια προσπάθεια να στραγγαλίσουν στην κούνια κάθε προσπάθεια αντίδρασης στο δεδομένο σχέδιο τους για «εξυγίανση». Στις άσφαιρες μπαταριές των συνδικαλιστικών ηγεσιών μας, που λένε «απεργία εναντία στην ανεργία» γνωρίζοντας πως δεν είναι καν σε θέση να απεργήσουν, αντέταξαν το τρομερό επιχείρημα του λοκ-άουτ : Απεργία ΙΣΟΝ Ανεργία. Και πολλοί φοβισμένοι συνάδελφοι, έχοντας ανταλλάξει από καιρό, μαζί με την υπόλοιπη χώρα, τα ιδανικά με τα δανεικά, έσπευσαν να συμμετάσχουν στο εργοδοτικό παιχνίδι, στο όνομα μάλιστα – τρομάρα τους - της άμεσης δημοκρατίας.
Οι εργοδότες θέλουν, λέει, να «κάψουν το λίπος». Όμως το λίπος είναι αυτοί και οι σφουγγοκωλάριοι τους, με τους πενταψήφιους μισθούς και τα ακριβά αξεσουάρ της χαμερπούς, κατά βάθος, ύπαρξης τους. Και το λίπος δεν αντέχει στη φωτιά.
Λοβέρδος και Κατσέλη τους ανοίγουν τον δρόμο με τα πλαφόν για μαζικές απολύσεις, τα παράθυρα για μειώσεις μισθών και αποζημιώσεων, και αύριο την οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Θεσμική αντίσταση δεν υφίσταται. Με τα κολπάκια, τους δικηγόρους και τους προθύμους δικαστές, με τον κυρ Πάνο να ξεχνιέται την ώρα της μάχης στην ΓΑΔΑ και το ΠΑΜ(Μ)Ε να κρύβεται στο Γράμμο, όποτε συζητάμε κάποια σοβαρή μορφή αγώνα, νομίζουν οι εργοδοτικοί ότι θα κόψουν το σαλαμάκι εύκολα σε φέτες. Και ίσως να έχουν και δίκιο, όταν βλέπουν το σαλάμι να βγάζει πόδια και να τρέχει μόνο του προς το πριόνι, νομίζοντας πως έτσι θα σωθεί.
Οι εργολάβοι των ειδήσεων είναι όμως λαίμαργοι, κακομαθημένοι από δεκαετίες μπουκώματος από κυβέρνηση, τράπεζες και επιχειρηματίες: θέλουν να μας φάνε βιαστικά. Κι έτσι πολλοί που είμαστε, θα τους κάτσουμε στο λαιμό και θα τους πνίξουμε.
Αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε όρθιοι, όχι γονατιστοί να παρακαλάμε το πολυχρονεμένο αφεντικό για την δουλίτσα μας. Στη βία τους αντιτάσσουμε την δική μας, αγωνιστική, αλλά αυστηρά διαλεκτική βία. Ήδη τα τσιράκια πήραν, στις ανοιχτές συνελεύσεις των τελευταίων ημερών, αλλά και μπροστά στις εισόδους των μαγαζιών, την πρώτη γεύση της αντίδρασης μας. Το κράξιμο που χρόνια ακούνε από τη κοινωνία θα το φάνε τώρα στα μούτρα τους, στους διαδρόμους, τα ασανσέρ και τα γραφεία. Θα αναγκάσουμε τους ανθρώπους της εργοδοσίας, σαν τους Χιώτες, να πηγαίνουν από εδώ και πέρα δυο δυο. Κι αν συνεχίσουν έτσι, και τοίχο τοίχο. Το χρήμα στο λαιμό τους.
Εμείς λέμε πως έχουμε πλέον ανάγκη από Συνδικάτο Τύπου, κι όχι από τύπου συνδικάτα. Στηρίζουμε τα σωματεία μας, αλλά ντρεπόμαστε για την χρόνια αβελτηρία που τα διακρίνει. Έχουμε ανάγκη από Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, όχι από Μνημόνια Μελλοθάνατων Εργαζομένων. Εμείς λέμε ότι δεν γίνεται ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος να παρακολουθεί το μακελειό τεχνικών και διοικητικών και το άγος των μπλοκ και των «μαύρων», και να δηλώνουμε αλληλεγγύη και συμπαράσταση - από τα γραφεία μας.
Το ολίγον αλληλέγγυος ακούγεται σαν το ολίγον έγκυος: ένα κρύο αστείο στα αυτιά των απολυμένων συναδέλφων μας, σαν την «παράνομη» και χρηστική – για τους εκδότες- απεργία της ΕΣΗΕΑ. Αυτό δεν είναι συμπαράσταση, αλλά απλή παράσταση – και ο θίασος είναι για πολλά γιαούρτια.
