Tα «ξεχασμένα» και εδώ και πολλά χρόνια «άσημα» τμήματα της λεωφόρου Μαραθώνος, περπατήσαμε μαζί με τον ερευνητή της τοπικής ιστορίας Δημήτρη Μακρή, που εδώ και χρόνια αγωνίζεται για την ανάδειξή τους. Γέννημα – θρέμμα της περιοχής με πατέρα από τη Σέριφο και μητέρα από την Κύμη, από εκείνες τις εποχές που οι λιγνιτωρύχοι από άλλες περιοχές, μετανάστευαν στη Ραφήνα για το δύσκολο και σκληρό μεροκάματο. Υπηρέτησε την περιοχή και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και μέσα από τον εργατικό συνδικαλισμό, αλλά και μέσα από την ανάδειξη πολλών ιστορικών της πτυχών. Υπήρξε Πανελληνιονίκης Λαμπαδηδρόμος της Ολυμπιάδας του Μονάχου (1972).
Πρόκειται για τμήματα στα οποία διεξάγονταν ο Μαραθώνιος δρόμος, πριν γίνουν νέες χαράξεις και διανοίξεις στη λεωφόρο Μαραθώνος, που είχαν σαν αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα τμήματα να βρεθούν έξω από την κεντρική αρτηρία, παραμένουν όμως συνδεδεμένα σε αυτήν και λειτουργούν ως παρακάμψεις που σε βγάζουν και σε ξαναβάζουν στην κεντρική διαδρομή.
Η ιδέα της ανάδειξής τους είναι απλή, από τη μία ενδεχομένως να μπορούν να αξιοποιηθούν αγωνιστικά μετά τις ανάλογες παρεμβάσεις και να γίνεται το 100% της διοργάνωσης στο σύνολο της παλιάς διαδρομής ή για να το πούμε διαφορετικά στα χνάρια του Σπύρου Λούη και αργότερα του σπουδαίου Αμπέμπε Μπικίλα που κέρδισε τον 4ο Διεθνή Μαραθώνιο Αθήνας στις 7 Μαΐου 1961, τρέχοντας ξυπόλητος και πετυχαίνοντας νέο ρεκόρ διαδρομής με χρόνο 2 ώρες, 3 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα. Αλλά και εκεί που ο Γρηγόρης Λαμπράκης, περπάτησε στη Μαραθώνια πορεία ειρήνης.
Από την άλλη και χωρίς πιθανή αγωνιστική χρήση, τα τμήματα αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν αξιοθέατο, ειδικά για τις χιλιάδες ξένων επισκεπτών στη χώρα μας, που έρχονται ειδικά για το Μαραθώνιο.
.jpg)
