...αναδημοσίευση από το www.ertnews.com...
του Νάσου Μπράτσου
Δύο σημαντικά πολεμικά γεγονότα σε δύο Ιούνιους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έπαιξαν το ρόλο τους στις πολεμικές εξελίξεις της εποχής.
Το πρώτο εξελίχθηκε τον Ιούνιο του 1942 και συγκεκριμένα από τις 3 έως τις 7 Ιουνίου 1942, διεξήχθη στον Ειρηνικό η ναυμαχία του Μίντγουεϊ, που αποτέλεσε κομβικό σημεία για την εξέλιξη του πολέμου μεταξύ Ιαπώνων και Αμερικανών και κατά συνέπεια μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και της Συμμαχικής πλευράς. Με την αιφνιδιαστική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ από τους Ιάπωνες η κυριαρχία τους αεροναυτική αλλά και με χερσαίες δυνάμεις στα εδάφη που κατελάμβαναν, έδειχνε να σφίγγει τον κλοιό υπέρ των δυνάμεων του Άξονα. Η νίκη των Αμερικανών, κυρίως με τα πλήγματα που δέχτηκαν τα ιαπωνικά αεροπλανοφόρα, είχαν σαν αποτέλεσμα όχι μόνο μία στρατιωτική νίκη, αλλά και την αλλαγή ηθικού και ψυχολογίας σε βάρος της ιαπωνικής πλευράς.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι λίγο καιρό μετά τη ναυμαχία του Μίντγουεϊ, το φθινόπωρο του 1942, σε ένα άλλο μέτωπο, αυτό της Βόρειας Αφρικής, οι συμμαχικές δυνάμεις, με ιδιαίτερα σημαντική και την ελληνική συμμετοχή στη μάχη του Ελ Αλαμέιν, σταμάτησαν την προέλαση του Ρόμελ και τελικά την άνοιξη του 1943 “μετέφεραν” τον πόλεμο στην Ευρώπη, ενώ στο ανατολικό μέτωπο από τις 17 Ιουλίου 1942 μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 1943, κράτησε η μάχη του Στάλινγκραντ και ακολούθησε η νικηφόρα αντεπίθεση των Σοβιετικών.
Στις 6 Ιουνίου του 1944 η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στις ακτές της Νορμανδίας, άλλαξε το χάρτη των πολεμικών επιχειρήσεων στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις που οδήγησαν στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Στην ιστορία η ημέρα της απόβασης έμεινε με το όνομα D-Day. Η κωδική ονομασία ήταν Επιχείρηση Ποσειδών (Operation Neptune).
Οι παραλίες στις οποίες θα εξελίσσονταν η απόβαση είχαν λάβει τα ονόματα Γιούτα, Ομάχα, Γκολντ, Τζούνο, Σουόρντ. Η πρώτη φάση της επιχείρησης έληξε με την εδραίωση του προγεφυρώματος στις 30 Ιουνίου 1944.
Η γερμανική πλευρά με το λεγόμενο “Τείχος του Ατλαντικού” είχε ισχυρές αμυντικές θέσεις και οι μάχες ήταν ιδιαίτερα σκληρές, πρέπει να σημειώσουμε όμως ότι τόσο η αριθμητική διάσπαση των γερμανικών δυνάμεων λόγω του μετώπου με την τότε ΕΣΣΔ, όσο και οι απώλειές της στο ανατολικό μέτωπο, έπαιξαν ρόλο, ώστε στις ακτές της Νορμανδίας, να μην βρεθεί το σύνολο, αλλά ούτε και οι πλέον έμπειροι Γερμανοί στρατιώτες, που στην περίπτωση αυτή θα δημιουργούσαν μεγαλύτερες απώλειες στη συμμαχική πλευρά.
Στις ναυτικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην απόβαση ήταν και δύο ελληνικά πολεμικά πλοία, οι κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής», με πλήρωμα 155 ανδρών. Κυβερνήτης του πρώτου πλοίου ήταν ο πλωτάρχης Γεώργιος Παναγιωτόπουλος και του δεύτερου ο Δημήτριος Κιοσσές, μετέπειτα ναύαρχος και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού.
Αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από συνέντευξη της μη ευρισκόμενης πια στη ζωή, Καλλιόπης Πυθαρούλη, συζύγου του ειδικού γραμματέα της Ομοσπονδίας Ναυτεργατικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΕΝΟ) Μανώλη Πυθαρούλη. Η συνέντευξή της περιέχεται στο βιβλίο «Εργατικές ιστορίες – συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα από το 1920-1967» (εκδόσεις Bux συγγραφέας Νάσος Μπράτσος, ISBN13 9789607939005).
Όπως είχε τονίσει: «Όταν έγινε η απόβαση στη Νορμανδία, είχε ζητηθεί από τα ελληνικά καράβια να πάνε εκεί επειδή ήταν παλιά για να τα βουλιάξουν και πάνω τους να δημιουργήσουν πλατφόρμες που θα διευκόλυναν την απόβαση. Ήταν τόσοι οι εθελοντές που τελικά έγινε κλήρωση».
Σχετικές ειδήσεις
OENO: “Όλα τα πλοία εν κινήσει”
Γιώργος Σπέης: To προσφυγόπουλο που γεννήθηκε στη D DAY
Η μάχη του Ελ Αλαμέιν και η επίπτωσή της στις μετακινήσεις Ελλήνων προσφύγων