Εμείς λέμε πως όταν ο Έλληνας πολίτης Σκαι από Καθημερινή οργή, διαβάζοντας τα Νέα και παρακολουθώντας δελτία, και συνειδητοποιεί πως το Μέγα πρόβλημα του Έθνους είναι ο εγκεφαλικός θάνατος της Ελευθεροτυπίας και η πλήρης απουσία δημοκρατικής Ισοτιμίας– και ανθρώπων με παντελόνια, αντρικά ή γυναικεία - από το Βήμα της ενημέρωσης, εμείς οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν πρέπει να είμαστε κουκουλοφόροι της ελίτ, αλλά αναμεταδότες της παλλαϊκής αγανάκτησης.
Να δείξουμε πως είμαστε δόλιοι κι όχι ΔΟΛιοι. Έχουμε ανάγκη από συλλογικότητα και αλληλεγγύη, όχι από πολυθεσίτες αυλοκόλακες και παπαγαλάκια των ΔυΝαΤών.
Όπως οι ισχυροί, έτσι κι ο απλός κόσμος δεν αγαπά για πολύ την αλητεία και την ρουφιανιά: ήδη γυρίζει τη πλάτη του στις κυριακάτικες σακούλες των εξαπτέρυγων του Μνημονίου, μέσα στις οποίες η δημοσιογραφία πεθαίνει από ασφυξία. Απαιτεί δελτία ειδήσεων, κι όχι ειδήσεις με δελτίο. Δεν αντέχει άλλα πολύχρωμα ριάλιτι, όταν η ζωή του γίνεται μαυρόασπρη. Με την Μεγάλη Ύφεση, ο κόσμος ξαναγύρισε στην δεκαετία του 1930.
Διάλεξε, συνάδελφε δημοσιογράφε, τεχνικέ, διοικητικέ, κομπιουτερά: με ποιους θα πας, και ποιους θα αφήσεις; Είσαι με τον απολυμένο συνάδελφο σου ή με τον Ψυχάρη , τον Μπόμπολα και την δεύτερη δικτατορία του ΓΑΠ-αγκάλου; Και σκέψου καλά: από ποιόν θα ζητήσεις βοήθεια, όταν ο δικαστικός κλητήρας έρθει στην δικιά σου πόρτα;
Γι’ αυτό, καλούμε τα σωματεία μας να σηκώσουν τα λερωμένα μπατζάκια και να κάνουν αυτό για το οποίο εκλέχθηκαν – να προστατεύσουν τις θέσεις εργασίας μας, τις συλλογικές μας συμβάσεις και την συλλογική μας αξιοπρέπεια.
Το όπλο μας είναι η απεργία – όχι 24ωρες τουφεκιές στον αέρα, που πλέον τις ζητούν ξεδιάντροπα τα ίδια τα αφεντικά για να κάνουν οικονομία σε χαρτί και μεροκάματα, αλλά κυλιόμενες 48ωρες, ώστε να μην μπορούν να βγουν οι κυριακάτικες σακούλες που τους φέρνουν, ακόμα, τα λεφτά. Αν δεν μπορούν, να πάνε σπίτι τους για τόμπολα.
Καλούμε επίσης τα σωματεία να βάλουν το χέρι στη τσέπη και να βοηθήσουν ΑΜΕΣΑ τους εκατοντάδες απολυμένους συναδέλφους. Τα τεράστια αποθεματικά ορισμένων ενώσεων γι’αυτή την δουλειά είναι – όχι για να πληρώνουν Ρουβάδες και Τάμτες για τα κιτς παιδικά πάρτι των εορτών, όταν μάλιστα για τον πολύ κόσμο φέτος έρχονται Χρωστούγεννα αντί για Χριστούγεννα.
Καλούμε τέλος όλους τους συναδέλφους που αυτόν τον καιρό, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έσκυψαν το κεφάλι και προσπάθησαν με διαφόρους τρόπους να «σώσουν τη δουλειά τους», να σκεφτούν σοβαρά τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους για τους ίδιους, τις οικογένειες τους και ολόκληρη την κοινωνία, και να αλλάξουν στρατόπεδο, όσο η πύλη είναι ακόμα ανοιχτή. Γιατί είναι δώδεκα παρά ένα, κι όπου να΄ναι κλείνει. Μέχρι κι ο Great Pretender-ης δηλώνει πλέον εχθρός του Μνημονίου – κι εσύ το σκέφτεσαι ακόμα;
ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ
