Aυτές τις ημέρες τόσο με αφορμή τις δύο εκδηλώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στις οποίες είχα προσκληθεί να παρουσιάσω τη θεματική του αθλητισμού στο Μεσοπόλεμο, όσο και σε διάφορες άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις στην Ικαρία, προέκυψε μία ενδιαφέρουσα διαπίστωση. Το θέμα του Β' μέρους του ντοκιμαντέρ «Ικαριώτες πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», που αιφνιδιαστικά αν και είχε προγραμματιστεί και διαφημιστεί, έκοψε από τη μετάδοσή του η ΕΡΤ, παραμένει ψηλά στο ενδιαφέρον τη κοινής γνώμης στην Ικαρία, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια. Το αίτημα της μετάδοσής του παραμένει, το εξώδικο που έχει σταλεί στην ΕΡΤ δεν απαντήθηκε ποτέ, ενώ υπάρχει και άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Το κόψιμο, μεταφράστηκε σε αύξηση του ενδιαφέροντος για το βιβλίο «Αιγαιοπελαγίτες Πρόσφυγες στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», που συνεχίζει να σχολιάζεται με θερμά λόγια, αλλά και να κυκλοφορεί. «Κάποιος επιτέλους έπρεπε να τα γράψει, ήταν και ο πατέρας μου πρόσφυγας στο Β' ΠΠ», ήταν η φράση που άκουσα, σε μία τέτοια συζήτηση.
Αν το επιτρέψει η πανδημία θα συνεχίσουμε τις εκδηλώσεις και γι αυτό και για το «Σπορ και Κοινωνικές Αντιστάσεις».
Και για τα δύο βιβλία άκουσα ότι «για να τα γράψεις θα χρειάστηκαν χρόνια ερευνητικής δουλειάς», και η φράση αυτή, που δεν περίμενα να την ακούσω - και αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναγνωρίζοντας τον κόπο που χρειάστηκαν - μου δίνει περισσότερα «καύσιμα» για να συνεχίσω.